Βιβλίο για τον ΠΟΝΤΟ- Εκδηλώσεις για τη Γενοκτονία των Ελλήνων

Θεοφάνης Μαλκίδης

ΠΟΝΤΟΣ

 

Πολιτιστικός Σύλλογος Νίψας

Μάιος 2015

 

Είναι γεγονός ότι ένα ιδιαίτερο στοιχείο της ανθρωπολογίας αποτελεί η μνήμη. Μνήμη που συνδέεται με τις γενιές που προηγήθηκαν, με όμορφες και δύσκολες στιγμές, με ανθρώπους, με τόπους και αντικείμενα που είτε χάθηκαν δια της "φυσικής"οδού, είτε αποκόπηκαν από τους δημιουργούς τους με βίαιο τρόπο. Για τους Έλληνες και τις Ελληνίδες, η μνήμη αποτέλεσε στοιχείο της παρούσας και της μεταθανάτιας ζωής, τρόπος συλλογικού βίου, στοιχείο σεβασμού της ζωής που υπήρξε και που θα συνεχισθεί σε άλλη διάσταση. Μία ιδιαίτερη στιγμή της νεώτερης ιστορίας μας και της κοινωνικής και ανθρωπολογικής μας συγκρότησης, είναι η βίαιη διακοπή της μακραίωνης ελληνικής παρουσίας από τον Πόντο και τις υπόλοιπες πατρίδες της καθ' ημάς Ανατολής.

Η ιστορική όμως αυτή πορεία εξαφανίστηκε γιατί έπρεπε να υπάρξει λήθη, αυτό συνιστούσαν οι “ιθύνοντες” και κάθε κίνηση, δημοσίευση, δραστηριότητα για τον Πόντο έπρεπε να εξαφανιστεί. Η υπογραφή του ελληνοτουρκικού συμφώνου φιλίας το 1930, το κλίμα που κυριάρχησε την ίδια δεκαετία, που μέχρι και ψεύτικο σπίτι του δήμιου των Ελλήνων Κεμάλ εφευρέθηκε, η κοινή ένταξη Ελλάδας και Τουρκίας στο ΝΑΤΟ το 1952, η επτάχρονη χούντα που έκλεισε προσφυγικούς συλλόγους και απαγόρευσε βιβλία για τη Γενοκτονία, ήταν οι επόμενοι σταθμοί στο πρόγραμμα αλλοίωσης και παραχάραξης της ιστορικής αλήθειας και μνήμης. Μέσα σ' αυτό το ιδεολογικό και πολιτικό περιβάλλον μεγάλωσε η δεύτερη και τρίτη γενιά, την ώρα που η πρώτη γενιά είτε "έφευγε". Και έμειναν οι προσφυγικοί σύλλογοι να διατηρήσουν το πολιτισμικό και ιστορικό φορτίο, με δύο μόνο μέσα που “επιτρεπόταν”: το χορό και το τραγούδι.

Η προσφυγική διανόηση, οι ερευνητές της δεύτερης και της τρίτης γενιάς αντιλήφθηκαν όμως ότι δεν μπορεί να επιβιώσει η ιστορία και ο πολιτισμός με ελάχιστα στοιχεία. Γι ' αυτό και συντελέστηκε η “επανάσταση” της δεκαετίας του 1980 και του 1990 φέρνοντας μία κοσμογονική αλλαγή. Αρχικώς με τον Πόντο και στη συνέχεια με την Μικρά Ασία, με την Θράκη, με την Καππαδοκία, επανήλθε το αίτημα για επαναφορά της ιστορίας στο προσκήνιο και στη συνέχεια με το εγχώριο και διεθνές αίτημα που αφορά την αναγνώριση της Γενοκτονίας.

Το βιβλίο για τον ΠΟΝΤΟ αποτελεί μία προσπάθεια επαναφοράς της μνήμης, συνέχειας του αγώνα και της προσπάθειας για την αλήθεια, που έχει ως αντικείμενο τον Πόντο. Η παρούσα έκδοση όπως άλλωστε και πολλές άλλες, εντάσσεται στην άνευ προηγουμένου κινητικότητα για τον Πόντο (και τις άλλες πατρίδες των προγόνων μας).Αυτή η διαρκής προσπάθεια στην Ελλάδα και το εξωτερικό είναι φανερό ότι έχει δραστηριοποιήσει και συγκινήσει χιλιάδες ανθρώπους, που ασχολούνται με ένα ζωντανό ζήτημα.

