Η συνέντευξη του Θ. Μαλκίδη στο Δ. Πέτροβιτς - ΘΡΑΚΗ ΝΕΤ για την οικονομική κρίση και την προπαγάνδα και την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχία (9 μέρη)
1. http://www.youtube.com/watch?v=X1MGMoI8HS4&feature=player_detailpage
2. http://www.youtube.com/watch?v=K9sSVgTl4BI&feature=player_detailpage
3. http://www.youtube.com/watch?v=Cn1um2o60F4&feature=player_detailpage
4. http://www.youtube.com/watch?v=ShP85eJZsk0&feature=player_detailpage
5. http://www.youtube.com/watch?v=MxP_fG4eBzw&feature=player_detailpage
6. http://www.youtube.com/watch?v=5ElWph3PGqg&feature=player_detailpage
7. http://www.youtube.com/watch?v=1uTfDm61uT4&feature=player_detailpage
8. http://www.youtube.com/watch?v=gvfseHp9jgE&feature=player_detailpage
9. http://www.youtube.com/watch?v=IMB8gp31Cbk&feature=player_detailpage
Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011
Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011
Γενοκτονία
Θεοφάνης Μαλκίδης
Η πρόσφατη απόφαση της Διακοινοβουλευτικής συνέλευσης Ορθοδοξίας (Παρίσι Ιούνιος 2011), αποτελεί μία ακόμη νίκη για κάθε δημοκράτη ο οποίος υποστηρίζει την ιστορία, το δίκαιο και την αλήθεια στο ζήτημα αναγνώρισης της Γενοκτονίας.
Η γενοκτονία ενάμισι εκατομμυρίων Αρμενίων, ενός εκατομμυρίου Ελλήνων και πεντακοσίων χιλιάδων Ασσυρίων, στις αρχές του 20ου αιώνα, μία γενοκτονία, η οποία αφού δεν τιμωρήθηκε έγινε πρόδρομος και για άλλα μαζικά εγκλήματα- ο Χίτλερ πριν ξεκινήσει το Ολοκαύτωμα είχε πει «ποιος θυμάται τους Αρμένιους»- αποτέλεσε μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το κυρίαρχο ζήτημα.
Η άνοιξη όμως των λαών, των δολοφονημένων λαών του οθωμανικού κράτους και του κεμαλικού καθεστώτος έρχεται. Η αποσιώπηση, το ψεύδος και η λήθη ανήκουν στο παρελθόν και οι αγώνες των λαών για ελευθερία και αλήθεια δικαιώνονται. Κανένα καθεστώς υπεύθυνο για τέτοιου μεγέθους εγκλήματα ενάντια στην ανθρωπότητα δεν πρέπει να μείνει ατιμώρητο από την ιστορία και τη δικαιοσύνη. Το ψήφισμα είναι μία σημαντική στιγμή για όλον τον πολιτισμένο κόσμο, για όλους τους ανθρώπους στον πλανήτη που αγωνίζονται για να μην διαπράττονται εγκλήματα και γενοκτονίες. Η αλήθεια είναι μαζί μας και μπορεί να νικήσει τα λόμπι και τα χρήματα.
Ο Θεοφάνης Μαλκίδης είναι τακτικό μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών.
Η πρόσφατη απόφαση της Διακοινοβουλευτικής συνέλευσης Ορθοδοξίας (Παρίσι Ιούνιος 2011), αποτελεί μία ακόμη νίκη για κάθε δημοκράτη ο οποίος υποστηρίζει την ιστορία, το δίκαιο και την αλήθεια στο ζήτημα αναγνώρισης της Γενοκτονίας.
Η γενοκτονία ενάμισι εκατομμυρίων Αρμενίων, ενός εκατομμυρίου Ελλήνων και πεντακοσίων χιλιάδων Ασσυρίων, στις αρχές του 20ου αιώνα, μία γενοκτονία, η οποία αφού δεν τιμωρήθηκε έγινε πρόδρομος και για άλλα μαζικά εγκλήματα- ο Χίτλερ πριν ξεκινήσει το Ολοκαύτωμα είχε πει «ποιος θυμάται τους Αρμένιους»- αποτέλεσε μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το κυρίαρχο ζήτημα.
Η άνοιξη όμως των λαών, των δολοφονημένων λαών του οθωμανικού κράτους και του κεμαλικού καθεστώτος έρχεται. Η αποσιώπηση, το ψεύδος και η λήθη ανήκουν στο παρελθόν και οι αγώνες των λαών για ελευθερία και αλήθεια δικαιώνονται. Κανένα καθεστώς υπεύθυνο για τέτοιου μεγέθους εγκλήματα ενάντια στην ανθρωπότητα δεν πρέπει να μείνει ατιμώρητο από την ιστορία και τη δικαιοσύνη. Το ψήφισμα είναι μία σημαντική στιγμή για όλον τον πολιτισμένο κόσμο, για όλους τους ανθρώπους στον πλανήτη που αγωνίζονται για να μην διαπράττονται εγκλήματα και γενοκτονίες. Η αλήθεια είναι μαζί μας και μπορεί να νικήσει τα λόμπι και τα χρήματα.
Ο Θεοφάνης Μαλκίδης είναι τακτικό μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών.
Για την Ελλάδα, την οικονομία και την εθνική κυριαρχία
Θεοφάνης Μαλκίδης
Οικονομική κρίση και προπαγάνδα. Η ευθύνη όλων μας
«Όταν μας επέτρεψαν ξανά να χρησιμοποιούμε τον όρο «Πατρίδα…..»
Αλεξάντρ Σολτζενίτσιν Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ σ. 88-89
Πολλοί ανακάλυψαν την έννοια της πατρίδας στα εξήντα τους χρόνια και μετά από μία περίοδο όπου καταγράφηκε σαν μαύρη για το πατριωτικό αίσθημα του Έλληνα. Η έχθρα για την πατρίδα συνδυασμένη με την κλεπτοκρατία. Και χωρίς αιδώ μας νουθετούν να έχουν οι πολίτες πατριωτικό καθήκον, και μας προτείνουν, αυτοί οι βασικοί υπεύθυνοι του προβλήματος, τη λύση, την υποθήκευση της πατρίδας μας στους τοκογλύφους. Μάλιστα ο κ. Γιούνκερ σημείωσε μάλιστα ότι η «κυριαρχία των Ελλήνων θα περιοριστεί δραστικά», αν και επισημαίνει ότι «δεν πρέπει να προσβάλλουμε τους Έλληνες, αλλά να τους βοηθήσουμε», την ώρα που οι Έλληνες «δήλωσαν πρόθυμοι να δεχτούν εισαγωγή τεχνογνωσίας από την Ευρωζώνη».
Οικονομική κρίση και προπαγάνδα. Η ευθύνη όλων μας
«Όταν μας επέτρεψαν ξανά να χρησιμοποιούμε τον όρο «Πατρίδα…..»
Αλεξάντρ Σολτζενίτσιν Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ σ. 88-89
Πολλοί ανακάλυψαν την έννοια της πατρίδας στα εξήντα τους χρόνια και μετά από μία περίοδο όπου καταγράφηκε σαν μαύρη για το πατριωτικό αίσθημα του Έλληνα. Η έχθρα για την πατρίδα συνδυασμένη με την κλεπτοκρατία. Και χωρίς αιδώ μας νουθετούν να έχουν οι πολίτες πατριωτικό καθήκον, και μας προτείνουν, αυτοί οι βασικοί υπεύθυνοι του προβλήματος, τη λύση, την υποθήκευση της πατρίδας μας στους τοκογλύφους. Μάλιστα ο κ. Γιούνκερ σημείωσε μάλιστα ότι η «κυριαρχία των Ελλήνων θα περιοριστεί δραστικά», αν και επισημαίνει ότι «δεν πρέπει να προσβάλλουμε τους Έλληνες, αλλά να τους βοηθήσουμε», την ώρα που οι Έλληνες «δήλωσαν πρόθυμοι να δεχτούν εισαγωγή τεχνογνωσίας από την Ευρωζώνη».
