Γενοκτονίες και Ολοκαυτώματα

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ : ΛΥΣΗ-ΑΡΝΗΣΗ-ΘΕΣΗ

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΟΥ 7ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ

Ένας Διάλογος για τις Γενοκτονίες και τα Ολοκαυτώματα με εκπροσώπους της επιστημονικής κοινότητας και  κοινοτήτων που έχουν Γενοκτονηθεί.  

Την εκδήλωση πλαισιώνουν κορυφαίοι μουσικοί της Δημοτικής μας Παράδοσης.

Συνεδριακό Πολιτιστικό Κέντρο Δημαρχείου Περιστερίου
(Είσοδος Εθν. Αντιστάσεως και Καραθεοδωρή)
ΔΗΜΟΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ

Σάββατο 18 Μαρτίου 2017 6:00μ.μ. 


ΕΙΣΑΓΩΓΗ- ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑ
ΚΕΙΜΕΝΑ –ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ (Διαβάζουν μαθητές)
«Λυρικοί Διάλογοι» : μουσικοί αυτοσχεδιασμοί σε μονοπάτια της παράδοσης. Παίζουν οι μουσικοί :
Ηλίας Υφαντίδης (λύρα Πόντου)
Παναγιώτης Κοτσιανός (λύρα Θράκης)
Μιχάλης Πολυχρονάκης (λύρα Κρήτης)
Γιώργος Μαυρίδης (λύρα Δράμας) 


Συμμετέχουν με εισηγήσεις :

• Ο κ. Θεοφάνης Μαλκίδης, διδάκτωρ Κοινωνικών Επιστημών, μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη μελέτη των Γενοκτονιών «Κεμαλισμός και Ναζισμός : Από τη Γενοκτονία στο Ολοκαύτωμα»

• Ο κ. Σταύρος Αμπαριάν, εκπαιδευτικός, εκπρόσωπος της Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής Ελλάδος «Η Γενοκτονία των Αρμενίων»

• Ο κ. Κυριάκος Μπατσάρας, Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Ασσυρίων  «Η Γενοκτονία των Ασσυρίων από τους Νεότουρκους»

• Ο κ. Βενιαμίν Αλμπάλα, Πρώτος Αντιπρόεδρος του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος
 «Το Ολοκαύτωμα των Εβραίων»

• Ο κ. Ιωάννης Γεωργίου, κοινωνιολόγος, υποψήφιος διδάκτωρ Αρχιτεκτονικής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.

«Το ευρωπαϊκό Ολοκαύτωμα των τσιγγάνων και η ελληνική περίπτωση»

• Η κ. Βασιλική Λάζου, διδάκτωρ Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου και μεταδιδακτορική ερευνήτρια του τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. «Ολοκαυτώματα στην περίοδο της Γερμανικής Κατοχής»

ΑΠΟΦΩΝΗΣΗ-ΚΕΙΜΕΝΑ (Διαβάζουν μαθητές)
Τ. Λειβαδίτη «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος» 
Primo Levi «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος»

Μνήμη Αναγνώρισης της Γενοκτονίας από το Σουηδικό Κοινοβούλιο. Μνήμη Νάκη Φραγγίδη

Θ. Μαλκίδης 

Μνήμη Νάκη Φραγγίδη, Μνήμη Γενοκτονίας, Μνήμη Αναγνώρισης από το Σουηδικό Κοινοβούλιο.


Πριν λίγους μήνες όταν μίλησα στο Κιλκίς αναφέρθηκα στην καταγόμενη από εκεί οικογένεια Φραγγίδη και τη συμβολή τους στον Ελληνισμό, στον Πόντο, στην αναγνώριση της Γενοκτονίας από το Σουηδικό κοινοβούλιο τέτοιες ημέρες του Μαρτίου του 2010. Και επιπλέον πρότεινα να τιμηθεί η οικογένεια αυτή, ο αείμνηστος Ιωάννης (Νάκης), ο γιος του Κώστας για τη μεγάλη τους προσπάθεια που οδήγησε στην ιστορική απόφαση από το κοινοβούλιο της Σουηδίας. 

