Αριστοτέλης Γκούμας-Χειμάρρα.Η δολοφονία συνεχίζεται

Θεοφάνης Μαλκίδης

Αριστοτέλης Γκούμας-Χειμάρρα. Η δολοφονία συνεχίζεται

Συνηθίζεται να λέγεται ότι το έγκλημα που δεν τιμωρείται επαναλαμβάνεται. Αυτό που τελεί ο θύτης, αυτό που βιώνει το θύμα, όταν δεν τιμωρείται επαναλαμβάνεται και μάλιστα με τραγικότερο και πιο επώδυνο τρόπο.

Λίγο πριν ,λίγο μετά τον Δεκαπενταύγουστο και την Παναγία μας, η Εκκλησία και ο λαός μας, τιμά την μνήμη των Αγίων Μαρτύρων της Πίστεως και της Πατρίδος, κληρικών, οι οποίοι υπέστησαν μαρτύρια και βρήκαν φρικτό θάνατο, τις ημέρες κατά τις οποίες εξελίχθηκε η Μικρασιατική καταστροφή.

Ο Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος, ο Κυδωνιών Γρηγόριος μαζί με τους 38 ιερείς του, ο Μοσχονησίων Αμβρόσιος και οι 9 ιερείς της συνοδείας του, ο Ικονίου Προκόπιος, ο Ζήλων Ευθύμιος, ο Αρχιμανδρίτης Πλάτων και πολλοί άλλοι, ήταν η προσφορά της αγωνιζόμενης Μικρασιατικής εκκλησίας στη θυσία του Ελληνισμού. Δυστυχώς πριν δολοφονηθούν πρόλαβαν να δουν και την καταστροφή των εκκλησιών όπου λειτουργούσαν.....

Το έγκλημα αυτό που στοίχισε τη ζωή σε 1.000.000 και πλέον Έλληνες και Ελληνίδες, που εξαφάνισε τον πολιτισμό, τις οικίες, τα μνήματα  και τις εκκλησίες,  αφού  δεν τιμωρήθηκε,  επαναλήφθηκε το 1955 και το 1964 στην Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο, το 1974 στην Κύπρο και δυστυχώς και στις μέρες μας, με τη βάρβαρη δολοφονία του Αριστοτέλη Γκούμα στη Χειμάρρα.

Ο αλβανικός φασισμός, τα “αδέλφια και τα ξαδέλφια, κατά δήλωσή τους, των δολοφόνων του 1922” , του τουρκικού φασισμού, αφού είδαν ότι το μαζικό έγκλημα στη Σμύρνη έμεινε ατιμώρητο, αποφάσισαν να καταστρέψουν ότι έφτιαξε η πίστη και η ιστορία στη Βορειοηπειρωτική γη, ότι γέννησε ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός, τον Αριστοτέλη Γκούμα. Με άλλα λόγια η βαρβαρότητα, η ληστεία, η λεηλασία, η καταστροφή δεν τελείωσε στη Σμύρνη, αλλά δυστυχώς συνεχίζεται και
στη Χειμάρρα.

Οι δολοφόνοι του Τάσου Ισαάκ,του Σολωμού Σολωμού,της Κύπρου και του Ελληνισμού

Θ. Μαλκίδης

Οι δολοφόνοι του Τάσου Ισαάκ, του Σολωμού Σολωμού,της Κύπρου και του Ελληνισμού.

Με συγκίνησε ομολογουμένως η συνάντησή μου με την αδελφή και την κόρη του δολοφονημένου από τους Τούρκους εισβολείς Τάσου Ισαάκ. Μαζί με τον Σολωμού Σολωμού, ο Ισαάκ αποτελεί έναν από τους νέους μάρτυρες που μνημονεύουν τη φασιστική κατάσταση εδώ 42 χρόνια στην Κύπρο.Η κόρη του Τάσου στη συνάντησή της με τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας ζήτησε το αυτονόητο.Να βρεθούν οι δολοφόνοι του πατέρα της και να αποδοθεί δικαιοσύνη. Και μαζί με την Αναστασία Ισαάκ όλοι εμείς ζητάμε να βρεθούν οι δολοφόνοι του Τάσου,του Σολωμού, του Θεόφιλου Γεωργιάδη, των στρατιωτών και των πολιτών που σφαγιάστηκαν από το 1974 έως σήμερα. Σήμερα που τιμούμε την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, αποκατάσταση όμως που έγινε πάνω στα αποκαίδια της Κύπρου.Ζητάμε τη δικαιοσύνη για τη Δημοκρατία που βιάστηκε από τους επίορκους, ζητάμε τη Θέμις και την Νέμεσις για την Κύπρο που τη δολοφονούν τα φασιστικά Τουρκικά στρατεύματα.Απαιτούμε τη δικαιοσύνη για τους αγνοούμενους, για τους πρόσφυγες, για τον Τάσο, τον Σολωμού, για την Κύπρο, τον Ελληνισμό και τη Δημοκρατία. Γιατί Κύπρος ίσον Ελληνισμός, Ελληνισμός ίσον Δημοκρατία.

