Από τον Κυριάκο Μάτση,στη «λύση» και στο κάψιμο της ελληνικής σημαίας...

Θ.  Μαλκίδης

Από τον Κυριάκο Μάτση,στη «λύση» και  στο κάψιμο της ελληνικής σημαίας...  

Πριν πενηνταοχτώ χρόνια, σαν σήμερα την 19η Νοεμβρίου 1958, ένας νέος άνθρωπος,  έχοντας επίγνωση της ταυτότητάς του και της ιστορίας του, έφευγε από αυτή τη ζωή, μαχόμενος.

Ο Κυριάκoς Μάτσης  αγωνιζόμενος για τον Ελληνισμό και για την απελευθέρωση (και ) της τότε κατεχόμενης Κύπρου, έδειξε με την πράξη του τη συνέχεια της ελληνικής αντιστασιακής πορείας. 
Αντίστασης στην κατοχή, στο φασισμό, στο Ναζισμό, στην υποδούλωση, στον εξανδραποδισμό.

Της πράξης βεβαίως είχε προηγηθεί  ο λόγος του, όπως συμβαίνει σε όλους τους αληθινούς αγωνιστές.

Ως μαθητής στην Κύπρο: « ...η νεολαία βρίσκεται μπροστά σε πραγματικό αδιέξοδο. Αλλά η Ελληνική νεολαία δεν θα βρεθεί ποτέ σε μια τέτοια θέση. Μοναδική της ιδεολογία πρέπει να είναι η ιδεολογία της Ελλάδος, μοναδικό της σύμβολο η Ελληνική γαλανόλευκη».

Ως φοιτητής στη Θεσσαλονίκη: « ....Η Κύπρος διέρχεται μίαν των κρισιμοτέρων στιγμών της μακραίωνος ιστορίας της. Μέσα από τα βάθη των αιώνων ένας λαός ζητά την λευτεριά του. Και ξέρει ο λαός αυτός ν’ αγωνίζεται, να παλεύει, να υποφέρη…»

Ως Έλληνας μπροστά στον Άγγλο κατακτητή :  « ...ού περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής».

Σήμερα ο Μάτσης βλέπει τους «επιγόνους» του στην Κύπρο να συνομιλούν με τον κατακτητή, τους εκπροσώπους του πιο φασιστικού κράτους στον πλανήτη, να εκλιπαρούν για «λύση», να νομιμοποιούν τον εισβολέα, τους εποίκους, το έγκλημα. 

Την ίδια στιγμή ο Μάτσης της πράξης και του λόγου, βλέπει στην Ελλάδα την πτώχευση,  τη χρεοκοπία, την οικονομική, κοινωνική, δημογραφική και εθνική κατάρρευση. Το κάψιμο της ελληνικής σημαίας στην Αθήνα,  πενηνταοχτώ χρόνια μετά από τη δολοφονία του είναι η τελευταία πράξη του ελληνικού δράματος. 

Ποιος θυμάται τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου;

H Ελληνική Μειονότητα στην Αλβανία


Θεοφάνης ΜΑΛΚΙΔΗΣ


Εδώ και πολλά χρόνια, ουσιαστικά αιώνες σε πολλές περιοχές στον Ευρωπαϊκό χώρο, τα προβλήματα των μειονοτήτων, είναι αναμφισβήτητα υπαρκτά και έντονα. 
Στη  χρονική φάση που διανύουμε, παρατηρείται μία συνεχώς αυξανόμενη ένταση στον τομέα των διεκδικήσεων των αυτονόητων δικαιωμάτων . Οι πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις, στην περιοχή της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, καθώς και στο χώρο της Χερσονήσου του Αίμου, έφεραν (ξανά) στο προσκήνιο ένα πρόβλημα, το οποίο στην πραγματικότητα δεν είχε ποτέ διευθετηθεί και επιλυθεί: το ζήτημα της  προστασίας της ταυτότητας, αλλά και της ίδιας της ύπαρξης των μειονοτικών πληθυσμών. Εξάλλου, στον Ευρωπαϊκό χώρο, και ιδιαίτερα στη Βαλκανική χερσόνησο,  όπου οι εδαφικές και πληθυσμιακές ανακατατάξεις αποτελούν πολιτική και πρακτική αιώνων, είναι αναμενόμενο το φαινόμενο αυτό να παρουσιάζεται πολύ  πιο έντονο και διαρκές.
Στις  περισσότερες χώρες, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, όπου αναπτύσσεται μια έντονη δραστηριότητα για τα μειονοτικά ζητήματα ως ένα από τα κεντρικά σημεία αναφοράς της κοινωνικής, πολιτικής και πολιτισμικής ιστορίας του τόπου,  αν και δείχνουν θεωρητικά θέληση και πρόθεση για την αντιμετώπισή τους, δεν προχωρούν σε ουσιαστική επίλυση των προβλημάτων τους. 
Η χαρακτηριστικότερη περίπτωση στην περιοχή μας είναι των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου και της Αλβανίας. 

