Το μνημείο της Γενοκτονίας στην Αλεξανδρούπολη

Με αισθήματα χαράς, υπερηφάνειας, συγκίνησης αλλά και αναπόλησης, οι Πόντιοι του Έβρου πραγματοποίησαν, τα αποκαλυπτήρια του μνημείου που βρίσκεται στο πάρκο της «Αργώ» στην παραλία της Αλεξανδρούπολης και είναι αφιερωμένο στη Γενοκτονία.

Παρουσία πλήθους κόσμου, μεταξύ των οποίων και η συγγραφέας Thea Halo και όλων των τοπικών αρχών, του προσφυγικής καταγωγής Μητροπολίτη Ανθίμου, βουλευτών, δημοτικών και νομαρχιακών συμβούλων, η Πρόεδρος του Συλλόγου Ποντίων Έβρου «Αλέξιος Κομνηνός» κα Χρυσούλα Δημητριάδου μαζί με το δήμαρχο Αλεξανδρούπολης κ. Γιώργο Αλεξανδρή αποκάλυψαν το μνημείο που από δω και στο εξής, όπως οι ίδιοι οι Πόντιοι δήλωσαν, θα αποτελεί σημείο αναφοράς τους.

«Σήμερα είμαστε στην ευχάριστη θέση να κάνουμε τα αποκαλυπτήρια του «Μνημείου Γενοκτονίας των Ποντίων» που αποτελούσε το μεγάλο μας όνειρο. Για εμάς είναι μεγάλη υπόθεση, γιατί μας θυμίζει τους άξιους πρόγονους μας, για τους οποίους είμαστε υπερήφανοι και εμείς θα είμαστε όμοιοι με αυτούς και θα συνεχίσουμε τους αγώνες τους, όποτε κι αν χρειαστεί» δήλωσε η κα Δημητριάδου.

Με τα ίδια θερμά λόγια για τη σημασία του μνημείου μίλησε και ο Δήμαρχος της Αλεξανδρούπολης Γ. Αλεξανδρής. Επίσης μίλησαν ο πρόεδρος του Συλλόγου Ποντίων από την πρώην Σοβιετική Ένωση Αρθούρος Καραγκιοζίδης και ο Φάνης Μαλκίδης, ο οποίος ανέφερε θέματα που αφορούν την σημαντική αυτή υπόθεση για τον Ελληνισμό, τη Γενοκτονία, την οποία θα θυμίζει από εδώ και στο εξής το μνημείο.


Ο γλύπτης, ο Γ. Κικότης, νεοπρόσφυγας Πόντιος από την πρώην Σοβιετική Ένωση, που φιλοτέχνησε το έργο χρειάστηκε για την ολοκλήρωση του έξι μήνες περίπου και τα υλικά που χρησιμοποίησε είναι μπρούντζος και μάρμαρο. «Έφτιαξα αυτό το έργο θέλοντας να περάσω ένα μήνυμα αισιοδοξίας. Το μνημείο αυτό είναι αφιερωμένο όχι μόνο στους Πόντιους αλλά σε όλους τους Έλληνες» δήλωσε ο γλύπτης του έργου κ. Γιώργος Κικότης.

Το μνημείο αποτελείται από τρία διαφορετικά μέρη. Το κυρίως άγαλμα παριστά τον Πόντιο αγωνιστή ντυμένο με την πολεμική στολή του και συμβολίζει όλους εκείνους τους Πόντιους που αγωνίστηκαν για να κρατήσουν τα εδάφη τους.

Στην αριστερή πλευρά του υπάρχει μια παράσταση που εικονίζει το διωγμό των Ποντίων από τις πατρίδες τους, στην οποία μπροστά πηγαίνει ο ιερέας του χωριού και από πίσω του ακολουθούν τα γυναικόπαιδα ενώ από πάνω, τους προστατεύει στο ταξίδι τους για τις νέες πατρίδες η Παναγία Σουμελά. Στη δεξιά πλευρά του μνημείου υπάρχει μια παράσταση από τη σύγχρονη ζωή των Ποντίων που χορεύουν τον Πυρρίχιο χορό, δηλαδή τον πολεμικό τους χορό.

Συνέντευξη για την Τουρκία

Συνέντευξη του Φάνη Μαλκίδη στην Εφημερίδα Σημερινή – Λευκωσία

-Δεν θα μειωθεί η τουρκική επιθετικότητα

-Πολύ σύντομα το ντε φάκτο κουρδικό κράτος στο Βόρειο Ιράκ θα γίνει και μία ντε γιούρε πραγματικότητα

ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

«Ο κεμαλισμός είναι τόσο βαθιά ριζωμένος στην τουρκική πολιτική και κοινωνία, που θα πρέπει να καταρρεύσει εντελώς για να μπορούμε να αναφερθούμε σε μείωση της επιθετικότητας», υποστηρίζει ο Φάνης Μαλκίδης.

Σε συνέντευξή του στη «Σ», ο κ. Μαλκίδης εκφράζει, μεταξύ άλλων, την άποψη ότι η επιφανειακή, όπως υποστηρίζει, τουρκική επιλογή της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας δεν συνδέεται με την ουσιαστική πρόθεση αλλαγής της στάσης της.
Η σύγκρουση μεταξύ ισλαμιστών και κεμαλιστών αυτή έγινε ευρύτερα γνωστή στον έξω κόσμο τα τελευταία χρόνια. Όμως, προφανώς ενυπάρχει στην τουρκική κοινωνία και στο τουρκικό πολιτικό σύστημα από πολύ πιο πριν.
Η συγκρότηση του τουρκικού κράτους, το οποίο έγινε «με την εκδίωξη των εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων και συνδέεται με το ζήτημα των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας», όπως επισημαίνει και ο Τούρκος καθηγητής Τανέρ Ακσάμ, επέβαλλε τον κοσμικο-κεμαλικό χαρακτήρα και επιφανειακά εξαφάνισε το ισλαμικό παρελθόν. Η σχέση, όμως, μεταξύ των δύο πόλων ήταν αυτή της σύγκρουσης, αφού η διαχείριση της εξουσίας αποτελούσε και αποτελεί μείζον ζήτημα στη χώρα. Παρότι οι κεμαλικοί υποτίθεται ότι πολέμησαν τη θρησκεία, εντούτοις ποτέ δεν θέλησαν να την εξαλείψουν οριστικά από την πολιτική ζωή, αφού πολλές φορές τη χρησιμοποιούσαν για να συσπειρωθούν στο εσωτερικό. Από την άλλη, οι ισλαμιστές, παρότι έχασαν την άμεση σχέση με την εξουσία που είχαν για αιώνες, ποτέ δεν απώλεσαν την έμμεση σχέση τους με αυτή. Μάλιστα, οι εξελίξεις μετά το θάνατο του Μουσταφά Κεμάλ τους βοήθησαν να έρθουν πάλι στο προσκήνιο, παρά τα συχνά στρατιωτικά πραξικοπήματα. Η κρίση που υπάρχει σήμερα είναι αποτέλεσμα αυτής της ιδιόμορφης εσωτερικής σύγκρουσης που, από ό,τι φαίνεται, έφτασε στα άκρα και θα συνεχίζει να αποτελεί και το επόμενο διάστημα σημείο αναφοράς της πολιτικής ζωής.

Το Κουρδικό

Υπάρχει η εντύπωση ότι με τους ισλαμιστές επικεφαλής στην Τουρκία τα δικαιώματα της κουρδικής εθνότητας θα γίνουν ευκολότερα σεβαστά. Πόσο βάσιμη είναι μια τέτοια εντύπωση;

Είναι διάχυτη η εντύπωση σε όλο τον κόσμο ότι η Τουρκία ρέπει προς ακραίες θέσεις. Μάλιστα, αυτό επισημαίνει και ο Τούρκος νομπελίστας Ορχάν Παμούκ μιλώντας για την τουρκική κοινωνία, η οποία διολισθαίνει προς έναν αποτρόπαιο ρατσισμό και εθνικισμό. Το Κουρδικό είναι η προμετωπίδα αυτού του ακραίου εθνικιστικού ρεύματος, γι' αυτό, άλλωστε, και η σημαντική στήριξη του εκλογικού σώματος προς το κόμμα της εθνικιστικής δράσης, το κόμμα των Γκρίζων Λύκων, το οποίο είναι υπεύθυνο για πολλές δολοφονίες Κούρδων, Τούρκων, Αρμένιων και άλλων αντικαθεστωτικών, ακόμη και Ελλήνων, για να σας θυμίσω τους Τ. Ισαάκ και Σ. Σολωμού στην Κύπρο το 1996. Σε ό,τι έχει σχέση με το κουρδικό ζήτημα, αυτό είναι ολοφάνερο ότι έχει υπερβεί τη στρατιωτική δράση που είχε αναλάβει για δεκάδες χρόνια η Τουρκία και πολύ σύντομα το ντε φάκτο κουρδικό κράτος στο Βόρειο Ιράκ θα γίνει και μία ντε γιούρε πραγματικότητα. Αυτό είναι η σημαντικότερη απειλή για την Τουρκία και έτσι και οι ισλαμιστές θα κινηθούν με βάση τη γνωστή στάση. Δηλαδή τη βία. Ωστόσο, το Κουρδικό κινείται πλέον με άλλους ρυθμούς και η Τουρκία θα αναγκαστεί να το κατανοήσει πολύ γρήγορα. Άλλωστε θα της το υπενθυμίζουν καθημερινά και οι Κούρδοι βουλευτές.

Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι στους ισλαμιστές το εθνικιστικό στοιχείο είναι πιο αδύνατο από ό,τι στους κεμαλιστές, και κατά συνέπεια (και) για τον Ελληνισμό η μακροχρόνια διακυβέρνηση από το ΑΚP θα μειώσει την τουρκική επιθετικότητα;

Αυτή είναι μία θέση η οποία καλλιεργείται στην Ελλάδα και στην Κύπρο, ωστόσο κινείται περισσότερο σε ευχές παρά σε αντικειμενικά κριτήρια. Έχει αποδειχθεί ότι η πρώτη περίοδος διαχείρισης της εξουσίας από τους ισλαμιστές δεν έδωσε κανένα απολύτως δείγμα καλής θέλησης, όπως συνηθίζεται να λέγεται. Στη Θράκη και στο Αιγαίο ο τουρκικός ιμπεριαλισμός υφίσταται και μάλιστα ποιοτικά αναβαθμισμένος, στα ζητήματα του Πατριαρχείου και της ελληνικής μειονότητας υπάρχουν κινήσεις οπισθοδρόμησης παρά προόδου και ευρωπαϊκής σύγκλισης και στην Κύπρο συνεχίζεται η πολιτική «διαλόγου» με βάση το στρατό κατοχής. Δηλαδή, μπορούμε να συζητήσουμε τα πάντα, αλλά για τον Αττίλα δεν θα γίνει καμία αναφορά. Ο κεμαλισμός, δηλαδή ένας επιθετικός εθνικισμός, είναι τόσο βαθιά ριζωμένος στην τουρκική πολιτική και κοινωνία, που θα πρέπει να καταρρεύσει εντελώς για να μπορούμε να αναφερθούμε σε μείωση της επιθετικότητας.

Οι ΗΠΑ

Η αμερικανική εξωτερική πολιτική ποιους θεωρεί ως θετικότερους για τα συμφέροντά της, τους ισλαμιστές ή κεμαλιστές;

Οι ΗΠΑ έχουν αποφασίσει να δημιουργήσουν το κουρδικό κράτος στο Βόρειο Ιράκ και αυτό έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τα τουρκικά συμφέροντα, άρα και με τις δύο ομάδες διαχείρισης της εξουσίας. Συνεπώς, αυτό που θα δοκιμάσει τις σχέσεις των δύο χωρών και τις σχέσεις των ΗΠΑ με τους ισλαμιστές και τους κεμαλιστές είναι η αμερικανική πρόταση επίλυσης του Κουρδικού και στην Τουρκία. Το ποιος θα συμπορευτεί με αυτή τη λύση, δηλαδή με τη δημοκρατία στην Τουρκία, θα είναι και ο συνομιλητής των ΗΠΑ στη νέα περίοδο.

Επιφανειακή η επιλογή της ευρωπαϊκής προοπτικής

Πιστεύετε ότι μπορεί να υπάρξει μια πραγματικά ευρωπαϊκή Τουρκία, δηλαδή, μια Τουρκία με βάση το δυτικό μοντέλο αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και τις συνεπαγόμενες δίκαιες και άλλες θεσμικές μεταρρυθμίσεις με βάση τη φιλοσοφία της ατομικότητας και του αυτοπροσδιορισμού;

Για πάρα πολλά χρόνια υπάρχει στο δυτικό κόσμο μια αντίληψη ότι εάν η Τουρκία ενταχθεί σε θεσμούς συνεργασίας, αφενός θα εκδημοκρατιστεί και αφετέρου θα αποφύγει τη διολίσθηση σε ακραία ισλαμικά φονταμενταλιστικά πρότυπα εξουσίας. Αυτό είναι γνωστό ότι δεν έγινε, αφού για πενήντα χρόνια η Τουρκία είναι ενταγμένη σε όλους τους ευρωατλαντικούς θεσμούς, εκτός της Ε.Ε., χωρίς να έχει αποβάλλει τα συμπλέγματα, τα οποία χαρακτηρίζουν ανελεύθερα, αντιδημοκρατικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα. Από την άλλη είναι επίσης γνωστό ότι όλες οι αλλαγές οι οποίες έγιναν στην Τουρκία τα τελευταία διακόσια χρόνια πραγματοποιήθηκαν μετά από παραινέσεις και απαίτηση της Δύσης. Καμία απολύτως εξέλιξη στο θεσμικό τουλάχιστον πεδίο για τον εκδημοκρατισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν προήλθαν από την ίδια την απαίτηση της τουρκικής κοινωνίας και τη βούληση της εξουσίας. Έτσι η επιφανειακή, κατά την άποψή μου, τουρκική επιλογή της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας δεν συνδέεται με την ουσιαστική πρόθεση αλλαγής της στάσης της. Αυτό φαίνεται από τη θέση για το Κουρδικό και το Πατριαρχείο, για να αναφέρουμε δύο μόνο παραδείγματα, θέση η οποία δεν αφορά ένα σύγχρονο δημοκρατικό και ευρωπαϊκό κράτος, αλλά ένα τριτοκοσμικό που φοβάται και εν τέλει αρνείται να εφαρμόσει τις θεμελιώδεις αξίες πάνω στις οποίες οικοδομήθηκαν τα σύγχρονα δημοκρατικά κράτη και η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Σεμινάριο στην Ξάνθη για την ποντιακή διάλεκτο

Ενα σεμινάριο γεμάτο ποντιακή γλώσσα πραγματοποιήθηκε το διήμερο 17 και 18 Οκτωβρίου 2009, στο Ίδρυμα Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης, στην καπναποθήκη «Π» στην Ξάνθη.

