Αποχαιρετισμός στον Γεώργιο Μπαλταδώρο

Θ. Μαλκίδης

Αποχαιρετισμός στον Γεώργιο Μπαλταδώρο

Με συνδέουν εδώ και πολλά χρόνια ισχυροί δεσμοί φιλίας  με αξιωματικούς της Πολεμικής Αεροπορίας,  του Πολεμικού Ναυτικού, του Στρατού Ξηράς, των Σωμάτων Ασφαλείας, με ανιδιοτελείς Έλληνες   όπως τον Γιώργο Μπαλταδώρο. 

Με ανθρώπους όπως τον Γιώργο Μπαλταδώρο που  έβαλαν  το εμείς πάνω από το εγώ, που δε φοβήθηκαν να εκφράσουν την άποψή τους και τη θέση τους για τον Ελληνισμό, που επέλεξαν να είναι με τη δικαιοσύνη, που αντιστάθηκαν σε κάθε παράδοση στο Αιγαίο, στην Κύπρο, στη Θράκη, στη Μακεδονία, στον Ελληνισμό.

Ο Θεός αγαπητέ αδελφέ Γιώργο  σε κάλεσε  για να σε έχει δίπλα του, για να γελάς, για να πετάς ελεύθερος, για να μιλάς για την Ελλάδα που  λάτρεψες. 

Για να μεσιτεύεις με την όμορφη ψυχή  σου για την Ελευθερία, για το Φως, για την Αλήθεια, για όλους εμάς. 

Εύχομαι ο Θεός να  δώσει δύναμη στην οικογένειά σου για να απαλύνει τον μεγάλο πόνο, για  να σε μνημονεύει και για να σε θυμάται, όπως και όλοι εμείς,  για τον ηρωισμό και την ανδρεία, Ελληνικά χαρακτηριστικά με τα οποία έζησες στον κόσμο αυτό.  

Γιώργο Καλό Παράδεισο, Καλή αντάμωση,  Καλή Ανάσταση

Μνήμη της Ευφροσύνης Προεστού, της Κυράς της Λαπήθου - Κύπρος 1974.

Μνήμη της Κυράς της Λαπήθου 

Ένα θαύμα έσωσε το 1974 δώδεκα εγκλωβισθέντες στρατιώτες στην καταληφθείσα από τον Αττίλα Λάπηθο της επαρχίας Κερύνειας στην Κύπρο. 

Το θαύμα ονομαζόταν Ευφροσύνη Προεστού, 71 χρονών τότε, πραγματική σωτήρας των αγνοουμένων επί ένα μήνα νεαρών πολεμιστών Πανίκου Παραλιμνίτη, Κώστα Καστελλανή, Γιώργου Χριστοφή, Στέλιου Θεοδούλου, Κούλλη Κυριάκου, Νίκου Παπαναστασίου, Παύλου Νικολάου, Ανδρέα Γρηγορίου και Νίκου Νικολάου τού 286 ΜΤΠ και των Πολύκαρπου Πέτρου  και Γιώργου Παπανικολάου του 256 ΤΠ. 

Στη μάχη-μακελειό που εξαπέλυσε την Τρίτη 6 Αυγούστου, για την κατάληψη Καραβά και Λαπήθου, η 28η Μεραρχία τού Αττίλα, δυνάμεως 8.000 ανδρών, έναντι δύο ισχνών λόχων του 256ΤΠ κι ενός του 286 ΜΤΠ συνολικής δύναμης 165 ανδρών, που μαζί τους βρέθηκαν την τελευταία στιγμή και 31 ναρκοθέτες του 70ΤΜΧ, οι συνολικές απώλειες τής ΕΦ ήσαν 86 ηρωικοί νεκροί και αγνοούμενοι, που κυκλώθηκαν, εγκλωβίστηκαν κι εξοντώθηκαν από τους κατακτητές.

Θεόσταλτη η Ευφροσύνη, απέκρυψε και τροφοδοτούσε επί ένα μήνα τους δώδεκα. Ως τις 4 Σεπτεμβρίου, που τους εντόπισε ο Αττίλας. Δύο κατάφεραν να διαφύγουν. Οι υπόλοιποι υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια, τούς έστησαν στο εκτελεστικό απόσπασμα, γλύτωσαν όμως την τελευταία στιγμή, όταν οι Τούρκοι βεβαιώθηκαν πως είχε ειδοποιηθεί ο Ερυθρός Σταυρός. 

