Το ποδόσφαιρο στη Μικρά Ασία

Φάνης Μαλκίδης




Το ποδόσφαιρο στη Μικρά Ασία. Ο Ελληνικός αθλητικός σύλλογος Μερζιφούντας "Πόντος "



Ο Ελληνικός Αθλητικός Σύλλογος Μερζιφούντας «Πόντος», ιδρύθηκε από μαθητές και αποφοίτους του Κολλεγίου «Ανατόλια» το 1903. Στη διοίκησή του συμμετείχαν τόσο οι μαθητές όσο και οι δάσκαλοι του κολλεγίου και η δραστηριότητά του αφορούσε τους τομείς του αθλητισμού, του πνεύματος, της τέχνης.

Επίσης, ο σύλλογος διοργάνωνε ερασιτεχνικές θεατρικές παραστάσεις, δημιούργησε εξαιρετική βιβλιοθήκη, ενώ το 1910 ο σύλλογος ανέλαβε την έκδοση του περιοδικού «Πόντος», «Μηνιαίον δημοσίευμα φιλολογικόν, επιστημονικόν και παιδαγωγικόν»

Ο Ελληνικός Αθλητικός Σύλλογος «Πόντος» κατέχει ιδιαίτερη θέση μεταξύ των συλλόγων εξαιτίας της ιδιαιτερότητας του χαρακτήρα του, αφού συγκροτήθηκε στο πλαίσιο ενός σχολείου και ταυτόχρονα εργάστηκε για την ταυτότητα των μελών του.

Στις τελευταίες εκλογές που έγιναν το Μάιο του 1920 στο αξίωμα προέδρου αναδείχθηκε ο καθηγητής Δ. Θεοχαρίδης, στη θέση του αντιπροέδρου ο Χαράλαμπος Ευσταθιάδης, γραμματέας ο Αναστάσιος Παυλίδης, ταμίας ο Συμεών Ανανιάδης, και υπεύθυνος για το αθλητικό τμήμα ο Γρηγόριος Τσακάλωφ. Όλοι τους 8 μήνες αργότερα θα συλλαμβανόταν από τους Τούρκους, και με εξαίρεση τον Τσακάλωφ ο οποίος ήταν Ρώσος πολίτης, θα δολοφονούνταν στην Αμάσεια το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1921.

Σημαντικό μέλος και αθλητής του Συλλόγου ήταν ο Συμεών Ανανιάδης. Ο Ανανιάδης γεννήθηκε στη Σαμψούντα, εισήχθη στο «Ανατόλια» το 1919, και ήταν πολύ καλός αθλητής του στίβου. Όπως γράφει ο συμμαθητής και φίλος του Ε. Κουζινός το 1920 έβλεπε το μέλλον του ρόδινο: «Είχαμε επιβιώσει από σφαγές τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια και είχε βάλει τρεις στόχους, να πιάσει και εάν είναι δυνατόν να «σπάσει» το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μέτρα, να φοιτήσει στην αμερικανική ιατρική σχολή στη Βηρυτό και να συνεχίσει σπουδές στη Βιέννη και να παντρευτεί μία όμορφη συμπατριώτισσα του από την περιοχή του Αλαχάμ το οποίο φοιτούσε στο αμερικανικό Λύκειο. Μάλιστα κάθε Σάββατο δεν έχανε την ευκαιρία να συμμετέχει στα συνεδριάσεις του «Πόντος», όπου εκεί την έβλεπε ο Συμεών». ( Couzinos E Twenty three years in Asia Minor (1899-1922). New York: Vantage Press 1969, σ. 67)

Στις 12 Φεβρουαρίου 1921 οι Τούρκοι περικύκλωσαν το «Ανατόλια». Αρχικά έψαχναν για όπλα και εκρηκτικά και στη συνέχεια αφού δε βρήκαν τίποτα κατευθύνθηκαν στο γραφείο του προέδρου του Κολλεγίου Γ. Γουάιτ. Εκεί οι Τούρκοι είδαν δύο χάρτες που απεικόνιζαν την περιοχή του Πόντου, σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες και τους Ρωμαίους. Η εύρεση των χαρτών οδήγησε τους Τούρκους να ζητήσουν να δουν τη βιβλιοθήκη του συλλόγου «Πόντος». Στη βιβλιοθήκη υπήρχαν εκατοντάδες βιβλία στην ελληνική και ειδικότερα στην αρχαιοελληνική γλώσσα, έργα κλασσικών συγγραφέων τυπωμένα τα περισσότερα στην Αθήνα. Ανάμεσά τους βρήκαν και ένα σημειωματάριο με τις δραστηριότητες του Συλλόγου, το οποίο θεωρήθηκε «επαναστατικό».

Η φωτογραφία του ποδοσφαιρικού τμήματος του Συλλόγου, ερέθισε ακόμη περισσότερο τους Τούρκους. Οι αθλητές της ποδοσφαιρικής ομάδας «Πόντος» είχαν άσπρες και μπλε οριζόντιες ρίγες και το γράμμα «Π» στο στήθος.