Το σεμινάριο με τίτλο «Γνωριμία με τη διάλεκτο των Ελλήνων του Πόντου», διοργανώθηκε από το Ίδρυμα Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης, από το Σύλλογο Ποντίων Νομού Ξάνθης και από τον Σύλλογο Ποντίων Νομού Ροδόπης «Η Τραπεζούντα» και εισηγητές αυτού ήταν ο Φάνης Μαλκίδης και ο Οικονομολόγος και Πρόεδρος του Συλλόγου Ποντίων Νομού Ροδόπης Γιάννης Νικολαΐδης.

Στο σεμινάριο πραγματοποιήθηκε από το Φάνη Μαλκίδη μια μελέτη της ιστορικής διαδρομής των Ελλήνων του Εύξεινου Πόντου και της Διαχρονικής παρουσίας της Ελληνικής γλώσσας στη Μαύρη Θάλασσα, ενώ εξετάστηκε και η σχέση της ποντιακής διαλέκτου με την αρχαία Ελληνική, καθώς και οι ιδιωματισμοί, οι επιρροές της από άλλες γλώσσες, αλλά και η σημερινή πραγματικότητα.

Ο Γιάννης Νικολαΐδης ανέφερε ότι «η πληθυσμιακή σύνθεση του Πόντου, συμβάλλει καθοριστικά στη διαμόρφωση της ποντιακής γλώσσας»

Η ποντιακή διάλεκτος έχει τις ρίζες της στην ελληνιστική κοινή και η διαμόρφωσή της χρονολογείται ήδη από τον 7 ο ή τον 8 ο αιώνα. Κάποιοι μελετητές υποστηρίζουν, ότι οι αραβικές εισβολές στην περιοχή κατά τον 7 ο και 8 ο αιώνα, σε συνδυασμό με τις ήδη υπάρχουσες τοπικές ιδιαιτερότητες της ελληνιστικής κοινής στη Μικρά Ασία, είχαν ως αποτέλεσμα να αρχίσει να διαφοροποιείται σημαντικά ο λόγος των κατοίκων της περιοχής εκείνης. Επιπλέον, οι Έλληνες του Πόντου ζούσαν μια ιδιόμορφη συνοριακή ζωή και είχαν λίγη επαφή με τις κύριες περιοχές του ελληνικού εποικισμού δυτικότερα.
«Οι μεταναστεύσεις των Ποντίων από περιοχή σε περιοχή και οι επιρροές των άλλων λαών, διαμόρφωσαν καθοριστικά την ποντιακή διάλεκτο, η οποία εμπλουτίστηκε με γλωσσικά στοιχεία άλλων λαών.

Στην ποντιακή διάλεκτο υπάρχουν περίπου 125 ιδιώματα. Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε και κάτι παράδοξο. Το ιδίωμα, το οποίο βρίσκεται πιο κοντά στην αρχαία ελληνική, μιλιέται από μουσουλμανικό πληθυσμό, τους Σουρμενίτες», πρόσθεσε ο Γιάννης Νικολαΐδης, αναφερόμενος στην ποντιακή διάλεκτο.

Μέχρι τον 19 ο αιώνα δεν υπάρχουν καθόλου γραπτά κείμενα για τη διάλεκτο αυτή, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατό να ανιχνευτούν με ακρίβεια τα στάδια και οι λεπτομέρειες της εξέλιξής της. Η ποντιακή αποτελούσε κώδικα προφορικής παράδοσης, τον οποίον οι ομιλητές τον ονόμαζαν «ρωμέικα» ή «λαζικά». Η καταγραφή διαλεκτικών κειμένων δεν αρχίζει παρά στα τέλη του 19 ου αιώνα και γίνεται συστηματικότερη από το 1928 και εξής, με την ίδρυση του «Αρχείου Πόντου» στην Ελλάδα. Ωστόσο, το σύστημα γραφής που ακολουθείται παραβλέπει και ουσιαστικά «συγκαλύπτει» αρκετές από τις ιδιαιτερότητές της, με αποτέλεσμα ούτε αυτά τα κείμενα να παρέχουν μια ακριβή καταγραφή της διαλέκτου.

Για την Τουρκία

Εξελίξεις - ντόμινο στην Τουρκία

Μιλά στον Παρατηρητή της Θράκης και στη δημοσιογράφο Μαρία Νικολάου, ο Φάνης Μαλκίδης,

Σε επικίνδυνο διεθνές πόκερ εξελίσσεται το κουρδικό ζήτημα καθώς όλες οι ευρωπαϊκές χώρες, υπό το φόβο της μαζικής μετανάστευσης και της πολιτικής αποσταθεροποίησης, απαιτούν από την Τουρκία να δρομολογήσει πολιτική λύση. Η βόμβα που συγκλόνισε το κέντρο της Αγκύρας πριν λίγο καιρό ήλθε να επιδεινώσει την εξαιρετικά τεταμένη πολιτική ατμόσφαιρα των τελευταίων μηνών. Οι αναλυτές συνδέουν τη φονική επίθεση με τις επερχόμενες εκλογές και με την κρίση στις σχέσεις στρατού - κυβέρνησης. Οι θεωρίες συνωμοσίας και οι προβλέψεις εκτροπής κυριαρχούν, ενώ πολλοί προεξοφλούν ότι οι προγραμματισμένες για τις 22 Ιουλίου εκλογές ενδέχεται και να ματαιωθούν.
Στο πλαίσιο αυτών των εξελίξεων – ντόμινο και με το βλέμμα στις εκλογές και στο καθεστώς σχέσεων που θα θελήσει να δομήσει η Τουρκία με την ΕΕ, ο ΠτΘ φιλοξενεί σήμερα μία συνέντευξη άκρως ενδιαφέρουσα, σχολιάζουσα την επικαιρότητα στη γείτονα και τις προοπτικές αλληλεπίδρασης όχι μόνο στη ΕΕ, αλλά και διεθνώς.

«Η κρίση που υπάρχει στην Τουρκία αποκάλυψε και στον πιο δύσπιστο παρατηρητή το ποιος πραγματικά κυβερνά τη χώρα. Οι κατά καιρούς αισιόδοξες απόψεις για την εξέλιξη της χώρας και την αποστρατικοποίηση φαίνεται ότι καταρρέουν συνεχώς, αφού, εκτός από τα πραξικοπήματα που εκδηλώνονται ανοιχτά, υπάρχουν και άλλα τόσα, ίσως και περισσότερα, που εκδηλώνονται συγκαλυμμένα», δηλώνει ο Φάνης Μαλκίδης αναφερόμενος στις τελευταίες εξελίξεις στην Τουρκία. Μιλώντας για τις εξελίξεις στο Κουρδικό ζήτημα σημειώνει ότι αυτές έχουν υπερβεί την Τουρκία και απασχολούν ολοένα και περισσότερες δυνάμεις και κυρίως τις ΗΠΑ. «Η ιστορική εξέλιξη δεν μπορεί να σταματήσει για ακόμη μία φορά με τη βία», παρατηρεί ο κ. Μαλκίδης και επισημαίνει ότι στην Ελλάδα έχουμε να ανησυχούμε μόνο για το εάν θα επικρατήσει η δημοκρατία και η ελευθερία στη γειτονική χώρα, ή θα χαθεί ακόμη μία ευκαιρία.

Φάνης Μαλκίδης, «Η Τουρκία έχει τους δικούς της ιστορικούς χρόνους, τα δικά της ιστορικά ρολόγια»

Η πολιτική κρίση στην Τουρκία εξελίσσεται σε μετωπική σύγκρουση μεταξύ των ισλαμιστών και των υποστηρικτών του κοσμικού κράτους. Πώς φθάσαμε εδώ;

«Η συγκρότηση του νέου τουρκικού κράτους στη βάση της κατάργησης του κοσμικού χαρακτήρα μπορεί επιφανειακά να εξαφάνισε το ισλαμικό παρελθόν, ωστόσο, ποτέ δεν έπαψε να απασχολεί την τουρκική πολιτική και κοινωνία. Η σχέση αυτή από την αρχή ήταν σχέση σύγκρουσης, αφού η διαχείριση της εξουσίας αποτελούσε και αποτελεί μείζον ζήτημα στη χώρα. Παρότι οι κεμαλικοί - κοσμικοί υποτίθεται ότι πολέμησαν το θρησκευτικό χαρακτήρα, εντούτοις ποτέ δεν θέλησαν να εξαλείψουν οριστικά το θρησκευτικό χαρακτήρα της πολιτικής ζωής. Αυτός ήταν τελικώς που ένωνε την κοινωνία από κάθε (φανταστικό ή μη) εσωτερικό και εξωτερικό κίνδυνο. Από την άλλη, οι ισλαμιστές, παρότι έχασαν την άμεση νομή της εξουσίας που κατείχαν για αιώνες, ποτέ δεν απώλεσαν την έμμεση σχέση τους με αυτή. Οι εξελίξεις μάλιστα μετά το θάνατο του Κεμάλ τους βοήθησαν να έρθουν πάλι στο προσκήνιο, παρά τα αλλεπάλληλα στρατιωτικά πραξικοπήματα. Η κρίση που υπάρχει σήμερα είναι αποτέλεσμα αυτής της ιδιόμορφης εσωτερικής σύγκρουσης που, από ό,τι φαίνεται, έφτασε στα άκρα και θα συνεχίζει να αποτελεί και το επόμενο διάστημα σημείο αναφοράς της τουρκικής καθημερινότητας».

Η εκλογή προέδρου της Τ.Δ. αποτέλεσε αφορμή για να εκδηλωθεί ανοιχτά η σύγκρουση. Τι υποβόσκει;

«Ο πρόεδρος της χώρας έχει ουσιαστική και συμβολική αξία στην τουρκική πολιτική ζωή. Από τη χρονιά ίδρυσης της τουρκικής δημοκρατίας, όταν και επικράτησαν οι κεμαλικοί, ο πρόεδρος εξέφραζε την ενότητα κοινωνίας και στρατού, των δύο πόλων συγκρότησης, όπως ανέφερε η επίσημη προπαγάνδα, του κεμαλικού οικοδομήματος. Σε κάθε άλλη περίπτωση και μάλιστα εθνικών κινημάτων, οι δύο αυτοί πόλοι είναι σε ευθεία συνεργασία, αφού έχουν κοινούς σκοπούς. Την απελευθέρωση του έθνους από ξένα, εθνικά και οικονομικά δεσμά. Στην τουρκική περίπτωση όμως, επειδή το εθνικό κίνημα ήταν ουσιαστικά ένα κίνημα εκδίωξης των μη τουρκικών, μη μουσουλμανικών πληθυσμών και οι αλλαγές στο κράτος, στην κοινωνία, επιβλήθηκαν από τα πάνω, και μάλιστα με ιδιαίτερη βία, φτάνοντας στην εθνοκάθαρση - οι Έλληνες, οι Κούρδοι, οι Αλεβίτες είναι ορισμένες ομάδες που βίωσαν αυτήν την εθνοκάθαρση - η συνεργασία αυτή διαλύθηκε. Έτσι ο πρόεδρος της χώρας εξέφραζε πάντοτε αυτό το καθεστώς που απέκοψε πολλούς ανθρώπους από τις εστίες τους και εν προκειμένω υπέταξε το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας στις διαθέσεις μίας στρατιωτικής ελίτ. Έτσι η πρόταση που ήρθε από το ισλαμικό κόμμα έδωσε μία άλλη προοπτική, αφήνοντας μάλιστα ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπάρξει και προώθηση μεγαλύτερων και ουσιαστικότερων αλλαγών. Οι αντίπαλοι του κεμαλισμού βρήκαν πλέον ένα σύμβολο για να συνεχίσουν την προσπάθειά τους».

Η υπεράσπιση του κοσμικού κράτους, δίχως όμως αρχές, μπορεί να είναι αντίδοτο για το Ισλάμ;

«Η απάντηση είναι αρνητική και μάλιστα, όπως λειτουργεί το τουρκικό κράτος - δηλαδή πάνω στην εξαφάνιση των μουσουλμάνων και των μη μουσουλμάνων προκειμένου να εδραιωθεί μία ελίτ, ένα στυγνό στρατιωτικό και αστυνομικό κράτος, το «ντερίν ντεβλέτ», το βαθύ κράτος - δεν μπορεί να είναι η απάντηση στον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Παρότι το τουρκικό παράδειγμα προτάθηκε ως λύση και για άλλα κράτη που αντιμετωπίζουν προβλήματα, εντούτοις αυτή η πρόταξη του τουρκικού μοντέλου είναι ατυχής, αφού η οικοδόμηση ενός δημοκρατικού, απαλλαγμένου από θεοκρατικές αντιλήψεις κράτους, δεν ταυτίστηκε με το λαϊκό αίτημα. Η κοινωνία ήταν απούσα από την οικοδόμηση αυτού του μοντέλου, η τουρκική κοινωνία καταπιέστηκε και συνεχίζει να καταπιέζεται προκειμένου να δεχθεί τις αλλαγές. Από τις θρησκευτικές ενδυμασίες, τα πέπλα και τα σαρίκια μέχρι το λατινικό αλφάβητο. Σε καμία όμως περίπτωση στον κόσμο δεν υπήρξε ανάλογος μηχανισμός, όπου οι αλλαγές που προτείνονται και τελικώς εισάγονται να γίνονται ερήμην της κοινωνίας και ενάντια σ’ αυτήν. Έτσι κάθε αναφορά στο τουρκικό μοντέλο δεν μπορεί να είναι επιτυχής, αφού αφενός αποκρύπτει τη θεμελιώδη πολιτική εγκαθίδρυσής του και αφετέρου αυτό επιβλήθηκε πάνω στην εθνοκάθαρση των εθνικών και θρησκευτικών ομάδων, η οποία δυστυχώς συνεχίζεται, με τη δολοφονία του Αρμένιου δημοσιογράφου Χραντ Ντινκ, των τριών χριστιανών στη Μαλάτεια και του Ιταλού καθολικού ιερέα της Τραπεζούντας Αντρέα Σαντόρο. Είναι αυτό που εκφράζεται και από τη δήλωση του Τούρκου νομπελίστα Ορχάν Παμούκ για την επικράτηση ενός αποτρόπαιου ρατσισμού και εθνικισμού στην Τουρκία».