To ζήτημα  της Ελληνικής μειονότητας  στην Αλβανία, της επίλυσης των προβλημάτων του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, θα πρέπει λαμβάνει υπ’ όψην τα δικαιώματά του  όπως διαμορφώνονται τόσο από την εφαρμογή διεθνών συνθηκών  και τις τοπικές νομικές και άλλες ρυθμίσεις,  όσο και από τις κοινωνικές και τις  πολιτικές   συνθήκες. Ιδιαίτερα όμως θα πρέπει να γίνει σεβαστή η παρουσία των Ελλήνων ως αυτόχθονης εθνικής ομάδας με τα αντίστοιχα δικαιώματα, τα οποία παραβιάζονται συνεχώς από το αλβανικό κράτος (ιδιοκτησίες, γλώσσα, εκπαίδευση, θρησκεία, συμμετοχή στον πολιτικό βίο, κλπ), κράτος το οποίο εισάγει στις ελληνοαλβανικές σχέσεις   το ζήτημα των Τσάμηδων, των συνεργατών των Ναζί, απαιτώντας  απίστευτα και ανύπαρκτα δικαιώματα! 

Δείτε την  εκπομπή για το Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό και τη συζήτηση του  προέδρου της Δημοκρατικής Ένωσης της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας «ΟΜΟΝΟΙΑ» Λεωνίδα Παππά με τον 
Θεοφάνη Μαλκίδη .

Μνήμη Νεοκλή Σαρρή

Θ. Μαλκίδης 

Πέντε χρόνια χωρίς τον Νεοκλή Σαρρή.


Τούτες τις μέρες που συμπληρώνονται πέντε χρόνια από τότε που έφυγες από αυτή τη ζωή, νιώθουμε και νιώθω ακόμη περισσότερο την απουσία σου.  Ανθρωπίνως  γιατί έτσι είμαστε φτιαγμένοι και  και πολιτικώς γιατί στην παρακμή και την πτώχευση που ζούμε  λείπει ο λόγος και η πράξη σου. 

Λίγες μέρες πριν μιλώντας στην Ξάνθη στην παρουσίαση του βιβλίου ενός συναγωνιστή μας, του Ομέρ Ασάν, σε μνημόνευσα, μεταξύ των άλλων για τον εξαιρετικό σου πρόλογο στο βιβλίο του για τον Πολιτισμό του Πόντου, αλλά και για την απουσία σου. Απουσία που όσο προχωράμε προς το γκρεμό, όπως γράφει ο συμπατριώτης μας ο Γιώργος Σεφέρης, τόσο είναι ακόμη πιο εκκωφαντική. Αφιέρωσα την ομιλία μου σε σένα καθώς και σε άλλους δύο συναγωνιστές, τον αείμνηστο Γιώργο Ανδρεάδη και τον εξόριστο Ραγκίπ Ζαράκολου, ως όφειλα από καθήκον και χρέος. 

Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες σε σκέφτονται και σε μνημονεύουν γιατί σε εκτιμούν για την ανιδιοτελή προσφορά σου, για τον αγώνα σου ως επιστήμονα, ως πολιτικό και ως άνθρωπο. Ο λαός μας λέει πως υπάρχουν ζωντανοί που είναι πεθαμένοι, αλλά υπάρχουν πεθαμένοι που είναι ζωντανοί! Εσύ είσαι ζωντανός και αυτό φαίνεται από την παρουσία σου που επηρεάζει τον Ελληνισμό σήμερα, αποδεικνύεται από την οικογένειά σου, τους δικούς σου ανθρώπους, τους Έλληνες και τις Ελληνίδες που παίρνουν δύναμη από το λόγο και την πράξη σου. 