Φρικτά και ανήκουστα μαρτύρια υπέστη άκαμπτη μέχρι τέλους και η γριά Ευφροσύνη. Επάξια πήρε τον τίτλο ευγνωμοσύνης Κυρά τής Λαπήθου. Απεβίωσε στα 90 της το 1993. Η προτομή της στήθηκε κοντά στο κατοχικό οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας το 2002 και από εκεί ατενίζει τον σκλαβωμένο Πενταδάκτυλο.

«Οι θύτες με τη Γενοκτονία, οι αρνητές με την υπονόμευση, με τον Κεμαλ και με τον Χιτλερ Ερντογαν, εμείς με την Ιστορία, τη Μνήμη και με τη Ζωή»

Θ. Μαλκίδης 

«Οι θύτες με τη Γενοκτονία, οι αρνητές με την υπονόμευση, με τον Κεμαλ και με τον Ερντογαν, εμείς με τη Μνήμη και  με τη Ζωή»

Στη Μνήμη του Γιωργου Μπαλταδωρου

Τέτοιες μέρες του 2006  προετοιμάζαμε την εκδήλωση που έγινε στο Δημαρχείο της Στουτγκάρδης. Εκεί για πρώτη φορά πήγαμε στην κεντρική πλατεία της πόλης, σε ανοιχτό χώρο για να φανερωθεί στη Γερμανική πολιτική και κοινωνία ένα ζήτημα που ενώ το γνωρίζει, όπως και άλλες κοινωνίες και πολιτικές, κλείνει τα μάτια. Την εκδήλωση αυτή την οργάνωσε ο Δημήτρης Οξυζίδης πρόεδρος της Ποντιακής Εστίας Στουτγκάρδης, ο οποίος επικοινώνησε με τον αείμνηστο Γιώργο Ανδρεάδη, ο οποίος του πρότεινε να μιλήσει στην εκδήλωση και ο υπογράφων . Ήταν μία μοναδική εκδήλωση όπου η Γενοκτονία και η αναγκαιότητα της αναγνώρισης τέθηκε από όλους μας στη γερμανική, αγγλική, τουρκική και ελληνική γλώσσα, καθώς και στην ποντιακή διάλεκτο! 

Από τότε έγιναν πολλά. Σήμερα είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ότι κάθε χρόνο θα γίνει η πορεία, η εκδήλωση όλων των Ποντιακών Συλλόγων της Βάδης - Βυτεμβέργης, με ομιλητές Γερμανούς πολιτικούς, Τούρκους, Κούρδους, Ασσύριους, Αρμένιους και άλλους συναγωνιστές, με συνοδοιπόρους νέους ανθρώπους και παιδιά, γιατί η ζωή πάντα νικά το θάνατο και  η αλήθεια το  ψεύδος.Είναι μεγάλη η συμβολή των Συλλόγων σ' αυτήν την ιερή υπόθεση και οφείλουμε να την αναγνωρίσουμε!

Το «εμείς είμαστε με τη ζωή» , το σύνθημα που έθεσε ο Μιχ. Χαραλαμπίδης για να προσδιορίσει και να χαρακτηρίσει τον αγώνα από το μνημείο των θυμάτων των Γενοκτονημένων λαών μέχρι το χώρο που οι Έλληνες και οι άλλοι λαοί δίνουν αίμα στη μνήμη των θυμάτων, είναι, μαζί με την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως διεθνούς ημέρας θυμάτων του Κεμαλισμού, οι οδηγοί μας. 

Είναι η πρόταση της ανθρωπότητας και της  Ελληνικότητας , απάντηση στη βία, τα μαζικά εγκλήματα, τα Ολοκαυτώματα, την άρνηση και τη βαρβαρότητα, για να οδηγηθούμε στη Ζωή, στη Μνήμη και την Ιστορία. 