Η μετάβαση στο προεδρικό σύστημα, με την εκλογή προέδρου από το λαό, μπορεί να εξελιχθεί σε «απομιλιταρισμό»;

«Η κρίση που υπάρχει στην Τουρκία αποκάλυψε και στον πιο δύσπιστο παρατηρητή το ποιος πραγματικά κυβερνά τη χώρα. Οι κατά καιρούς αισιόδοξες απόψεις για την εξέλιξη της χώρας και την αποστρατικοποίηση φαίνεται ότι καταρρέουν συνεχώς, αφού εκτός από τα πραξικοπήματα που εκδηλώνονται ανοιχτά, υπάρχουν και άλλα τόσα, ίσως και περισσότερα, που εκδηλώνονται συγκαλυμμένα, που αυτά με τη σειρά τους υλοποιούν τους στόχους των κεμαλικών. Φαίνεται ότι η κατάσταση με τον ενεργό ρόλο του στρατού στη χώρα, από την πολιτική μέχρι την οικονομία, θα συνεχίζει να υφίσταται, ασχέτως του γεγονότος ότι τα τελευταία χρόνια αυτός ο ρόλος επιφανειακά περιορίζεται. Μπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι ΗΠΑ, να ζητούν αλλαγές, αλλά οι συνομιλητές τους για τα σοβαρά ζητήματα και οι προτάσεις πολιτικής από τη χώρα, συνεχίζουν να έρχονται από το στρατό. Ωστόσο, σε επίπεδο αρχής ενός κινήματος αλλαγής της τουρκικής πραγματικότητας, από τη βάση αυτή τη φορά, μπορεί να συντελεστεί η μετάβαση στο προεδρικό σύστημα. Να αποτελέσει δηλαδή μία συμβολική για μία δημιουργική συνέχεια. Μέχρι όμως να συμβεί η αποκοπή του στρατού από την πολιτική ζωή απαιτούνται πολλά χρόνια και, κυρίως, πολλές θυσίες».

Το προηγούμενο της Αλγερίας θα μπορούσε να επαναληφθεί στην Τουρκία;

«Η Αλγερία είναι μία χώρα η οποία απέκτησε την ανεξαρτησία της αγωνιζόμενη, λαός και κοινωνία μαζί. Η εκδίωξη των Γάλλων αποικιοκρατών ήταν μία αναγκαιότητα που εκφράστηκε από όλα τα κοινωνικά στρώματα, γιατί αυτό συνέφερε εθνικά και πολιτικά. Μάλιστα ο αντιαποικιοκρατικός αγώνας δεν συνδυάστηκε με την εκδίωξη των εθνοτικών ομάδων και φυλών της Αλγερίας. Η τουρκική περίπτωση έχει σαφώς θεμελιώδεις διαφορές γιατί το επονομαζόμενο τουρκικό εθνικό και απελευθερωτικό κίνημα σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε από μία μικρή ομάδα, η οποία έθεσε ως βασικό στόχο όχι την απελευθέρωση της χώρας, αλλά την εκδίωξη των εθνικών ομάδων. Οι Αρμένιοι, οι Έλληνες, οι Κούρδοι, είναι τα πιο γνωστά παραδείγματα και φυσικά όχι τα μόνα. Ο Τούρκος καθηγητής Τανέρ Ακσάμ ο οποίος έγραψε ένα πολύ σημαντικό βιβλίο (Το έγκλημα της σιωπής. Η Αρμενική γενοκτονία και η τουρκική ευθύνη Τορόντο 2006) τονίζει μεταξύ των άλλων ότι «η ίδρυση της τουρκικής δημοκρατίας…συνδέεται με το ζήτημα των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και ειδικότερα με την αρμενική γενοκτονία». Ο Ακσάμ σημειώνει επίσης ότι «υπήρξαν βίαια μέτρα εναντίον των Ελλήνων στη διάρκεια του (πρώτου παγκοσμίου) πολέμου και καλύφθηκαν συχνά με τη μορφή της μετακίνησης του πληθυσμού….η κυριότερη εθνοκάθαρση του ελληνικού πληθυσμού στην Ανατολία συνέβη μετά το 1919.
Πώς μπορεί λοιπόν μία χώρα όπως η Τουρκία να εξελιχθεί όπως η Αλγερία, αφού απουσιάζει η ιστορική εκείνη εξέλιξη που θα επέτρεπε την ομαλή μετάβαση ενός κοινωνικού και πολιτικού καθεστώτος σε ένα άλλο πιο δημοκρατικό, πιο ελεύθερο, που θα σέβεται όλες τις πολιτικές, εθνικές και θρησκευτικές ομάδες;»

Αυτή η κρίση δείχνει και το βάθος του δημοκρατικού ελλείμματος, που αποδεικνύεται και μόνο από τον εκλογικό νόμο, που αφήνει εκτός βουλής όλα τα κόμματα που δεν πιάνουν το κατώφλι του 10%. Το κόμμα του Ερντογάν με 34,28% έχει την πλειοψηφία στην τουρκική εθνοσυνέλευση. Ποιο είναι το σχόλιό σας;

«Έχει ιδιαίτερη σημασία και αξία να επισημανθεί ότι μετά το τέλος του μονοκομματικού καθεστώτος του ρεμπουπλικανικού κεμαλικού κόμματος και την άνοδο στην εξουσία του Δημοκρατικού Κόμματος στις αρχές της δεκαετίας του 1950, τα κόμματα διακυβέρνησης διαθέτουν ολοένα και λιγότερο ποσοστό. Αυτό εξηγείται από τα διάφορα αντιδημοκρατικά εκλογικά συστήματα που έχουν υιοθετηθεί, αλλά ερμηνεύεται και από το γεγονός ότι ο στρατός θέλει να επιβάλλει τον έλεγχο του κυβερνώντος κόμματος και με αυτόν τον τρόπο. Η ουσία των αλλαγών στην Τουρκία θα πρέπει να συνδυαστεί και με την αλλαγή του εκλογικού συστήματος και γενικότερα του εκλογικού- κομματικού τοπίου, το οποίο όχι μόνο δεν επιτρέπει όχι μόνο να εκπροσωπηθούν κόμματα που δε συγκεντρώνουν το 10% των ψήφων του εκλογικού σώματος, αλλά και κόμματα και βουλευτές που έχουν σαφή εθνοτική διαφοροποίηση. Για παράδειγμα τα κουρδικά κόμματα και οι κουρδικής καταγωγής βουλευτές των τουρκικών κομμάτων».

Οι συνέπειες της σοβούσας κρίσης μπορεί να αποδειχθούν εκρηκτικές, όχι μόνο στην γείτονα, αλλά και για την ευρύτερη περιοχή; Ελλοχεύουν τέτοιοι κίνδυνοι;

«Σε ό,τι αφορά την ευρύτερη περιοχή, η κρίση στην Τουρκία επηρεάζει σαφώς την εξέλιξη του κουρδικού ζητήματος. Ενός ζητήματος που ξεκινά από το ιρακινό Κουρδιστάν και φτάνει μέχρι το κέντρο του τουρκικού Κουρδιστάν, το Ντιγιαρμπακίρ. Η τουρκική στρατιωτική και κεμαλική ελίτ γνωρίζει ότι, εάν συνεχιστεί η παρούσα κρίση, δεν θα μπορεί να περισώσει τίποτα σχετικά με το Κουρδικό, τόσο στο Ιράκ με τη δημιουργία κουρδικού κράτους, όσο και στο εσωτερικό της. Γι’ αυτό φροντίζει να υπενθυμίζει την παρουσία της, εκεί που τουλάχιστον μπορεί να το πράξει. Δηλαδή με δολοφονίες αμάχων στο τουρκικό Κουρδιστάν. Ωστόσο οι εξελίξεις στο Κουρδικό ζήτημα έχουν υπερβεί την Τουρκία και απασχολούν ολοένα και περισσότερες δυνάμεις και κυρίως πλέον τις ΗΠΑ. Και η ιστορική εξέλιξη δεν μπορεί να σταματήσει για ακόμη μία φορά με τη βία
Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, υπάρχει μία άποψη ότι κάθε κρίση στην Τουρκία θα επηρεάζει νομοτελειακά και τη χώρα μας. Αυτό είναι ένα παράδοξο, αφού δε συνδέεται στην ουσία με κανένα θεωρητικό σχήμα, τουλάχιστον στις διεθνείς σχέσεις και στην πολιτική επιστήμη. Κάθε λοιπόν αναφορά στην εξαγωγή της κρίσης από την Τουρκία στην Ελλάδα, αφορά μη υπαρκτές καταστάσεις και δε συνδέονται με την συνεχώς επαναλαμβανόμενη θέση για την ισχυρή θέση της Ελλάδας. Πώς μπορεί να συνδέεται μία χώρα η οποία εμφανίζει χαρακτηριστικά τριτοκοσμικών καθεστώτων όπου κυρίαρχη θέση καταλαμβάνει ο στρατός με μία χώρα δυνατή πολιτικά και οικονομικά, ενταγμένη στο σκληρό πυρήνα της ευρωπαϊκής ενοποίησης; Η συνεχής αναφορά, η σύνδεση και πολλές φορές και η ταύτιση του μέλλοντος της Ελλάδας με τα τεκταινόμενα στην Τουρκία είναι μία φοβισμένη προσέγγιση, μία πολιτική θέση που εκφράζει την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου και όχι το σήμερα και πολύ περισσότερο το αύριο. Για αυτό η κρίση στην Τουρκία είναι μία κρίση που αφορά την Τουρκία. Στην Ελλάδα έχουμε να ανησυχούμε μόνο για το εάν θα επικρατήσει η δημοκρατία και η ελευθερία στη γειτονική χώρα, ή θα χαθεί ακόμη μία ευκαιρία».

Τελικά ο «εφιάλτης» της Τουρκίας είναι η έλλειψη συγχρονισμού με τον κόσμο γύρω της;

«Η Τουρκία έχει τους δικούς της ιστορικούς χρόνους, τα δικά της ιστορικά ρολόγια. Οι οποιεσδήποτε αλλαγές που έχουν προωθηθεί και υλοποιηθεί στην Τουρκία (Τανζιμάτ, αλλαγές για την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση ) έχουν προέλθει από τα έξω. Καμία αλλαγή τα τελευταία διακόσια χρόνια δεν έχει προέλθει από την κοινωνία, από τη βάση, έτσι ώστε να εκσυγχρονιστεί η χώρα, να πάει μπροστά. Αυτό είναι άλλωστε και το ζήτημα που προκύπτει σήμερα και όχι η Ευρώπη, ο σύγχρονος δυτικός κόσμος, να εναρμονιστεί με τους τουρκικούς ρυθμούς. Εάν η Τουρκία ακολουθήσει τις ίδιες χρονικές ακολουθίες τότε είναι σίγουρο ότι η κατάσταση σύγκρουσης που υφίσταται σήμερα στη χώρα, θα συνεχίζεται για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Από την άλλη η πολιτική πρόταση που μπορεί να γίνει για την Τουρκία σχετίζεται με τις δημοκρατικές και ελεύθερες φωνές που παρότι είναι λίγες και περιορισμένες, μπορούν να αναδείξουν ένα κίνημα εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης. Τη μοναδική ελπίδα για τον πραγματικό και ουσιαστικό εκδημοκρατισμό της γειτονικής χώρας».

Εναλλακτικές προσεγγίσεις της ανάπτυξης. Αθήνα εκδόσεις Πατάκη

Συλλογικό έργο , Δουράκης, Γιώργος, Ζαρωτιάδης, Γρηγόρης, Καραμπελιάς, Γιώργος, Μαλκίδης, Θεοφάνης, Ναξάκης, Χαρίλαος, Χατζηκωνσταντίνου, Γεώργιος Θ., Χλέτσος, Μιχάλης
Έκδοση: Πατάκη, 2008
ISBN: 960-16-2562-3

Σελίδες: 186


Το μοντέλο ανάπτυξης που σήμερα κυριαρχεί στις ανεπτυγμένες -και σε μεγάλο βαθμό και στις λιγότερο ανεπτυγμένες- χώρες του κόσμου στηρίζεται στους κανόνες της αγοράς και εμπεριέχει πολλά από τα χαρακτηριστικά της νεοφιλελεύθερης θεωρίας.

Αποτέλεσμα αυτού του συγκεκριμένου μοντέλου ανάπτυξης είναι η διεύρυνση των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων, η αύξηση του αριθμού των φτωχών, των ανέργων και των κοινωνικά αποκλεισμένων. Την ίδια στιγμή η υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων και ο συγκεκριμένος τρόπος παραγωγής έχουν οδηγήσει σε σημαντικές περιβαλλοντικές καταστροφές, στην αποξένωση του ανθρώπου από το προϊόν της εργασίας του και στην ανάδειξη του καταναλωτισμού ως υπέρτατης αρχής.

Η τρύπα του όζοντος, η αύξηση της μέσης θερμοκρασίας στον πλανήτη μας, οι ενεργειακές κρίσεις, η μόλυνση του περιβάλλοντος είναι αποτελέσματα ενός συγκεκριμένου τρόπου ανάπτυξης. Οι μετακινήσεις εξαθλιωμένων ανθρώπων από χώρα σε χώρα αναδεικνύουν τα προβλήματα της ανάπτυξης. Η φτώχεια, ο αναλφαβητισμός, οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης για πολλούς συνανθρώπους μας είναι επίσης προβλήματα του συγκεκριμένου τρόπου ανάπτυξης.

Στο πλαίσιο αυτού του βιβλίου γίνεται μια προσπάθεια προσέγγισης του φαινομένου της ανάπτυξης μέσα από εναλλακτικές θεωρήσεις. Οι συγγραφείς του τόμου θεωρούν ότι η ύπαρξη ενός εναλλακτικού μοντέλου ανάπτυξης είναι εφικτή μέσα από τη συλλογική απόρριψη του ανεξέλεγκτου οικονομικού φιλελευθερισμού, μέσα από τη διατύπωση μιας εναλλακτικής πολιτικής απέναντι στο σημερινό παραγωγικό μοντέλο και απέναντι στο ρόλο της τεχνολογίας, μέσα από την επιστροφή σε τοπικές, "εδαφικοποιημένες" μορφές οικονομίας και πολιτικής και μέσα από μια άλλη σχέση με το φυσικό περιβάλλον.