Το βράδυ της ίδιας μέρας ο Συμεών Ανανιάδης ο οποίος ήταν παρών κατά τη διάρκεια της εφόδου των κεμαλικών στη βιβλιοθήκη του Συλλόγου, μίλησε με τον Κουζινό, λέγοντάς του πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα. Όπως είπε ο Ανανιάδης «αυτό είναι το τέλος». Λίγο πριν τις 12 το βράδυ τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του συλλόγου κατευθύνθηκαν στο γραφείο του προέδρου του Κολλεγίου, όπου έγινε η σύλληψή τους από τους Τούρκους. Στην συνέχεια θα οδηγηθούν στην Αμάσεια όπου με ψευδείς κατηγορίες καταδικάστηκαν σε θάνατο μαζί με τις πιο σημαντικές προσωπικότητες του Ελληνισμού.

Οι σύλλογοι των Ελλήνων, προήλθαν από την ανάγκη που βίωνε ο Ελληνισμός να διατηρήσει την ιδιαιτερότητά του, να ανυψώσει το πνευματικό του επίπεδο, να ενισχύσει τους ανήμπορους, να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Στη Μερζιφούντα, η οποία αποτέλεσε πηγή αξιόλογων επιτευγμάτων, οι Έλληνες ίδρυσαν συλλόγους ιδιαίτερα σημαντικούς για τη διάδοση της εθνικής αυτογνωσίας και αυτοσυνειδησίας. Ο Ελληνικός Αθλητικός Σύλλογος «Πόντος» Μερζιφούντας αποτέλεσε ένα θεσμικό δημιούργημα των Ελλήνων, που συνέβαλλε αποφασιστικά στην πνευματική, πολιτισμική, αθλητική και κοινωνική ανύψωση.

Η συμβολή του Συλλόγου είναι τεράστια και αποτελεί πραγματικά μία εξαιρετική στιγμή όταν Έλληνες που ζουν σε όλο τον κόσμο, τιμούν τα μέλη του συλλόγου, θύματα της Γενοκτονίας. Το Δεκέμβριο του 2008 η Ποντιακή αδελφότητα Αδελαίδας Αυστραλίας και η ποδοσφαιρική του ομάδα «Ποντιακοί Αετοί» διοργάνωσαν αγώνα με επίλεκτους ποδοσφαιριστές της Μελβούρνης, προς τιμήν των θυμάτων του Συλλόγου. Η ομάδα των Ποντιακών Αετών φόρεσε πιστά αντίγραφα της στολής του συλλόγου «Πόντος». Αντίστοιχο ποδοσφαιρικό παιχνίδι έγινε στις 12 Μαΐου 2009, με αντίπαλους τους παλαίμαχους διεθνείς ποδοσφαιριστές του Πανελληνίου Συνδέσμου Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών και τους παλαίμαχους της Καβάλας. Εδώ αντίγραφα της φανέλας του «Πόντος» φόρεσαν οι παλαίμαχοι της Καβάλας. Αντίστοιχα παιχνίδια έγιναν στις Σέρρες με πρωτοβουλία της τοπικής Ευξείνου Λέσχης, στο  Βερολίνο με πρωτοβουλία του Συλλόγου Ποντίων, και στη Βέροια.

Η έρευνα έδειξε και στο μέλλον θα δείξει ακόμη πιο έντονα ότι σύλλογοι και σωματεία, οργανωμένες θεσμικές εκφράσεις των Ελλήνων που έζησαν για χιλιάδες χρόνια στη Μικρά Ασία όπως ο «Πόντος» της Μερζιφούντας ξεχώρισαν με τη δραστηριότητά τους και απέδειξαν την πραγματική κοινωνική και αθλητική τους προσφορά.

Διωγμοὶ χριστιανῶν ὑπηκόων τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας . Γ. Λεκάκης

Διαβάστε το κείμενο του Γ. Λεκάκη "Διωγμοὶ χριστιανῶν ὑπηκόων τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας"  στον ιστότοπο

http://www.kairatos.com.gr/1912-1918.pdf

Ο Σύλλογος "Πόντος "

Πόντος Μερζιφούντα Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια




Ο Ελληνικός Αθλητικός Σύλλογος "Πόντος" (1903-1921) ήταν αθλητικός και πολιτιστικός σύλλογος που λειτούργησε στις αρχές του 20ού αιώνα στην πόλη Μερζιφούν (τουρκ. Merzifon) που ανήκε στο παλιό βιλαέτι Ρουμ (Rum Eyaleti) του Πόντου και σήμερα ανήκει στην περιφέρεια Αμάσειας της Τουρκίας.