Βρισκόμαστε σε μία ιδιαιτέρως σημαντική περίοδο για την ιστορία και την πολιτική στον Εύξεινο Πόντο και η υπόμνηση της ιστορικής παρουσίας και διαδρομής των Ελλήνων και του σχεδίου εξόντωσής τους, αποτελεί ιδιαίτερο καθήκον και χρέος.

Αυτό επιτελεί και η έκδοση του βιβλίου για τον Πόντο, το οποίο υλοποιήθηκε με την αποκλειστική συνδρομή του Πολιτιστικού Συλλόγου Νίψας Έβρου. Ενός προσφυγικού συλλόγου ο οποίος, όπως και τόσοι άλλοι πολιτιστικοί σύλλογοι έχουν κατανοήσει ότι η γνώση αποτελεί πραγματικό εφόδιο για τη ζωή. Το βιβλίο αφιερώνεται με συγκίνηση και αγάπη στη μνήμη των ανθρώπων μας, οι οποίοι έφτασαν ως πρόσφυγες, ορφανοί, φτωχοί, αλλά περήφανοι και αξιοπρεπείς στην ελλαδική γη. Σ΄αυτούς και σ΄ αυτές που αφού ανέβηκαν το Γολγοθά προσδοκούν την Ανάσταση.

Ο Θε­ο­φά­νης Μαλ­κί­δης γεν­νή­θη­κε στην Α­λε­ξαν­δρού­πο­λη, α­πό γο­νείς πρό­σφυ­γες, α­πό την Αδρια­νού­πο­λη της Α­να­το­λι­κής Θρά­κης, Εί­ναι δι­δά­κτωρ κοι­νω­νι­κών ε­πι­στη­μών και μέ­λος της Διε­θνούς Έ­νω­σης Α­κα­δη­μα­ϊ­κών για τη Με­λέ­τη των Γε­νο­κτο­νιών η ο­ποί­α το 2007 α­να­γνώ­ρι­σε, τη Γε­νο­κτο­νί­α των Ελ­λή­νων, των Αρ­με­νί­ων και των Ασ­συ­ρί­ων.

Τα κείμενά του έ­χουν με­τα­φρα­σθεί στην αρ­με­νι­κή, αγ­γλι­κή, γαλ­λι­κή, ιτα­λι­κή, ι­σπα­νι­κή, ρω­σι­κή, τουρ­κι­κή, ρουμανική και αλ­βα­νι­κή γλώσ­σα, έχει μεταφράσει στην ελληνική γλώσσα, βιβλία για τη Γενοκτονία των Ελλήνων και των Αρμενίων, ενώ έ­χει πραγ­μα­το­ποι­ή­σει, ­εκτός και ε­ντός Ελ­λά­δας, εισηγήσεις για το ζή­τη­μα της Γε­νο­κτο­νί­ας των Ελ­λή­νων και των Αρ­με­νί­ων, σε διεθνή επιστημονικά συνέδρια και συναντήσεις. Για τη δρα­στη­ριό­τη­τά του στο ζήτημα της ανάδειξης της Γενοκτονίας των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων, καθώς και  θεμάτων του Ελληνισμού, έ­χει τιμηθεί από διάφορους φορείς, τό­σο στο ε­σω­τε­ρι­κό ό­σο και το ε­ξω­τε­ρι­κό.

 

Θεοφάνης Μαλκίδης

Οι αναγνωρίσεις της γενοκτονίας των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων συνεχίζονται

Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων από το Δήμο Willoughby του Σίδνευ της πολιτείας της Νέας Νότιας Ουαλίας στην Αυστραλία αποτελεί μία ακόμη σημαντική ημέρα στην προσπάθεια αναγνώρισης της Γενοκτονίας. Η αναγνώριση αποτελεί μία ακόμη νίκη της αλήθειας των λαών, που δολοφονήθηκαν από το Οθωμανικό κράτος και τη συνέχειά του την Κεμαλική Τουρκία. Μίας Γενοκτονίας που μετά από μαζική βία, συλλήψεις γυναικών και παιδιών, βίαιους εξισλαμισμούς, πορείες θανάτου, μαζικές δολοφονίες, διώξεις, εκτοπίσεις, στοίχισε τη ζωή σε πάνω από 1.000.000 Έλληνες, 1.500.000 Αρμένιους και 500.000 Ασσύριους.