Το Σωματείο Αδούλωτη Κερύνεια για την επίσκεψη του Γ. Παπανδρέου στην Κύπρο

κ. Γιώργο Παπανδρέου
Πρωθυπουργό της Ελλάδας
Λευκωσία.

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Με την ευκαιρία τής επίσκεψής σας
στην Κύπρο 19-2190. 10. 2009

Σε καλωσορίζουμε στην Κύπρο, εκ μέρους των προσφύγων από Την Επαρχία Κερύνειας και
με την ευκαιρία θέλουμε να σας διαβιβάσουμε τα πιο κάτω, τα οποία σας παρακαλούμε να λάβετε σοβαρά υπόψη στην διαμόρφωση της. Πολιτικής της νέας Ελληνικής Κυβέρνησης, στο Κυπριακο:

• Είναι δεδομένο ότι θα ακούσετε θέσεις και απόψεις από όλα τα Κόμματα και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας
• Σας καλούμε όμως να μην ξεχνάτε ότι θέσεις και απόψεις έχει και ο Κυπριακός Λαός
και μάλιστα απόψεις και θέσεις τις οποίες μπορεί να μην συμμερίζονται οι Ηγεσίες των Κομμάτων. Η εμπειρία του 2004 σε σχέση με το Σχέδιο ΑΝΑΝ πρέπει να είναι νωπή για όλους.
• Το Κυπριακό περνά και πάλιν μια πολύ δύσκολη περίοδο.

• Το Κυπριακό περιπλέκεται και εκφυλίζεται αδικαιολόγητα ως αποτέλεσμα της διαχείρισης που του γίνεται. Οφείλεται στο ότι το έχουμε αναγάγει σε Διακοινοτική διαφορά αν και είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Η επιδίωξη λύσης Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας αποτελεί παραδοχή αποδοχής του βασικού κατοχικού δεδομένου που είναι ο γεωγραφικός διαχωρισμός του Κυπριακού Λαού στη βάση φυλής και θρησκείας. Είναι μια ρατσιστική λύση εκτός τόπου και χρόνου στη σύγχρονη εποχή

• Η πολιτική και στρατηγική αυτή στο Κυπριακό τροφοδοτεί την Τουρκία, το θύτη του Κυπριακού Λαού, με επιχειρήματα να μας κατηγορεί ότι δεν θέλουμε λύση επειδή επιμένουμε σε αρχές. Ταυτόχρονα τροφοδοτεί και τον ξένο Παράγοντα ο οποίος έχει συμφέροντα που εξυπηρετούνται από την Τουρκία, με τα άλλοθι που χρειάζεται, όχι μόνο για να μην πιέζει την Τουρκία, αλλά και για να πιέζει εμάς να αποδεχθούμε λύση η οποία να νομιμοποιεί τα κατοχικά δεδομένα.

• Οι απλοί πολίτες, οι προσφυγές μας, με την κοινή λογική τους σημειώνουν ότι η Ηγεσία μας, φάσκει και αντιφάσκει όταν σχοινοβατεί μεταξύ λύσης Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας και εφαρμογής του Διεθνούς Δικαίου, των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου.

Λέει ο κόσμος: «Δεν μπορεί η Ηγεσία μας, να υπόσχεται στους Τούρκους ένα μέρος της Κύπρου για να ζήσουν όλοι μαζί και να ασκούν εκεί Διοίκηση ως Κοινότητα, ισότιμη Πολιτικά με την Ελληνοκυπριακή Κοινότητα και ταυτόχρονα
να διακηρύττεται από την Ηγεσία ότι θα επιστρέψουμε και όλοι εμείς οι Ελληνοκύπριοι πρόσφυγες που αποτελούμε το 85 % του πληθυσμού των κατεχομένων και έχουμε την
ιδιοκτησία στο 85% της γης εκεί». Μακάρι να γινόταν. Όμως κάτι τέτοιο δεν είναι πρακτικά δυνατόν.

Είτε το ένα μπορεί να ισχύσει,-είτε το άλλο. Επειδή δε ο κόσμος μας, οι πρόσφυγες μας.,
δεν απεμπολούν τα βασικά Ανθρώπινα Δικαιώματά τους και απορρίπτουν το ξεπούλημα των περιουσιών τους με αποζημιώσεις και ανταλλαγή , η Ηγεσία της Κύπρου και της Ελλάδας,
θα πρέπει να επανεξετάσουν την πολιτική και στρατηγική που ακολουθούν στο Κυπριακό.
Το Κυπριακό πρέπει να επανατοποθετηθεί σε καθαρά αντικατοχική βάση με στόχο την αποκατάσταση Του Διεθνούς, Δικαίου και του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου , στην Κύπρο, την απελευθέρωση της Κύπρου.
Αυτό εξυπακούει και υπαγορεύει:

> Εγκατάλειψη του στόχου για λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδιας

> Καταγγελία των υποχωρήσεων που έγιναν μέχρι τώρα και μεθόδευση αγώνα με
στόχο την κατάργηση της κατοχής, με απομάκρυνση των Τουρκικών στρατευμάτων και των Τούρκων και Ευρωπαίων εποίκων, την αποκατάσταση της εξουσίας και της κυριαρχίαςτης Κυπριακής Κυβέρνησης πάνω σε ολόκληρη την Κύπρο.

Αφού γίνουν αυτά τα αυτονόητα που είναι λογικό να ζητεί ένας λαός που έχει υποστεί εισβολή και κατοχή, τότε θα μπορέσουν να επιστρέψουν και όλοι οι Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι, Αρμένιοι, Μαρωνίτες και άλλοι., πίσω στα χωριά, τα σπίτια και τις περιουσίες τους.


Κύριε Πρωθυπουργέ,

Η δημιουργία Τουρκικού προγεφυρώματος στην Κύπρο, είτε Συνιστών , είτε Συνεταιρικό, είτε σε Ομοσπονδία, είτε σε Συνομοσπονδία, θα εξοπλίσει τον Τουρκικό επεκτατισμό με όλα τα εφόδια για να φέρει σε πέρας τις διεκδικήσεις του και σε άλλα Ελληνικά εδάφη.

Στην Κύπρο δοκιμάζονται οι αντοχές του Ελληνισμού. Ο Κυπριακός Λαός το απέδειξε ότι έχει αντοχές , μπορεί και είναι έτοιμος να αντισταθεί.
Οι Ηγέτες του Ελληνισμού σε Ελλάδα και Κύπρο να πάρουν τον παλμό του Λαού και να ηγηθούν με τρόπο που θα ανακόψει τον Τουρκικό επεκτατισμό Το πρώτο βήμα είναι να αποτραπεί η νομιμοποίηση των κατοχικών δεδομένων στην Κύπρο και να σχεδιασθεί η Διπλωματική αντεπίθεσή σε όλα τα Μέτωπα.

Πρώτη σύγκρουση με τον Τούρκο κατακτητή πρέπει να υπάρξει το Δεκέμβριο όταν η Τουρκία θα αξιολογείται για την ενταξιακή της πορεία. Πραγματικά πρέπει το Δεκέμβριο η Τουρκία να καταλάβει εκείνο που έλεγε ο πατέρας σας , ο μ. Ανδρέας Παπανδρέου , ότι η ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη περνά από την Κύπρο.

Με εκτίμηση

Για το Σωματείο


Κλεάνθης Σολέας Ιωάννης Σιεκέρσαββας
Πρόεδρος Γραμματέας

Assyrian Genocide. Seyfo Center

Take Time for the Seyfo Center

As many of you know, the Seyfo Center is been working diligently and tirelessly towards the international recognition of the Genocide committed against the Assyrians (also known as the Syriac and Chaldeans). By the time you finish reading this article, one more Assyrian will have lost his or her life in our homeland. The Genocide against our people is far from over.
--------------------------------------------------------------------------------

Ägna en stund åt Seyfo Center

Som många av Er redan vet så har Seyfo Center arbetat flitigt och outtröttligt för ett internationellt erkännande av folkmordet på Assyrierna (även kallade Syrianer och Kaldéer). När du läst färdigt detta brev så kommer ännu en Assyrier ha mist sitt liv i vårt hemland. Folkmordet av vårt folk är långtifrån över.
--------------------------------------------------------------------------------
Nehmen Sie sich bitte Zeit für das Seyfo Center!

Verehrte Leserinnen und Leser, wie es vielen von Ihnen bekannt ist, beschäftigt sich das Seyfo Center mit der Frage des Völkermordes von 1915 an unserem Volk. Wir möchten Ihnen in diesem Schreiben das Seyfo Center und seine Aktivitäten kurz vorstellen und Sie bitten, uns in unserem Vorhaben zu unterstützen.

Seyfo Center

Για τους αγνοούμενους στην Κύπρο

ΚΥΠΡΟΣ –ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ. ΕΝΑ ΔΙΑΡΚΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑ
Συνέντευξη του Φάνη Μαλκίδη στο ραδιόφωνο και την εφημερίδα ΧΡΟΝΟΣ της Κομοτηνής για την κυνική ομολογία του Αττίλα Ολγκάτς για τη δολοφονία Ελλήνων αιχμαλώτων


Δήμος Μπακιτζάκης (ΔΜ) Μια επίκαιρη συνέντευξη με το θάρρος της γνώμης που διακρίνει τον λέκτορα του ΔΠΘ Φάνη Μαλκίδη καταχωρούμε σήμερα με αφορμή την κυνική ομολογία του Τούρκου ηθοποιού που ομολόγησε εγκληματικές ενέργειες, ενώ προ του κινδύνου να βρεθεί υπόλογος προσπάθησε να τα μαζέψει μιλώντας για κινηματογραφικό σενάριο επιστημονικής φαντασίας που απέχει από την πραγματικότητα… Ο κ. Μαλκίδης αναφέρεται στο γεγονός ότι μπορεί να κινηθεί η διαδικασία εναντίον του Τούρκου ηθοποιού και να καταδικασθεί, την ίδια στιγμή που η ελλαδική ηγεσία κράτησε χαμηλούς τόνους, ενώ η Κυπριακή πλευρά αντέδρασε πιο οργανωμένα. Ο κ. Μαλκίδης απαντά σε ερωτήσεις φωτίζοντας την ιστορία αυτή που μας αναστάτωσε όλους.
Το σχόλιό σας κ. Μαλκίδη σχετικά με τον Τούρκο ηθοποιό Αττίλα Ολγκάτς που δήλωσε πρόσφατα ότι εκτέλεσε 10 Έλληνες αιχμαλώτους στην Κύπρο. Το θέμα έχει πάρει διαστάσεις προφανώς και από την κυπριακή αλλά και από την ελληνική πολιτεία και εύλογο είναι μια τέτοια μαρτυρία ενός ανθρώπου μετά από τόσα χρόνια που συνιστά μάλιστα και έγκλημα πολέμου και δεν υπάρχει παραγραφή, θα έχει κάποιες διαστάσεις. Δώστε μας το στίγμα τι ακριβώς έγινε και τι ακριβώς θα συμβεί από εδώ και πέρα.


Φάνης Μαλκίδης (ΦΜ) Φαντάζομαι ότι συμφωνούμε αρχικά πως το ζήτημα των αγνοουμένων της κυπριακής τραγωδίας του 1974 είναι ένα ζήτημα πολύ ευαίσθητο και κυρίως πολύ ανθρώπινο, το οποίο μετά από 35 χρόνια πρώτον δεν έχει λήξει και δεύτερον συνεχίζει να απασχολεί όχι μόνο τις οικογένειες των αγνοουμένων αλλά και πάρα πολλούς οι οποίοι προφανώς θέλουν να δουν τι έχουν γίνει αυτοί οι άνθρωποι.

ΔΜ Ποτέ δεν δόθηκε επίσημη απάντηση κ. Μαλκίδη.
ΦΜ Ναι, το πρώτο σχόλιο είναι αυτό. Το δεύτερο είναι ότι είναι ένα ζήτημα το οποίο δεν είναι στιγμιαίο. Δηλαδή όταν κάποιος άνθρωπος μετά από ένα έγκλημα εις βάρος του χάνει τη ζωή του, είναι ένα θύμα το οποίο μνημονεύεται από τους δικούς του ανθρώπους αλλά και από τους άλλους ανθρώπους ως ένα θύμα, ως ένας άνθρωπος που έχασε την ζωή του. Αυτό είναι σαφές και έχει πολύ συγκεκριμένες διαστάσεις. Είναι πλέον νεκρός. Σε ό,τι αφορά όμως το ζήτημα των αγνοουμένων, εδώ και πάρα πολλά χρόνια βλέπουμε ότι είναι ένα ζήτημα το οποίο είναι διαρκές, δεν έχει κλείσει υπό την έννοια ότι και ο θύτης δεν έχει τιμωρηθεί αλλά και τα θύματα δεν έχουν βρεθεί. Παράλληλα οι δικοί τους άνθρωποι συνεχώς αγωνιούν και κυρίως ελπίζουν προκειμένου αυτοί οι άνθρωποι να βρεθούν ζωντανοί. Έχει λοιπόν ενδιαφέρον ότι ο θύτης ο οποίος έχει διαπράξει ένα έγκλημα, στην προκειμένη περίπτωση ένα κράτος το οποίο ασκεί φυσική βία και αναφερόμαστε στην Τουρκία, εφαρμόζει την πολιτική δημιουργίας αγνοουμένων. Μάλιστα αυτή η πολιτική υλοποιείται από την Τουρκία, αλλά και από άλλα καθεστώτα αυτού του τύπου, εδώ και πολλά χρόνια προκειμένου το έγκλημα να είναι διαρκές και κυρίως να το υπενθυμίζει στους συγγενείς που βρίσκονται εν ζωή. Είναι ένα μαζικό έγκλημα που πρέπει να συνεχίζεται. Στην περίπτωση της Τουρκίας είναι μία πράξη διαρκούς υπόμνησης του εγκλήματος που ξεκινά από πολύ παλιά. Νομίζω ότι πρόλαβαν παρά πολλοί Έλληνες και Ελληνίδες σε όλο τον κόσμο τις αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού, οι οποίες αποτέλεσαν μία ολόκληρη περίοδο θλίψης και ελπίδας για τον ελληνικό λαό. Μιλώ για το 1922 και έπειτα όταν χάθηκαν χιλιάδες δηλαδή έγιναν αγνοούμενοι οι δικοί μας οι άνθρωποι μεταξύ των οποίων και πρόσωπο από την οικογένειά μου, από το ίδιο καθεστώς που δημιούργησε αγνοούμενους το 1974 στην Κύπρο. Τότε οι πρόσφυγες αναζητούσαν τους δικούς της ανθρώπους που είχαν χάσει το στην Ιωνία, στην Θράκη, στον Πόντο και αλλού. Τώρα συνεχίζεται το ίδιο στην Κύπρο.

