Αγανακτισμένη ή απλά άλλη 1 «χαμένη» (γενιά);
της Αθηνάς Τσακαλίδου
22 Ιουνίου 2011
http://doragiannaki.blogspot.com/2010/06/m.htmlΕδώ και μέρες, πάνω από τρεις βδομάδες, τα δελτία αναφέρουν τις συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων». Εδώ και μήνες, πάνω από 16, γίνεται λόγος για την επερχόμενη κι αργότερα υπάρχουσα οικονομική κρίση, το μηχανισμό στήριξης, το μνημόνιο, τα spreads, την τρόικα και πλέον για το Μεσοπρόθεσμο.
Ο κόσμος στην καθημερινότητά του συζητά για το μέλλον, γι’ αυτούς που το ορίζουν, οι οποίοι για άλλους είναι οι πολιτικοί, για άλλους οι οικονομικοί κύκλοι, για τους πιο ρομαντικούς ο ελληνικός λαός κι αποτέλεσμα προς το παρόν κανένα.
Οι Έλληνες επαναπροσδιορίζουν τις σκέψεις, τις προτεραιότητες, τα όνειρά τους. “ΌΝΕΙΡΑ” -τι περίεργα που ηχεί αυτή η λέξη πλέον. Άραγε υπάρχει χώρος για όνειρα σήμερα; Αντιστρέφοντας την ερώτηση: υπάρχει αύριο δίχως αυτά;
Στις συζητήσεις που κάνω με συνομήλικούς μου, με νέους, οι προβληματισμοί απλά επαναλαμβάνονται από διαφορετικά χείλη: Ποιον να εμπιστευτείς; Ποιος είναι ο Καλός και ποιος ο Κακός αυτής της ιστορίας; Υπάρχει κάποιος από τους πολιτικούς που να λέει την αλήθεια κι αν ναι, ποιος είναι αυτός; Ποιοι είναι οι σωστοί χειρισμοί; Τους υιοθετεί η κυβέρνηση; Πότε θα τελειώσει όλο αυτό; Τι θα γίνει με τις καταθέσεις; Τι θα γίνει με τις δουλειές; Τι θα γίνει με τις ζωές; Γιατί όσοι μας κυβερνάνε δεν κάνουν μία συλλογική δήλωση ότι θα αποποιηθούν των όποιων προνομίων τους (βλέπε σουίτες, λιμουζίνες, τηλέφωνα, κόκ), ότι θα παραχωρήσουν στο δημόσιο ακόμη και μέρος της περιουσίας τους, για να απαλύνουν έστω συμβολικά το λαό; Ακόμη δεν μπορώ να αποβάλλω από τη μνήμη μου ένα παλαιότερο ρεπορτάζ στο «Πρώτο Θέμα» (24/1/2010) του Φρίξου Δρακοντίδη, όπου αναφερόταν ότι ο Κώστας Καραμανλής «αγόρασε το 18ο ακίνητό του». Προκλητικά για το κοινό αίσθημα είναι ακόμη τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν σε άρθρο της «Καθημερινής» (26/9/2010) σε σχέση με την ελληνική Βουλή, μετά από έρευνα του Νίκου Βαφειάδη. Για όσους δεν έτυχε να το διαβάσουν, ακολουθήστε το σύνδεσμο.
Το μόνο που οι άνωθεν ανακοινώνουν προς το λαό είναι τα διάφορα μέτρα: περικοπές μισθών, δώρων, συντάξεων, αύξηση της φορολογίας, μείωση των επιδομάτων. Επιπλέον, όπως αποδεικνύεται καθημερινά, οι πολιτικοί δεν κουράστηκαν ακόμη να πετάνε το μπαλάκι, όσον αφορά στο ποιος φταίει για το αδιέξοδο. Τι θα κάνανε ΑΥΤΟΙ καλύτερα αν ήταν στην κυβέρνηση. Πότε κι αν χρειάζεται να γίνουν εκλογές. Την ίδια στιγμή που η ανεργία ανεβαίνει κι η υπομονή εξαντλείται.
Σήμερα κανείς δεν είναι σίγουρος για τίποτα και κανέναν. Ανασφάλεια, μελαγχολία, στιγμές χαράς και πάλι επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση.
Ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι οι αντιδράσεις βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος δεν έγιναν για επικοινωνιακούς λόγους, ως απόρροια της τροπής των πραγμάτων; Για να κατευνάσουν κάπως, δηλαδή, το κοινό αίσθημα; Ποιος άραγε πιστεύει σήμερα στη ρομαντική προοπτική ότι οι άνθρωποι αυτοί πολιτεύονται για να φτιάξουν τα πράγματα στον τόπο μας; Το κακό με τους πολιτικούς μας είναι ότι εκτός των άλλων δεν έχουν ούτε πειθώ.
Εκλογές: αίτημα του λαού ή μήπως των κομμάτων;
Από την άλλη κι ο λαός όταν ψηφίζει δεν τους καταδικάζει. Προσωπική απορία που ακόμη δεν έχει απαντηθεί είναι η εξής: Ποιο θα αποτελούσε πιο ξεκάθαρο μήνυμα από το να ψηφίσουν μαζικά οι Έλληνες «άκυρο»; Χωρίς να γνωρίζω τι προβλέπεται από το Σύνταγμα σε αυτήν την περίπτωση, θεωρώ ότι κάτι τέτοιο θα μαρτυρούσε πιο έντονα τις διαθέσεις των ψηφοφόρων από την αποχή των τελευταίων ψηφοφοριών. Από την άλλη χθες μόλις μου ανέφεραν το σενάριο για τη «δύναμη της λευκής ψήφου». Αυτό το κομμάτι του Συντάγματος, αν και καίριο για τους ψηφοφόρους, δυστυχώς παραμένει ασαφές. Τα Μ.Μ.Ε., κυρίως η τηλεόραση, θα μπορούσαν να συμβάλουν προς αυτήν την κατεύθυνση καλώντας συνταγματολόγους που θα ενημέρωναν για τα δικαιώματα και τις επιλογές του εκλογικού σώματος, αντί να αναλώνουν το χρόνο τους στη φιλοξενία πολιτικών, οι οποίοι παραθέτουν τις υπέροχες προεκλογικές μπαρούφες τους.
Ποιον να πιστέψεις και γιατί; Τα δελτία ειδήσεων για παράδειγμα αρκούνται στην ερμηνεία ενός κομματιού της πραγματικότητας και δεν συναρμολογούν το πάζλ, η παρουσίαση των εξελίξεων συνεπώς χαρακτηρίζεται από αποσπασματικότητα, εκτός από λίγες εξαιρέσεις. Μία ενδιαφέρουσα, ακριβώς επειδή ήταν ερμηνευτική προσέγγιση στο θέμα της Κρίσης βρίσκεται διαδικτυακά στο http://vimeo.com/23053033 (πρώτο μέρος) και http://vimeo.com/23054664 (δεύτερο μέρος). Ομιλών σε αυτήν την εκπομπή είναι ο Θεοφάνης Μαλκίδης, διδάκτωρ Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, Λέκτορας του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης στο Τμήμα Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού Παρευξείνιων Χωρών. Ξεχώρισε επίσης η εκπομπή της «Μηχανής του Χρόνου» (Δεκέμβριος 2010, ΝΕΤ) για την πρώτη πτώχευση της Ελλάδας επί Χαρίλαου Τρικούπη, που έθεσε το θεατή στη διαδικασία να σκεφτεί μήπως η ιστορία στη χώρα μας επαναλαμβάνεται.
Όσον αφορά στο πρόσφατο ενδεχόμενο σχηματισμού οικουμενικής κυβέρνησης και τον τρόπο ματαίωσής του, λίγα μπορεί να πει κανείς: «ΚΡΙΜΑ» και «τα χειρότερα έρχονται». Η ανασχηματισμένη κυβέρνηση κατά πάσα πιθανότητα απλά θα παρατείνει το πρόβλημα, φοβάμαι πως δεν θα το λύσει.
«Το Παράπονο»: Το άκουσα στην περσινή συναυλία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη με την Τάνια Τσανακλίδου στο Φράγμα της Θέρμης (1/9/2010). Δεν ξέρω γιατί έγραψε αυτά τα λόγια ο Οδυσσέας Ελύτης, αλλά σιγοτραγουδώντας το εκείνο το βράδυ ο νους μου πήγαινε στα δικά μας. Στους νέους που κάνανε όνειρα, που σπούδασαν, που επιθύμησαν, που προσπάθησαν και τώρα εκτός ορισμένων εξαιρέσεων στη χειρότερη «ανεργούν», στην καλύτερη κάνουν μια δουλειά που δεν σχετίζεται με τις σπουδές τους. Κι επειδή δεύτερη ζωή δεν έχει, ας ζήσουμε όσο πιο όμορφα μπορούμε, με αξιοπρέπεια, ΑΥΤΗΝ. Δικό σας!