Η πορεία και η αιμοδοσία του 2017

Η πορεία του 2006

Γεωργιος Μπαλταδωρος

Γεωργιος Μπαλταδωρος

Αξιωματικος Πολεμικης Αεροποριας

Πεσοντας υπερ πατριδος υπερασπιζομενος το Ελληνικο Αιγαιο Πελαγος

Διαδηλώνοντας στην Άγκυρα (!) σιωπώντας στην Αθήνα.....

Θ. Μαλκίδης

Διαδηλώνοντας στην Άγκυρα (!) σιωπώντας στην Αθήνα..... 

Με το σύνθημα ο «Γιάννης-Βασίλης Γιαϊλαλί δεν είναι μόνος», συναγωνιστές μας διαδήλωσαν στην Άγκυρα, για να διαμαρτυρηθούν για τη φυλάκισή του από το Τουρκικό φασιστικό καθεστώς και να ζητήσουν την απελευθέρωσή του από τη κλειστή φυλακή του Σιρνάκ όπου κρατείται.  Η διαδήλωση η οποία έγινε την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Αρμενίων, την οργάνωσαν κόμματα όπως το διωκόμενο HDP  και πρωτοβουλίες όπως η AKA-DER,  ESP,  ΑΚΚΑ. 

Ο Γιάννης-Βασίλης Γιαϊλαλί (Yannis VasilisYaylali) γεννημένος στον Πόντο συμμετείχε στον πόλεμο ως στρατιώτης εναντίον των Κούρδων το 1994, όπου τραυματίστηκε και βρέθηκε στα χέρια των μαχητών του  PKK. Η οικογένειά του κατά την υποβολή της αίτησης  προς το Γενικό Επιτελείο Στρατού για να μάθει την τύχη του, ειδοποιήθηκε  ότι έπρεπε να εγκαταλείψει την προσπάθεια, αφού ήταν  νεκρός, ενώ ως αποτέλεσμα των επίμονων ερευνών  οι τουρκικές αρχές προειδοποίησαν  να «μην μιλάτε πολύ γι’ αυτό το γεγονός, γιατί γνωρίζουμε ότι είστε Έλληνες»! 

Ο  Γιαϊλαλί  ο οποίος έμεινε αιχμάλωτος για μεγάλο χρονικό διάστημα των Κούρδων, έμαθε για την πραγματική του ταυτότητα,  άλλαξε  το όνομά του σε Γιάννης Βασίλης Γιαγιάλι και μπήκε μπροστά στον αγώνα για την ανάδειξη της Γενοκτονίας και ως εκ τούτου κατηγορήθηκε το 2016 για προσβολή του Κεμάλ, του Ερντογάν, τρομοκρατία και υποκίνηση σε ανυπακοή .
Τελικώς ο  Γιάννης Βασίλης Γιαϊλαλί συνελήφθη το βράδυ της 22ας Απριλίου 2017 και από τότε κρατείται  στη φυλακή τύπου  Τ στο Σιρνάκ του τουρκοκρατούμενου Κουρδιστάν.

Γνωρίζουμε ότι η  συνείδηση  του Γιαϊλαλί  είναι ενάντια στο καθεστώς που  καταδιώκει τους λαούς  στην Τουρκία,  που προετοιμάζουν το έδαφος για τη δολοφονία του Hrant Dink, ενάντια σε εκείνους που έχουν βομβαρδίσει και σκοτώσει χιλιάδες ανθρώπους. Το καθεστώς αυτό της τυραννίας δεν μπορεί να κρίνει αυτούς που αγωνίζονται για την Ελευθερία και εκείνοι που σήμερα ασκούν καταπίεση και δολοφονούν θα εξαφανισθούν από τη συνείδηση του  Γιάννη Βασίλη Γιαϊλαλί . Επειδή η φωνή της συνείδησής του είναι η φωνή των λαών και των παιδιών που καίγονται και σφάζονται, είναι η φωνή των ιστορικών λαών: Των  Ελλήνων, των Αρμενίων,  των  Κούρδων.

Παρά την ένοχη  σιωπή της Αθήνας και των «αρμοδίων», εμείς είμαστε με τη ζωή, τη   δικαιοσύνη, την αλήθεια, αγωνιζόμενοι για την Ελευθερία  του συμπατριώτη μας Γιάννη Βασίλη Γιαϊλαλί. 