ΔΜ. Τότε ήταν και λίγο διαφορετικές οι συνθήκες, δεν υπήρχε το διαδίκτυο. Τώρα η πρόσβαση είναι πολύ πιο εύκολη από ό,τι γινόταν παλιότερα για να υπάρξουν στοιχεία.

ΦΜ. Το έγκλημα παραμένει το ίδιο με την έννοια ότι πλέον οι αγνοούμενοι συνεχίζουν να υπάρχουν όπως υπήρχαν και τότε και μάλιστα δεν έχει εξακριβωθεί η τύχη τους. Όπως σας είπα και στην αρχή είναι ένα ζήτημα πολύ ανθρώπινο και πολύ ευαίσθητο, η διακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων συνδέεται άμεσα με την ζωή πολλών ανθρώπων οι οποίοι αναζητούν οποιαδήποτε πληροφορία για τους δικούς τους ανθρώπους, μία ελπίδα ότι βρίσκονται εν ζωή. Συνεπώς η μαρτυρία η οποία έγινε με τόσο κυνισμό, δεν μπορώ να βρω πιο ευγενική λέξη για να εκφράσω την συγκεκριμένη μαρτυρία, πραγματικά είναι κυνισμός, είναι μία παραδοχή του εγκλήματος. Μάλιστα αυτή η δήλωση έγινε όταν υφίσταται μία διαδικασία ταυτοποίησης των οστών που έχουν βρεθεί σε ομαδικούς τάφους με τη διαδικασία του DNA για να μπορέσουν πολλές οικογένειες να εξακριβωθεί αν όντως οι αγνοούμενοι είναι νεκροί.

ΔΜ. Μα δεν τους αφήνουν να έχουν πρόσβαση σε ομαδικούς τάφους οι οποίοι υπήρξαν.
ΦΜ.Ναι, υπάρχει όμως μία συμφωνία με τη μορφή που αυτή υλοποιείται σήμερα μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων που αφορά την τύχη των αγνοουμένων και την εξέταση ομαδικών τάφων. Ήδη ο Πρόεδρος της Κύπρου Χριστόφιας έχει αναφέρει στον εκπρόσωπο των κατοχικών στρατεμάτων Ταλάτ τις πληροφορίες που υπάρχουν για θαμμένα άτομα σε στρατόπεδα των κατοχικών στρατευμάτων. Όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση επειδή το ζήτημα πλέον ομολογείται με τόσο μεγάλο κυνισμό, εδώ και πολύ σωστά το αναφέρατε στην αρχή, υπάρχει ένα ζήτημα το οποίο αφορά την μην παραγραφή ενός εγκλήματος. Υπάρχει η διαδικασία ήδη στην Κύπρο και από τους ανθρώπους οι οποίοι έχουν θιγεί όχι μόνο από τις συγκεκριμένες δηλώσεις, αλλά και από άλλες και έχουν κινηθεί σχετικά. Μιλάω για το 1996, όταν δολοφονήθηκαν οι Ισαάκ και Σολωμού. Ωστόσο υπάρχει ένα πολύ σημαντικό θέμα και αφορά τους θεσμούς και την πολιτεία. Για την τύχη αυτών των ανθρώπων που αγνοούνται, εκτός των συγγενών τους οι οποίοι θέλουν πραγματικά να εξακριβωθεί η τύχη τους, η πολιτεία, ελλαδική και κυπριακή επιθυμούν να υπάρξει φως; Γιατί μέχρι σήμερα, εκ του αποτελέσματος, βλέπουμε ότι μένουν στο περιθώριο της ιστορίας και της αναζήτησης προφανώς για κάποια ζητήματα που αφορούν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Επίσης υπάρχει θέληση να κινηθεί εναντίον του Αττίλα Ολγκάτς η σχετική διαδικασία τιμωρίας του; Η οποία προφανώς εκτός από το δικαστικό της μέρος έχει και πολιτικές διαστάσεις; Θα έχει ενδιαφέρον να το δούμε αυτό, για να διαπιστώσουμε εάν οι σχετικές δηλώσεις που έγιναν έχουν αντίκρυσμα.

ΔΜ. Αυτή η μαρτυρία έστω και με αυτό τον τρόπο που έγινε, έστω και τόσο κυνικά από τον εν λόγω κύριο, μπορεί να αποτελέσει μία βάση για να διεκδικήσουμε ενδεχομένως κάποια πράγματα;

ΦΜ Σε ό,τι αφορά το ζήτημα των αγνοουμένων επειδή υπάρχουν οι σχετικές διαδικασίες όπως σας είπα για το DNA…

ΔΜ Ξέρετε γιατί το λέω αυτό; Πολύ φοβάμαι ότι σε λίγο θα τον βγάλουν τρελό, ψυχοπαθή, ότι αντιμετωπίζει προβλήματα…
ΦΜ.Ναι, είναι η συνήθης τακτική πολλών ανθρώπων και κυρίως πολλών υπηρεσιών να χρησιμοποιούν το συγκεκριμένο «επιχείρημα». Επειδή λοιπόν το ζήτημα αυτό αφορά μία συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων από τους ήδη αγνοούμενους, για 10 ανθρώπους τους οποίους παραδέχθηκε ο Αττίλα Ολγκάτς ότι πράγματι δολοφόνησε, είναι κατά την γνώμη μου εφικτό. Προφανώς όταν θα καταδικαστεί γιατί θα καταδικαστεί αυτός ο άνθρωπος θα καταδικαστεί και η Τουρκία όπως έχει συμβεί και σε άλλες περιπτώσεις που αφορούν παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κύπρο. Άρα είναι σε εξέλιξη η υπόθεση για τους αγνοούμενους, πρέπει τουλάχιστον αυτή την ομολογία να την δει προσεκτικά η ελλαδική και κυπριακή πολιτεία.

ΔΜ. Έχουμε κάποιες επίσημες δηλώσεις, από την Κύπρο έχουν κινηθεί κάποιες διαδικασίες, η Ελλάδα από την πλευρά της τι κάνει κ. Μαλκίδη;
ΦΜ Σε ό,τι αφορά το ζήτημα αυτό, το οποίο προφανώς δεν είναι μόνο των των συγγενών των αγνοουμένων, έχουν γίνει ήδη από το 1974 οι σχετικές διαδικασίες και οι επιτροπές για τη διακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων. Σε ότι αφορά τους θεσμούς, η Κύπρος έχει προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο στην απόφασή του αναφέρεται στην ανάγκη να υπάρξει διαλεύκανση των συνθηκών μέσα από τις οποίες έχουν χαθεί είτε στρατιώτες είτε άμαχοι. Επίσης υπάρχει μια διαδικασία που έχει ξεκινήσει από το 2005, και διερευνώνται θέματα αγνοουμένων για τη διακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων και των συνθηκών μέσα στις οποίες έχουν εξαφανιστεί και από το 1963-64 και το 1974. Ακόμη υπάρχει μία σχετική δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου της Κύπρου, η οποία αναφέρει ότι «δεν φθάνει μόνο να βρούμε τάφους ή να ανοίξουμε τάφους, να ταυτοποιήσουμε τα οστά, αλλά υπάρχει και υποχρέωση από μέρους της Τουρκίας να συμβάλει και να ενεργήσει ώστε να διαλευκανθούν οι συνθήκες». Εύχομαι από την πλευρά της η Κύπρος αλλά και η Ελλάδα να πιέσει ώστε η Τουρκία υλοποιήσει τις υποχρεώσεις της, αφού μέχρι σήμερα και αυτό επιβεβαιώνεται και από τους συγγενείς των αγνοουμένων δεν είμαστε ευχαριστημένοι από την στάση τόσο της Ελλάδας όσο και της Κύπρου. Προφανώς δεν θέλουν να διαταραχθούν με οποιοδήποτε τρόπο οι σχέσεις με την Τουρκία, προσδοκώντας λύση για το Κυπριακό, έστω και εάν υποστηρίζεται το αντίθετο. Οι αγνοούμενοι όμως δεν είναι βάρος για τη λύση, είναι κεντρικό μέρος της λύσης του Κυπριακού, οι αγνοούμενοι δεν περιθωριοποιούν το Κυπριακό, αλλά το επαναφέρουν στο προσκήνιο. Εμείς ελπίζουμε, και προσδοκούμε να συνεχιστεί η αναζήτηση αυτών των ανθρώπων και να βρεθεί έστω και ένας εν ζωή. Το ζήτημα για εμάς υφίσταται, ηθικά, ανθρώπινα και πολιτικά

ΔΜ Σας ευχαριστούμε πολύ κ. Μαλκίδη.

Η Ομοσπονδία Ποντιακών Σωματείων Αυστραλίας

Το Σαββατοκύριακο, 17 και 18 Οκτωβρίου 2009, στην Αδελαΐδα, ήταν πλούσιο από πλευράς γεγονότων και δραστηριοτήτων, για την Ομοσπονδία Ποντιακών Σωματείων Αυστραλίας.



Το βράδυ του Σαββάτου, 17 Οκτωβρίου, η Ποντιακή Αδελφότητα Νότιας Αυστραλίας, διοργάνωσε πανηγυρικό χορό, για να τιμήσει τον μεγάλο φιλέλληνα Υπουργό Δικαιοσύνης και Πολυπολιτισμικών Υποθέσεων της Νότιας Αυστραλίας, κ. Μάικλ Άτκινσον, που πρώτα εντοίχισε μια πλάκα, στο Μεταναστευτικό Μουσείο της Αδελΐδας, στη μνήμη των 353,000 αδικοχαμένων Ποντίων, θυμάτων της τότε Οθωμανικής κυβέρνησης και των ορδών του ηγέτη των νεότουρκων Μουσταφά Κεμάλ και της παρέας του. Στη συνέχεια και στις 30 Απριλίου 2009, έφερε το θέμα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των λοιπών χριστιανικών πληθυσμών της τότε Ανατολίας, στη βουλή της Νότιας Αυστραλίας, όπου αναγνωρίστηκε ομόφωνα.



Η Ποντιακή Αδελφότητα της Νότιας Αυστραλίας, του απένειμε ομοίωμα Πόντιου λυράρη, ενώ η Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων Αυστραλίας, του απένειμε την ύψιστη τιμητική διάκρισή της, ανακηρύσσοντάς τον σε «Χρυσό Τραντέλλενα», που σημαίνει «τριάντα φορές Έλληνας» και που αποδίδονταν μόνο σε εκείνους τους λίγους, αλλά, ιδιαίτερα διακρινόμενους μεγάλους ήρωες.



Αποδεχόμενος την ύψιστη αυτή τιμή, ο κ. Άτκινσον, βαθιά συγκινημένος, δήλωσε: «Με τιμά ιδιαίτερα αυτή η τιμή, την οποία και αποδέχομαι με μεγάλη χαρά, συγκίνηση και υπερηφάνεια και θα είμαι δίπλα και μαζί σας πάντοτε, μέχρι να πετύχουμε τον τελικό στόχο, την αναγνώριση, από όλους τους λαούς της γης ότι, διαπράχτηκε αυτό το μεγάλο έγκλημα της Γενοκτονίας, σε βάρος την Ελλήνων, των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των άλλων χριστιανικών πληθυσμών της τότε Ανατολίας.



Η αναγνώριση της Γενοκτονίας, βοηθάει την ίδια της Τουρκία διότι, με την αναγνώριση, θα γλιτώσει από το στίγμα που την βαρύνει σήμερα...».



Θα πρέπει να σημειωθεί ακόμη το γεγονός του σπουδαίου χαρακτήρα αυτού του υπέροχου πολιτικού άνδρα, που στην ευχαριστήρια απάντησή του, για την αποδοχή της τιμής που του έγινε, δήλωσε: «Αυτή η τιμή δεν ανήκει μόνο σε εμένα αλλά, και στον τέως αρχηγό της αξιωματικώς αντιπολίτευσης κ. Μάρτιν Χάμιλτον Σμίθ, με τον οποίο και την μοιράζομαι».



Στο χορό και το ξεφάντωμα που ακολούθησε, ο κ. Άτκινσον, χόρεψε για αρκετή ώρα, σαν αληθινός πόντιος, αρκετούς ποντιακούς χορούς. Τη βραδιά τίμησαν με την παρουσία τους και οι βουλευτές Στηβ Γεωργανάς, Βίνι Τσικαρέλο και Ρόμπιν Γκέραγκτι και ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στην Αδελαΐδα.



Την Κυριακή 18η Οκτωβρίου, πραγματοποιήθηκε η τακτική ετήσια γενική συνέλευση της Ομοσπονδίας των Ποντιακών Σωματείων Αυστραλίας και η εκλογή του νέου διοικητικού συμβουλίου, που θα διαχειριστεί τις ευθύνες της Ομοσπονδίας, για τα επόμενα δύο χρόνια.



Σε αυτή τη γενική συνέλευση των μελών της Ομοσπονδίας, αποδείχτηκε με το πλέον σαφή καθαρό τρόπο, η ορθότητα της πρωτοβουλίας των ανθρώπων που είχαν την ευθύνη της διαχείρισης, πριν από 4 χρόνια, να «τολμήσουν» το μεγάλο εγχείρημα της εμπιστοσύνης στους νέους μας.



Στο διάστημα αυτό, τα πρώτα δύο χρόνια επιχειρήθηκε, το «μπόλιασμα» της πρώτης γενιάς με την δεύτερη, ενώ στα δύο τελευταία χρόνια, με τη βοήθεια όλων των εμπλεκομένων επιτεύχθηκε η «ομαλοποίηση» των ρυθμών λειτουργίας και το μερικό «μπόλιασμα», της δεύτερης γενιάς με την τρίτη.