Είναι γεγονός ότι για πολλούς μήνες, οι οποίοι πλέον γίνονται χρόνια, λέγονται και ακούγονται πολλά ψέματα (και) για την οικονομία. Ψέματα που εκπορεύονται από μηχανισμούς προπαγάνδας στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, μηχανισμοί οι οποίοι με πρόσχημα την οικονομική κρίση στην πατρίδα μας, οργιάζουν κάθε δευτερόλεπτο. Από τις θεσμικές έδρες, μέχρι τους «μεγάλους αδελφούς», ηλεκτρονικούς και γραπτούς. Ο Γκαίμπελς όχι μόνο θα έμενε ικανοποιημένος από τους μαθητές του, αλλά πολλές φορές και άφωνος από την πρόοδό τους…..
Οι συνιστώσες της προπαγάνδας «περί της Ελλάδας και του λαού που πρέπει να συμμορφωθεί» είναι άπειρες, εναλλάσσονται, δημιουργούν νέες αντιλήψεις και κυρίως επιδιώκουν όπως συνηθίζεται, ενός κλίματος εμφυλίου της μιας κοινωνικής ομάδας έναντι της άλλης, τη συνενοχή, τη συνευθύνη, την τρομοκρατία και το φόβο. Ειδικά για το τελευταίο από καταβολής κόσμου, ήταν ίσως, το πιο έντονο ανθρώπινο συναίσθημα. Και χρησιμοποιείται «αρμοδίως»……
Η υποθήκευση της πατρίδας μας έγινε για την εξασφάλιση των κεφαλαίων και των ληστρικών τοκοχρεολυσίων, και το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων δεν εμφανίστηκε ποτέ στην Ελλάδα. Όπως είπε ο Νομπελίστας οικονομολόγος Γιόζεφ Στίγκλιτς, πρώην συνεργάτης του ΔΝΤ για πάνω από μια δεκαετία, «το ΔΝΤ, εξασφαλίζει την οικονομική επιβίωση των κερδοσκόπων. Δεν ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη, ή για ό,τι θα μπορούσε να βοηθήσει μια χώρα να βγει από τη φτώχεια».
Η Ελλάδα, όπως αναφέρει ο ένας «οικονομικός δολοφόνος»,Τζον Πέρκινς, όπως ονομάζεται, «χτυπήθηκε από οικονομικούς δολοφόνους, και για αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία. Ξεκίνησε με την Ισλανδία πριν από δύο χρόνια και έφτασε σε εσάς, στην Ιρλανδία και άλλες χώρες. Εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση της Ελλάδας, τέθηκε σε μια κατάσταση με υπέρογκο χρέος και η οικονομία της βρίσκεται σε τέλμα». (Ελευθεροτυπία 28/5/2011)
Οι προβλέψεις γνωστές: η ύφεση θα συνεχιστεί, το ΑΕΠ θα μειωθεί, η ανεργία θα συνεχίσει να αυξάνεται, ο μέσος ετήσιος ρυθμός πληθωρισμός θα αυξάνεται, ο ετήσιος ρυθμός πιστωτικής επέκτασης προς τον ιδιωτικό τομέα θα παραμένει σε αρνητικά επίπεδα (Τράπεζα της Ελλάδας. Διοικητής Απρίλιος 2011)
Επειδή όμως η κοινωνία δεν μπορεί να αντέξει περισσότερο, ούτε να υποθηκεύσει την περιουσία της, ούτε να ξεπουλήσει το δημόσια γη, ούτε να δανείζεται για να σωθούν τράπεζες, προτείνουμε:
1) Δημοψήφισμα, όπως συνέβη στην Ισλανδία, η οποία αντιστέκεται σθεναρά, και έπειτα από δημοψήφισμα αρνήθηκε να πληρώσει το «χρέος της».
2) Καταγγελία των διεθνών συμβάσεων για τυπικούς και ουσιαστικούς λόγους και όχι επαναδιαπραγμάτευση όπως λέει η αντιπολίτευση.
3) Επιτροπή λογιστικού ελέγχου, για να αποδειχθεί το απεχθές χρέος, με γνώμονα ότι υπάρχουν και οι τρεις προϋποθέσεις του. Δηλαδή ότι η χώρα δανειζόταν χωρίς να το ξέρουν οι πολίτες της, («το δανείζεσαι της εσχάτης αφροσύνης και μαλακίας εστίν» Πλούταρχος -Ηθικά 827 d”) πολλά από τα δάνεια δεν πήγαν για τους σκοπούς που λήφθηκαν και οι δανειστές γνώριζαν την κατάσταση αλλά συνέχιζαν τη ληστρική τους τακτική.
Τράπεζες που δανείστηκαν χρήματα από την ΕΚΤ με 1% με κρατικές εγγυήσεις, δανείζουν τώρα την Ελλάδα με 5-10% και το χρέος θα συνεχίζει να αυξάνεται. Στην περίοδο 2001-2010, ο συνολικός δανεισμός του ελληνικού κράτους ήταν 490 δισεκατομμύρια ευρώ, από τα οποία 450 δισεκατομμύρια πλήρωσε για εξυπηρέτηση του χρέους. Και όλα αυτά όταν μέσα σε μια 10ετία η Ελλάδα πλήρωσε 1,5 φορά το χρέος που είχε στις 31/12/2009.
Η υποθήκευση της πατρίδας μας έγινε για την εξασφάλιση των κεφαλαίων και των ληστρικών τοκοχρεολυσίων, και το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων δεν εμφανίστηκε ποτέ στην Ελλάδα. Όπως είπε ο Νομπελίστας οικονομολόγος Γιόζεφ Στίγκλιτς, πρώην συνεργάτης του ΔΝΤ για πάνω από μια δεκαετία, «το ΔΝΤ, εξασφαλίζει την οικονομική επιβίωση των κερδοσκόπων. Δεν ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη, ή για ό,τι θα μπορούσε να βοηθήσει μια χώρα να βγει από τη φτώχεια».
Η Ελλάδα, όπως αναφέρει ο ένας «οικονομικός δολοφόνος»,Τζον Πέρκινς, όπως ονομάζεται, «χτυπήθηκε από οικονομικούς δολοφόνους, και για αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία. Ξεκίνησε με την Ισλανδία πριν από δύο χρόνια και έφτασε σε εσάς, στην Ιρλανδία και άλλες χώρες. Εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση της Ελλάδας, τέθηκε σε μια κατάσταση με υπέρογκο χρέος και η οικονομία της βρίσκεται σε τέλμα». (Ελευθεροτυπία 28/5/2011)
Οι προβλέψεις γνωστές: η ύφεση θα συνεχιστεί, το ΑΕΠ θα μειωθεί, η ανεργία θα συνεχίσει να αυξάνεται, ο μέσος ετήσιος ρυθμός πληθωρισμός θα αυξάνεται, ο ετήσιος ρυθμός πιστωτικής επέκτασης προς τον ιδιωτικό τομέα θα παραμένει σε αρνητικά επίπεδα (Τράπεζα της Ελλάδας. Διοικητής Απρίλιος 2011)
Επειδή όμως η κοινωνία δεν μπορεί να αντέξει περισσότερο, ούτε να υποθηκεύσει την περιουσία της, ούτε να ξεπουλήσει το δημόσια γη, ούτε να δανείζεται για να σωθούν τράπεζες, προτείνουμε:
1) Δημοψήφισμα, όπως συνέβη στην Ισλανδία, η οποία αντιστέκεται σθεναρά, και έπειτα από δημοψήφισμα αρνήθηκε να πληρώσει το «χρέος της».