Το μέλος του Κογκρέσου των ΗΠΑ Brad Sherman για τη Γενοκτονία στη Θράκη, το "Μαύρο Πάσχα" του 1914.

Το μέλος του Κογκρέσου των ΗΠΑ  Brad Sherman για τη Γενοκτονία  στη Θράκη, το <<Μαύρο Πάσχα>> του 1914. 

Οι  Έλληνες  της Θράκης αντιμετώπισαν  και αυτοί όπως και οι Έλληνες του Πόντου και της Μικράς Ασίας  την ίδια πολιτική βίας που εξελίχθηκε σε Γενοκτονία. 

Έτσι ερημώθηκε από το  ελληνικό στοιχείο η  Θράκη και εγκαταλείφθηκαν πόλεις όπως  η Αδριανούπολη, η Βιζύη,η  Τυρολόη, η Αρκαδιούπολη, οι Σαράντα Εκκλησιές, η Κεσσάνη,τα  Μάλγαρα, η Χαριούπολη, η Μακρά Γέφυρα, η Ραιδεστός, η Ηράκλεια, η Καλλίπολη και άλλες, ενώ στις 6 Απριλίου του 1914, το Μαύρο Πάσχα όπως ονομάστηκε κορυφώθηκε η Γενοκτονία εναντίον των Ελλήνων της Θράκης.  Συνέχεια της Γενοκτονίας εναντίον των Ελλήνων της Βόρειας Θράκης (ανατολική Ρωμυλία) και σταθμός μέχρι την τελική φάση μαζικής δολοφονίας των Ελλήνων στον Πόντο και την Μικρά Ασία. 

To μέλος του Κογκρέσου των ΗΠΑ, ο Brad Sherman των Δημοκρατικών από την Καλιφόρνια,  θυμήθηκε και ανέδειξε το «μαύρο Πάσχα» των Θρακών το 1914, την Γενοκτονία των Ελλήνων στη  Θράκη από τους Τούρκους.

Με μήνυμα του στο twitter, το μέλος του Κογκρέσου κ. Brad Sherman  θυμάται «το μαύρο Πάσχα» του 1914, την ημέρα εκείνη 6 Απριλίου 1914 ξεκίνησε ο διωγμός και οι σφαγές κατά του Ελληνικού πληθυσμού της Ανατολικής Θράκης.

Σήμερα η αναγνώριση της Γενοκτονίας είναι ένα τεράστιο βήμα για την ανθρωπότητα: Η Τουρκία ως  θύτης πρέπει να αποδεχθεί το έγκλημά του και να προχωρήσει  σε όλες τις ενέργειες που προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο  και η Σύμβαση του ΟΗΕ για την Πρόληψη και την Καταστολή του Εγκλήματος της  Γενοκτονίας, ενώ το θύμα  γνωρίζει ότι δεν μένουν ατιμώρητες οι μαζικές δολοφονίες των προγόνων του. 

Εμείς ως απόγονοι των θυμάτων της Γενοκτονίας οφείλουμε όπως έχουμε το καθήκον να απαιτήσουμε και να προσπαθήσουμε να μην επαναληφθούν άλλες Γενοκτονίες. Εγκλήματα που  δε συμβαδίζουν με το Δίκαιο, την Ιστορία, τη Μνήμη και τον Άνθρωπο. 

Οι συναγωνιστές από τον Πόντο για το Ποντιακό ζήτημα! ALMANYA’NIN BAŞKENTİ BERLİN’DE PONTOS GERÇEĞİ KONUŞULDU

Θ. Μαλκίδης 

Οι συναγωνιστές από τον Πόντο για το Ποντιακό ζήτημα!

Εκδήλωση σχετικά με το Ποντιακό ζήτημα και  τη  Γενοκτονία που υπήρξε σε βάρος του Ελληνισμού του Πόντου από το 1913 έως τον ξεριζωμό το 1923 και τις σύγχρονες διαστάσεις του, πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο  την Παρασκευή 6 Απριλίου 2018.