Το σχέδιο μαζικής βίας εξαφάνισε την παρουσία του ελληνικού, αρμενικού και ασσυριακού λαού και οδήγησε εκατομμύρια ανθρώπους στο θάνατο και την προσφυγιά. Στη συνέχεια, η τραγωδία, ενός σημαντικού και ιδιαίτερης αξίας μέρους των λαών αυτών, συνδυάστηκε με την καταστροφή και τον ακρωτηριασμό της μνήμης και της ταυτότητας, με την άρνηση, το ψεύδος και την προπαγάνδα.

Η απόφαση και του Δήμου του Willoughby να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία αποτελεί μία ιστορικής σημασίας σημαντική πρωτοβουλία και μία ακόμη δικαίωση των αγώνων Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων σε όλον πλανήτη. Ο αγώνας έχει αποτέλεσμα!

ΤΟ ΨΉΦΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΚΑΙ ΑΓΓΛΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΈΧΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ:

1. To Δημοτικό Συμβούλιο του Willoughby αναγνωρίζει τη Γενοκτονία των Αρμενίων, Ελλήνων και των Ασσυρίων πληθυσμών από την Οθωμανική κυβέρνηση μεταξύ του 1915 και του 1922 και καταδικάζει αυτές και όλες τις άλλες πράξεις γενοκτονίας και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, όπως την πράξη της μισαλλοδοξίας.

2.Το Δημοτικό Συμβούλιο του Willoughby συμφωνεί με την ανάλυση του Κοινοβουλίου της Νέας Νότιας Ουαλίας στις 17 Απριλίου 1997 η οποία:

1.αναγνωρίζει και καταδικάζει τη γενοκτονία των Αρμενίων από την Οθωμανική κυβέρνηση μεταξύ του 1915 και του 1922, και με την οποία ορίστηκε η 24η του Απριλίου κάθε έτους ως ημέρα μνήμης των 1.500.000 Αρμενίων που έπεσαν θύματα της πρώτης γενοκτονίας του εικοστού αιώνα

2.Αναγνωρίζει ότι Ασσύριοι και Έλληνες υποβλήθηκαν σε ποιοτικά παρόμοιες γενοκτονίες από την τότε Οθωμανική κυβέρνηση μεταξύ 1915 και 1922

3. Επαναβεβαιώνει την καταδίκη της Γενοκτονίας των Ασσυρίων, των Αρμενίων και των Ελλήνων, και όλες τις άλλες πράξεις γενοκτονίας όπως τη μισαλλοδοξία

4. Αναγνωρίζει τη σημασία του να θυμόμαστε και μαθαίνουμε από τέτοια σκοτεινά κεφάλαια στην ιστορία της ανθρωπότητας για να εξασφαλιστεί ότι τα εν λόγω εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν επιτρέπεται να επαναληφθούν

5. Αναγνωρίζει και αποτίει φόρο τιμής στη συμβολή των στρατιωτών από την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία (Anzac) σ που βοήθησαν τους επιζώντες της γενοκτονίας και

6. Αναγνωρίζει τη σημαντική ανθρωπιστική συμβολή και ανακούφιση γίνονται από τους ανθρώπους της Νέας Νότιας Ουαλίας για τα θύματα και τους επιζώντες της γενοκτονίας.

That:

1.Willoughby City Council recognises the genocide of the Armenian, Greek and Assyrians peoples by the then Ottoman Government between 1915 and 1922 and condemns these and all other acts of genocide and crimes against humanity as the ultimate act of intolerance.

2.Willoughby City Council endorses the resolution of the NSW Parliament on 17 April 1997 that it: 1.recognises and condemns the Genocide of the Armenians by the then Ottoman Government between 1915 and 1922, and designated 24 April of every year thereafter as a day of remembrance of the 1.5 million Armenians who fell victim to the first genocide of the twentieth century;

2.recognises that Assyrians and Greeks were subjected to qualitatively similar genocides by the then Ottoman Government between 1915 and 1922;

3.reaffirms its condemnation of the genocide of the Assyrians, Armenians and Greeks, and all other acts of genocide as the ultimate act of intolerance;

4.recognises the importance of remembering and learning from such dark chapters in human history to ensure that such crimes against humanity are not allowed to be repeated;

5.acknowledges and pays tribute to the contribution of the Anzac servicemen who aided the survivors of the genocide; and

6.acknowledges the significant humanitarian relief contribution made by the people of New South Wales to the victims and survivors of the genocide.