2) Καταγγελία των διεθνών συμβάσεων για τυπικούς και ουσιαστικούς λόγους και όχι επαναδιαπραγμάτευση όπως λέει η αντιπολίτευση.
3) Επιτροπή λογιστικού ελέγχου, για να αποδειχθεί το απεχθές χρέος, με γνώμονα ότι υπάρχουν και οι τρεις προϋποθέσεις του. Δηλαδή ότι η χώρα δανειζόταν χωρίς να το ξέρουν οι πολίτες της, («το δανείζεσαι της εσχάτης αφροσύνης και μαλακίας εστίν» Πλούταρχος -Ηθικά 827 d”) πολλά από τα δάνεια δεν πήγαν για τους σκοπούς που λήφθηκαν και οι δανειστές γνώριζαν την κατάσταση αλλά συνέχιζαν τη ληστρική τους τακτική.
Τράπεζες που δανείστηκαν χρήματα από την ΕΚΤ με 1% με κρατικές εγγυήσεις, δανείζουν τώρα την Ελλάδα με 5-10% και το χρέος θα συνεχίζει να αυξάνεται. Στην περίοδο 2001-2010, ο συνολικός δανεισμός του ελληνικού κράτους ήταν 490 δισεκατομμύρια ευρώ, από τα οποία 450 δισεκατομμύρια πλήρωσε για εξυπηρέτηση του χρέους. Και όλα αυτά όταν μέσα σε μια 10ετία η Ελλάδα πλήρωσε 1,5 φορά το χρέος που είχε στις 31/12/2009.
4) Αναδιάρθρωση του χρέους. Το τελευταίο το αφήνουμε στην κρίση όλων, αν θα γίνει, ή παραμένει ως ένα ακόμη όργανο της προπαγάνδας. Θυμίζουμε ότι η Νιγηρία και όχι κάποιο κράτος της ευρωζώνης με δήλωση του κοινοβουλίου της ζήτησε από τους δανειστές της «περικοπές του χρέους της χώρας» με το επιχείρημα ότι δεν ήταν κανονική η φύση του προηγούμενου δανεισμού.
5) Ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας (και ) με την άσκηση όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων.
7) Διεκδίκηση του γερμανικού χρέους και των αποζημιώσεων.
Το αναγκαστικό δάνειο της κατοχής, μαζί με τις πολεμικές επανορθώσεις φθάνει τα 126 δις €.
Την ώρα που η Γερμανία και οι συνεργάτες της πίεσαν και πιέζουν την Ελλάδα, με μεθόδους οργανωμένου εγκλήματος, κοινώς «μαφίας» αφού συγκέντρωσε τα χρήματα της Ευρώπης, δάνεισε με ληστρικά επιτόκια και με τις πολιτικές της, το Σύμφωνο ανταγωνιστικότητας, το Σύμφωνο Σταθερότητας και ανάπτυξης, προβλέπει ενιαία φορολογία, αύξηση του χρόνου συνταξιοδότησης για όλους τους Ευρωπαίους και σύνδεση των μισθών με την παραγωγικότητα.
Είναι βέβαιο ότι η πολιτική των Μνημονίων 1 και 2 οδηγεί στην ύφεση, στη συνεχή αύξηση του χρέους, στην ολοκληρωτική απώλεια του εθνικού πλούτου, στην εξαθλίωση, στην αύξηση της ανεργίας.
Σήμερα μετά από την προπαγάνδα περί «μονοδρόμου» και σωτηρίας μέσω των «μνημονίων»:
-Ποιος μπορεί να εμπιστευθεί τους ειδικούς, αυτούς που τα ξέρουν, τους γνωστούς, τους γόνους καλών οικογενειών με τις καλές σπουδές, τους επιχειρηματίες –πολιτικούς, τους πολιτικούς- επιχειρηματίες, τους ανθρώπους της αγοράς που ενώ μιλούσαν ότι το χρέος θα έφθανε στο 6% του ΑΕΠ (Νέα Δημοκρατία το 2009), ανακοίνωναν 12,7% (ΠΑΣΟΚ Οκτώβριος 2009) και τελικά έφτασε στο 15% (με τις διορθώσεις….). Αυτούς που μας λένε ότι «θα αποτελούσε πιο ορθολογική αντίδραση η αποδοχή της νέας πραγματικότητας ως κατάστασης».
-Ποιος μπορεί να εμπιστευθεί αυτούς που μιλούσαν για μέτρα σωτηρίας ενώ συνομιλούσαν με το ΔΝΤ, που αν λάβουμε τα συγκεκριμένα μέτρα (15 Μαρτίου 2010 και Ν.3833/2010 περί προστασίας της εθνικής οικονομίας-μέτρα για την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης ), δε θα υπάρξουν άλλα.
-Ποιος μπορεί να εμπιστευθεί τους καθωσπρέπει πρωθυπουργούς και υπουργούς, που διαφήμιζαν την οικονομική ανάπτυξη- πάνω από 4% ετησίως – και τα καλά της, όταν όλα αυτά ήταν μία φούσκα. Και σήμερα μας οι ίδιοι, ανερυθρίαστα μας λένε ότι ο ελληνικός λαός πρέπει να υποστεί εικοσαετή λιτότητα.
-Ποιος πιστεύει αυτούς που μιλάνε για «σοσιαλιστική συνείδηση», για εντολές που δέχονται μόνο από τον ελληνικό λαό (!) την ώρα που ανάμεσα σε άλλα ψηφίζουν το θάνατο της περιφέρειας και ειδικά της Βόρειας Ελλάδας με την εξομοίωση του πετρελαίου θέρμανσης με το πετρέλαιο κίνησης, για την «πάταξη του λαθρεμπορίου» και μετά κάνουν επερωτήσεις, ώστε να μην εφαρμόσει το μέτρο! Τι υποκρισία.
-Ποιος μπορεί να πιστέψει αυτούς που μιλάνε για πατρίδα και πατριωτισμό, αυτούς που παραδίδουν τον ελληνικό λαό στη ζούγκλα των τραπεζών και των τοκογλύφων; Αυτούς που μας παραδίδουν στην Γερμανία, στους δανειστές μας , στην Τουρκία και άλλες χώρες; Αυτούς που μας αφήνουν να ζούμε στη Θράκη και σε άλλες περιοχές της πατρίδας μας χωρίς ασφάλεια και καθημερινά να βλέπουμε την εισβολή ξένων δυνάμεων;
-Ποιος μπορεί να εμπιστευθεί τους «εταίρους» που ζητούσαν διαβεβαιώσεις από την Ελλάδα ότι δεν θα κηρύξει μονομερή στάση πληρωμών! (Εφημερίδα Καθημερινή 20/2/2011 για το Δεκέμβριο του 2009) Αυτούς που δήλωναν ότι με το πρόγραμμα η Ελλάδα σε δεκαοχτώ μήνες ελάχιστα θα θυμίζει τη σημερινή (Στέλεχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Εφημερίδα Το Βήμα 4/5/2010)
Η προπαγάνδα και το ψεύδος ξεχείλισε! Η Ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει άλλο.