Κεντρικοί εισηγητές στην εκδήλωση ήταν ο Ταμέρ Τσιλιγκίρ, ακτιβιστής ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με καταγωγή από τη Λιβερά του Πόντου, συγγραφέας του βιβλίου για τη γενοκτονία που εξεδόθη στην τουρκική γλώσσα και η Μπαλαμπάν Τουρκάν, δημοσιογράφος από το Χορτοκόπι της Τραπεζούντας,  που ζουν στην Ελβετία.

Ο  Ταμέρ Τσιλιγκίρ, είναι πολιτικός εξόριστος, έχει κρατηθεί και υπέστη φριχτά βασανιστήρια στις τουρκικές φυλακές, διέφυγε στην Ελβετία, και είναι μαζί με άλλους Τούρκους πολίτες δημιουργός της ιστοσελίδας https://devrimcikaradeniz.com/ την οποία το καθεστώς την  έχουν "κατεβάσει" στην Τουρκία, προκειμένου να μην ενημερώνονται οι Τούρκοι πολίτες για τα εγκλήματα που έγιναν και  συνεχίζουν και σήμερα σε βάρος των Κούρδων και των μειονοτήτων και εθνοτήτων που ζουν στη Μικρασία και στον Πόντο.

Στο μουσικό μέρος της εκδήλωσης ήταν η κουρδικής και αρμενικής καταγωγής Ντεβρίμ Καβάλι, η οποία είναι παρούσα σε κάθε εκδήλωση για το ποντιακό ζήτημα σε όλη τη Γερμανία.


Η Ντεβρίμ Καβάλι, είχε αποδώσει ποντιακά μοιρολόγια, με τη συνοδεία της λύρας του Μπάμπη Θεοδωρίδη, το Σάββατο 3 Μαρτίου 2018, στην εκδήλωση στη Στουτγάρδη για το ολοκαύτωμα την γυναικών στη Μικρασία και τον Πόντο, με ομιλητές τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, την Leyla Imret, εξόριστο δήμαρχο από την πόλη Cirze (Σιρνάκ) του τουρκικού Κουρδιστάν και την δημοσιογράφο Μπαλαμπάν Τουρκάν από το Χορτοκόπι της Τραπεζούντας 

ALMANYA’NIN BAŞKENTİ BERLİN’DE PONTOS GERÇEĞİ KONUŞULDU

Ανάσταση στο Νταχάου το 1945!

Θ. Μαλκίδης 

Η λειτουργία της Ανάστασης στο Νταχάου το 1945.

Κάθε Θεία Λειτουργία της Ανάστασης είναι  ξεχωριστή, ωστόσο αυτή που έγινε  στο  στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου είναι μοναδική.  Το κολαστήριο που δημιούργησαν οι Ναζί στο Νταχάου, λίγο έξω από το Μόναχο,  δέχθηκε τους πρώτους κρατούμενους- πολιτικούς αντιπάλους αρχικώς  του Αδόλφου Χίτλερ το 1933 και μέχρι το 1945 , πάνω από 200.000 κρατούμενοι μεταφέρθηκαν εκεί. 

Αμέτρητοι  πέθαναν στο στρατόπεδο, ενώ εκατοντάδες αναγκάστηκαν να συμμετάσχουν στα   πειράματα των Ναζί που διεξάγονταν από τον Δρ Σίγκμουντ Ράσερ. 
Όταν οι κρατούμενοι έφταναν στο στρατόπεδο  με τη  μακάβρια επιγραφή στην πύλη του «Η Εργασία Απελευθερώνει»
ξυλοκοπούνταν βάναυσα, κουρεύονταν και όλα τους τα προσωπικά αντικείμενα λεηλατούνταν από τους φρουρούς. Οι τιμωρίες για διάφορες παραβάσεις τούς περίμεναν κάθε στιγμή της διαβίωσής τους εκεί και περιλάμβαναν κρέμασμα σε γάντζους για ώρες, σε αρκετό ύψος, ώστε τα πόδια τους να μην αγγίζουν το έδαφος, χτυπήματα, μαστίγωμα και απομόνωση για μέρες σε δωμάτια, ενώ όποιος έχει επισκεφθεί το στρατόπεδο μπορεί να κατανοήσει πως πέθαναν τόσοι πολλοί κρατούμενοι από το κρύο, αφού υποχρεωνόταν σε συνεχή καταμέτρηση, η οποία πάντοτε έβγαινε λανθασμένη.....