Εύχομαι οι φοιτητές σου, οι αμέτρητοι Έλληνες και Ελληνίδες που σε παρακολούθησαν στο αμφιθέατρο και σε αίθουσες, μιλώντας για την Τουρκία, την Κωνσταντινούπολη, τη Θράκη, τη Γενοκτονία, και μία σειρά από άλλα ζητήματα που καθόρισαν την ελληνική ιστορία και κοινωνία, να ακολουθήσουν τη στάση και την πορεία ζωής που είχες. Ειλικρίνειας, ευθύτητας, ανθρωπισμού, γνώσης, μετριοφροσύνης και σεμνότητας, ταπεινότητας και ήθους. Αγωνιστικότητας και θάρρους, όπως αρμόζει στις δύσκολες  μέρες και νύχτες, που ζούμε. 

Αγαπητέ Νεοκλή, Καλό Παράδεισο και  Καλή Ανάσταση.

Από την εισβολή και την κατοχή,στο ψευδοκράτος και τη δήθεν «Λύση»......

Επέτειος ψευδοκράτους με συνομιλίες 

για δήθεν «Λύση» .....

Θ. Μαλκίδης

Σε κάθε άλλη περίπτωση η εισβολή στην Κύπρο και η κατοχή της φασιστικής Τουρκίας, θα αποτελούσε σημαντικό και  κεντρικό θέμα στον Ελληνισμό,  στους διεθνείς οργανισμούς και στην συζήτηση στο διεθνές σύστημα. Όχι υποκριτικά όπως σήμερα, αλλά με όρους ουσίας και πραγματικής κατάστασης. Όχι εξίσωσης θύτη και θύματος.

Η ανακήρυξη του ψευδοκράτους θα σήμαινε την έναρξη της διαδικασίας εκδίωξης των ιθυνόντων αυτής της απόφασης, δηλαδή της Τουρκίας και των υποστηρικτών της στην Κύπρο, και δεν θα υπήρχε ένα μόρφωμα το οποίο έχει ανακηρυχθεί σε ισότιμο συνομιλητή διεθνώς αναγνωρισμένων θεσμών και εκπροσώπων τους. Οι συνομιλίες πολλών με ψευδουπουργούς και μάλιστα με δολοφόνους του Σολωμού, τι είναι άραγε; Επαναπροσέγγιση, επανασύνδεση, καλή θέληση, φιλία και συνεργασία, λύση;

Σε κάθε άλλη προσπάθεια επίτευξης λύσης για την Κύπρο, αυτή δεν θα ήταν μονόδρομος, ή τελευταία ευκαιρία όπως παρουσιάζεται, αλλά αποτέλεσμα εφαρμογής των ψηφισμάτων διεθνών οργανισμών και των στοιχειωδών κανόνων διεθνούς δικαίου καθώς και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.. Εκεί θέλουμε να  ανήκουμε ως κράτη και ως πολίτες και όχι σε ζούγκλα στρατών και παρακρατικών δολοφόνων   

Εδώ υπάρχει ένας παραλογισμός. Ο τουρκικός στρατός και φασισμός θέλει να επιβάλλει μία «λύση» βασισμένη στη βία και στην νομιμοποίηση προπαγάνδας. Η πλειοψηφία υποταγμένη στη μειοψηφία και μία «λύση» που δεν αναφέρεται με όρους δικαίου στους εποίκους, στις περιουσίες, στις επιστροφή των προσφύγων, στους αγνοούμενους. 

Ακόμη και το ζήτημα της εθνικής συνείδησης τίθεται υπό αμφισβήτηση και εξαφάνιση. Άραγε στο νέο κράτος, που προτείνεται από τη «λύση» θα επιτρέπεται η ελληνική σημαία; 

Το ζήτημα της Κύπρου είναι επίκαιρο, είναι ζωντανό και δεν κουράζει κανένα, έστω και εάν πολλοί μιλάνε και αναφέρονται με αυτούς τους όρους. Η κούραση δεν ταιριάζει σε ένα ζήτημα που είναι η αντανάκλαση της αδικίας. 

