Σελίδες

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

Δήλωση πολιτών με αφορμή τις εκλογές

Τα κόμματα που επιδιώκουν να κυβερνήσουν ή να συγκυβερνήσουν τον τόπο έχουν περιορίσει τον διάλογο στα οικονομικά και στα κοινωνικά ζητήματα, αποφεύγοντας συστηματικά να θέσουν βασικά ερωτήματα για τα μεγάλα θέματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Χωρίς υποτίμηση όλων των άλλων, εξίσου σημαντικών ζητημάτων, θα θέλαμε να σταθούμε σε ένα βασικό ερώτημα που καλύπτει τρία κορυφαία εθνικά μας θέματα: Πόσο καταφέραμε να περιορίσουμε τον επεκτατισμό της Άγκυρας και την αδιαλλαξία των Σκοπίων; Συγκεκριμένα:
Στο Κυπριακό: Σε τι ωφέλησε η σύμπραξή μας με τον «Αττίλα» και τους υποστηρικτές του στην συγκάλυψη των εγκλημάτων εισβολής, κατοχής, εθνοκάθαρσης και εποικισμού με «διακοινοτικές συνομιλίες» εκτός του να αφήνεται η Τουρκία στο απυρόβλητο και να εμπεδώνεται η διχοτόμηση υπό μία ή άλλη μορφή; Πώς νοείται λύση με τουρκικό στρατό κατοχής και βρετανικές βάσεις; Πώς συμβιβάζεται λύση «διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας» με την επιστροφή των προσφύγων και την ελευθερία της εγκατάστασης; Πώς συμβιβάζεται η «πολιτική ισότητα» των δύο μερών και η μη λειτουργία της βασικής δημοκρατικής αρχής (αρχή πλειοψηφίας) με την ύπαρξη κράτους κυρίαρχου, λειτουργικού και βιώσιμου; Πώς μπορεί να υπάρξει κράτος κυρίαρχο δίχως στρατό και με παρεμβατικά «εγγυητικά» δικαιώματα τρίτων χωρών και μάλιστα της Τουρκίας; Τι επιπτώσεις θα είχε μια τέτοια «λύση», που θα καθιστούσε την Τουρκία συγκυρίαρχη στην ασφάλεια των Ελλήνων στην Κύπρο; Μήπως θα καθιστούσε τους Έλληνες της Κύπρου ομήρους της Τουρκίας και την Ελλάδα όμηρο της Κύπρου; Μήπως, λοιπόν, έφτασε η ώρα να αναλάβουν Ελλάδα και Κύπρος τις ευθύνες τους, επανατοπεθετώντας το Κυπριακό ως ζήτημα εισβολής, κατοχής, εθνοκάθαρσης και εποικισμού και να αξιώσουν ανυποχώρητα λύση σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο; Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Δεκεμβρίου πρόκειται να αξιολογηθεί η πρόοδος της Τουρκίας στην εκπλήρωση των κριτηρίων ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μήπως έφτασε, λοιπόν, η ώρα να αξιώσουμε να συμμορφωθεί η Τουρκία με τις διεθνείς της δεσμεύσεις;
Στο Αιγαίο: Σε τι μας ωφέλησε η αναγνώριση (στο Νταβός το 1988, στη Μαδρίτη το 1997, στο Ελσίνκι το 2004) τουρκικών «ζωτικών συμφερόντων» και ελληνοτουρκικών «διαφορών» στο Αιγαίο; Σε τι ωφέλησαν η τουρκική υποψηφιότητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και οι πολύχρονες «διερευνητικές συνομιλίες», ενώ η Άγκυρα διατηρεί το casus belli και την θεωρία της περί «γκρίζων ζωνών», εκτός από το να επεκτείνει την τακτική της από τα Ίμια στο Αγαθονήσι, το Φαρμακονήσι, τους Φούρνους και αλλού; Γιατί δεχόμαστε να μεταβάλλεται ο ελληνικός εναέριος χώρος στο Αιγαίο σε ελληνοτουρκικό υπό ΝΑΤΟϊκή επικυριαρχία; Μήπως ο μόνος τρόπος να υπερασπιστούμε την ακεραιότητα του Αρχιπελάγους είναι η ενίσχυση της αποτρεπτικής μας δυνατότητας σε όλα τα μέτωπα (διπλωματικό, πολιτικό, οικονομικό, στρατιωτικό) και η διαφύλαξη και άσκηση τελικά του δικαιώματος της διεύρυνσης των χωρικών μας υδάτων στα δώδεκα ναυτικά μίλια από ευθείες γραμμές βάσεις;
Ως προς τα Σκόπια: Έχοντας διαπιστώσει πως οι μονομερείς υποχωρήσεις μας το μόνο που πέτυχαν ήταν να καταστήσουν τα Σκόπια περισσότερο αδιάλλακτα και να τα οδηγήσουν στο να επιμένουν στα ιδεολογήματά τους περί «μακεδονικής ιστορίας», «μακεδονικής εθνότητας» και «μακεδονικής γλώσσας», μήπως ήρθε η ώρα πια να σταματήσουμε τον κατήφορο των υποχωρήσεων;
Και τα ίδια θα μπορούσαν να επισημανθούν σε ένα αναλυτικό κείμενο, που θα συμπεριλάμβανε συνολικά και τα υπόλοιπα ζητήματα.
Είναι, λοιπόν, ξεκάθαρο ότι τα προβλήματα δεν λύνονται με το να τα βάζουμε κάτω από το χαλί. Γιατί πάντα επιστρέφουν και πάντα εκδικούνται.
Τα εθνικά ζητήματα δεν είναι αφηρημένα «εθνικά ζητήματα».
Διακόσιες χιλιάδες Έλληνες της Κύπρου παραμένουν ξεριζωμένοι από τις πατρογονικές τους εστίες. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κοινωνικό και οικολογικό έγκλημα στην μεταπολιτευτική Ελλάδα και Κύπρο. Τα Ίμια, το Φαρμακονήσι, το Αγαθονήσι και οι Φούρνοι δεν είναι ασήμαντες βραχονησίδες. Είναι συνιστώσες του Αρχιπελάγους, που το κατοικούν συμπολίτες μας και που έχουν το απαράγραπτο δικαίωμα να απολαμβάνουν την ίδια ασφάλεια και ελευθερία κινήσεων που απολαμβάνουμε όλοι μας.
Αυτά είναι και κοινωνικά ζητήματα και όχι αφηρημένα «εθνικά». Είναι προβλήματα που η Ελλάδα του περασμένου αιώνα πλήρωσε ακριβά με εκατομμύρια νεκρούς και πρόσφυγες. Είναι ζητήματα πρωταρχικά, που θα συνεχίσουν να ζητούν δικαίωση και στις 5 Οκτωβρίου και που την απάντηση αργά ή γρήγορα, αν δεν την δώσουμε εμείς, θα την δώσουν κάποιοι άλλοι.
Αθήνα 25 Σεπτεμβρίου 2009
Οι υπογράφοντες

Αξελός Λουκάς, Βασιλειάδης Δαμιανός, Βασιλικόπουλος Κρίτων,
Γεωργόπουλος Δημοσθένης, Θεοχάρης Τίμος, Κουτσαφτής Γιάννης,
Μαύρος Γιάννης, Πανταζίδης Τάσος, Παπαγιαννόπουλος Γιώργος,
Στοφορόπουλος Θέμος, Τουμανίδης Παύλος, Φωτιάδου Αθανασία,
Χατζηπαύλου Παύλος