Ο ελληνικός λαός πρέπει να στηρίξει ανθρώπους, ηγεσίες και κινήματα έξω από τα παλιά ξεπερασμένα κόμμα και τους προπαγανδιστικούς τους μηχανισμούς που θα αντισταθούν και που θα πουν φτάνει, ως εδώ!
Δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο, αφού δεν υπάρχουν σωτήρες από το υπάρχον πολιτικό σύστημα.
Η αλήθεια και ο λαός μας θα νικήσει.
Προδημοσίευση από το «Μικρό εγχειρίδιο για την οικονομική κρίση και την προπαγάνδα»
5) Ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας (και ) με την άσκηση όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων.
7) Διεκδίκηση του γερμανικού χρέους και των αποζημιώσεων.
Το αναγκαστικό δάνειο της κατοχής, μαζί με τις πολεμικές επανορθώσεις φθάνει τα 126 δις €.
Την ώρα που η Γερμανία και οι συνεργάτες της πίεσαν και πιέζουν την Ελλάδα, με μεθόδους οργανωμένου εγκλήματος, κοινώς «μαφίας» αφού συγκέντρωσε τα χρήματα της Ευρώπης, δάνεισε με ληστρικά επιτόκια και με τις πολιτικές της, το Σύμφωνο ανταγωνιστικότητας, το Σύμφωνο Σταθερότητας και ανάπτυξης, προβλέπει ενιαία φορολογία, αύξηση του χρόνου συνταξιοδότησης για όλους τους Ευρωπαίους και σύνδεση των μισθών με την παραγωγικότητα.
Είναι βέβαιο ότι η πολιτική των Μνημονίων 1 και 2 οδηγεί στην ύφεση, στη συνεχή αύξηση του χρέους, στην ολοκληρωτική απώλεια του εθνικού πλούτου, στην εξαθλίωση, στην αύξηση της ανεργίας.
Σήμερα μετά από την προπαγάνδα περί «μονοδρόμου» και σωτηρίας μέσω των «μνημονίων»:
-Ποιος μπορεί να εμπιστευθεί τους ειδικούς, αυτούς που τα ξέρουν, τους γνωστούς, τους γόνους καλών οικογενειών με τις καλές σπουδές, τους επιχειρηματίες –πολιτικούς, τους πολιτικούς- επιχειρηματίες, τους ανθρώπους της αγοράς που ενώ μιλούσαν ότι το χρέος θα έφθανε στο 6% του ΑΕΠ (Νέα Δημοκρατία το 2009), ανακοίνωναν 12,7% (ΠΑΣΟΚ Οκτώβριος 2009) και τελικά έφτασε στο 15% (με τις διορθώσεις….). Αυτούς που μας λένε ότι «θα αποτελούσε πιο ορθολογική αντίδραση η αποδοχή της νέας πραγματικότητας ως κατάστασης».
-Ποιος μπορεί να εμπιστευθεί αυτούς που μιλούσαν για μέτρα σωτηρίας ενώ συνομιλούσαν με το ΔΝΤ, που αν λάβουμε τα συγκεκριμένα μέτρα (15 Μαρτίου 2010 και Ν.3833/2010 περί προστασίας της εθνικής οικονομίας-μέτρα για την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης ), δε θα υπάρξουν άλλα.
-Ποιος μπορεί να εμπιστευθεί τους καθωσπρέπει πρωθυπουργούς και υπουργούς, που διαφήμιζαν την οικονομική ανάπτυξη- πάνω από 4% ετησίως – και τα καλά της, όταν όλα αυτά ήταν μία φούσκα. Και σήμερα μας οι ίδιοι, ανερυθρίαστα μας λένε ότι ο ελληνικός λαός πρέπει να υποστεί εικοσαετή λιτότητα.
-Ποιος πιστεύει αυτούς που μιλάνε για «σοσιαλιστική συνείδηση», για εντολές που δέχονται μόνο από τον ελληνικό λαό (!) την ώρα που ανάμεσα σε άλλα ψηφίζουν το θάνατο της περιφέρειας και ειδικά της Βόρειας Ελλάδας με την εξομοίωση του πετρελαίου θέρμανσης με το πετρέλαιο κίνησης, για την «πάταξη του λαθρεμπορίου» και μετά κάνουν επερωτήσεις, ώστε να μην εφαρμόσει το μέτρο! Τι υποκρισία.
-Ποιος μπορεί να πιστέψει αυτούς που μιλάνε για πατρίδα και πατριωτισμό, αυτούς που παραδίδουν τον ελληνικό λαό στη ζούγκλα των τραπεζών και των τοκογλύφων; Αυτούς που μας παραδίδουν στην Γερμανία, στους δανειστές μας , στην Τουρκία και άλλες χώρες; Αυτούς που μας αφήνουν να ζούμε στη Θράκη και σε άλλες περιοχές της πατρίδας μας χωρίς ασφάλεια και καθημερινά να βλέπουμε την εισβολή ξένων δυνάμεων;
-Ποιος μπορεί να εμπιστευθεί τους «εταίρους» που ζητούσαν διαβεβαιώσεις από την Ελλάδα ότι δεν θα κηρύξει μονομερή στάση πληρωμών! (Εφημερίδα Καθημερινή 20/2/2011 για το Δεκέμβριο του 2009) Αυτούς που δήλωναν ότι με το πρόγραμμα η Ελλάδα σε δεκαοχτώ μήνες ελάχιστα θα θυμίζει τη σημερινή (Στέλεχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Εφημερίδα Το Βήμα 4/5/2010)
Η προπαγάνδα και το ψεύδος ξεχείλισε! Η Ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει άλλο.
Ο ελληνικός λαός πρέπει να στηρίξει ανθρώπους, ηγεσίες και κινήματα έξω από τα παλιά ξεπερασμένα κόμμα και τους προπαγανδιστικούς τους μηχανισμούς που θα αντισταθούν και που θα πουν φτάνει, ως εδώ!
Δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο, αφού δεν υπάρχουν σωτήρες από το υπάρχον πολιτικό σύστημα.
Η αλήθεια και ο λαός μας θα νικήσει.
Προδημοσίευση από το «Μικρό εγχειρίδιο για την οικονομική κρίση και την προπαγάνδα»
Θράκη
Ο Σύλλογος Βορειοελλαδιτών Σύρου ΄΄Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ΄΄ και ο Πολιτιστικός Σύλλογος ΄΄ΠΟΣΕΙΔΩΝ΄΄
σας προσκαλούν
στην παρουσίαση του βιβλίου ΄΄Τα βάσανα μικρών ανθρώπων. Από τον Εβρο στη Σύρο-Παιδοπόλεις΄΄ στον Πολιτιστικό Πολυχώρο της Ποσειδωνίας (πρώην αρχοντικό Τσιροπινά) το Σάββατο 30 Ιουλίου και ώρα 20.30.
Την παρουσίαση πλαισιώσουν το χορευτικό του Πολιτιστικού Συλλόγου Μεταξάδων Εβρου και μουσικοί από το μουσικολαογραφικό ΄΄Αρχείο Χρόνης Αηδονίδης΄΄ με χορούς και τραγούδια της Θράκης.
Στην εκδήλωση θα παρουσιαστεί δραματοποιημένο απόσπασμα από το βιβλίο ΄΄Οι κόρες της λησμονιάς΄΄ του Θ.Παπαθεοδώρου ενώ τα παιδιά των πολιτιστικών συλλόγων ΄΄Φοίνικα΄΄ και ΄΄Ποσειδωνίας΄΄ θα υποδεχθούν τους ακρίτες μας με άρωμα Αιγαίου.