Η Ελλάδα δεν είναι μικρή και ανίσχυρη, η Κύπρος δεν είναι αδύναμη, όπως θέλουν να μας παρουσιάσουν κάποιοι και κάποιες, διαδίδοντας ψεύδη. Και εάν αυτοί φοβούνται να αναλάβουν την ευθύνη που τους έχει δώσει η ιστορία και κυρίως το μέλλον της Κύπρου, ας καταφύγουν στο λαό. Δεν είναι άδικο στην πατρίδα της δημοκρατίας να μην γίνονται δημοψηφίσματα; 

Ζωντανή Μνήμη ενάντια στη Λήθη και την Άρνηση

Απόσπασμα της ομιλίας στην εκδήλωση που οργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Νέου Μυλότοπου  Πέλλας "Οι Καππαδόκες"

Θ. Μαλκίδης 

Για την Καππαδοκική Ταυτότητα:  Ζωντανή Μνήμη ενάντια στη Λήθη και την Άρνηση   

Ένας σχεδόν αιώνας αφωνίας και σιωπής πέρασε από τότε που οι διασωθέντες, από τη Γενοκτονία, δικοί μας άνθρωποι, έφτασαν ως   πρόσφυγες στην Ελλάδα. Ένας αιώνας από τότε που πάνω από ένα εκατομμύριο Έλληνες και Ελληνίδες, άφησαν τις οικίες τους, τα εκπαιδευτήριά τους, τους χώρους λατρείας τους, όλα αυτά που είχαν οικοδομήσει οι δικοί τους πρόγονοι αιώνες πριν. 

Ο πολιτισμικός, κοινωνικός, οικονομικός, θρησκευτικός πλούτος, η φύση, το δομημένο περιβάλλον, καταστράφηκε και οι άνθρωποι αναζήτησαν καταφύγιο στην Ελλάδα.  Μία Ελλάδα η οποία επέβαλλε μία ομολογουμένως εντυπωσιακή πολιτική λήθης και άρνησης για το μαζικό έγκλημα εναντίων Ελλήνων και Ελληνίδων. 
 Έτσι κάθε προσπάθεια, κάθε αναφορά στην  Καππαδοκία και τις άλλες πατρίδες της Ανατολής, είναι μία ψηφίδα για να σχηματιστεί ξανά το ψηφιδωτό που καταστράφηκε το 1922 και αλλοιώθηκε τις επόμενες δεκαετίες . Το ψηφιδωτό το οποίο προσπαθούν θεσμοί, πρόσωπα, σύλλογοι να συνθέσουν ξανά, για να επανέλθουν οι μνήμες και οι εικόνες. Από τα ωραία και φωτεινά σχολεία, τις εκκλησίες και τα άλλα όμορφα οικοδομήματα της πέτρας, μέχρι το γαστρονομικό πλούτο και τους αναρίθμητους αγίους  και μάρτυρες της Καππαδοκικής γης. 

Η συμβολή της αποψινής εκδήλωσης για την ανάδειξη της Καππαδοκικής ταυτότητας είναι αυτονόητη, αφού οφείλουμε να κινηθούμε προς  την κατεύθυνση της προβολής. 
Είναι επίσης σημαντική γιατί αναδεικνύει παλιά αλλά όχι ξεχασμένα και φέρνει στο πεδίο της σκέψης μας την καταγωγή μας, την κληρονομιά μας, την ταυτότητά μας, τη   μνήμη μας,  ενάντια στη λήθη και την άρνηση. Μία ταυτότητα και μία μνήμη που δεν πρέπει να παραδώσουμε για ακόμη μία φορά, την ώρα που οι θύτες, εντός και εκτός Ελλάδας,  προκαλούν ζώντες και κεκοιμημένους. Καθοριστική γιατί από το χώρο των συναισθημάτων και της συγκινησιακής φόρτισης, της χορευτικής απεικόνισης ως τρόπου προσέγγισης της Καππαδοκίας και των άλλων πατρίδων της καθ΄ ημάς Ανατολής,  οφείλουμε να περάσουμε στη δυναμική, παραγωγική, ζωντανή και δημιουργική μνήμη. 

Το χρέος μας είναι πλέον μεγάλο, το καθήκον μας τεράστιο και οφείλουμε να το κάνουμε πράξη άμεσα. 

Ό Άγιος Δημήτριος στην Ιάνα Αλεξανδρούπολης, τόπος πρώτης εγκατάστασης των Καππαδοκών στη Θρακική πόλη

(φωτογραφία και βίντεο Αεροφωτογραφήσεις KEVREKIS )