1 Ίδρυση

2 Χρώματα-Έμβληματα

3 Διάλυση

4 Εκδηλώσεις μνήμης

5 Αναφορές


Ίδρυση

Ο Σύλλογος ιδρύθηκε το 1903 από Έλληνες σπουδαστές και αποφοίτους του αμερικανικού κολλεγίου "Ανατόλια" (Anatolia College in Merzifon), το οποίο λειτουργούσε στην πόλη από το 1886 ως το 1924 υπό τη διεύθυνση της αμερικανικής ιεραποστολής και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου λειτουργεί μέχρι σήμερα.[1] Στη διοίκηση του Συλλόγου "Πόντος" συμμετείχαν και εκπαιδευτικοί του κολλεγίου και οι δραστηριότητές του ήταν αθλητικές, καλλιτεχνικές και επιμορφωτικές. Ο σύλλογος δημιούργησε βιβλιοθήκη, ανέβασε θεατρικές παραστάσεις, δημιούργησε ομάδα ποδοσφαίρου και είχε πάνω από 180 μέλη. Από το 1910 εξέδιδε μηνιαίο περιοδικό "φιλολογικόν, επιστημονικόν και παιδαγωγικόν" με τίτλο: "Πόντος".[2] Επίσης, διατηρούσε τμήμα μουσικής και από το 1913 ορχήστρα εγχόρδων, υπό τη διεύθυνση του Ν.Σ. Σειρηνίδη.[3]


Χρώματα-Έμβληματα

Οι αθλητές του συλλόγου φορούσαν φανέλες με οριζόντιες λευκές και γαλάζιες ρίγες που θύμιζαν την ελληνική σημαία και λευκά παντελονάκια. Στο στήθος είχαν ζωγραφισμένο το ελληνικό γράμμα "Π". Στη σφραγίδα του συλλόγου απεικονίζονται μια μπάλα (αθλητισμός), μια κουκουβάγια (πνεύμα) και μια λύρα (μουσική), που αντιπροσωπεύουν την τριπλή του δράση: αθλητική, φιλολογική, μουσική.


Διάλυση

Το Μάιο του 1920 πρόεδρος του Δ.Σ. του συλλόγου εκλέχτηκε ο καθηγητής Δ. Θεοχαρίδης, αντιπρόεδρος ο Χαράλ. Ευσταθιάδης, γραμματέας ο Αναστάσιος Παυλίδης, ταμίας ο Συμεών Ανανιάδης και υπεύθυνος αθλητισμού ο Γρηγόριος Τσακάλωφ. Το Φεβρουάριο του επόμενου έτους εκτός από τον Τσακάλωφ, οι υπόλοιποι συνελήφθησαν από τους Τούρκους με την κατηγορία της αντεθνικής δραστηριότητας και λίγους μήνες αργότερα εκτελέστηκαν. Μαζί τους εκτελέστηκε και ο ταμίας και κορυφαίος αθλητής του συλλόγου Συμεών Ανανιάδης από τη Σαμψούντα, ο οποίος ήταν πολύ καλός δρομέας ταχύτητας και φιλοδοξούσε να σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ των 100 μ.[4] Το χτύπημα αυτό των κεμαλικών αρχών είχε ως αποτέλεσμα να διακοπεί η δράση του συλλόγου.


Εκδηλώσεις μνήμης

Η εικοσαετής δράση του συλλόγου του Μερζιφούντα άφησε έντονη μνήμη στους επιζήσαντες της ποντιακής γενοκτονίας. Το Δεκέμβριο του 2008 η "Ποντιακή Αδελφότητα Αδελαΐδας" Αυστραλίας και ο ποδοσφαρικός σύλλογος της αδελφότητας "Ποντιακοί Αετοί" αποφάσισαν να τιμήσουν τη μνήμη των θυμάτων του ποντιακού συλλόγου. Διοργάνωσαν ποδοσφαιρικό αγώνα με αντιπάλους μια μικτή επιλέκτων της Μελβούρνης, στον οποίο αγωνίστηκαν με την ιστορική ριγέ γαλανόλευκη φανέλλα του Πόντου Μερζιφούντα.


Επίσης, το Μάιο του 2009 διοργανώθηκε στην Καβάλα αγώνας παλαιμάχων μεταξύ ομάδας του Π.Σ.Α.Π. και παλαιμάχων της Καβάλας, οι οποίοι αγωνίστηκαν με την ιστορική φανέλα του Πόντου Μερζιφούντα.



[Επεξεργασία] Αναφορές↑ Welcome to Anatolia

↑ http://www2.egiklopedia.gr/imeportal/Forms/fLemma.aspx?lemmaId=6281

↑ http://www2.egiklopedia.gr/imeportal/Forms/fLemmaBody.aspx?lemmaid=6281

↑ Φάνη Μαλκίδη, "Το ποδόσφαιρο στη Μικρά Ασία", εφ. Πανιώνιος Κόσμος, φ. 53 (13/2/2010), σελ. 3.