Στις 28 Απριλίου 1945 στο στρατόπεδο εισήλθε ο στρατός των ΗΠΑ και λίγες μέρες μετά   οι  Ορθόδοξοι Χριστιανοί  στο Νταχάου γιόρτασαν μία άλλη, μία   συγκλονιστική Ανάσταση.


Ο κρατούμενος Gleb Rahr από τη Λετονία, δίνει τη δική του μαρτυρία :«… Φυσικά, είχα διαρκώς επίγνωση του γεγονότος ότι αυτά τα  γεγονότα εκτυλίσσονταν κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας. Αλλά πώς θα μπορούσαμε να το ζήσουμε, έξω από τις σιωπηλές, ατομικές προσευχές μας; Ένας συγκρατούμενος και επικεφαλής διερμηνέας της Διεθνούς Επιτροπής των Αιχμαλώτων, ο Μπόρις Φ., με επισκέφθηκε στη μολυσμένη από τύφο μονάδα μου,το «Μπλοκ 27» -για να με ενημερώσει ότι ήταν σε εξέλιξη προσπάθειες, σε συνεννόηση με Εθνικές Επιτροπές Αιχμαλώτων από τη Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα, για να πραγματοποιηθεί Ορθόδοξη  Λειτουργία για την ημέρα του Πάσχα στις 6 Μαΐου (23 Απριλίου με το παλαιό ημερολόγιο).
Υπήρχαν ορθόδοξοι ιερείς, διάκονοι και μια ομάδα μοναχών από το Άγιο Όρος μεταξύ των κρατουμένων. Αλλά δεν υπήρχαν άμφια, καθόλου βιβλία, ούτε εικόνες, κεριά, πρόσφορα ή κρασί. . .. Οι προσπάθειες για να τα βρούμε αυτά από τη ρωσική εκκλησία στο Μόναχο απέτυχαν, καθώς οι Αμερικανοί απλά δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν κανέναν από αυτή την ενορία στην κατεστραμμένη πόλη. Παρ’ όλα αυτά, ορισμένα από τα προβλήματα θα μπορούσαν να επιλυθούν. Οι περίπου τετρακόσιοι καθολικοί ιερείς που κρατούνταν στο Νταχάου είχαν την άδεια να παραμείνουν μαζί σε ένα στρατώνα και να τελούν τη Θ. Λειτουργία κάθε πρωί πριν ξεκινήσει η δουλειά. Έτσι, μας πρόσφεραν στους Ορθόδοξους τη χρήση της αίθουσας προσευχής τους στο «Μπλοκ 26», η οποία ήταν ακριβώς απέναντι στο δρόμο από το δικό μου «Μπλοκ».
Το εκκλησάκι ήταν γυμνό, εκτός από ένα ξύλινο τραπέζι και μια εικόνα της Παναγίας Czenstochowa που κρεμόταν στον τοίχο πάνω από το τραπέζι, μια εικόνα που προερχόταν από την Κωνσταντινούπολη και αργότερα ήρθε στο Belz στη Γαλικία, όπου στη συνέχεια την πήρε από τους Ορθόδοξους ένας Πολωνός βασιλιάς. Όταν ο ρωσικός στρατός έδιωξε τα στρατεύματα του Ναπολέοντα από την Czenstochowa, ο ηγούμενος της Μονής Czenstochowa έδωσε ένα αντίγραφο της εικόνας στον Τσάρο Αλέξανδρο Α’, ο οποίος το τοποθέτησε στον καθεδρικό ναό Καζάν στην Αγία Πετρούπολη, όπου ετιμάτο μέχρι την κατάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους.

Μια δημιουργική λύση στο πρόβλημα των αμφίων βρέθηκε επίσης. Από το νοσοκομείο της πρώην SS-φρουράς μας πήραμε καινούρια λινά υφάσματα. Όταν ράψαμε μεταξύ τους κατά μήκος δύο πετσέτες, σχηματίστηκε ένα πετραχήλι και όταν ράφτηκαν στα άκρα τους προέκυψε ένα Οράριο. Οι κόκκινοι σταυροί που προορίζονταν αρχικά για να φορεθούν από το ιατρικό προσωπικό των φρουρών SS, τέθηκαν στις πετσέτες-άμφια.