 

Aκούστε την εκπομπή για τον ΠΟΝΤΟ του Θ. Μαλκίδη και του Δ. Κολιού στο Ραδιοφωνικό Σταθμό Μάξιμουμ 93, 6 FM

 

 

 

'

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ 13-05-15 by Maximum Maximumfm on Mixcloud

 

 

Εκδηλώσεις για τη Γενοκτονία

 

ΒΕΡΟΛΙΝΟ

 

 

Σύλλογος Ποντίων Βερολίνου

“ΥΨΗΛΑΝΤΗΔΕΣ“

Πρόγραμμα

Σάββατο: 16.05.2015

19:00 Uhr Ομιλία και συζήτηση με εισηγητή τον Δρ. Θεοφ. Μαλκίδη

«Η Γενοκτονία ως διεθνές ζήτημα»

στην μνήμη της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού

«19^η Μαϊου. Δεν ξεχνώ. Αφηγήσεις» σε σκηνοθετκή

επιμέλεια του Γιάννη Γεωργιάδη

Beethoven-Schule Barbarastr. 9

12249 * Berlin-Lankwitz

Κυριακή: 17.05.2015

11:00 Uhr Επιμνημόσυνη δέηση στην Ελληνική ορθόδοξη

Εκκλησία και ομιλία με τον Δρ. Θεοφάνη Μαλκίδη.

Mittelstr. 32 * 12167 Berlin

 

13:00 Uhr Κατάθεση στεφάνου προς τιμήν των θυμάτων

στο Μνημείο Neue Wache

Unter den Linden 4 * 10117 Berlin

14:30 Uhr Προσφορά παραδοσιακών, ποντιακών εδεσμάτων

στο Ελληνικό Πολιτιστικό Κεντρο

Mittelstr. 33 * 12167 Berlin

ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Ενενηνταπέντε χρόνια ελεύθερης Θράκης

Ενενηνταπέντε χρόνια ελεύθερης Θράκης

 

Θεοφάνης Μαλκίδης*

1. Η κατοχή και η απελευθέρωση

Η μακραίωνη κατοχή της Θράκης από τους Οθωμανούς- Τούρκους αντικαταστάθηκε από τη βουλγαρική κατοχή, η οποία διήρκεσε καθ΄ όλη τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Την ίδια περίοδο υλοποιούνταν οι διωγμοί των Ελλήνων της ανατολικής Θράκης από τους Νεότουρκους, ενώ το βουλγαρικό ενδιαφέρον για την περιοχή δεν σταμάτησε ακόμη και μετά τα νέα δεδομένα που δημιουργήθηκαν μετά τη λήξη της παγκόσμιας σύρραξης. Αυτά τα δεδομένα δημιούργησαν τις συνθήκες για τα στρατεύματα της Αντάντ (Entente) να καταλάβουν τη Δυτική Θράκη το Μάιο του 1919, όταν και επιβλήθηκε η «Διασυμμαχική Κατοχή της Θράκης». Μάλιστα στις στρατιωτικές της αρχές είχαν απευθυνθεί και μουσουλμάνοι βουλευτές της περιοχής οι οποίοι τόνιζαν ότι «κατάληψις της Δ. Θράκης θα έθετε τέρμα εις τα δεινά μας….ευχής έργον θα ήτο εάν τα ελληνικά στρατεύματα συμμετείχον της καταλήψεως ταύτης, δεδομένου ότι οι Έλληνες ευρισκόμενοι εν Θράκη υφίστανται τα αυτάς με ημάς αγριότητας…. των Βουλγάρων».

Με την προσπάθεια του Χαρίσιου Βαμβακά , πρώην μέλους του οθωμανικού κοινοβουλίου αποτράπηκε η αυτονόμηση της διασυμμαχικής Θράκης, όπως επεξεργαζόταν οι Βούλγαροι αλλά και το νέο κατεστημένο στο οθωμανικό κράτος, οι Kεμαλικοί, οι οποίοι συνέχιζαν το έργο της Γενοκτονίας εναντίων των Ελλήνων. Η προσπάθεια του Χ. Βαμβακά είχε και την υποστήριξη των των Ελλήνων της Θράκης, οι οποίοι άρχιζαν να επιστρέφουν στις εστίες τους και με κάθε ευκαιρία τόνιζαν την ελληνικότητα της περιοχής.