Ανακτήθηκε από http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B5%CF%81%CE%B6%CE%B9%CF%86%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1

ΑΟΖ και γενοκτονία

ΑΟΖ, Γενοκτονία και Θεωρία Παιγνίων




Ν. Λυγερός


Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι τα θέματα της ΑΟΖ και της Γενοκτονίας μπορούν να συσχετίζονται. Κι όμως η πραγματικότητα το αποδεικνύει. Ένα αποτελεσματικός τρόπος για να κατανοήσουμε αυτό το γεγονός είναι να το εντάξουμε στο πλαίσιο της θεωρίας παιγνίων. Σε αυτό, οι παίκτες έχουν αρχικά συμφέροντα, τα οποία λειτουργούν ως υπόβαθρο, αλλά και στρατηγικές συμπεριφοράς μέσα στο πεδίο δράσης. Καθώς η ΑΟΖ δρα ως καταλυτικό στοιχείο, προκαλεί αναμενόμενες αντιδράσεις. Ο καθορισμός της γεώτρησης στην περιοχή, όπου συνορεύουν οι ΑΟΖ της Κύπρου και του Ισραήλ μετά από την διακρατική συμφωνία, αποτελεί αλλαγή φάσης του παιγνίου. Αυτό δεν είναι πια δυνητικό, διότι η γεώτρηση είναι μία υλοποίηση. Όσο ήταν δυνητικό το παίγνιο, ο κάθε παίκτης μπορούσε να θεωρήσει ότι υπάρχει ή όχι, ανάλογα με τη θέλησή του. Τώρα αυτό δεν ισχύει πια. Επιπλέον, οι προκλητικές κινήσεις της Τουρκίας, οι οποίες δεν είναι παρά κινήσεις απόγνωσης, προκαλούν αναπόφευκτα αντιδράσεις από τους άλλους παίκτες. Το Ισραήλ έχει υποστεί μία γενοκτονία. Η Ελλάδα έχει υποστεί μία γενοκτονία.

Και η Κύπρος ένα έγκλημα πολέμου. Αυτές οι περιοχές δεν είναι τυχαίες και αποτελούν διαχρονικά μία συνέχεια. Μία από τις καλύτερες αποδείξεις είναι οι Ιππότες της Μάλτας, οι οποίοι είναι οι διάδοχοι των Ιπποτών των Ιεροσολύμων, της Κύπρου και της Ρόδου. Έχει ενδιαφέρον ν' αντιληφθούμε ότι η έννοια της ΑΟΖ καλύπτει μέσω των διακρατικών συμφωνιών, αλλά και του ευρωπαϊκού πλαισίου την ίδια τοπολογική συνεκτικότητα. Έχουμε λοιπόν ένα τοποστρατηγικό πεδίο δράσης, στο οποίο ιστορικά ανήκε κι η Αρμενία, η οποία έχει υποστεί κι αυτή μία γενοκτονία. Και δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι η αναφορά σε αυτή, αλλά και στα κατεχόμενα της Κύπρου διώκεται ποινικά στην Τουρκία, διότι υπάρχει άρθρο που την απαγορεύει στον Ποινικό της Κώδικα. Όταν εξετάζουμε ολικά αυτό το πλαίσιο αντιλαμβανόμαστε ότι η κίνηση του Ισραήλ ως αντίποινα στις στρατιωτικές κινήσεις της Τουρκίας, που αφορά την προώθηση της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων μέσω του lobby τους, όχι μόνο δεν είναι εκτός πλαισίου, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι, αλλά είναι ορθολογική μέσα στη θεωρία παιγνίων. Δεν είναι λοιπόν μία κίνηση αντιπερισπασμού, όπως μπορεί να χαρακτηρισθεί επιφανειακά. Το πλαίσιο της ΑΟΖ με τα 200 Ναυτικά Μίλια επιτρέπει μία συνοχή την οποία δεν υποστήριζαν τα χωρικά ύδατα με τα 12 Ναυτικά Μίλια. Είναι ελάχιστοι αυτοί που αντιλήφθηκαν αυτές τις επιπτώσεις, οι οποίες είναι ριζοσπαστικές και θεμελιακές. Αφού προσπαθεί η Τουρκία να αποφύγει τις αναγνωρίσεις των γενοκτονιών που έχει πράξει, δυσκολεύεται να δράσει ανεξάρτητα και ποντάρει στις υποχωρήσεις των άλλων παικτών. Αυτό προσπάθησε με την υπόθεση του Αρτσάχ στη γη, αυτό προσπαθεί με την ΑΟΖ στη θάλασσα. Αλλά η ανθρωπότητα και ο χρόνος δεν ξεχνούν.

Μικρά Ασία

Φάνης Μαλκίδης

Μικρά Ασία: Από το σκοτάδι και το παρασκήνιο στο φως και αλήθεια.

Μέρος της ομιλίας στο προσφυγικό οικισμό Γλύφα Ηλείας, στις εκδηλώσεις για τη Μικρά Ασία που οργάνωσε ο Δήμος Πηνειού.



«Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη; Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι; …»

Γ. Σεφέρης Δοκιμές



«Οι άνθρωποι δυστυχώς είναι επιρρεπείς στη λήθη», αναφέρει Κική Δημουλά για τον Έρωτα, θέλοντας να σηματοδοτήσει την απώλειά του. Οι απώλειες γίνονται μεγαλύτερες, όταν η λήθη γίνεται σημαία και προπαγάνδα ενάντια στη μνήμη. Τότε, ο θάνατος, ο προερχόμενος από την αμνησία, είναι η μοιραία κατάληξη. Η άνοδος του τουρκικού εθνικισμού, οδήγησε σε συστηματικούς διωγμούς του ελληνικού στοιχείου που διήρκεσαν από το 1913 ως το 1924. 1.000.000 Έλληνες από τους 2.650.000 που ζούσαν το 1914, δολοφονήθηκαν και μαζί τους δολοφονήθηκε η μακραίωνη του ελληνικού πολιτισμού.