Συνδέομαι με την οικογένεια Φραγγίδη  με φιλικούς δεσμούς και έχω μεγάλη εκτίμηση στους ανθρώπους αυτούς που σε δύσκολες στιγμές στήριξαν τους συνανθρώπους τους, δείχνοντας την Ελληνική αλληλεγγύη. Επιπλέον πρωταγωνίστησαν για την ανάδειξη του Ποντιακού ζητήματος στη Σουηδία, κάνοντας την υπόθεση αυτή σκοπό της ζωής τους. 
Η απώλεια του Νάκη Φραγγίδη είναι μεγάλη για την οικογένειά του, για τον Ελληνισμό της Διασποράς και ειδικότερα της Σουηδίας και της Στοκχόλμης, για τον Πόντο, για όλους μας. 
Ωστόσο ξέρω και ξέρουμε ότι αφήνει πίσω του το έργο του  και κυρίως τους συνεχιστές του, τα αγαπημένα του παιδιά τον Κώστα, την Ντίνα και τις/τους συζύγους τους, τα εγγόνια του, όλους αυτούς που πιστεύουν  στη Δημοκρατία, στον Ελληνισμό, στον Πόντο. 
Νάκη, o αγώνας σου  συνεχίζεται!
Καλό Παράδεισο, Καλή Ανάσταση.

Ο πρόεδρος του Ποντιακού Συλλόγου «Εύξεινος Πόντος» Στοκχόλμης Κώστας Φραγγίδης, κλείνοντας τις εργασίες της ημερίδας Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων  για το ζήτημα της Γενοκτονίας (Στοκχόλμη Μάιος 2009)

Από την ημερίδα στη Στοκχόλμη το Μάιο του 2009. Από αριστερά Κώστας Φραγγίδης, Σαμπρί Άτμαν, Θ. Μαλκίδης, Ντίνα Φραγγίδου,   Βάχαν Αβεντιάν. 

Η «Νυρεμβέργη» της Γενοκτονίας των Αρμενίων (και των Ελλήνων)

Θ. Μαλκίδης 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Θ. Μαλκίδη «Η Γενοκτονία των Αρμενίων». Αθήνα 2015. 

Η δολοφονία στο Βερολίνο του πρωτεργάτης της Γενοκτονίας Ταλαάτ Πασά: Η «Νυρεμβέργη» της Γενοκτονίας των Αρμενίων (και των Ελλήνων) 

Με το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου οι Αρμένιοι, οι Έλληνες, όλοι οι λαοί που υπέστησαν  τη μαζική σφαγή, τη Γενοκτονία ευελπιστούσαν και περίμεναν  την τιμωρία των Τούρκων αξιωματούχων που ήταν υπεύθυνοι για το σχεδιασμό του εγκλήματος.  

Οι νέες όμως πολιτικές των Μεγάλων Δυνάμεων, η εμφάνιση της Σοβιετικής Ένωσης και η άνοδος του Κεμάλ στο οθωμανικό εσωτερικό δεν επέτρεψαν να υπάρξει έστω και η στοιχειώδη καταδικαστική πράξη για τους πρωταίτιους της Γενοκτονίας. 

Οι ελάχιστες δίκες έγιναν πριν  στην Κωνσταντινούπολη, βάσει των άρθρων 45 και 170 του οθωμανικού Ποινικού Κώδικα για τους υπουργούς  και μέλη  του κόμματος της Ένωσης και Πρόοδος, συμπεριλαμβανομένων των βασικών αρχιτεκτόνων της γενοκτονίας, Tαλαάτ και Ενβέρ πασά, οι οποίοι δικάστηκαν ερήμην. Παρότι  καταδικάστηκαν δε εξέτισαν ποτέ την ποινή τους αφού με Γερμανική συνδρομή είχαν διαφύγει......