Την Κυριακή του Πάσχα που ήταν την 6η  Μαΐου (23 Απριλίου σύμφωνα με το παλαιό ημερολόγιο) -που συνέπεσε με την εορτή του Αγίου Γεωργίου- Σέρβοι, Έλληνες και Ρώσοι συγκεντρώθηκαν στο στρατώνα των καθολικών ιερέων. 
Σε ολόκληρη την ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν υπήρξε πιθανώς ποτέ μια Λειτουργία του Πάσχα, όπως αυτή στο Νταχάου το 1945. Έλληνες και Σέρβοι ιερείς μαζί με ένα Σέρβο διάκονο, που φορούσαν τα αυτοσχέδια «άμφια» πάνω από τις ριγέ μπλε και γκρι στολές κρατουμένων. Στη συνέχεια, άρχισαν να ψάλλουν, εναλλάξ από τα ελληνικά στα σλαβικά, και στη συνέχεια πάλι πίσω στα ελληνικά. Ο κανόνας του Πάσχα, τα Πασχάλια στιχηρά, η  Ομιλία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ψάλθηκαν όλα από μνήμης!
Δεκαοκτώ Ορθόδοξοι ιερείς και ένας διάκονος -περισσότεροι από τους οποίους ήταν Σέρβοι συμμετείχαν σε αυτή την αξέχαστη Λειτουργία. Όπως ο άρρωστος άνθρωπος που τον είχαν κατεβάσει από τη στέγη ενός σπιτιού και τον τοποθέτησαν μπροστά στα πόδια του Χριστού, έτσι και ο Έλληνας Αρχιμανδρίτης Μελέτιος διακομίστηκε σε ένα φορείο μέσα στο παρεκκλήσι, όπου παρέμεινε προσευχόμενος κατά τη διάρκεια της Λειτουργίας.

Παρόντες ήταν ο άγιος Επίσκοπος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ο οποίος μεταφέρθηκε από το Νταχάου το Δεκέμβριο του 1944.

Σύμφωνα με μαρτυρίες παρών ήταν ο π. Δαμασκηνός Χατζόπουλος (1913-1977), μετέπειτα Μητροπολίτης Τριφυλίας και Ολυμπίας (1950-1957) και Δημητριάδος και Αλμυρού (1957-1968). Ο π. Δαμασκηνός συνελήφθη για την κοινωνική του δράση στην  Μητρόπολη Κορινθίας το 1942 και μεταφέρθηκε στην Ιταλία και στο Νταχάου, όπου υπέστη φρικτά βασανιστήρια.

Επίσης παρών  ήταν ο Αρχιμανδρίτης Διονύσιος, ο οποίος μετά τον πόλεμο έγινε Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών. Ο π. Διονύσιος με καταγωγή από το Ανδραμμύτιο της Μικράς Ασίας, όπου οι δικοί δολοφονήθηκαν από τους δασκάλους των Ναζί, τους Κεμαλικούς, είχε συλληφθεί το 1942 επειδή έκρυψε και φρόντισε Άγγλους αξιωματικούς και στρατιώτες που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τους Ναζί. Βασανίστηκε για να μην αποκαλύψει τα ονόματα όσων εμπλέκονταν στην αρωγή στρατιωτών των συμμαχικών δυνάμεων και στη συνέχεια φυλακίστηκε για δεκαοχτώ μήνες στη Θεσσαλονίκη, στο στρατόπεδο Παύλου Μελά, πριν μεταφερθεί στο Νταχάου. Στη Θεσσαλονίκη του δόθηκε χάρη, αλλά την απέρριψε. Κατά τη διάρκεια των δύο χρόνων στο Νταχάου, βίωσε τη ναζιστική θηριωδία και υπέφερε πολύ.  Τις  εμπειρίες του τις κατέγραψε αργότερα στα βιβλία του, μεταξύ αυτών ήταν τακτικές πορείες στο εκτελεστικό απόσπασμα, όπου θα γλίτωνε την τελευταία στιγμή, εξευτελισμοί, και στη συνέχεια επιστροφή στην εξαθλίωση του μπλοκ των κρατουμένων. Μάλιστα, ο προσωπικός του γιατρός διηγείται ότι είχε στο σώμα του μια μακρά ουλή από πυρωμένο σίδερο.