Από τον Έβρο στη Σύρο.
Ο εμφύλιος πόλεμος και οι παιδοπόλεις.
Ένα βιβλίο του Δ. Χάλαρη (Σύρος 2010) που φωτίζει τη ζωή των παιδιών του εμφυλίου πολέμου.
1. Ο εμφύλιος
Ήταν το 1948, αμέσως μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Ελλάδα έμπαινε στη δίνη του Εμφυλίου. Μέσα στην αναταραχή του, 25.000 παιδιά αποσπάστηκαν από τις εστίες τους για να μεταφερθούν σε «παιδουπόλεις», 52 συνολικά σ' όλη τη χώρα. Τότε, ξεκινούσε και το αρματαγωγό «Σάμος» του Πολεμικού Ναυτικού για να μεταφέρει παιδιά από τους Μεταξάδες και τη Ζώνη του Έβρου στη Σύρο.
Εξήντα χρόνια μετά, ένα από τα παιδιά αυτά, ο Αναστάσιος Τερζούδης, μεγάλος πια, επέστρεφε ξανά στη Σύρο, για προσκύνημα. "Ξετυλίγοντας" τις μνήμες του, έλεγε: ...»
«Όταν μας έφερε το πλοίο στο νησί πήγαμε με τα πόδια στο σημερινό Βαρδάκειο και Πρώιο νοσοκομείο. Ήταν συνεργείο, που μας γδύσανε. Κάναμε ντους και μας έδωσαν ρούχα καθαρά, καινούρια και φορέσαμε. Μετά, μας έβαλαν σε αυτοκίνητα και μας πήγανε στην Ποσειδωνία. Το κτίριο ήταν στολισμένο με κλαδιά από φοίνικες. Nομίζαμε πως γιόρταζε η εκκλησία. Μας έβαλαν σε θαλάμους, όταν φτάσαμε εδώ και όσοι δεν χωρούσαμε μας τοποθέτησαν στη λέσχη των πλουσίων. Από το χωριό Μεταξάδες είμαστε 33 παιδιά, όλα αγόρια. Σύνολο που ήρθαμε είναι 142 παιδιά. Και άρχισε η ζωή μας, όπως στο στρατό: πρωί προσευχή, έπαρση σημαίας, ρόφημα και όλα τα σχετικά για τη συντήρησή μας. Ζούσαμε καλά γιατί έφυγε ο φόβος και μας περιποιόντουσαν. Κάναμε μπάνιο στις Αγκαθωτές. Πήγαμε και σε σχολεία. Εγώ έβγαλα δύο τάξεις, την πρώτη και τη δευτέρα δημοτικού».
Αυτή την ιστορία διηγήθηκε ο κ. Τερζούδης στο Δημήτρη Χάλαρη, αδελφό του ξενοδόχου, που πριν από τρία χρόνια τον φιλοξένησε στο νησί. Η τυχαία αυτή συνάντηση στάθηκε αφορμή για τον κ. Χάλαρη, ιστορικό και συγγραφέα, ώστε να ξεκινήσει μια μεγάλη προσπάθεια συγκέντρωσης σχετικού υλικού, πληροφοριακού και φωτογραφικού.
2. Το βιβλίο
Κάποια στιγμή, προσκλήθηκε σε ραδιοφωνική εκπομπή από την πρόεδρο του Συλλόγου Βορειοελλαδιτών Σύρου, Ουρανία Πανταζή, η οποία κατάγεται από την Αλεξανδρούπολη, η οποία έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το θέμα. Έτσι αποφασίστηκε η έκδοση του πολύτιμου υλικού σ' ένα ενιαίο σύγγραμμα, με τον τίτλο «Τα βάσανα μικρών ανθρώπων. Από τον Έβρο στη Σύρο. Παιδουπόλεις».
Κατά την αναζήτηση χορηγών, η νομαρχία Έβρου ανταποκρίθηκε θετικά, καθώς άλλη μια σύμπτωση έκανε την εμφάνισή της. Ο πατέρας του νομάρχη Νίκου Ζαμπουνίδη, ήταν ένα ακόμη από εκείνα τα παιδιά. Ο ίδιος αναφέρει στον πρόλογο του βιβλίου: «Τα "βάσανα μικρών ανθρώπων" για τους περισσότερους αναγνώστες του παρόντος βιβλίου θα είναι η ιστορία μιας προηγούμενης γενιάς και θα αναφέρονται στη ζωή άγνωστων παιδιών. Για μένα, όμως, είναι μέρος της προσωπικής μου ιστορίας. Αφορά τον τόπο μου και το σπίτι μου. Αφορά τον τόπο μου, αφού η περιοχή μου αποτέλεσε μια από τις "βόρειες επαρχίες", από τις οποίες πλήθος μικρών παιδιών αποσπάσθηκαν και μεταφέρθηκαν σε παιδουπόλεις. Αφορά το σπίτι μου, επειδή ένα απ' αυτά τα παιδιά που έζησαν στην παιδούπολη της Σύρου ήταν ο πατέρας μου. Μόνο από το χωριό μου, τη Ζώνη, συγκεντρώσαμε είκοσι επτά ονόματα παιδιών που πέρασαν την παιδική τους ηλικία, τα χρόνια μιας πρόωρα χαμένης αθωότητας, στην παιδούπολη της Σύρου».
Για τις παιδουπόλεις της Σύρου, στην Ερμούπολη και την Ποσειδωνία, η κ. Πανταζή επισημαίνει ότι «σύμφωνα με τις υπάρχουσες μαρτυρίες, τα παιδιά βρήκαν μια ανθρώπινη αγκαλιά, φαγητό και καλές συνθήκες, κάτι που δεν συνέβαινε και σε άλλες παιδουπόλεις».
Συγκεκριμένα, αναφέρει ότι έχουν εκδοθεί βιβλία και έχουν γυριστεί ταινίες που κάνουν λόγο για άσχημες εμπειρίες παιδιών σε άλλες παιδουπόλεις της Ελλάδας. Αποδίδει εξάλλου τις καλές συνθήκες διαβίωσης στη Σύρο, στην αίγλη του νησιού την εποχή εκείνη.
«Η Σύρος και ειδικότερα η Ερμούπολη ήταν κέντρο πολιτισμού και η επιρροή της ήταν έντονη στην υπόλοιπη Ελλάδα. Από τις συνομιλίες μου με δεκάδες τέτοια παιδιά, τα οποία εγώ συνάντησα ως ενήλικες πλέον, προκύπτει ότι ο τοπικός πληθυσμός τα αγκάλιασε και τους πρόσφερε οικογενειακή θαλπωρή. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλά παιδιά περνούσαν τα Σαββατοκύριακα σε οικογένειες Συριανών», τονίζει από την πλευρά του ο κ. Χάλαρης.
Δεν παραλείπει, όμως, να αναφερθεί και στις συναντήσεις του με κατοίκους των Μεταξάδων του Έβρου, που τού μετέφεραν τα αισθήματα που βίωναν εκείνη την εποχή. «Η ταλαιπωρία, η δυστυχία και ο φόβος των ανθρώπων ήταν περισσότερο από εμφανή, σε μια εποχή δύσκολη για την Ελλάδα, όπου η ίδια η επιβίωση απαιτούσε μεγάλο αγώνα», προσθέτει.