Παρόλα αυτά, δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να διαψευστούν οι Αρμενικές προσδοκίες από τους Συμμάχους σχετικά με την ουσιαστική  τιμωρία υπευθύνων. Οι εμπνευστές και οι εκτελεστές της Γενοκτονίας των Αρμενίων, αλλάζοντας τα ονόματά τους και το σημαντικότερο μένοντας ατιμώρητοι, τράπηκαν σε φυγή βρίσκοντας καταφύγιο αρκετοί από αυτούς στη  Γερμανία, όπου εμφανιζόταν ο Χίτλερ και οι Ναζί .  

Η ετυμηγορία της τιμωρίας των εκτελεστών της Γενοκτονίας των Αρμενίων, δόθηκε από το 9^ο Παγκόσμιο Συμβούλιο της Αρμενικής Επαναστατικής Ομοσπονδίας (Ντασνάκ) που διοργανώθηκε το φθινόπωρο του 1919. 

Οι εκτελέσεις, τις οποίες το 10^ο  Παγκόσμιο Συμβούλιο της Αρμενικής Επαναστατικής Ομοσπονδίας αποκάλεσε «Ειδική Επιχείρηση»,  ξεκίνησαν με αυτήν του Ταλαάτ Πασά. Ακολούθησαν οι Τζιβανσίρ, Σαϊντ Χαλίμ Πασά, Μπεαχεντίν Σακίρ, Τζεμάλ Αζμί, Τζεμάλ Πασά και Ενβέρ Πασά που εκτελέστηκαν στο διάστημα 1921-1922.

Στις 3 Δεκεμβρίου 1920 ο Σολομών Τεχλιριάν έφτασε στο Βερολίνο. Στις 15 Μαρτίου  1921 στην οδό Χάρντενμπεργκ 17, ο εκ των υπεύθυνων της Γενοκτονίας Αρμενίων και Ελλήνων Ταλαάτ έπεφτε νεκρός στο πεζοδρόμιο με μια σφαίρα  από το όπλο του Τεχλιριάν, ο οποίος   παρά τη δίκη που θα ακολουθήσει τον Ιούνιο του 1921 θα αθωωθεί.

Η  επιχείρηση εξολόθρευσης των υπευθύνων της Γενοκτονίας ονομάστηκε πολύ εύστοχα από τον Σιμόν Βρατσιάν ως η «Νυρεμβέργη των Αρμενίων».

Έχει ενδιαφέρον ότι ο Χίτλερ και οι Ναζί έστειλαν συλλυπητήρια μηνύματα για τον Ταλαάτ, αφού οι μέθοδοι των Νεότουρκων και των Κεμαλικών αποτέλεσαν την έμπνευσή τους και για τα δικά τους εγκλήματα. Το «ποιος θυμάται τους Αρμένιους » που αναφώνησε ο Χίτλερ και  η θέση του ότι  «ο Κεμάλ είναι δάσκαλός μου και εγώ ο μαθητής του» είναι δύο  ακόμη αποδείξεις για τη σχέση του Νεοτουρκισμού- Κεμαλισμού με τον Ναζισμό. 

Για τους Ναζί η τιμωρία ήρθε από τη δίκη τους στη Νυρεμβέργη, δεν έγινε όμως το ίδιο και τους ενόχους της Γενοκτονίας των  Αρμενίων και των Ελλήνων, και αφέθηκε η ευθύνη, όπως επισημαίνει ο Πλάτωνας στα χέρια των πολιτών.... 

Μπορεί να βγει νέος Ευαγόρας Παλληκαρίδης από τα «πολύχρωμα» σχολεία της «θεματικής» εβδομάδας και από τα σχολικά βιβλία των συνταγών μαγειρικής;

Θ. Μαλκίδης

Τα «πολύχρωμα» σχολεία της «θεματικής» εβδομάδας και  τα σχολικά βιβλία  των συνταγών μαγειρικής,  μπορούν να βγάλουν  νέο Ευαγόρα Παλληκαρίδη;  

Η συμπλήρωση εξήντα ετών από τον απαγχονισμό του Ευαγόρα Παλληκαρίδη- λίγες μέρες πριν είχε θυσιαστεί ο Αυξεντίου ένας  άλλος σπουδαίος του αντιαποιοκρατικού αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου- έρχεται σε μία δύσκολη στιγμή για την πατρίδα μας. Και αυτό μεταξύ των άλλων  λόγω της εθνικής, κοινωνικής, οικονομικής, δημογραφικής, πνευματικής και εκπαιδευτικής κρίσης. 