Κύπρος: Εξήντα χρόνια αγχόνες

Θ. Μαλκίδης

Κύπρος: Εξήντα χρόνια αγχόνες
Λευκωσία - Φυλακισμένα Μνήματα  Αύγουστος 2016

Κάθε Έλληνας, κάθε Ελληνίδα, θα πρέπει να προσκυνήσει τα φυλακισμένα μνήματα στην ημικατεχόμενη Λευκωσία. Εκεί όπου βρίσκεται  η μήτρα του νέου Ελληνισμού, του νέου αγωνιζόμενου Έλληνα για Ελευθερία. 



Σήμερα, 9 Αυγούστου 2016, συμπληρώνονται εξήντα χρόνια από τις αγχόνες που στήθηκαν για ακόμη τρεις νέους Έλληνες που πάλεψαν ενάντια στην αποικιοκρατία, ενάντια στην σκλαβιά. 
Σαν σήμερα οδηγούνταν στην αγχόνη από τους Βρετανούς κατακτητές, οι νέοι εθνοιερομάρτυρες και μετά τη θυσία τους θαβόταν στα φυλακισμένα Μνήματα.  Ο Ιάκωβος Πατάτσος ( γεν. στη Λευκωσία 1.7.1934) έγραφε τα εξής:  «Αγαπημένη μου μητέρα, χαίρε. Ευρίσκομαι μεταξὺ των αγγέλων. Τώρα απολαμβάνω τους κόπους μου. Το πνεύμα μου φτερουγίζει γύρω απὸ το θρόνο του Κυρίου. Θέλω να χαίρεις όπως κι εγώ».

Ο Ανδρέας Ζάκος ( Λινού  επαρχίας Λευκωσίας, 12.11.1931) έδινε θάρρος στους συγγενείς με τα παρακάτω λόγια :  «Η ώρα του θανάτου πλησιάζει μα στην ψυχή μας φωλιάζει η ηρεμία».

Ο Χαρίλαος Μιχαήλ ( Γαληνὴ  επαρχίας Λευκωσίας 9.2.1935), έδινε το μήνυμα της θυσίας του: «Επειδὴ γνωρίζω για ποιο σκοπὸ θα εκτελεστώ, αισθάνομαι τον εαυτό μου ισχυρὸ και γαλήνιο και είμαι έτοιμος να τα αντιμετωπίσω όλα με αφάνταστη ψυχραιμία».

Πριν τον  Πατάτσο, τον Ζάκο, τον Μιχαήλ, είχαν προηγηθεί στην αγχόνη, ο Μιχαλάκης Καραολής 
( Παλαιχώρι ἐπαρχίας Λευκωσίας,  13.2.1933) και  απαγχονίστηκε στις 10.5.1956. («Εμένα δεν πρέπει να με λυπάστε... εφ᾿ όσον εγὼ δεν βρίσκω λόγον για να κλαίω τον εαυτόν μου, ούτε και οι δικοί μου δεν πρέπει να με κλαιν».) και ο Ανδρέας Δημητρίου ( Ἅγιος Μάμα επαρχίας Λεμεσοῦ  18.9.1934), ο οποίος απαγχονίστηκε στις 10.5.1956.( «Λυπούμαι που δε θα δω την Κύπρο μας ελεύθερη. Όμως δε με φοβίζει ο θάνατος, γιατὶ η ζωὴ είναι περιττὴ μέσα στη σκλαβιά»). 