3. Από το χθες στο σήμερα
Το ταξίδι της επιστροφής για τα παιδιά των παιδουπόλεων ξεκίνησε λίγα χρόνια αργότερα, το 1951, που τα πράγματα ηρέμησαν. Ο Αναστάσιος Τερζούδης θυμάται: «Η κοινότητα έστειλε τα χαρτιά από τον Έβρο και υπέγραψε κάποιος συγγενής και παραλάμβανε κάθε παιδί. Το ταξίδι της επιστροφής ήταν: Θήρα, Πειραιάς, Διδυμότειχο, Μεταξάδες οδικώς. Και έφτασα στο χωριό μου και βρήκα ερείπια, βομβαρδισμένο τοπίο, λάκκους και συντρίμμια. Και σήμερα που πλησιάζω τα 70, αξιώθηκα και ήρθα στη Σύρο, μετά από τόσα χρόνια, για προσκύνημα. Βλέποντας τα κτίρια θυμήθηκα τους ανθρώπους. Με εκείνες τις φιγούρες και τα ευγενικά βλέμματα που μας περιποιήθηκαν, μας τάισαν, μας έντυσαν, μας μάθανε γράμματα, και μας έδωσαν θάρρος και βγάλαμε από μέσα μας το φόβο. Τέτοιες μέρες να μην ξανάρθουν. Ζημιωθήκαμε όλοι. Ζημιώθηκε η πατρίδα μας».
Στο ίδιο μήκος κύματος, η κ. Πανταζή μιλά για την αξία της προσπάθειας συγκέντρωσης και δημοσιοποίησης αυτού του κομματιού της ιστορίας: «Ο Θανάσης, ο Χρήστος, ο Αποστόλης, ο Γιάννης, πρωταγωνιστές οι ίδιοι, έπρεπε να βρουν φωνή και να πουν τη δική τους ιστορία σε εμάς τους νεότερους, για να μαθαίνουμε, να γνωρίζουμε και να μην ξεχνάμε. Γιατί ο θάνατος μπορεί να είναι το τέλος της ζωής, η λήθη όμως είναι το τέλος της ύπαρξης. Αν σε ξεχάσουν όλοι είναι σαν μην υπήρξες».
Το βιβλίο ενισχύθηκε οικονομικά από τη Νομαρχία Έβρου, τη νομαρχιακή αυτοδιοίκηση Ροδόπης - Έβρου και προλογίζεται από το Νομάρχη Έβρου, τον Ν. Λυγερό, το Φ. Μαλκίδη και την πρόεδρο του Συλλόγου Βορειοελλαδιτών Σύρου Ο. Πανταζή.
Από τη εισαγωγή του Φ. Μαλκίδη στο βιβλίο:
«...Μία από τις παιδοπόλεις που λειτούργησε την περίοδο εκείνη ήταν και αυτή της Σύρου. Εκεί πολλά παιδιά του νομού Έβρου, από τους Μεταξάδες, τη Ζώνη, και άλλους οικισμούς του νομού Έβρου, αφού άφησαν τις οικογένειές τους, με πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού, έφτασαν στη Σύρο, όπου έζησαν με στερήσεις. Εκεί στη φιλόξενη για ακόμη μια φορά Σύρο, η οποία αποδείχτηκε η κατάλληλη για να δεχτεί διωκόμενους Έλληνες και γενικώς κατατρεγμένους ανθρώπους, βρήκαν καταφύγιο τα πιο αθώα θύματα του εμφυλίου πολέμου.
Τα παιδιά αυτά, μοιράστηκαν τη φτώχεια της μεταπολεμικής- μετεμφυλιακής Ελλάδας, με τους ντόπιους και προσπάθησαν να δαμάσουν την πείνα τους μαζί με τους Συριανούς και τις Συριανές, τους ανθρώπους που πλήρωσαν βαρύτατο φόρο αίματος με χιλιάδες νεκρούς κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Το βιβλίο του Δημητρίου Χάλαρη μας εισάγει σε ένα κόσμο, ο οποίος, πλην εξαιρέσεων, μας είναι εν πολλοίς άγνωστος και φορτισμένος ακόμη. Το βιβλίο διανθισμένο με βιώματα που είναι και ανεκτίμητες μαρτυρίες, αφηγήσεις, φωτογραφίες και γνώση του χώρου, μας δημιουργεί το πλαίσιο για να κατανοήσουμε την παιδόπολη της Σύρου και τη διαβίωση των παιδιών του Έβρου.
Η ανάλυση επικεντρώνεται στα παιδιά που προέρχονται από το νομό Έβρου, στα παιδιά που έζησαν με αρκετό πόνο τον εμφύλιο πόλεμο και το χωρισμό. Από το βιβλίο του Δημητρίου Χάλαρη προκύπτουν σημαντικά στοιχεία και χρήσιμα συμπεράσματα. Η λειτουργία της παιδόπολης, η εγκατάσταση των μικρών παιδιών από τον Έβρο, η σχέση τους με τους ντόπιους και τέλος η διαχρονική σταθερά και αξία της Σύρου και των ανθρώπων της. Της φιλοξενίας. Από τους Έλληνες της Χίου το 1822, τους Έλληνες της Μικράς Ασίας εκατό χρόνια αργότερα, μέχρι τα παιδιά του Έβρου, η Σύρος και οι άνθρωποι της, αποδεικνύει αυτό που επιθυμούμε να βρούμε στις δοκιμασίες και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μας. Αλληλεγγύη, συντροφικότητα, παρηγοριά, φιλανθρωπία, υποστήριξη, ανιδιοτελή και ανυπόκριτη αγάπη, καλοσύνη, στοργή προς τα παιδιά».
σας προσκαλούν
στην παρουσίαση του βιβλίου ΄΄Τα βάσανα μικρών ανθρώπων. Από τον Εβρο στη Σύρο-Παιδοπόλεις΄΄ στον Πολιτιστικό Πολυχώρο της Ποσειδωνίας (πρώην αρχοντικό Τσιροπινά) το Σάββατο 30 Ιουλίου και ώρα 20.30.
Την παρουσίαση πλαισιώσουν το χορευτικό του Πολιτιστικού Συλλόγου Μεταξάδων Εβρου και μουσικοί από το μουσικολαογραφικό ΄΄Αρχείο Χρόνης Αηδονίδης΄΄ με χορούς και τραγούδια της Θράκης.
Στην εκδήλωση θα παρουσιαστεί δραματοποιημένο απόσπασμα από το βιβλίο ΄΄Οι κόρες της λησμονιάς΄΄ του Θ.Παπαθεοδώρου ενώ τα παιδιά των πολιτιστικών συλλόγων ΄΄Φοίνικα΄΄ και ΄΄Ποσειδωνίας΄΄ θα υποδεχθούν τους ακρίτες μας με άρωμα Αιγαίου.
Από τον Έβρο στη Σύρο.
Ο εμφύλιος πόλεμος και οι παιδοπόλεις.
Ένα βιβλίο του Δ. Χάλαρη (Σύρος 2010) που φωτίζει τη ζωή των παιδιών του εμφυλίου πολέμου.
1. Ο εμφύλιος
Ήταν το 1948, αμέσως μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Ελλάδα έμπαινε στη δίνη του Εμφυλίου. Μέσα στην αναταραχή του, 25.000 παιδιά αποσπάστηκαν από τις εστίες τους για να μεταφερθούν σε «παιδουπόλεις», 52 συνολικά σ' όλη τη χώρα. Τότε, ξεκινούσε και το αρματαγωγό «Σάμος» του Πολεμικού Ναυτικού για να μεταφέρει παιδιά από τους Μεταξάδες και τη Ζώνη του Έβρου στη Σύρο.