Την Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009, ολοκληρώθηκε, με πλήρη επιτυχία αυτό το «πάντρεμα» των γενεών και η αρμονική συνύπαρξή τους. Αυτή η τελευταία γενική συνέλευση, θα γραφτεί, στην ιστορία της Ομοσπονδίας, με χρυσά γράμματα και σηματοδοτεί νέους στόχους, σχεδιασμούς νέων δραστηριοτήτων με κινήσεις και ταχύτητες της σημερινής ψηφιακής εποχής μας.



Η συνέλευση άρχισε στις 11πμ, χωρίς καθυστέρηση, έγινε η καθορισμένη διακοπή, συζητήθηκαν εκτενέστατα όλα τα θέματα της ημερήσιας διάταξης, έγινε η εκλογή των 8 αξιωματούχων και τελείωσε δύο ολόκληρες ώρες πριν από την καθορισμένη, κάτι το αυτονόητο και λογικό, αλλά, στην περίπτωσή μας είναι «είδηση», γιατί τα τελευταία (τουλάχιστον) δέκα χρόνια της πορείας της Ομοσπονδίας μας, άσκοπα και βάναυσα, γινόταν σπατάλη χρόνου, με «καβγάδες», προσωπικές αντιπαραθέσεις και δινέξεις, αρνητικές επιθέσεις και όλα τα επακόλουθα.



Την Eκτελεστική Επιτροπή του διοικητικού συμβουλίου της Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων Αυστραλίας, αποτελούν οι παρακάτω:



Πρόεδρος: ο κ. Ιωάννης Ευκαρπίδης

Αναπλωρητής Πρόεδρος: ο κ. Παναγιώτης Στεφανίδης

Αντιπρόεδρος: ο κ. Νικόλαος Χρυσοστομίδης

Γενικός Γραμματέας: ο κ. Δημήτριος Τσαχουρίδης

Ταμίας: ο κ. Θεόδωρος Δήμαρχος

Αναπληρωματική Γραμματέας: η κ. Παρασκευή Τσαρουχίδου

Υπεύθυνος Δημοσίων Σχέσεων: ο κ. Παναγιώτης Ιασωνίδης

Υπεύθυνοι νεολαίας: οι κ.κ. Αναστάσιος Αθανασιάδης και Ευθύμιος Αυγετίδης.



Πρέπει να σημειωθεί, διότι είναι μiα ευχάριστη σύμπτωση, η εκλογή του κ. Ιωάννη Ευκαρπίδη, στη θέση του Προέδρου, θέση στην οποία είχε εκλεγεί, ακριβώς πριν από 20 χρόνια, σαν πρώτος ιδρυτικός Πρόεδρος της Ομοσπονδίας μας, το 1989, ο αείμνηστος πατέρας του Θεόφιλος Ευκαρπίδης.



Συγχαρητήρια μηνύματα, τα οποία και διαβιβάστηκαν στη γενική συνέλευση, απέστειλαν οι κ. κ. Μάικλ Άτκινσον, Υπουργός Δικαιοσύνης και Πολυπολιτισμικών Υποθέσεων της Νότιας Αυστραλίας, ο Πρόεδρος της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Ποντίων Ελλήνων, κ. Ηλίας Τσεκερίδης, ο Πρόεδρος της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδας κ. Γεώργιος Παρχαρίδης, καθηγητής καρδιολογίας του «Αριστοτέλειου» Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, και ο Θεοφάνης Μαλκίδης Μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars –IAGS).




Παναγιώτης Ιασωνίδης, Υπ. Δημοσίων Σχέσεων, +61 414 612121 – peterjasonides@gmail.com


ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΜΑΛΚΙΔΗΣ
ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΜΕΛΩΝ
ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΠΟΝΤΙΑΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ

Αγαπητοί συμπατριώτες

Η προσπάθεια διατήρησης και μεταφοράς του πολιτισμού και της ταυτότητας έχει πολλές παραμέτρους και πτυχές. Ειδικότερα η αναγκαιότητα επιβίωσης του ελληνικού πολιτισμού, της παράδοσης και της κληρονομιάς εκτός Ελλάδος, εκφράζεται εδώ και πολλά χρόνια με τους συλλόγους, τις κοινότητες, τις ομοσπονδίες. Ιδιαίτερα η προσπάθεια διάσωσης και μεταφοράς της ταυτότητας των Ελλήνων Ποντίων, έχει και επιπλέον συνιστώσες. Αυτό της ανάδειξης και αναγνώρισης του εγκλήματος της γενοκτονίας των προγόνων μας, ένα ζήτημα που έρχεται από το παρελθόν και μας οδηγεί μέσα από την δικαίωση στο παρόν και το μέλλον.

Είχα την ευκαιρία να συναντηθώ και να μιλήσω με τους περισσότερους από εσάς, όταν επισκέφθηκα μετά από πρόσκληση της Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων Αυστραλίας, με την ευκαιρία της διοργάνωσης των εκδηλώσεων μνήμης για την γενοκτονίας. Τότε διαπίστωσα την αγάπη για την πατρίδα και την πίστη για την δικαίωση της υπόθεσης της αναγνώρισης της γενοκτονίας.

Η προσπάθεια αυτή της Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων της Αυστραλίας με πρόεδρο τον Χαράλαμπο Ταβλαρίδη, είχε αποτελέσματα. Σας θυμίζω την πλακέτα στο Μεταναστευτικό Μουσείο της Αδελαίδας, και βεβαίως την αναγνώριση της Γενοκτονίας από την Βουλή της Νότιας Αυστραλίας. Επίσης τη διοργάνωση της ποδοσφαιρικής συνάντησης της ομάδας της Αδελαίδας «Ποντιακοί Αετοί», στη μνήμη της ποδοσφαιρικής ομάδας της Μεριζφούντας «Πόντος», συνάντηση στην οποία οι «Ποντιακοί Αετοί» φορούσαν πιστά αντίγραφα της φανέλας των προγόνων μας, οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας.

Οι παραπάνω επιτυχίες και πρωτοβουλίες για το ζήτημα της Γενοκτονίας, από ότι διαπίστωσα θα έχουν και συνέχεια με ακόμη μεγαλύτερες και σπουδαιότερες επιτυχίες.

Έχοντας επίγνωση από την προσωπική μου διαδρομή στην υπόθεση της ανάδειξης της Γενοκτονίας, ότι η προσπάθεια για την αναγνώριση της γενοκτονίας θα είναι επίπονη, μακροχρόνια και δύσκολη, μεταφέρω τις σκέψεις αυτές για να κατανοήσετε τη σοβαρότητα της υπόθεσης. Μία υπόθεση η οποία υπερβαίνει την κοινότητα των Ελλήνων και αφορά πολλούς λαούς, και η οποία απαιτεί σύνεση, ευθύνη και ενότητα. Κάθε ενέργεια λοιπόν για το ζήτημα θα πρέπει να είναι ολοκληρωμένη, χωρίς πάθη και διχόνοια, γιατί θα πρέπει να γνωρίζετε ότι εκτός από την αντιπαλότητα που υπάρχει με μηχανισμούς και κράτη που είναι αντίθετα στην ανάδειξη της γενοκτονίας, δεν χρειάζεται να έχουμε και άλλες αντίθετες δυνάμεις.

Η στήριξη θα πρέπει να είναι καθολική σε θεσμούς και πρόσωπα, όπως είναι η Ομοσπονδία και ο πρόεδρός της που προσπαθούν ανιδιοτελώς και χωρίς καμία σκοπιμότητα για την αναγνώριση της γενοκτονίας. Το ζήτημα αφορά όλους μας, η ευθύνη είναι όλων μας, είναι συνολική και μεγάλη.

Με μήνυμα αυτό, εκτίμησης, φιλίας, υγείας για όλους σας, σας χαιρετώ και εύχομαι σύντομα να ξαναβρεθούμε για να χαρούμε ακόμη μία επιτυχία στον κοινό μας αγώνα.

Η αλήθεια και το φως θα νικήσουν τη λήθη, το ψέμα και το σκοτάδι.

Θα νικήσουμε!

Θεοφάνης Μαλκίδης
Μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars –IAGS).

Η εθνική ελληνική μειονότητα στην Αλβανία

Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΚΟΣΣΥΦΟΠΕΔΙΟ
Συνέντευξη του Φάνη ΜΑΛΚΙΔΗ

Τι είναι αυτό που λείπει από την Εθνική Ελληνική Μειονότητα της Αλβανίας που διαρκώς κατρακυλάμε;

Είναι γεγονός ότι η Αλβανία, αν και αναγνώρισε τυπικά την ύπαρξη και τα δικαιώματα της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, στην πράξη τα παραβίαζε συνεχώς.
Υπονόμευσε την συνείδηση και την ενότητα των Ελλήνων και προχώρησε σε μέτρα όπως ο αποκλεισμός της από κάθε επικοινωνία με την Ελλάδα, η πλαστογράφηση της ιστορίας, ο αυθαίρετος ορισμός της «μειονοτικής ζώνης», ο διωγμός των θρησκευτικών της αξιών, η αναδιάρθρωση του κοινωνικού ιστού με κύρια πολιτική την αλλοίωση και την αφομοίωση, την τρομοκρατία, το μαζικό εκτοπισμό, τη φυλάκιση, την εξορία, το θάνατο.
Μετά τις καθεστωτικές αλλαγές στην Αλβανία, ο αριθμός των μελών της ελληνικής μειονότητας μειώθηκε αφού ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων μετανάστευσε ή εξαναγκάστηκε να μεταναστεύσει προς την Ελλάδα με αποτέλεσμα να μειωθεί δραματικά ο αριθμός των Ελλήνων.
Μεγάλα προβλήματα όπως η εκπαίδευση της ελληνικής μειονότητας, η θρησκευτική της ελευθερία, η απόδοση στους δικαιούχους των ιδιωτικών, κοινοτικών και εκκλησιαστικών περιουσιών, η μη υλοποίηση από την αλβανική πλευρά των δεσμεύσεων για τα ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα, η τρομοκρατία, παραμένουν και εντείνονται. Παράλληλα μέσα στο εθνικιστικό κλίμα που αναπτύσσεται στην Αλβανία, μια σειρά από ενέργειες της αλβανικής κυβέρνησης στράφηκαν κατά της ελληνικής μειονότητας με στόχο την οριστική απομάκρυνση του ελληνικού πληθυσμού.
Εκτός από τις παραπάνω διαπιστώσεις, είναι γεγονός ότι αυτό που λείπει εδώ και χρόνια από το χώρο αυτό είναι μια πρωτοβουλία στο πεδίο της πολιτικής, η οποία θα βάλει τα προβλήματα της ελληνικής μειονότητας σε σύγχρονη τροχιά. Η συζήτηση με ιστορικούς όρους, δηλαδή ότι έγινε αυτό, ή εκείνο δεν έγινε ή εκείνο το πρόσωπο ευθύνεται, κλπ, είναι καλή για την κατανόηση του ζητήματος. Όμως αυτό που λείπει η σύγχρονη πολιτική σκέψη και πράξη, η ανάλυση του σήμερα για να δούμε ποιοι είναι οι στόχοι και τι μπορεί να γίνει στο μέλλον.
Επιπλέον, υπάρχει το πρόβλημα του Κοσσυφοπεδίου, το οποίο μετά τη μονομερή ανακήρυξη δημιουργεί νέα δεδομένα. Αυτό να μην το αποσυνδέουμε από τις γενικότερες εξελίξεις στα Βαλκάνια, είναι μείζων πρόβλημα για τη μελλοντική κατάσταση για την περιοχή, οπωσδήποτε για την ελληνική μειονότητα και φυσικά για όλον τον Ελληνισμό.

Ισχύει ο παραλληλισμός του ζητήματος του Κοσσυφοπεδίου με το Βορειοηπειρωτικό και ποιες κινήσεις πρόκειται να γίνουν σήμερα;

Εμάς μας ενδιαφέρει πλέον αυτό έγινε στο Κοσσυφοπέδιο, δυστυχώς με τη βία και με τα πιο ακραία εθνικιστικά μέσα. Μια μειονότητα στο Κοσσυφοπέδιο έγινε πλειονότητα, και προέβη σε μονομερή ανακήρυξη της ανεξαρτησία της. Από την άλλη μεριά, υπάρχει μια μειονότητα, η δική μας, αναγνωρισμένη με δικαιώματα που σήμερα φθίνει, συρρικνώνεται, περιθωριοποιείται, η οποία ενώ αντιμετώπισε πολλές φορές τη βία του καθεστώτος, συμπεριφέρθηκε δημοκρατικά, πάντοτε στο πλαίσιο του κράτους που ζει και διεκδίκησε τα δικαιώματά της με ειρηνικά μέσα. Η ελληνική μειονότητα οφείλει να συνεχίσει με τον ίδιο τρόπο, να αναζητά την ταυτότητά της και γενικότερα τα δικαιώματά της με την πολιτική στο προσκήνιο, αυτή άλλωστε είναι και η παράδοση του Ελληνισμού.
Επίσης, προκύπτει ένα ερώτημα: τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας έτσι όπως ορίζονται από διεθνείς συμβάσεις που έχει υπογράψει ή που θα υπογράψει στο εγγύς μέλλον η Αλβανία, προκειμένου να εισέλθει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, τα σέβεται η όχι; Μπορούμε να πούμε όχι. Αυτό το δείχνει η πράξη.
Παράλληλα δεν μπορούμε τώρα, το 2008, να μιλάμε για Ελληνική Μειονότητα, όπως μιλούσαμε το 1914, ή το 1944. Ήταν άλλες συνθήκες τότε. Επίσης δεν μπορούμε να αναφερόμαστε με όρους της περιόδου του Χότζα και της πρώτης διακυβέρνησης του Μπερίσα. Οφείλουμε αντιληφθούμε αυτά που διαδραματίζονται σήμερα στα Βαλκάνια και να προτείνουμε άμεσες και υλοποιήσιμες λύσεις για την ελληνική μειονότητα. Από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο ζήτημα που την απασχολεί. Σ’΄ αυτό το πλαίσιο θα ήταν καθήκον της ελληνικής μειονότητας να καλέσει την αλβανική πολιτεία και τα αλβανικά κόμματα, να εκφράσουν τις απόψεις τους, τις θέσεις τους. Για παράδειγμα, γιατί ενώ υπάρχει τόσος πλεονασμός ενδιαφέροντος για τα δικαιώματα των Αλβανών στο Κοσσυφοπέδιο, ενώ στην ίδια την Αλβανία μια μειονότητα καταπιέζεται και εξαφανίζεται; Αν έχουν απάντηση και πρόταση, με ειλικρίνεια και χωρίς υποκρισία οφείλουν να την καταθέσουν. Από την άλλη καλείς το ελληνικό κράτος και τα κόμματα να αναπτύξουν τις θέσεις τους. Παράλληλα έχεις τη δική σου πολιτική θέση και τους λες τι μπορείς να κάνεις σήμερα για το αύριο. Όχι τι έκανες χθες.