Το 1920 η (Δυτική) Θράκη θα απελευθερωθεί από τον ελληνικό στρατό, με επικεφαλής τον αντιστράτηγο Εμμ. Ζυμβρακάκη, ο οποίος πέτυχε να προωθηθεί και να καταλάβει ολόκληρη και σχεδόν την (Ανατολική) Θράκη, φτάνοντας μέχρι το Κάραγατς, προάστιο της Αδριανούπολης, καθώς και ολόκληρη τη δεξιά πλευρά του Έβρου. Με την υπογραφή το 1920 της συνθήκης των Σεβρών, η Ελλάδα πήρε την Ανατολική Θράκη μέχρι την Τσατάλτζα σε απόσταση 20 χιλιομέτρων από την Κωνσταντινούπολη και τη χερσόνησο της Καλλίπολης. Επίσης πήρε την Ίμβρο και Τένεδο καθώς και τη Σμύρνη με ολόκληρη την περιοχή της.

2. Η εγκατάλειψη

 

Η άνοδος του εθνικιστικού κινήματος του Μουσταφά Κεμάλ δημιούργησε νέα δεδομένα και στη Θράκη, ενώ οι ραγδαίες εξελίξεις στο Μικρασιατικό μέτωπο, η αλλαγή των προσανατολισμών και της πολιτικής έναντι των Κεμαλικών από τις μεγάλες δυνάμεις, είχαν σαν αποτέλεσμα να υπογραφεί η συνθήκη ανακωχής των Μουδανιών, με την οποία ο ελληνικός στρατός διατάχθηκε να εκκενώσει όχι μόνο την Ιωνία, όπου εκεί πλέον γραφόταν ο τραγικός επίλογος μιας παρουσίας πολλών αιώνων, αλλά μέσα σε 15 μέρες και την Ανατολική Θράκη εκεί όπου υπήρχαν μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις του και εύρωστο ελληνικό στοιχείο

Το στρατηγείο της στρατιάς Θράκης έφυγε από τη Ραιδεστό και εγκαταστάθηκε στην Αλεξανδρούπολη την 9/10/1922. Στις 30 Σεπτεμβρίου του 1922 ο αναπληρωτής του γενικού διοικητή Θράκης Κ. Γεραγάς ανέλαβε και επίσημα να συντονίσει το έργο του ξεριζωμού του Ελληνισμού της Ανατολικής Θράκης, που αφορούσε πάνω από 200.000 άτομα.

Μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου του 1922 είχαν εκκενωθεί ιστορικά κέντρα της Ανατολικής Θράκης, η Σηλυβρία, η Ηράκλεια, η Ραιδεστός, τα Γανόχωρα, οι Σαράντα Εκκλησιές, η Αδριανούπολη. Ένα μήνα αργότερα, το Νοέμβριο του 1922, έφευγαν και οι 25.000 Έλληνες της Καλλίπολης, ενώ το ελληνικό στοιχείο της Τσατάλτζας και ένα μεγάλο ποσοστό του νομού της Κωνσταντινούπολης αναχώρησε το 1924, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα από την ελληνοτουρκική συνθήκη ανταλλαγής των πληθυσμών.

Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ ανταποκριτής τότε στην περιοχή γράφει τα εξής: «Σε μια συνεχή, εξαντλητική πορεία, οι Χριστιανοί της Ανατολικής Θράκης έχουν κατακλύσει τους δρόμους που οδηγούν στη Μακεδονία…..Μόνο από την Ανατολική Θράκη πρέπει να απομακρυνθούν 250.000 χριστιανοί πρόσφυγες…. Η μεγαλύτερη ομάδα διαβαίνει του ποταμό Έβρο (Μαρίτσα) από την Αδριανούπολη και είναι μήκους 20 μιλίων. Είκοσι μίλια αραμπάδες, που τους σέρνουν αγελάδες και βόδια με λασπωμένα πόδια, ενώ δίπλα τους βαδίζουν εξαντλημένοι άνδρες, γυναίκες και παιδιά….Εγκατέλειψαν όλοι τα σπίτια τους, τα χωριά και τα χωράφια τους και προστέθηκαν στο ποτάμι των προσφύγων μόλις έμαθαν ότι έρχονται οι Τούρκοι ….Πρόκειται για πορεία προς το άγνωστο σιωπηλών ανθρώπων….».