Θα πρέπει να αναφέρουμε στους μη γνωρίζοντες, αλλά και σε αυτούς που αδρανούν για να θυμηθούμε τον Πλάτωνα που μιλά για την ευθύνη των πολιτών όταν οι θεσμοί απουσιάζουν, πως η ηρωική μορφή του Παλληκαρίδη που συνέχισε  με το λόγο και την πράξη  την ελληνική αντιστασιακή ιστορία,  δεν έχει τη θέση που του αξίζει στην εκπαίδευση. 

Ο Παλληκαρίδης δε χωρά ανάμεσα στις χιλιάδες σελίδες σχολικών βιβλίων που αναφέρονται στη γλώσσα, στην ιστορία, στη λογοτεχνία, στην ποίηση και σε άλλα αντικείμενα που διδάσκονται στην   πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αφού του έχει αφιερωθεί μισή σελίδα (!).

Αντιθέτως τα παραπάνω σχολικά εγχειρίδια έχουν αμέτρητες  συνταγές μαγειρικής, οδηγίες χρήσης καφετιέρας (!) και επιδιόρθωσης του κλιματιστικού (!) ύβρεις, υπονοούμενα  και χυδαιότητες για το 1821 και το  1940,    κείμενα όπως το «όταν βγάλαμε βόλτα τον επιτάφιο» (!)  και για τη «σχέση  του 25χρονου Σάκη με τη  15χρονη Αλέκα» (Αυτό αλήθεια πως λέγεται και πως τιμωρείται από τον ποινικό κώδικα; ). 

Επιπλέον η Ελλάδα την οποία πόθησε και έδωσε τη ζωή του ο Παλληκαρίδης, στα σχολικά βιβλία περιγράφεται με το «νοστιμίζει το σέλινο τη φασολάδα/ και στη μέση δυο λάμδα/φοράει η πατρίδα μας/ η Ελλάδα» και με την πρόταση πως «…ήταν η Ελλάδα μια γυναίκα τόσο προκλητική σεξουαλικά που έπρεπε να την ερωτευτώ σωματικά και απελπισμένα»..........

Επιπλέον αυτή η παιδεία προτρέπει, υιοθετεί, αναγκάζει, να γίνονται συνέδρια  για το  «πολύχρωμο σχολείο» και υποχρεώνει τους μαθητές την παρακολούθηση  της «θεματικής εβδομάδας»!

Ένα από τα ερωτήματα που ήρθαν σήμερα, ημέρα μνήμης του  ανθρώπου, του  μαθητή, του σπουδαίου πνευματικού ανθρώπου και αγωνιστή της Ελευθερίας Παλληκαρίδη είναι και αυτό: 

Μπορεί να βγει  ένας νέος Ευαγόρας Παλληκαρίδης από αυτήν την παιδεία; 

Μπορεί να υπάρξει ένας αγωνιστής που να πιστεύει στην παράδοση του Ελληνισμού, της Ρωμηοσύνης, του Θεού; 

Να γράφει και να μιλά, να εργάζεται, να αγωνίζεται ανιδιοτελώς  για Πίστη και για Πατρίδα; 

Που θα αγαπά τον τόπο του Κολοκοτρώνη, του Παύλου Μελά, της Ελευθερίας, της Αντίστασης, του Σεφέρη, του Κόντογλου, του Ελύτη, του Πετράκη Γιάλλουρου, του Αυξεντίου, του Καραολή και του Δημητρίου, των χιλιάδων ηρώων μας στον αντιφασιστικό αγώνα, των δολοφονημένων από τους Ναζί στο Χορτιάτη, στην Κάνδανο, στους Πύργους και το Μεσόβουνο, στο Δίστομο και τα Καλάβρυτα. 

Που θα σέβεται τον τόπο της ελιάς και της αμπέλου, των εκκλησιών και των μοναστηριών. 