Εξήντα χρόνια μετά, ένα από τα παιδιά αυτά, ο Αναστάσιος Τερζούδης, μεγάλος πια, επέστρεφε ξανά στη Σύρο, για προσκύνημα. "Ξετυλίγοντας" τις μνήμες του, έλεγε: ...»
«Όταν μας έφερε το πλοίο στο νησί πήγαμε με τα πόδια στο σημερινό Βαρδάκειο και Πρώιο νοσοκομείο. Ήταν συνεργείο, που μας γδύσανε. Κάναμε ντους και μας έδωσαν ρούχα καθαρά, καινούρια και φορέσαμε. Μετά, μας έβαλαν σε αυτοκίνητα και μας πήγανε στην Ποσειδωνία. Το κτίριο ήταν στολισμένο με κλαδιά από φοίνικες. Nομίζαμε πως γιόρταζε η εκκλησία. Μας έβαλαν σε θαλάμους, όταν φτάσαμε εδώ και όσοι δεν χωρούσαμε μας τοποθέτησαν στη λέσχη των πλουσίων. Από το χωριό Μεταξάδες είμαστε 33 παιδιά, όλα αγόρια. Σύνολο που ήρθαμε είναι 142 παιδιά. Και άρχισε η ζωή μας, όπως στο στρατό: πρωί προσευχή, έπαρση σημαίας, ρόφημα και όλα τα σχετικά για τη συντήρησή μας. Ζούσαμε καλά γιατί έφυγε ο φόβος και μας περιποιόντουσαν. Κάναμε μπάνιο στις Αγκαθωτές. Πήγαμε και σε σχολεία. Εγώ έβγαλα δύο τάξεις, την πρώτη και τη δευτέρα δημοτικού».
Αυτή την ιστορία διηγήθηκε ο κ. Τερζούδης στο Δημήτρη Χάλαρη, αδελφό του ξενοδόχου, που πριν από τρία χρόνια τον φιλοξένησε στο νησί. Η τυχαία αυτή συνάντηση στάθηκε αφορμή για τον κ. Χάλαρη, ιστορικό και συγγραφέα, ώστε να ξεκινήσει μια μεγάλη προσπάθεια συγκέντρωσης σχετικού υλικού, πληροφοριακού και φωτογραφικού.
2. Το βιβλίο
Κάποια στιγμή, προσκλήθηκε σε ραδιοφωνική εκπομπή από την πρόεδρο του Συλλόγου Βορειοελλαδιτών Σύρου, Ουρανία Πανταζή, η οποία κατάγεται από την Αλεξανδρούπολη, η οποία έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το θέμα. Έτσι αποφασίστηκε η έκδοση του πολύτιμου υλικού σ' ένα ενιαίο σύγγραμμα, με τον τίτλο «Τα βάσανα μικρών ανθρώπων. Από τον Έβρο στη Σύρο. Παιδουπόλεις».
Κατά την αναζήτηση χορηγών, η νομαρχία Έβρου ανταποκρίθηκε θετικά, καθώς άλλη μια σύμπτωση έκανε την εμφάνισή της. Ο πατέρας του νομάρχη Νίκου Ζαμπουνίδη, ήταν ένα ακόμη από εκείνα τα παιδιά. Ο ίδιος αναφέρει στον πρόλογο του βιβλίου: «Τα "βάσανα μικρών ανθρώπων" για τους περισσότερους αναγνώστες του παρόντος βιβλίου θα είναι η ιστορία μιας προηγούμενης γενιάς και θα αναφέρονται στη ζωή άγνωστων παιδιών. Για μένα, όμως, είναι μέρος της προσωπικής μου ιστορίας. Αφορά τον τόπο μου και το σπίτι μου. Αφορά τον τόπο μου, αφού η περιοχή μου αποτέλεσε μια από τις "βόρειες επαρχίες", από τις οποίες πλήθος μικρών παιδιών αποσπάσθηκαν και μεταφέρθηκαν σε παιδουπόλεις. Αφορά το σπίτι μου, επειδή ένα απ' αυτά τα παιδιά που έζησαν στην παιδούπολη της Σύρου ήταν ο πατέρας μου. Μόνο από το χωριό μου, τη Ζώνη, συγκεντρώσαμε είκοσι επτά ονόματα παιδιών που πέρασαν την παιδική τους ηλικία, τα χρόνια μιας πρόωρα χαμένης αθωότητας, στην παιδούπολη της Σύρου».
Για τις παιδουπόλεις της Σύρου, στην Ερμούπολη και την Ποσειδωνία, η κ. Πανταζή επισημαίνει ότι «σύμφωνα με τις υπάρχουσες μαρτυρίες, τα παιδιά βρήκαν μια ανθρώπινη αγκαλιά, φαγητό και καλές συνθήκες, κάτι που δεν συνέβαινε και σε άλλες παιδουπόλεις».
Συγκεκριμένα, αναφέρει ότι έχουν εκδοθεί βιβλία και έχουν γυριστεί ταινίες που κάνουν λόγο για άσχημες εμπειρίες παιδιών σε άλλες παιδουπόλεις της Ελλάδας. Αποδίδει εξάλλου τις καλές συνθήκες διαβίωσης στη Σύρο, στην αίγλη του νησιού την εποχή εκείνη.
«Η Σύρος και ειδικότερα η Ερμούπολη ήταν κέντρο πολιτισμού και η επιρροή της ήταν έντονη στην υπόλοιπη Ελλάδα. Από τις συνομιλίες μου με δεκάδες τέτοια παιδιά, τα οποία εγώ συνάντησα ως ενήλικες πλέον, προκύπτει ότι ο τοπικός πληθυσμός τα αγκάλιασε και τους πρόσφερε οικογενειακή θαλπωρή. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλά παιδιά περνούσαν τα Σαββατοκύριακα σε οικογένειες Συριανών», τονίζει από την πλευρά του ο κ. Χάλαρης.
Δεν παραλείπει, όμως, να αναφερθεί και στις συναντήσεις του με κατοίκους των Μεταξάδων του Έβρου, που τού μετέφεραν τα αισθήματα που βίωναν εκείνη την εποχή. «Η ταλαιπωρία, η δυστυχία και ο φόβος των ανθρώπων ήταν περισσότερο από εμφανή, σε μια εποχή δύσκολη για την Ελλάδα, όπου η ίδια η επιβίωση απαιτούσε μεγάλο αγώνα», προσθέτει.
3. Από το χθες στο σήμερα
Το ταξίδι της επιστροφής για τα παιδιά των παιδουπόλεων ξεκίνησε λίγα χρόνια αργότερα, το 1951, που τα πράγματα ηρέμησαν. Ο Αναστάσιος Τερζούδης θυμάται: «Η κοινότητα έστειλε τα χαρτιά από τον Έβρο και υπέγραψε κάποιος συγγενής και παραλάμβανε κάθε παιδί. Το ταξίδι της επιστροφής ήταν: Θήρα, Πειραιάς, Διδυμότειχο, Μεταξάδες οδικώς. Και έφτασα στο χωριό μου και βρήκα ερείπια, βομβαρδισμένο τοπίο, λάκκους και συντρίμμια. Και σήμερα που πλησιάζω τα 70, αξιώθηκα και ήρθα στη Σύρο, μετά από τόσα χρόνια, για προσκύνημα. Βλέποντας τα κτίρια θυμήθηκα τους ανθρώπους. Με εκείνες τις φιγούρες και τα ευγενικά βλέμματα που μας περιποιήθηκαν, μας τάισαν, μας έντυσαν, μας μάθανε γράμματα, και μας έδωσαν θάρρος και βγάλαμε από μέσα μας το φόβο. Τέτοιες μέρες να μην ξανάρθουν. Ζημιωθήκαμε όλοι. Ζημιώθηκε η πατρίδα μας».