Μετά την απελευθέρωση, ο π. Διονύσιος βοήθησε τους Συμμάχους να μετεγκαταστήσουν πρώην κρατουμένους του Νταχάου, ενώ πριν από το θάνατό του, επισκέφθηκε το Νταχάου  και τέλεσε την πρώτη Ορθόδοξη Λειτουργία εκεί σε περίοδο ειρήνης. 

Γράφοντας το 1949, ο π. Διονύσιος θυμήθηκε το Πάσχα του 1945 με τα εξής λόγια:
«…Στην ύπαιθρο, πίσω από την παράγκα, οι Ορθόδοξοι Έλληνες και Σέρβοι είχαν συγκεντρωθεί. Στο κέντρο, οι δύο ιερείς, ο Σέρβος και ο Ἐλληνας. Δεν φορούν χρυσά άμφια. Δεν έχουν ακόμη ράσα. Δεν έχουν κεριά ούτε λειτουργικά βιβλία στα χέρια τους. Αλλά τώρα δεν χρειάζονται εξωτερικά, υλικά φώτα για να υμνήσουν τη χαρά. Οι ψυχές όλων είναι φλεγόμενες, κολυμπούν στο φως.
Ευλογημένος είναι ο Θεός μας. Η μικρή, χαρτόδετη Καινή Διαθήκη μου έχει έρθει στη δόξα της. Ψάλλουμε το «Χριστός Ανέστη» πολλές φορές, και η ηχώ του αντηχεί παντού και αγιάζει το μέρος.

Η Γερμανία του Χίτλερ, το τραγικό σύμβολο ενός κόσμου χωρίς Χριστό, δεν υπάρχει πια. Και ο ύμνος της ζωής της πίστης ανεβαίνει από όλες τις ψυχές, είναι η ζωή που προχωρά από τον καταπράσινο λόφο του Stein με πλεύση προς τον Εσταυρωμένο ».

Οι ιερείς που συμμετείχαν στο 1945 στην πασχαλινή Θ. Λειτουργία μνημονεύονται σε κάθε Θ. Λειτουργία που πραγματοποιείται στο παρεκκλήσι, μαζί με όλους τους Ορθόδοξους χριστιανούς που έχασαν τη ζωή τους «σε αυτό το μέρος, ή σε άλλο τόπο βασανιστηρίων».

Στις 29 Απριλίου 1995, στην πεντηκοστή επέτειο από την απελευθέρωση του Νταχάου εγκαινιάστηκε το Ρωσικό Ορθόδοξο παρεκκλήσι των κεκοιμημένων του Νταχάου, αφιερωμένο στην Ανάσταση του Χριστού. Στο παρεκκλήσι περιέχειται μια εικόνα με αγγέλους που ανοίγουν τις πύλες του στρατοπέδου συγκέντρωσης και ο Ίδιος ο Χριστός οδηγεί τους κρατούμενους προς την ελευθερία.

Ἀνέστη Χριστός καί ζωή πολιτεύεται....

Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται....

Εἴ τις εὐσεβής καί φιλόθεος, ἀπολαυέτω τῆς καλῆς ταύτης καί λαμπρᾶς πανηγύρεως.
Εἴ τις δοῦλος εὐγνώμων, εἰσελθέτω χαίρων εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου αὐτοῦ.
Εἴ τις ἔκαμε νηστεύων, ἀπολαυέτω νῦν τό δηνάριον.
Εἴ τις ἀπό τῆς πρώτης ὥρας εἰργάσατο, δεχέσθω σήμερον τό δίκαιον ὄφλημα.
Εἴ τις μετά τήν τρίτην ἦλθεν, εὐχαρίστως ἑορτασάτω.
Εἴ τις μετά τήν ἕκτην ἔφθασε, μηδέν ἀμφιβαλλέτω˙ καί γάρ οὐδέν ζημιοῦται.