Μπορεί αλήθεια ένας νέος Ευαγόρας Παλληκαρίδης να νικήσει σαν  Άγιος Δημήτριος, σαν Άγιος Γεώργιος,  να θανατώσει  «τους αγενείς που γίνανε πρίγκιπες και  τα τέρατα που γίνανε βασιλείς»  ;  

Μπορεί να υπάρξει ένας  νέος Ευαγόρας όπως αυτός του 1957 που είχε  το θάρρος και την πίστη του Αθανάσιου Διάκου, την πυγμή  και το πνεύμα θυσίας του Αυξεντίου και το ποιητικό χάρισμα του Μόντη; 

Που θα πει όπως ο Παλληκαρίδης λίγο πριν την αγχόνη πώς  «ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην που  ζητεί την Ελευθερίαν του ;»

Μπορεί; 

Μουσείο Ολοκαυτωμάτων- Μουσείο θυμάτων Κεμαλισμού και Ναζισμού

Θ. Μαλκίδης

Μουσείο θυμάτων Κεμαλισμού και Ναζισμού-Μουσείο Ολοκαυτωμάτων

Δε θα αναφερθώ στην αμάθεια των κυβερνώντων και αντιπολιτευόμενων για τα ζητήματα του Ελληνισμού της Ιωνίας, της Θράκης, της Καππαδοκίας, του Πόντου και ειδικότερα σε ό,τι αφορά το ιερό θέμα της Γενοκτονίας. 

Αυτό φάνηκε για ακόμη μία φορά στη λεγόμενη παραχώρηση του πρώην  στρατοπέδου Παύλου Μελά στους πολίτες. Η εξαγγελία για δημιουργία Μουσείου Ποντιακού και Μικρασιατικού Ελληνισμού φανερώνει την προσέγγιση του θέματος, την άγνοια και βεβαίως την ταύτιση, λόγω έλλειψης συνείδησης, με τους θύτες οι οποίοι θέλησαν να μας κάνουν με τη Γενοκτονία λαό μουσείων.  Να μας εξαφανίσουν!

Τι σημαίνει άραγε μουσείο Μικρασιατικού- Ποντιακού Ελληνισμού;  Ότι η Σμύρνη, η Τραπεζούντα, ο Στράβωνας, οι Υψηλάντες, οι Κομνηνοί, η παιδεία, η αρχιτεκτονική, η αστρονομία, τα Φροντιστήρια και οι Σχολές, ο αθλητισμός και η διάλεκτος θα μπουν στο μουσείο; 

Όποιος γνωρίζει τα στοιχειώδη για τα μαζικά εγκλήματα και κυρίως για τα δύο μεγαλύτερα και πιο γνωστά, τη Γενοκτονία των Αρμενίων και το Ολοκαύτωμα των Εβραίων στο Ερεβάν και στο Τελ Αβίβ,  ξέρει ότι τα σχετικά μουσεία ( και ερευνητικά κέντρα ) είναι αφιερωμένα στη μαζική δολοφονία. Είναι αφιερωμένα στη Γενοκτονία, στα Ολοκαυτώματα. 

Το πρώην στρατόπεδο Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη, όπως έχει τονίσει και ο Μιχ. Χαραλαμπίδης,  πρέπει να γίνει Μουσείο Ολοκαυτωμάτων, Μουσείο θυμάτων του Κεμαλισμού και του Ναζισμού. Αφιερωμένο στα θύματα του πρώτου σχεδίου εξόντωσης που σχεδίασε και υλοποίησε ο Δάσκαλος Μουσταφά Κεμάλ και επανέλαβε ο Μαθητής Αδόλφος Χίτλερ. Είναι μία πρόταση στην οποία  έχουμε αναφερθεί πολλές φορές 
(http://malkidis.blogspot.gr/2016/06/blog-post_15.html ) και  αποτελεί, πέρα από μία  ολοκληρωμένη πράξη για την ανάδειξη των Ολοκαυτωμάτων εναντίον των Ελλήνων και των άλλων λαών και μία στάση ηθικής  έναντι των θυμάτων. Η Νίκη της  ιδεολογίας της Ζωής έναντι στην  ιδεολογία του Θανάτου.