Το τελευταίο μέρος του ανθρώπινου δράματος παίζεται τον Αύγουστο του 1922. Στις 27 Αυγούστου, οι Τούρκοι μπαίνουν στη Σμύρνη και αρχίζει ο εμπρησμός της και η καταστροφή κάθε ελληνικής παρουσίας . Εκεί, όπως σημειώνει ο πρόξενος των ΗΠΑ George Horton «δεν έλειπε τίποτε σχετικά με τη θηριωδία, την ακολασία, την σκληρότητα και όλη τη μανία του ανθρώπινου πάθους». Εικοσιπέντε χιλιάδες (25.000) Έλληνες χάθηκαν στην πυρκαγιά, ενώ μόνο το διάστημα από 27 Αυγούστου μέχρι 4 Σεπτεμβρίου 1922 δολοφονήθηκαν 50.000 Έλληνες. Στις 28 Αυγούστου 1922 κατακρεουργήθηκε ο μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος, και μαζί του 342 κληρικοί της Μητροπόλεως Σμύρνης και των περιχώρων οι οποίοι πρώτα βασανίστηκαν.
Τη δολοφονία, την εκδίωξη των Ελλήνων, ακολούθησε η καταστροφή κάθε ίχνους ελληνικής παρουσίας, αυτό άλλωστε υποδηλώνει η φωτιά στη Σμύρνη.


Περίπου 1,5 εκατομμύριο Έλληνες αναγκάστηκαν να έρθουν σαν πρόσφυγες στην Ελλάδα, αφήνοντας πίσω τους 1.000.000 νεκρούς και χιλιάδες αγνοούμενους.

Γράφει σχετικά η Διδώ Σωτηρίου: «Βάλαν φωτιά στη Σμύρνη…εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος, τρελός από φόβο, αρχίνησε να τρέχει…και να ξεχύνεται στη παραλία σαν μαύρο ποτάμι…μπρος θάλασσα και πίσω σφαγή». Και σε άλλο έργο της η ίδια γράφει: «…βάλθηκαν να τρέχουν να φεύγουν κυνηγημένοι απ΄ το τούρκικο μαχαίρι και τη φωτιά του πολέμου. Έρχεται μια τραγική στιγμή στη ζωή του ανθρώπου, που το θεωρεί τύχη να μπορέσει να παρατήσει το έχει του, την πατρίδα του το παρελθόν του και να φύγει, να φύγει λαχανιασμένος αποζητώντας αλλού τη σιγουριά. ….Ενάμισι εκατομμύριο αγωνίες και οικονομικά προβλήματα ξεμπαρκάρανε στο φλούδι της Ελλάδας, με μια θλιβερή ταμπέλα κρεμασμένη στο στήθος: «Πρόσφυγες!» ….Χωρίς πατρίδα χωρίς δουλειά χωρίς σπίτι….».

Ο πρέσβης των ΗΠΑ Η. Morgenthau παρομοιάζει τους πρόσφυγες αυτούς με 26.000.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά οι οποίοι είχαν ξαφνικά και απρόσμενα φτάσει στα λιμάνια των ΗΠΑ. Όταν άρχισε ή Συνδιάσκεψη της Λωζάννης την 1η Νοεμβρίου 1922 έμεναν ακόμα στην Κωνσταντινούπολη και στα περίχωρά της, καθώς και στην Ίμβρο και την Τένεδο περίπου 300.000 Έλληνες και στον Πόντο ελληνόφωνοι αλλά σαν μουσουλμάνοι μη ανταλλάξιμοι, άλλες 400.000. Οι περισσότεροι έφυγαν με την ελληνοτουρκική συνθήκη της ανταλλαγής των πληθυσμών και άλλοι στους διωγμούς που ακολούθησαν το 1942, το 1955 και το 1964 και σήμερα μένουν μόνο ο άγνωστος αριθμός ελληνόφωνων στον Πόντο.


Η εκδίωξη των Ελλήνων, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα όχι μόνο στην ελληνική αλλά και στην ανθρώπινη ιστορία. Η γενοκτονία των Ελλήνων είναι ένα ζήτημα το οποίο παρέμεινε στο περιθώριο για πολλά χρόνια. Είναι ένα πολιτικό ζήτημα και η διεθνής του προέκταση αναφέρεται στην υποχρέωση των κρατών και των διεθνών οργανισμών να αναγνωρίσουν τη γενοκτονίας και να αποκαταστήσουν με αυτόν τον τρόπο, την βλάβη που υπέστησαν.