Λίγο αργότερα στη Λωζάννη θα γραφτεί ο επίλογος της (ανατολικής) Θράκης όταν ο Βενιζέλος θα δεχθεί την πρόταση των Τούρκων την περιοχή “μεταξύ των ποταμών Άρδα και Μαρίτσα τρίγωνον μετά της πόλεως του Κάραγατς”.

 

3.Η δολοφονία της Μνήμης της Θράκης και η ΕπαναΘρακοποίησή μας

Από το 1920 και το 1922 πέρασε, ένας σχεδόν αιώνας αφωνίας και σιωπής. Ένας αιώνας από τότε που χιλιάδες άνθρωποι, οι γονείς μας, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας, άφησαν τις οικίες τους, τα εκπαιδευτήρια, τους χώρους λατρείας τους, τους τάφους τους, αυτά που είχαν οικοδομήσει, οι δικοί τους πρόγονοι, αιώνες πριν.
Οι Θρακιώτες της Σηλυβρίας, της Ραιδεστού, της Μακράς Γέφυρας, των Μαλγάρων, των Σαράντα Εκκλησιών, της Αδριανούπολης ξεριζώθηκαν, όπως ξεριζώθηκαν λίγα χρόνια πριν οι συμπατριώτες τους από την Αγχίαλο, τη Σοζώπολη, τη Βάρνα, τον Πύργο, τη Φιλιππούπολη. Και έμειναν οι Θρακιώτες χωρίς Θράκη, να κοιτούν πληγές, να μετρούν τις απώλειες και να ψάχνουν τους αγνοούμενούς τους. Κορυφαία στιγμή του ξεριζωμού η φυγή από την Αδριανούπολη, το Κάραγατς και τα χωριά της περιοχής. Τότε που οι Αδριανουπολίτες θυσιάστηκαν για να σωθεί η Ελλάδα. Η νέα, όπως το συνθετικό στην ονομασία πριν από πολλές πόλεις και χωριά των Θρακών στην Ελλάδα, Ιφιγένεια, ήταν η Αδριανούπολη. Μία Ιφιγένεια που έσωσε την Ελλάδα του 1922. Κάθε προσπάθεια, κάθε αναφορά, στην ιδιαίτερη μας πατρίδα, τη Θράκη, είναι μία ψηφίδα για να σχηματιστεί ξανά το ψηφιδωτό που καταστράφηκε το 1922. Το ψηφιδωτό το οποίο προσπαθούν θεσμοί, πρόσωπα, σύλλογοι να συνθέσουν ξανά, για να επανέλθουν οι μνήμες, οι εικόνες, οι μυρωδιές. Κάθε αγώνας για τη Θράκη είναι αναμφισβήτητα απαραίτητος, αφού μετά από χρόνια στο παρασκήνιο, αναδεικνύονται παλιά αλλά όχι ξεχασμένα και φέρνει στο πεδίο της σκέψης μας την καταγωγή μας, την κληρονομιά μας. Αυτήν που δεν πρέπει να παραδώσουμε ακόμη μία φορά, την ώρα που οι θύτες προκαλούν ζώντες και κεκοιμημένους με τις γνωστές αναφορές για τη Θράκη.
Όπως έγραφε ο Τσέχος συγγραφέας Μίλαν Κούντερα, «η πάλη του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι η πάλη της μνήμης κατά της λήθης». Η μεγαλύτερη συνεισφορά και συμβολή μας για τη Θράκη, είναι η ανάκτηση της μνήμης και της ταυτότητάς μας που δημιουργεί συνθήκες για την αλήθεια, δηλαδή τη μη λήθη, είναι η επανΘρακοποίησή μας.Το οφείλουμε σε ζώντες και σε κεκοιμημένους.

**Ο Θ. Μαλκίδης είναι απόγονος διασωθέντων της Γενοκτονίας, με καταγωγή από την Αδριανούπολη, συγγραφέας του βιβλίου Θρακικός Ελληνισμός: Ιστορική Ταυτότητα και Γενοκτονία http://malkidis.blogspot.gr/2009/08/blog-post_1581.html

*****Δείτε την ομιλία του Θ. Μαλκίδη για την απελευθέρωση της Θράκης στον Μητροπολιτικό Ναό της Παναγίας της Ελευθερώτριας στο Διδυμότειχο.