Ποιοι μπορούν να αναλάβουν μια τέτοια πρωτοβουλία;

Τις πολιτικές πρωτοβουλίες συνήθως, αυτό λέει η ιστορία και ιδιαίτερα η ελληνική τις αναλαμβάνει μια ομάδα ανθρώπων που είναι πολιτικά όντα, όπως έλεγε ο θεμελιωτής της παγκόσμιας πολιτικής σκέψης, ο Αριστοτέλης Και εδώ είναι η ευθύνη όλων από την ηγεσία, μέχρι τα σωματεία και τις αδελφότητες, τους πνευματικούς ανθρώπους, τους δημοκράτες, στην Ελλάδα, στην Αλβανία αλλά και όπου υπάρχει Βορειοηπειρώτης και Έλληνας που αγαπά την αλήθεια, την πολιτική, και τη δημοκρατία. Η ευθύνη μας είναι, αυτό που έγινε στο παρελθόν να κατανοηθεί προκειμένου σχεδιάζοντας στο παρόν, να δούμε ένα καλύτερο μέλλον.

Στη σημερινή κατάσταση, μ’ ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων να παραμένει στις εστίες του, τι κάνουμε;

Αυτή είναι μια ουσιαστική παράμετρος του ζητήματος της εθνικής ελληνικής μειονότητας. Έχω διαπιστώσει ότι στα χρόνια μετά την καθεστωτική αλλαγή, τα αιτήματα δεν συνδέονται με την ιστορία και την παράδοση της ελληνικής εθνικής μειονότητας. Δηλαδή πιο συγκεκριμένα, δεν μπορείς να αναφέρεσαι συνεχώς στο ελληνικό κράτος, για παράδειγμα με το πρόβλημα των συντάξεων και με το αίτημα της πολιτογράφησης, θέματα πολύ σημαντικά σε κάθε περίπτωση, και να ξεχνάς ότι το κύριο πρόβλημα είναι η αλβανική πολιτική που αναγκάζει τον Ελληνισμό σε φυγή. Αυτή είναι η πραγματικότητα, η στόχευση δηλαδή αντί να είναι η προέλευση του προβλήματος, δηλαδή οι μηχανισμοί του αλβανικού κράτους που οδηγούν σε εξαφάνιση τον ελληνικό πληθυσμό, είναι το ελληνικό κράτος που καθυστερεί σε δύο αιτήματα.
Αν είναι δυνατόν χιλιάδες άνθρωποι, μία αυτόχθονη μειονότητα, να έχει περιοριστεί σε δύο γραφειοκρατικά ζητήματα και να έχει παραμερίσει την πολιτική συνιστώσα του ζητήματος. Έχει σημασία αυτό που σας αναφέρω, αφού δεν υπάρχουν αιτήματα και παραστάσεις προς την αλβανική πλευρά. Η στρατηγική του μέλλοντός δεν είναι αυτή. Η στόχευση ξεκινάει από τα μικρά και φτάνει στα πιο μεγάλα. Πολλά μικρά μπορούν να συνθέσουν ένα μεγάλο. Το γεγονός ότι δεν υπάρχουν δίγλωσσες πινακίδες ή όσες υπάρχουν έχουν σβηστεί, αυτό είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Για να πάμε σ’ αυτό πρέπει να έχουμε το πιο μικρό, που είναι παράδειγμα η φυσική παρουσία του Ελληνισμού στις εστίες του προκειμένου να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Σ’ ένα μεγαλύτερο που πάμε είναι οι ιδιοκτησίες, που ξεκινά από τους ανθρώπους που δεν θα φύγουν στην Ελλάδα και θα περιφρουρήσουν την περιουσία τους. Στα εκπαιδευτικά δικαιώματα και στην ποιότητα της παρεχόμενης παιδείας που έχει αφετηρία στην πολιτική της Αλβανίας για εξαφάνιση της ελληνικής εκπαίδευσης.

Λέγεται ότι το περιουσιακό είναι το βασικότερο ζήτημα σε μια μειονότητα.

Συμφωνώ ότι είναι βασικό ζήτημα. Όμως για να φτάσεις στην περιουσία θα πρέπει να έχεις κάνει πρώτα τα βήματα τα μικρά. Γιατί αν πας κατευθείαν στην περιουσία, διεκδικώντας την για παράδειγμα από ένα ανώτατο δικαστήριο σε αλβανικό ή ευρωπαϊκό επίπεδο, χωρίς να έχεις προετοιμαστεί, θα έχεις μεγάλο κενό. Κι αυτό θα είναι η πολιτική σκέψη που θα σου λείπει.

Τι θέλετε να πείτε με την «πολιτική σκέψη».

Για να διεκδικήσεις την περιουσία πρέπει να έχεις αυτόματα ένα πολιτικό υπόβαθρο, να πεις ποιος είσαι, από πού έρχεσαι και που πηγαίνεις. Δεν είσαι ξένος εδώ, είσαι μία μειονότητα που υπάρχεις εδώ και χιλιάδες χρόνια. Όμως ποιος αλήθεια μιλά για αυτό, άρα στοιχειοθετεί το δικαίωμα τη περιουσία που την καρπώθηκε ένα τυραννικό καθεστώς, το οποίο με άλλο προσωπείο σήμερα, δεν την αποδίδει, ή την αποδίδει σε νέους δικαιούχους, αποβλέποντας στην αλλοίωση του χώρου;

Το ‘χουμε εμείς αυτό το πολιτικό υπόβαθρο για να έχει μέλλον και η μειονότητα;

Να πω ένα παράδειγμα που είναι και η απάντηση. Μια γενική αρχή είναι ότι οι πολιτικές ηγεσίες σε όλον τον κόσμο, που έχουν πάψει να συνδέονται από το λαό που τους ανέδειξε, δεν μπορούν να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του λαού και της κοινωνίας. Εκτός και εάν τους ανέδειξαν συμφέροντα και όχι η λαϊκή βούληση, ή οι δημοκρατικές αρχές. Η ειδική αρχή είναι ότι, όλη αυτή η διαδρομή του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού από το 1991 μέχρι σήμερα, θα έπρεπε να ήταν διαφορετική, κατά την άποψή μου. Θα έπρεπε να ήταν στοχευόμενη πλέον σε συγκεκριμένους σκοπούς και να είχε σαφή αναφορά στην Αλβανία. Η Ελλάδα είναι η πατρίδα μας, που δυστυχώς τη γνωρίσατε κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Που θα αποτελεί πάντοτε για σας, μια μάνα η οποία όμως για κάποιους μπορεί να φέρθηκε και σαν μητριά. Ο στόχος μας δηλαδή είναι η Δρόπολη, ο Βούρκος, η Χιμάρα το Πωγώνι. Δηλαδή η ιδιαίτερή μας πατρίδα. Εκεί που γεννηθήκαμε, ζήσαμε για χιλιάδες έτη, αυτή ονομάζουμε Πατρίδα και όχι τις πολυκατοικίες και τα γραφεία της Αθήνας.
Συμφωνώ με τη θέση, με τη σημερινή ανησυχία, το ανεπτυγμένο πολιτικό ζήτημα για το που βαδίζει η ελληνική μειονότητα. Τι θα γίνει, ας πούμε, μετά από δέκα χρόνια. Θα συνεχίζεται εαυτή η κατάσταση του μαρασμού, της παρακμής, της εγκατάλειψης, της αδιαφορίας, του περιθωρίου; Ή θα είναι μια άλλη κατάσταση, όπου ο κόσμος θα επιστρέφει, τα παιδιά θα θέλουν να γυρίσουν πίσω, θα ανοίγουν νέες επιχειρήσεις, ο κόσμος θα δραστηριοποιείται; Εμείς, βορειοηπειρώτες, αλλά και όλοι οι Έλληνες πρέπει να είμαστε με τη δεύτερη θέση. Και αυτή γίνεται πράξη όχι με φλυαρίες, αλλά με αγώνα, με στόχους, προτεραιότητες και κυρίως πράξεις.


Στην Αλβανία βλέπετε να γίνονται σεβαστά τ’ ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα;
Τα δικαιώματα της ελληνικής εθνικής μειονότητας που ζει στην Αλβανία, προκύπτουν από διεθνή και ευρωπαϊκά κείμενα προστασίας των μειονοτήτων και μπορούν να χωριστούν σε δύο μέρη, το γενικό και το ειδικό. Στο γενικό εντάσσονται τα δικαιώματα που έχουν πεδίο εφαρμογής σε όλα τα μέλη όλων των μειονοτήτων. Δηλαδή, εξ αιτίας της μειονοτικής ιδιότητας υπάρχουν κάποια δικαιώματα, τα οποία, λόγω της γενικής φύσεως και του εύρους τους, μπορούν να τύχουν εφαρμογής οπουδήποτε υπάρχουν μειονότητες. Τέτοια δικαιώματα είναι το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, η επιλογή μεταχειρίσεως, η ελεύθερη και διασυνοριακή επικοινωνία, η ατομική και από κοινού άσκηση ειδικών δικαιωμάτων, η ίδρυση συλλόγων, η συμμετοχή στην ζωή της χώρας, η συμμετοχή σε αποφάσεις που αφορούν τις μειονότητες, ο σεβασμός της πληθυσμιακής συνθέσεως και των ορίων των μειονοτικών περιοχών, η ίδρυση πολιτικών κομμάτων, η αυτονομία των μειονοτήτων.
Στο ειδικό μέρος της μειονοτικής προστασίας εντάσσονται τα δικαιώματα που έχουν πεδίο εφαρμογής στα μέλη των μειονοτήτων με επιμέρους χαρακτηριστικά. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για μια γενική εφαρμογή των δικαιωμάτων αυτών σε κάθε είδους μειονότητα αλλά για την κατ΄επιλογή εφαρμογή ενός εκάστου σε κάθε μειονότητα. Τέτοια δικαιώματα είναι τα εθνοτικά / πολιτιστικά, θρησκευτικά, γλωσσικά και εκπαιδευτικά δικαιώματα.
Τι γίνεται, λοιπόν, στην Αλβανία. Μιλάμε για μια εθνική ελληνική μειονότητα, που είναι αναγνωρισμένη όχι μόνο από παλιές συμβάσεις, μα κι από νέες, που σχετίζονται άμεσα με ζητήματα που αφορούν την ευρωπαϊκή πορεία της Αλβανίας. Όμως παρά το γεγονός ότι η Αλβανία λέει ότι σέβεται τις συμβάσεις και υλοποιεί τις δεσμεύσεις της, αυτό προφανώς δεν γίνεται πράξη. Μάλιστα την ίδια στιγμή τίθεται ως αντίβαρο στις όποιες διεκδικήσεις της ελληνικής μειονότητας, το ζήτημα των Τσάμηδων.


Περισσότερο διαπιστώνουμε να περνάει η αλβανική υποκρισία προς την Ευρώπη παρά τα παράπονά μας για καταπάτηση των ανθρώπινων και μειονοτικών μας δικαιωμάτων.

Είναι αλήθεια αυτό που λέτε, αφού η αλβανική πρακτική είναι αντιστρόφως ανάλογη από τους λόγους. Από την άλλη η Ελλάδα δεν θέλει να φέρει εμπόδιο στην Αλβανία είτε σε οποιαδήποτε χώρα της περιοχής υπό την έννοια ότι έχει έναν διακηρυγμένο στόχο στήριξης της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση της Αλβανίας και γενικώς όλης της περιοχής ταυτόχρονα με την πορεία προς το ΝΑΤΟ, προκειμένου να αποχτήσει η περιοχή σταθερότητα, ασφάλεια και ευημερία. Όμως η Ελλάδα ταυτόχρονα με τον διακηρυγμένο αυτό στόχο της δεν πρέπει να πάψει να αποτελεί τον κριτή της Αλβανίας για το εάν τελικά γίνονται σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα στη χώρα. Εκεί μπορεί σταματήσει και η αλβανική υποκρισία και να περάσει στα έργα και στις πράξεις.

Ενώ μας αρπάζουν τις περιουσίες, μας σβήνουν τις γραμμένες πινακίδες στην ελληνική, κλπ,...

Υπάρχουν πολλά προβλήματα με τις περιουσίες, την εκπαίδευση, τις δίγλωσσες πινακίδες. Γενικώς με την εφαρμογή όλων των διατάξεων του αλβανικού συντάγματος και των διεθνών συμβάσεων που έχει υπογράψει η Αλβανία. Από την άλλη είναι το πολιτικό ζήτημα. Οφείλει η Ελληνική Μειονότητα πρώτα να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της, χωρίς να βάζει εφήμερους στόχους θυσιάζοντας την ουσία.

Η μεγάλη οικονομική βοήθεια της Ελλάδας προς την Αλβανία δεν έχει αντίκρισμα στην Εθνική Ελληνική Μειονότητα. Πώς ερμηνεύετε το γεγονός αυτό;

Ενώ η Ελλάδα όχι ως κράτος μόνον, αλλά και ως οικονομικό σύστημα, έχει βοηθήσει την Αλβανία, αυτή η βοήθεια σε πολιτικό επίπεδο δεν έχει μεταφραστεί σε οφέλη. Μια μεγάλη οικονομική παρουσία μιας χώρας μεταφράζεται και σε πολιτικά οφέλη. Σε διπλωματικό επίπεδο με την καλυτέρευση των σχέσεων, σε πολιτικό με τη βελτίωση της διαβίωσης των μειονοτήτων που υπάρχουν, αυτό τουλάχιστον αναφέρει η διεθνής εμπειρία. Από την άλλη όμως πλευρά η οικονομική παρουσία της Ελλάδας και η επένδυση πολλών εκατομμυρίων ευρώ- αρκετά προέρχονται από τη φορολογία των ελλήνων πολιτών- δεν έχει αντίκρισμα άμεσα στην Ελληνική Μειονότητα. Στην παρούσα φάση οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους και τις αρχές της οικονομικής παρουσίας της Ελλάδας. Η Ελλάδα κάνει επενδύσεις, δίνει οικονομική βοήθεια, για το σκοπό της παραμονής και την ανάπτυξη της παρουσίας της Ελληνικής Μειονότητας στο χώρο της. Όταν αυτό δεν επιτυγχάνεται τότε αναζητείται το λάθος και επαναπροσδιορίζονται οι στόχοι.

