ΕΙΡΗΣΘΩ Μεγάλης Πέμπτης 16.4.09
Ω γλυκύ μου έαρ…
Σ Η Μ Ε Ρ Ο Ν κρεμμάται επί ξύλου… Επί τριάντα πέντε ήδη πέτρινα χρόνια κρεμμάται η Κύπρος. Πατρίδας η διαρκής σταύρωση, ονόματι τουρκική σκλαβιά. Δεύτερη, μετά το 1878, Τουρκοκρατία: Σταυρωμένη - σκλαβωμένη η Κερύνεια. Σταυρωμένη η Μόρφου. Σταυρωμένη η Αμμόχωστος. Σταυρωμένη η Καρπασία. Σταυρωμένος ο Πενταδάκτυλος. Με τους σταυρωτήδες κατακτητές να φωταγωγούν, οίστρω σαδισμού, τις βδελυρές πληγές των ήλων και των λογχισμών στις πλευρές του. Για να εμπτύουν, να ραπίζουν, να λογχίζουν 24 ώρες το 24ωρο, διαρκώς κι ακατάπαυστα αιμάσσουσες από τον ακάνθινο στέφανο τις ανοικτές πληγές των ψυχών των Ελλήνων Κυπρίων:
Υ Π Ο Δ Ο Υ Λ Ω Ν , νεοραγιάδων, εκτοπισθέντων προσφύγων. Συγγενών αγνοουμένων. Συγγενών εκτελεσθέντων αδηλώτων αιχμαλώτων. Συγγενών ακήδευτων λειψάνων, σκορπισμένων σε ομαδικούς τάφους, με τα χνάρια της χαριστικής βολής στο κρανίο. Συγγενών ομαδικά εκτελεσθέντων, στις παιδοκτονίες και γυναικοκτονίες και γεροντοκτονίες και γενοκτονικές εθνοκαθάρσεις της Λαπήθου και του Παλαικύθρου, του Καζάφανι, τ’ Άϊ-Γιώρκη, του Τέμπλους και των Κνωδάρων…
Σ Η Μ Ε Ρ Ο Ν, τριακοστό πέμπτο στη σειρά έτος, κρεμμάται επί ξύλου, φρικτού και επονείδιστου, η Κύπρος. Κι οι σταυρωτές της, λεηλάτες, λαφυραγωγοί, κλεπταποδόχοι, διεμερίσαντο εν εαυτοίς τα ιμάτιά της, τις σάρκες της, τα εδάφη της, τις θάλασσές της, τον αέρα της. Καθελόντας την, εν τάφω Συνεταιρισμού επονομαζομένου, υπό γην σκοπεύουν να την σφραγίσουν. Με λίθον και φρουρές κεντυρίωνος. Τρίτη Τουρκοκρατία, μεθερμηνευομένη, εφ’ ολοκλήρου της νήσου!
Ω Γ Λ Υ Κ Υ μου έαρ, γλυκύτατή μου Κύπρος, πού έδυ σου το κάλλος; «Με τα ρούχα αιματωμένα, ξέρω ότι έβγαινες κρυφά, να γυρεύεις εις τα ξένα, άλλα χέρια δυνατά. Μοναχή το δρόμο επήρες, εξανάλθες μοναχή, δεν είν’ εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλεί. Άλλος σού έκλαψε εις τα στήθια, αλλ’ ανάσασιν καμιά, άλλος σου έταξε βοήθεια και σε γέλασε φρικτά, άλλοι, οϊμέ στη συμφορά σου, όπου εχαίροντο πολύ, σύρε να βρεις τα παιδιά σου, σύρε έλεγαν οι σκληροί»...
Π Ο Υ ΕΙΝΑΙ, Κύπρος τα παιδιά σου, σαν αδέλφια γκαρδιακά, μονιασμένα ανάμεσό τους, να τούς πρέπει ελευθεριά, απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά; Πούναι τα παιδιά σου, της πιο λαμπρής Λαμπρής σου τη λαμπρατζιά, αδελφωμένα, ακούραστα, επίμονα, ευφυέστατα, ανυποχώρητα και νικηφόρα να προετοιμάσουν;
Ω Γ Λ Υ Κ Υ μου έαρ, γλυκύτατή μου Κύπρος, δείξον ημίν επιτέλους και την ένδοξόν σου ανάστασιν!