Στο ίδιο μήκος κύματος, η κ. Πανταζή μιλά για την αξία της προσπάθειας συγκέντρωσης και δημοσιοποίησης αυτού του κομματιού της ιστορίας: «Ο Θανάσης, ο Χρήστος, ο Αποστόλης, ο Γιάννης, πρωταγωνιστές οι ίδιοι, έπρεπε να βρουν φωνή και να πουν τη δική τους ιστορία σε εμάς τους νεότερους, για να μαθαίνουμε, να γνωρίζουμε και να μην ξεχνάμε. Γιατί ο θάνατος μπορεί να είναι το τέλος της ζωής, η λήθη όμως είναι το τέλος της ύπαρξης. Αν σε ξεχάσουν όλοι είναι σαν μην υπήρξες».
Το βιβλίο ενισχύθηκε οικονομικά από τη Νομαρχία Έβρου, τη νομαρχιακή αυτοδιοίκηση Ροδόπης - Έβρου και προλογίζεται από το Νομάρχη Έβρου, τον Ν. Λυγερό, το Φ. Μαλκίδη και την πρόεδρο του Συλλόγου Βορειοελλαδιτών Σύρου Ο. Πανταζή.
Από τη εισαγωγή του Φ. Μαλκίδη στο βιβλίο:
«...Μία από τις παιδοπόλεις που λειτούργησε την περίοδο εκείνη ήταν και αυτή της Σύρου. Εκεί πολλά παιδιά του νομού Έβρου, από τους Μεταξάδες, τη Ζώνη, και άλλους οικισμούς του νομού Έβρου, αφού άφησαν τις οικογένειές τους, με πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού, έφτασαν στη Σύρο, όπου έζησαν με στερήσεις. Εκεί στη φιλόξενη για ακόμη μια φορά Σύρο, η οποία αποδείχτηκε η κατάλληλη για να δεχτεί διωκόμενους Έλληνες και γενικώς κατατρεγμένους ανθρώπους, βρήκαν καταφύγιο τα πιο αθώα θύματα του εμφυλίου πολέμου.
Τα παιδιά αυτά, μοιράστηκαν τη φτώχεια της μεταπολεμικής- μετεμφυλιακής Ελλάδας, με τους ντόπιους και προσπάθησαν να δαμάσουν την πείνα τους μαζί με τους Συριανούς και τις Συριανές, τους ανθρώπους που πλήρωσαν βαρύτατο φόρο αίματος με χιλιάδες νεκρούς κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Το βιβλίο του Δημητρίου Χάλαρη μας εισάγει σε ένα κόσμο, ο οποίος, πλην εξαιρέσεων, μας είναι εν πολλοίς άγνωστος και φορτισμένος ακόμη. Το βιβλίο διανθισμένο με βιώματα που είναι και ανεκτίμητες μαρτυρίες, αφηγήσεις, φωτογραφίες και γνώση του χώρου, μας δημιουργεί το πλαίσιο για να κατανοήσουμε την παιδόπολη της Σύρου και τη διαβίωση των παιδιών του Έβρου.
Η ανάλυση επικεντρώνεται στα παιδιά που προέρχονται από το νομό Έβρου, στα παιδιά που έζησαν με αρκετό πόνο τον εμφύλιο πόλεμο και το χωρισμό. Από το βιβλίο του Δημητρίου Χάλαρη προκύπτουν σημαντικά στοιχεία και χρήσιμα συμπεράσματα. Η λειτουργία της παιδόπολης, η εγκατάσταση των μικρών παιδιών από τον Έβρο, η σχέση τους με τους ντόπιους και τέλος η διαχρονική σταθερά και αξία της Σύρου και των ανθρώπων της. Της φιλοξενίας. Από τους Έλληνες της Χίου το 1822, τους Έλληνες της Μικράς Ασίας εκατό χρόνια αργότερα, μέχρι τα παιδιά του Έβρου, η Σύρος και οι άνθρωποι της, αποδεικνύει αυτό που επιθυμούμε να βρούμε στις δοκιμασίες και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μας. Αλληλεγγύη, συντροφικότητα, παρηγοριά, φιλανθρωπία, υποστήριξη, ανιδιοτελή και ανυπόκριτη αγάπη, καλοσύνη, στοργή προς τα παιδιά».
Εκδηλώσεις της Ιεράς Μονής Παναγίας Γουμερά
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΓΟΥΜΕΡΑ
Μακρυνίτσα Σερρών
Εν όψει της πανηγύρεως της Αγίας Κυριακής σας προσκαλούμε να συμπροσευχηθούμε και συμπανηγυρίσωμε.
Θα τελεσθούν οι ακολουθίες:
Τρίτη 5 Ιουλίου
20:00 Το θεατρικό εργαστήρι των Ακριτών του Πόντου θα παρουσιάσει ένα θεατρικό ποιητικό-δρώμενο στον σπουδαίο πόντιο ποιητή Ηλία Τσιρκινίδη.
Σκηνοθετική επιμέλεια Συμεωνίδης Γιώργος
Τετάρτη 6 Ιουλίου
18.30 Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός
20.30 Άσματα του Πόντου
Από την χορωδία του Ποντιακού συλλόγου Καλλιθέας-Συκεών Θεσσαλονίκης
Πέμπτη 8 Ιουλίου
8:00 Πανηγυρική Θεία Λειτουργία και κτητορικό μνημόσυνο.
10.00 Χορωδία Ιμεραίων Πανοράματος
Ακριτικά τραγούδια
Χοράρχης Κασούρας Βασίλης
12.00 Ομιλία-διάλεξη Οι χοροί του Πόντου
Χοροδιδάσκαλός ερευνητής Ζουρνατζίδης Νίκος
20.30 Ποντιακή συναυλία με ποντίους καλλιτέχνες και χορευτικά.
Με τιμή
Η γερόντισσα Ευφημία
Μακρυνίτσα Σερρών
Εν όψει της πανηγύρεως της Αγίας Κυριακής σας προσκαλούμε να συμπροσευχηθούμε και συμπανηγυρίσωμε.
Θα τελεσθούν οι ακολουθίες:
Τρίτη 5 Ιουλίου
20:00 Το θεατρικό εργαστήρι των Ακριτών του Πόντου θα παρουσιάσει ένα θεατρικό ποιητικό-δρώμενο στον σπουδαίο πόντιο ποιητή Ηλία Τσιρκινίδη.
Σκηνοθετική επιμέλεια Συμεωνίδης Γιώργος
Τετάρτη 6 Ιουλίου
18.30 Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός
20.30 Άσματα του Πόντου
Από την χορωδία του Ποντιακού συλλόγου Καλλιθέας-Συκεών Θεσσαλονίκης
Πέμπτη 8 Ιουλίου
8:00 Πανηγυρική Θεία Λειτουργία και κτητορικό μνημόσυνο.
10.00 Χορωδία Ιμεραίων Πανοράματος
Ακριτικά τραγούδια
Χοράρχης Κασούρας Βασίλης
12.00 Ομιλία-διάλεξη Οι χοροί του Πόντου
Χοροδιδάσκαλός ερευνητής Ζουρνατζίδης Νίκος
20.30 Ποντιακή συναυλία με ποντίους καλλιτέχνες και χορευτικά.
Με τιμή
Η γερόντισσα Ευφημία