Ποια είναι η προσωπική σας σκέψη για ανατροπή κατεστημένου κι ίσως αλλαγή πορείας στον τόπο μας;

Χρειάζεται να συσπειρωθεί και να αναδειχθεί στο προσκήνιο μια νέα γενιά ανθρώπων με πολιτική σκέψη και κυρίως χωρίς ιδιοτέλεια, με ήθος και με την διακήρυξη της αλήθειας στην καθημερινή της διαδρομή. Για να μην κτίσουν καριέρες και να εντάξουν τα προσωπικά και πολιτικά συμφέροντά τους και αυτοί πάνω στο Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα. Για να γίνει πια η ορθή πολιτική παρέμβαση, το επόμενο σωστό βήμα, να υπάρξει μια άλλη πολιτική πρόταση που σημαίνει επιβίωση και συνέχεια για την ελληνική μειονότητα.

Ο ναύαρχος Σταυρίδης για τη δίωξη των προγόνων του κατά τη γενοκτονία. (Amir Oren Ισραηλινή Εφημερίδα Haaretz 15/10/2009) (Ελληνικά- Αγγλικά)

O επικεφαλής του ΝΑΤΟ ναύαρχος Τζέιμς Σταυρίδης κατηγορεί την Τουρκία για «εθνοκάθαρση» των Ελλήνων, συμπεριλαμβανομένης και της δικής της οικογένειας

του Amir Oren Εφημερίδα Ηaaretz 15/10/2009

(http://www.haaretz.com/hasen/spages/1121249.html)

Ο ναύαρχος Τζέιμς Σταυρίδης, ο ανώτερος αξιωματικός της Ευρωπαϊκής Διοίκησης των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, κατηγορεί την Τουρκία για τη βία εις βάρος της ελληνικής μειονότητας, συμπεριλαμβανομένης και της δικής της οικογένειάς του, σχεδόν πριν από 90 χρόνια.

Σε ένα βιβλίο που δημοσιεύθηκε πέρυσι, πριν να αναλάβει το Ανώτατο Συμμαχικό Διοικητή του ΝΑΤΟ Ευρώπης (SACEUR), ο Σταυρίδης κατονονομάζει την Τουρκίας για «εθνοκάθαρση» και «πογκρόμ», στα θύματα των οποίων περιλαμβάνονται οι παππούδες του, οι οποίοι εκδιώχθηκαν από την πατρίδα τους τη Σμύρνη, ενώ και ο θείος του πατέρα του, σκοτώθηκε από βίαιες αντι-ελληνικές ενέργειες των Τούρκοων.

Μαχητικά αεροπλάνα από τις Ηνωμένες Πολιτείες αεροπορικές δυνάμεις στην Ευρώπη (USAFE) και άλλα στοιχεία υπό τη διοίκηση του Σταυρίδης «έπρεπε να έχουν λάβει μέρος στην άσκηση Ανατολίας «Αετός», από τις οποίες οι ΗΠΑ αποσύρθηκαν στις αρχές της εβδομάδας, αφού η Τουρκία αποκλείεται από τη συμμετοχή του Ισραήλ. Ο Σταυρίδης εποπτεύει στενά την επερχόμενη αμερικανική-ισραηλινή Juniper Cobra άσκηση στον αέρα και πυραυλική άσκηση, και έχει προγραμματιστεί να επισκεφθεί το Ισραήλ σύντομα.

Αφού ορίστηκε στην τρέχουσα θέση του, μόλις χρόνο μετά τη δημοσίευση αυτών των κατηγοριών εναντίον της Τουρκίας, ο Σταυρίδης μείωσε την αρνητική του αναφορά στην υπόθεση της οικογένειάς του και των άλλων Ελλήνων. Στάση η οποία απεικονίζεται και από την επιλογή να είναι η Τουρκία το σημείο εκκίνησης για ένα ταξίδι του στην πέρα από τις ΗΠΑ.

Ο Σταυρίδης, ένας απόφοιτος του 1976 η Ναυτική Ακαδημία των ΗΠΑ, γεννήθηκε στη Φλόριντα. Ως παιδί, έζησε για δύο χρόνια στην Αθήνα, όπου ο πατέρας του, ο οποίος ανήκε στο Σώμα των Πεζοναυτών των ΗΠΑ, υπηρέτησε ως αξιωματικός στην Αμερικανική Πρεσβεία, παράλληλα με έναν αξιωματικό του Ναυτικού των ΗΠΑ, την κόρη του οποίου ο Σταυρίδης παντρεύτηκε αργότερα. Ο ναύαρχος είναι ευρέως αναγνωρισμένος ως ένας λαμπρός αξιωματικός, με διδακτορική δίπλωμα στις διεθνείς σχέσεις και εντυπωσιακές επιδόσεις της διοίκησης και των θέσεων του προσωπικού.
Ο Σταυρίδης είναι ένας
πολυγραφότατος συγγραφέας βιβλίων και άρθρων, με το δικό του blog ( "Από τη Γέφυρα») σχετικά με όπου ο Σταυρίδης τηρεί ημερολόγιο των εμπειριών του κατά τη διάρκεια των 28 μηνών που διοίκησε στο αντιτορπιλικό USS Barry, αρχές του 1993 έως Δεκέμβριος 1995 . Κατά την περίοδο αυτή, η Aegis-πολεμικό πλοίο- οπλισμένο με ισχυρό ραντάρ και αντι-βλήματα πυραύλων (του είδους που συμμετέχουν σε ασκήσει τύπου Juniper Cobra), ανέπτυξε δράση σε κρίσεις σε όλο τον κόσμο - από την Αϊτή, στη Μεσόγειο και στον Περσικό Κόλπο.

Το 2008, ο Σταυρίδης πριν μάθει ότι θα διοριστεί επικεφαλής των στρατιωτικών του ΝΑΤΟ - για πρώτη φορά αξιωματικός του ναυτικού μετά το 1990 δημοσίευσε ένα κείμενο , "Destroyer Captain: Μαθήματα μιας πρώτης εντολής», όπου ο Σατυρίδης δεν προσπαθεί να είναι διπλωμάτης.
"Στις αρχές της δεκαετίας του 1920,» έγραψε, «ο παππούς μου, ένας στιβαρός δάσκαλος, ο Δημητρίου Σταυρίδης, είχε απελαθεί από την Τουρκία ως μέρος της« εθνοκάθαρσης », η οποία υλοποιήθηκε κατά των Ελλήνων που ζούσαν στα ερείπια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας . Είχε μόλις δραπετεύσει για να σώσει τη ζωή του με μια μικρή βάρκα, και αφού έφτασε στην Αθήνα μετά πήγε εκεί έως το Ellis Island στις ΗΠΑ. Ο αδελφός του δεν ήταν τόσο τυχερός αφού σκοτώθηκε από τους Τούρκους, ως μέρος της βίας κατά της ελληνικής μειονότητας. "

Η "πιο εκπληκτική ιστορική ειρωνεία θα μπορούσα να φανταστώ," σύμφωνα με το Σταυρίδη, ήταν όταν μια πολυεθνική άσκηση του ΝΑΤΟ στα ανοικτά των ακτών της δυτικής Τουρκίας ,με έφεραν στην θέση του παππού μου. Τότε γράφει ο Σταυρίδης: " Η απόλυτη ιστορική ειρωνία είναι ότι ο εγγονός του Δημήτριου Σταυρίδη, ο οποίος μιλάει μόλις λίγα λόγια των Ελλήνων, επιστρέφει στη διοίκηση του ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων-αντιτορπιλικό στην ίδια την πόλη - Σμύρνη, που σήμερα ονομάζεται Ιζμίρ - από την οποία άφυγε με ένα σκάφος του πρόσφυγα πριν από πολλά χρόνια. "

Σε μια συνέντευξη για το "Destroyer Captain" στο αμερικανική ναυτικό Ινστιτούτο, ο Σταυρίδης παρατήρησε, "θα αφήσω άλλους να αποφασίσουν αν είναι ένα καλό βιβλίο, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι είναι ένα τίμιο βιβλίο."

«Αξίζει να σημειωθεί ότι αν και είμαι εθνοτικά Ελλήνας, ο παππούς μου γεννήθηκε στην πραγματικότητα στην Τουρκία και πέρασε από την Ελλάδα στο δρόμο του προς τις Ηνωμένες Πολιτείες», είπε, δηλώνοντας υπερήφανος για διπλή καταγωγή του.

Τον περασμένο Ιούλιο, είχε επισκεφθεί την Τουρκία, και επέλεξε ξανά παρόμοιες λέξεις για να περιγράψει την προσωπική σχέση του με τη χώρα που κακομεταχείριστηκε τους παππούδες του. "Η Τουρκία είναι μια ζωτική και σημαντική σύμμαχος στο ΝΑΤΟ," "και για μένα ήταν μια ευκαιρία για να επιστρέψω στο έθνος από το οποίο ο παππούς και η γιαγιά μου μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες, μετά τη διακοπή για λίγο στην Ελλάδα."




U.S. NATO CHIEF BLAMES TURKEY FOR 'ETHNIC CLEANSING' OF GREEKS, INCLUDING
OWN FAMILY
By Amir Oren

Haaretz, Thu., October 15, 2009 (http://www.haaretz.com/hasen/spages/1121249.html)

U.S. Navy Admiral James Stavridis, the senior American officer in both
the U.S. European Command and NATO, blames Turkey for violence against
its Greek minority, including his own family, almost 90 years ago.

In a first-person book he published last year, before he took over
as NATO's Supreme Allied Commander Europe (SACEUR), Stavridis termed
Turkey's moves "ethnic cleansing" and a "pogrom," whose victims
included his grandparents, expelled from their hometown of Izmir,
and his father's uncle, who was killed by violent anti-Greek Turks.

Fighter planes from United States Air Forces in Europe (USAFE) and
other elements under Stavridis' command were to have taken part in
the Anatolian Eagle exercise, from which the U.S. withdrew earlier
this week, after Turkey barred Israel from participating. Stavridis
is closely supervising the upcoming American-Israeli Juniper Cobra air
and missile defense exercise, and is scheduled to visit Israel soon.

After being nominated to his current position, a mere year after
publishing these charges against Turkey, Stavridis dropped the
negative reference to Turkish treatment of his family and other ethnic
Greeks. His current, sanitized version depicts Turkey as a starting
point for a one-stop journey west to America.

Stavridis, a 1976 graduate of the U.S. Naval Academy, was born in
Florida and hardly speaks any Greek. As a child, he lived for two
years in Athens, where his father, a U.S. Marine Corps officer, served
in the American Embassy alongside a U.S. Navy officer whose daughter
Stavridis later married. The four-star admiral is widely acclaimed as
a brilliant officer, with a Ph.D. in international relations and an
impressive record of command and staff positions. Currently, he wears
two hats: In addition to his job at NATO - of which Turkey is a member,
with forces serving in Afghanistan and working to prevent terr across
its border with Iraq - he heads the U.S. European Command (EUCOM),
which includes Greece, Turkey and Israel among its dozens of countries.

A prolific writer of books and articles, with his own blog ("From
the Bridge") on the EUCOM web site, Stavridis kept a journal of
his experiences during the 28 months he commanded the destroyer
USS Barry, from early fall 1993 to December 1995. During that time,
the Aegis-class warship, armed with powerful radar and anti-missile
missiles (of the sort taking part in Juniper Cobra), was deployed in
crises the world over - off Haiti, in the Mediterranean and in the
Persian Gulf.

In 2008, before he learned he would be appointed NATO's military chief
- the first ever from the navy - he published his 1990s journal as
a book, "Destroyer Captain: Lessons of a First Command." Thus the
manuscript he authored in his late thirties, as a relatively junior
Commander, was launched into the public domain more than a dozen
years later, when he was five ranks higher.

In "Destroyer Captain," Stavridis does not try to be diplomatic. "In
the early 1920's," he wrote, "my grandfather, a short, stocky Greek
schoolteacher named Dimitrious Stavridis, was expelled from Turkey
as part of 'ethnic cleansing' (read pogrom) directed against Greeks
living in the remains of the Ottoman Empire. He barely escaped with
his life in a small boat crossing the Aegean Sea to Athens and thence
to Ellis Island. His brother was not so lucky and was killed by the
Turks as part of the violence directed at the Greek minority."

The "most amazing historical irony I could imagine," according to the
author, was when a multinational NATO exercise off the coast of western
Turkey brought him to the place his grandfather was forced out of: "His
grandson, who speaks barely a few words of Greek, returns in command
of a billion-dollar destroyer to the very city - Smyrna, now called
Izmir - from which he sailed in a refugee craft all those years ago."

In an interview about "Destroyer Captain" on the U.S. Naval Institute
web l let others decide if it's a good book, but I truly believe it
is an honest book."

He was, however, less than fully candid last March, during his Armed
Services Committee confirmation hearing. The ethnic cleansing he
sharply rebuked in the book (and which he contrasted with U.S. efforts
worldwide to prevent) underwent some semantic cleansing. "It's probably
worth noting that although I'm ethnically Greek, my grandfather was
actually born in Turkey and came through Greece on his way to the
United States," he said, as if equally proud of his double origin,
much like the child of divorced parents boasting that he now has two
families rather than only one.

Last July, having visited Turkey as NATO and EUCOM chief, he again
chose similar words to describe his personal connection to the country
that ill-treated his grandparents. "Turkey is a vital and important
NATO ally," he blogged, "and for me it was a chance to return to the
nation from which my grandfather and grandmother emigrated to the
United States, after stopping briefly in Greece."

The Turkish military is not in the habit of ignoring criticism,
even from fellow officers. Last February, when Haaretz reported the
stinging attack on Turkish actions in Cyprus and against Armenian
civilians voiced by Israeli Ground Forces commander Maj. Gen. Avi
Mizrahi, the uproar in Ankara made Israel Defense Forces Chief of
Staff Gabi Ashkenazi call his counterpart, Gen. Ilker Sasbug, to
distance the IDF from Mizrahi's "personal" opinion.