Από την άλλη το σύγχρονο τουρκικό κράτος οφείλει να αναλάβει την ευθύνη για τη γενοκτονία των Ελλήνων, χωρίς να κάνει προπαγάνδα. Κάθε λαός  και ιδιαίτερα οι Έλληνες οι οποίοι έχουν χάσει χιλιάδες συμπατριώτες τους, έχουν το δικαίωμα  στην μνήμη, έχουν  το δικαίωμα να απαιτούν με επιμονή την επίσημη αναγνώριση από τις αρχές των εγκλημάτων και αδικιών που διαπράχτηκαν σε βάρος του.

Η εκδήλωση για τη Μικρά Ασία στο

http://www.protinews.gr/index.php?option=com_frontpage&Itemid=1&limit=16&limitstart=16

Νάνσυ Χόρτον. Μικρά Ασία

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ

Αγαπητοί φίλοι,

Πριν αρχίσω την ομιλία μου για την καταστροφή της Σμύρνης, θέλω να σας κάνω γνωστό ότι ο πατέρας μου υπηρέτησε δύο φορές στη Θεσσαλονίκη. Την πρώτη φορά, όταν έγινε το κίνημα των Νεότουρκων και τη δεύτερη κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Γνωρίζοντας λοιπόν και εγώ, κοντά σε κείνον, για τον μακρύ και σκληρό αγώνα των Ελλήνων για την απελευθέρωση της Μακεδονίας, είμαι σίγουρη ότι και στο μέλλον δεν θα υπάρξει κανένα εμπόδιο που δεν θα μπορέσουν να το υπερνικήσουν οι Έλληνες.

Και τώρα ας έρθω στο θέμα μου:

Οι περισσότεροι συνήθως ενδιαφέρονται για την πολιτική άποψη των γεγονότων της Μικρός Ασίας. Μια και μου ζητήθηκε όμως να μιλήσω για τις εμπειρίες του πατέρα μου, ας σημειώσω ότι είχε ένα μυστικιστικό δεσμό με τη Σμύρνη. Πώς ένας Γιάνκης δέκατης γενιάς από μια κωμόπολη στα βορεινά της Πολιτείας της Νέας Υόρκης σχετίστηκε τόσο με μια πόλη στην ακτή της Μικρός Ασίας; Μικρό παιδί ο πατέρας του του διάβαζε από τη Βίβλο, μεταξύ των άλλων και από το βιβλίο της Αποκάλυψης. Η Σμύρνη, ως η τελευταία από τις επτά πόλεις της Αποκάλυψης που επέζησε του έκανε βαθιά εντύπωση, που την κράτησε σε όλη του τη ζωή και την ανέφερε συνέχεια στα έργα του. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του υπηρέτησε σε πολλά άλλα διπλωματικά πόστα, σε μέρη που θεωρούνταν καυτά, αλλά όπως έλεγε, η Σμύρνη ήταν η Μέκκα των φιλοδοξιών του. Φαίνεται λοιπόν ότι ήταν μοιραίο να είναι παρών στο θάνατο των χριστιανών και την καταστροφή της πόλης. Η Σμύρνη ήταν ή μοίρα του. Είχε συνδέσει στενά τον συμβολισμό της Αποκάλυψης για τον αγώνα ανάμεσα στο καλό από τη μια μεριά και το σκοτάδι από την απληστία από την άλλη με τα γεγονότα που παρακολουθούσε στη Σμύρνη και τα οποία οδήγησαν στην καταστροφή της.

Μικρά Ασία: Βιβλιογραφία

Η βιβλιογραφία που παρατίθεται είναι ενδεικτική και το πιο σημαντικό είναι ότι τα βιβλία για τη Μικρά Ασία  αυξάνουν  συνεχώς.  


Καργάκος, Σαράντος Ι. Η μικρασιατική εκστρατεία (1912 - 1922) : Από το έπος στην τραγωδία / Σαράντος Ι. Καργάκος. - 1η έκδ

Βενιζέλος, Ελευθέριος. Ποιοι οι υπεύθυνοι διά την μικρασιατικήν καταστροφήν. Τα απώτερα αίτια των σημερινών οικονομικών μας δυσχερειών : Τρεις ιστορικαί αγορεύσεις του πρωθυπουργού κ. Ε. Κ. Βενιζέλου / Ελευθέριος Βενιζέλος. - 1η έκδ. - Αθήνα : Πελεκάνος, 2010. . - Αθήνα : ΠεριΤεχνών, 2010. - 464σ. · 24x17εκ.

Στρατηγός, Ξενοφών. Η Ελλάς εν Μικρά Ασία : Ιστορική επισκόπησις: Επί τη βάσει επισήμων εγγράφων και πηγών / Ξενοφών Στρατηγός. - 1η έκδ. - Αθήνα : Πελεκάνος, 2010. - 422σ. · 25x18εκ.

Hemingway, Ernest. Με υπογραφή Χέμινγουεϊ : 1920-1922: Ιταλία, Βαλκάνια, Μικρασιατική καταστροφή / Έρνεστ Χέμινγουεϊ · μετάφραση Κώστας Καλογρούλης, Ηλίας Μαγκλίνης. - 1η έκδ. - Αθήνα : Εκδόσεις Καστανιώτη, 2010. - 380σ. · 21x14εκ. - (Εικοστός Αιώνας)

Σαλκιτζόγλου, Παναγιώτης Α. Η Μικρά Ασία στην επανάσταση του 1821 : Η συμβολή των Μικρασιατών στον εθνικό αγώνα / Παναγιώτης Σαλκιτζόγλου. - 1η έκδ. - Αθήνα : Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, 2010.