 Το δρόμο της αγχόνης ακολούθησαν  ο Στέλιος Μαυρομμάτης (Λάρνακα Λαπήθου της επαρχίας Κερύνειας,  15.11.1932), ο οποίος απαγχονίστηκε στις 21.9.1956. («Θέλω να ξέρετε πως ο γιος και αδελφός σας πέθανε με το χαμόγελο στα χείλη, γιατὶ κράτησε μέχρι τέλους τον ιερὸ όρκο που έδωσε να θυσιαστεί χάριν της ελευθερίας της Κύπρου»), ο  Μιχαὴλ Κουτσόφτας 
( Παλαιομέτοχο  ἐπαρχίας Λευκωσίας ,  12.11.1934) ο  οποίος απαγχονίστηκε στις 21.9.1956,  ( «Οι μόνες λέξεις που μπορούν να ακούσουν απ᾿ τα χείλη μας οι δυνάστες είναι αυτές: Ελευθερία ή Θάνατος. Αυτὲς τις λέξεις τις μάθαν και αυτοὶ οι τοίχοι των φυλακών»), ο Ανδρέας Παναγίδης ( Παλαιομέτοχό  επαρχίας Λευκωσίας,  14.11.1934) που απαγχονίσθηκε στις 21.9.1956, («Λατρευτά μου παιδιά, στα 22 μου χρόνια πεθαίνω για χάρη μιας μεγάλης ιδέας. Κάποτε η μάνα σας και ο θείος σας θα σας αναπτύξουν γιατὶ εκτελέστηκα. Σας εύχομαι, αγαπητά μου παιδιά, να γίνετε καλοὶ χριστιανοὶ και καλοὶ Έλληνες Κύπριοι. Ακολουθήστε πάντα το δρόμο της αρετής») και έσχατος ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης (Τσάδα  επαρχίας Πάφου, 26.2.1938), ο οποίος απαγχονίσθηκε στις 14.3.1957,  («Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια, να βρω τα σκαλοπάτια, που παν στη λευτεριά»).

Μαζί με τους απαγχονισθέντες στα Φυλακισμένα Μνήματα βρίσκονται και οι πεσόντες στη μάχη Μάρκος Δράκος (Λευκωσία,  24.9.1932), ο οποίος έπεσε σε ενέδρα των Άγγλων στο Σινάορος κοντὰ στην Ευρύχου στις 18.1.1957, ( «Ο Θεὸς και η Πατρίδα με καλούν, πατέρα. Ζητώ την ευχή σου»),  Γρηγόρης Αυξεντίου (Λύση  επαρχίας Αμμοχώστου,  22.2.1928), ο οποίος έγινε ολοκαύτωμα στο κρησφύγετό του, κοντὰ στη Μονὴ Μαχαιρά, μετὰ απὸ πολύωρη μάχη με τους Άγγλους στις 3.3.1957, («Στην έσχατην ανάγκην θα αγωνιστώ και θα πεθάνω σαν Έλληνας, αλλὰ ζωντανὸν δεν θα με πιάσουν»),  Στυλιανὸς Λένας (Χανδριὰ επαρχίας Λεμεσοῦ, 1932), που πέθανε στο στρατιωτικὸ νοσοκομείο Ακρωτηρίου στις 28.3.1957, μετὰ απὸ τραυματισμό του σε μάχη ανάμεσα στο Πελέντρι και την Ποταμίτισσα στις 17.2.1957. («Εγὼ δε θα ζήσω. Θα σκοτωθώ για την ελευθερία της Κύπρου») και ο Κυριάκος Μάτσης (Παλαιχώρι επαρχίας Λευκωσίας , 23.1.1926), που έπεσε μαχόμενος στο κρησφύγετό του στο Δίκωμο στις 19.11.1958, («Ου περὶ χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλὰ περὶ αρετής»).

Οι απαγχονισθέντες, οι πεσόντες, οι νέοι Έλληνες της Κύπρου, είναι συνεχιστές της αντιστασιακής παράδοσης του Ελληνισμού του 1955, του 1974, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με τον Θεόφιλο Γεωργιάδη, τον Τάσο Ισαάκ, τον Σολωμού Σολωμού. Προφανώς όλοι οι παραπάνω και άλλοι χιλιάδες δεν αγωνίστηκαν για την ομοσπονδία και την  νομιμοποίηση της τουρκικής φασιστικής εισβολής, για να ανεβαίνει στο κατεχόμενο θέατρο της Σαλαμίνας "Αντιγόνη"!
Εξήντα χρόνια μετά από τους απαγχονισμούς, η  Ελευθερία ήταν και παραμένει το αίτημα.