Όταν οι εγκύκλιοι των "θεσμικών" εορτάζουν (!) τη Γενοκτονία στη Μικρά Ασία

Φάνης Μαλκίδης


Όταν οι εγκύκλιοι των "θεσμικών" εορτάζουν (!) τη Γενοκτονία  στη Μικρά Ασία

Να σταματήσει επιτέλους η Ύβρις έναντι των τεθνεώτων και των ζώντων



Ήδη από τη δεκαετία του 1990 με την κωμικοτραγική  ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου για τη Μικρά Ασία, με το οποίο αναγνωρίζεται η 14η Σεπτεμβρίου ως ημέρα μνήμης,  όπου έλεγαν εάν αυτό που έγινε εκεί ήταν Γενοκτονία,  το ελληνικό κράτος αποτελεί μία παγκόσμια πρωτοτυπία. Αρνούμενο να συμβάλλει στο αυτονόητο, δηλαδή στην αναγνώριση και διεθνοποίηση της γενοκτονίας, όταν δεν απουσιάζει, τότε λειτουργεί εχθρικά. Με την απόδοση τιμής του πρωθυπουργού (2008) και του υπουργού εξωτερικών (2000) στον Κεμάλ, τον οποίο ο σχετικός νόμος του ελληνικού κράτους έχει αναγνωρίσει ως τον βασικό υπεύθυνο της Γενοκτονίας (!), έως την προκλητική απουσία του ζητήματος από τις διμερείς και διεθνείς αναφορές και κινήσεις της Ελλάδος.



Ωστόσο αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι η επανάληψη δύο τυπικών –ουσιαστικών αναφορών, οι οποίες δείχνουν τη σοβαρότητα του κράτους. Σοβαρότητα η οποία φαίνεται από τα μικρά και από τα μεγάλα.



Στα έγγραφα, δημόσια εννοείται που υπογράφονται ως εγκύκλιοι, ή οτιδήποτε άλλο που διακινούνται από το Υπουργείο Εσωτερικών κλπ, κλπ, τις Περιφέρειες, τις Περιφερειακές Ενότητες καλείται ο ελληνικός λαός να εορτάσει (!!!!!!!) τη ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας. Τι μπορείς να πεις αλήθεια παραπάνω, όταν σε πλημμυρίζει η θλίψη. Δεν βλέπουν τι υπογράφουν, τι στέλνουν, τι διακινούν στα μέσα ενημέρωσης, στους συλλόγους, στους πολίτες;



Επίσης παρότι έχει ψηφιστεί ως ημέρα μνήμης η 14η Σεπτεμβρίου, και όλοι γνωρίζουμε πλέον γιατί, κάθε χρόνο με αυθαίρετο τρόπο με σχετική κρατική κίνηση, μετατίθεται η ημερομηνία σε άλλη. Έτσι χάνεται η ουσία της ημέρας και η σημασία της για όλους μας και βεβαίως απαλλάσσεται η Τουρκία. H 14η Σεπτεμβρίου  έχει γίνει ημέρα- λάστιχο και όταν το κράτος αποφασίζει να την «τιμήσει», αυτή έχει χάσει το ουσία της. Πέρα βεβαίως από το γεγονός της διαδικασίας με ένα τελετουργικό που θυμίζει την ρήση «να βγούμε από την υποχρέωση».



Οι κινήσεις αυτές πρέπει να σταματήσουν τώρα. Κανείς δεν εορτάζει, πόσο μάλλον οι απόγονοι των θυμάτων κανείς δεν θέλει να τιμά την 14η Σεπτεμβρίου  όποτε κρίνει το κράτος και τα συμφέροντά του.



Η ύβρις να σταματήσει τώρα και το ελληνικό κράτος, το πολιτικό σύστημα και οι θεσμοί του, κεντρικοί και περιφερειακοί να αναλάβουν τα ευθύνες και τις υποχρεώσεις τους. Όπως μας νουθετούν να πράξουμε εμείς. Οι πολίτες όμως έχουν δικαιώματα και κυρίως ευθύνη και χρέος. Και αυτά έχουμε αναλάβει εδώ και καιρό.

Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού Μόσχας- Греческого культурного центра -Москва,

Μόσχα, 12 Σεπτεμβρίου 2011




Αγαπητοί φίλοι,



Στα πλαίσια κύκλου διαλέξεων, στη ρωσική, αφιερωμένου στην ελληνική λογοτεχνία από την αρχαιότητα έως τις μέρες μας, που πραγματοποιούνται στο Διεθνές Ίδρυμα Σλαυικής Γραφής και Πολιτισμού, το Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού είναι στην ευχάριστη θέση να σας προσκαλέσει στη διάλεξη της διδάκτορα φιλολογικών επιστημών, καθηγήτριας στην Έδρα Ιστορίας Θρησκειών της Φιλοσοφικής Σχολής του Κρατικού Πανεπιστημίου Μόσχας «Lomonosov» κας Όλγας Όσιποβα με θέμα: «Αρχαία ελληνική ιστοριογραφία».

Περί της ανθρώπινης αντίστασης Ν. Λυγερός

Περί της ανθρώπινης αντίστασης




Ν. Λυγερός



Μετάφραση από τα γαλλικά: Σάνη Καπράγκου







Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα ποτέ δεν στηρίζονται στους ανθρώπους. Ολόκληρη η στρατηγική τους είναι βασισμένη στην έννοια του ατόμου και με τρόπο αποκλειστικό. Μόνον η ανθρώπινη αντίσταση είναι δυνατό να μάχεται αποτελεσματικά εναντίον τους. Έτσι, η ιστορία δείχνει με τρόπο αδυσώπητο την εσφαλμένη αντίληψη του Jean-Paul Sartre σε σύγκριση με τον Αlbert Camus. Ο ένας πίστευε στην ιστορία κι o άλλος στον άνθρωπο. Η ιστορία δεν πίστεψε τον πρώτο ενώ οι άνθρωποι εξακολουθούν να σκέφτονται τον δεύτερο. Η σκληρότητα των λόγων δεν μπόρεσε να αποφύγει την πτώση. Και το τείχος δεν αντιστάθηκε στον επαναστατημένο άνθρωπο. Μόνο που θα χρειαζόταν να περιμένουμε δεκαετίες για να δούμε το πέπλο να σχίζεται. Ένα ολοκληρωτικό καθεστώς δεν είναι λύση για να πολεμήσουμε ένα άλλο ολοκληρωτικό καθεστώς.

Διότι και τα δύο προσπαθούν με κάθε μέσο να συνθλίψουν τους ανθρώπους, για να εξασφαλίσουν το μέλλον τους που δεν είναι άλλο από μια μορφή του αιωνίου παρόντος. Δεν υπάρχει παρά μόνον ο άνθρωπος για να θέσει ένα τέλος σε τούτη την κοινωνική αιωνιότητα. Ούτε ο ναζισμός, ούτε ο κομουνισμός δεν υπήρξαν λύσεις για την ιστορία κι ακόμη λιγότερο για την ανθρωπότητα. Αυτό είναι το μάθημα ενός συνεπούς παραλόγου αποδεδειγμένου από την προγραμματική δράση του Albert Camus. Yπήρξε, ωστόσο, ουσιαστικά μόνος σ’ ολόκληρη τη δίκαιη ζωή του και δεν είναι παρά μόνον οι μεταγενέστεροι που δικαίωσαν τις επιλογές της ύπαρξής του. Είναι, συνεπώς, αναγκαίο να είμαστε εχέφρονες πριν κρίνουμε τους άξιους για τα πάντα ανθρώπους, διότι είναι οι πρώτοι άνθρωποι.



Είναι εξίσου σημαντικό να ερμηνεύσουμε το αρμενικό ζήτημα μέσα στο ίδιο εννοιολογικό πλαίσιο. Η τρέχουσα στρατηγική τού αρμενικού ζητήματος είναι στο βάθος πρώτ’ απ’ όλα αμυντική. Ως εάν η ιστορία μπορούσε να προχωρήσει δίχως την παρέμβαση του ανθρώπου. Η διεκδίκηση της αναγνώρισης της γενοκτονίας δεν μπορεί να είναι τελικός στόχος. Είναι ήδη αναγκαίο να προβλεφθεί η συνέχεια, όχι μόνον για τη διαδικασία της αποκατάστασης, μα και για ό,τι οφείλουμε ν’ αφήσουμε στον μέλλον ενός λαού που ζει χάρη στο θάρρος του, όμως μέσα σε μία σίγουρη αβεβαιότητα. Η αρμενικότητα δεν είναι και δεν μπορεί να είναι μόνον μια ανάμνηση της αντίστασης του παρελθόντος. Η οδός υπάρχει ήδη, ωστόσο ποιος θα τολμήσει να την πάρει για να ηγηθεί του αρμενικού λαού όχι μόνον σε μια ειρήνη μια σε μια ανθρώπινη αξιοπρέπεια κατά της βαρβαρότητας ενός τουρκικού μηχανισμού προπαγάνδας, που δεν ικανοποιείται να είναι ο φτωχός συγγενής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μέσω των Νεοτούρκων και του Κεμάλ, μα προσπαθεί να τοποθετεί αυτούς τους τελευταίους σε μια σαφή παρένθεση προκειμένου να επιτύχει ένα νεο-οθωμανικό σχήμα, που δεν αφήνει ούτε περιθώριο στο αρμενικό ζήτημα. Εάν αυτό δεν το συνειδητοποιήσουμε και επιμείνουμε ν’ ακολουθούμε την ίδια οδό, δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε εάν ξαναζήσουμε τη νοσταλγία των ανθρώπων σαν τον Albert Camus.