Έρευνα: Μια μέρα μετά την τέλεση λειτουργίας στην Παναγιά Σουμελά του Πόντου το Πινάκιο «φιλοξενεί» απόψεις γιατί δεν επιδέχεται αμφισβητήσεως η Γενοκτονία των Πόντιων αλλά και των Αρμενίων
Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου pinakio.blogspot.com
Η καρδιά του Ποντιακού ελληνισμού χθες στη γιορτή της Μεγαλόχαρης χτύπησε στην ιστορική Μονή της Παναγίας Σουμελά στον Πόντο
Ποιος αλήθεια περιμένει να μπει το κράτος αυτό πρωτοπόρο στην αναγνώριση της Γενοκτονίας;
Στην απάντηση δεν υπάρχει ούτε η λέξη Γενοκτονία, ούτε έγκλημα, ούτε αναφορά στο θύτη Τουρκία. Αντιθέτως όπως αναφέρεται το παρελθόν δεν πρέπει να εμποδίζει τη συνεργασία, φιλία κλπ
Νόελ Μπάξερ – Συγγραφέας-
Νίκος Μουρατίδης - εκδότης - συγγραφέας - μουσικός παραγωγός
Στην έρευνα του Πινακίου απαντά και ο Νίκος Μουρατίδης ο οποίος μιλά για προσπάθειες παραποίησης της ιστορίας....Διαβάστε τι είπε:
Αυτοί που επιμένουν (στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας) είναι σαν να ζητάνε στους Ποντίους αλλά και στον ελληνικό λαό να ξεχάσουν την ιστορία και τις ρίζες τους;
Δε θα ‘θελα να προσεγγίσω την
άγρια γενοκτονία των Ποντίων με οπτική ιστορικού, θ’ αφήσω την ίδια την ιστορία, να καταγράψει με τη βαρύτητα και τη ιστορική συνείδηση κι αναλυτικότητα, που προσδίδει ο χρόνος. Ακόμα κι αν χρειαστούν αιώνες, τα πώς
και τα γιατί που αφορούν στη γείτονα και –εις τους αιώνας των αιώνων- «φίλη» χώρα, θα παραμένουν αναπάντητα με την ανοχή της διεθνούς κοινότητας, χάρη στην πλάτη της οποίας, η φίλη-γείτονας χώρα, προβαίνει σε νέα εγκλήματα. Θα σταθώ μονάχα σε μια μνήμη, που πέρασε γενιά τη γενιά από την οικογένειά μου με το επώνυμο, που μαρτυράει την καταγωγή. Θα μείνω στη μνήμη της εικόνας της γιαγιάς που δε γνώρισα, γιατί ενόσω εγώ βάραινα την κοιλιά της δικής μου μάνας, εκείνη, η γιαγιά Βασιλική
αργόσβηνε έχοντας προ πολλού τσαλαπατήσει τα ογδόντα της χρόνια, αργόσβηνε σ’
ένα δημόσιο ψυχιατρείο, μιας κι η ψυχή στη δική της περίπτωση, έχασε ένα
κομμάτι από το πνεύμα της, λίγα χρόνια πριν φύγει η ίδια από τη ζωή, που αλλιώς
κι αλλού την ονειρεύτηκε σαν παιδί κι αλλού την έφερε ο διωγμός. Μέσα μου
κράτησα το θλιμμένο και γεμάτο γνώση βλέμμα της, που ξεπήδαγε σπινθηροβόλο από
δυο τρεις φωτογραφίες, που σώθηκαν.
Το ρόλο της στη ζωή μου, αποκατέστησε η παιδική της φίλη-«αδελφή», που δεν σταμάταγε να μου την περιγράφει σαν παιδί και σαν ενήλικη. Πώς συνέβη και με τον ερχομό τους στην
Ελλάδα να καταλύσουν σ’ ένα χωριό της Δράμας αρχικά, πριν τελικά κατέβουν προς
τον εύφορο κάμπο της ιδιαίτερής μου πατρίδας, που ‘θελε χέρια κι έδινε ψωμί
στους ξεριζωμένους στα χωράφια της αποστραγγισμένης παλιά ιστορικής λίμνης,
αυτής στον κάμπο των Γιαννιτσών. Κι όσο μεγάλωνα, μου θύμιζε όλο και πιο φανερά
μελαγχολική η «γιαγιά» Όλγα, τη μνήμη ενός νεαρού κοριτσιού –της αληθινής
γιαγιάς μου- που ξέφευγε μες στο καταχείμωνο ζαλωμένη κουβέρτες και αλυχτούσε τις
νύχτες σα σεληνιασμένη, φωνάζοντας σχεδόν ακατάληπτα, ονόματα.
Έπειτα, άκληροι ακόμα από γη,
κατέβηκαν για τη Μακεδονία, η όμορφη γιαγιά παντρεύτηκε έναν παππού κάτι χρόνια
μικρότερό της, ανέστησε μια οικογένεια πέντε παιδιών κι έζησε υγιώς, ώσπου τα
γηρατειά πήρανε να τη γυρνάνε πίσω στα παλιά, με ρυθμό όλο και πιο επικίνδυνο.
Κι όσο το μυαλό γερνούσε, η ίδια επέστρεφε στην παιδιστική της συμπεριφορά, που
τη γλίτωνε από την εικόνα που δεν άντεχε: την εικόνα των δυο σχεδόν συνομήλικων
αγοριών-αδελφών της, που είδε να κατασφάζονται μπροστά στα μάτια της με τρόπο
άγριο μέσα στην αυλή του σπιτιού τους στην παλιά πατρίδα. Χωρίς διαγνωσμένη
ψυχική νόσο, έφυγε με την εικόνα των δυο σχεδόν δεκάχρονων αδερφών της,
πικραμένη που συνέχισε μονάχη και χωρίς τα κοινά τους παιδικά όνειρα, τον
ορφανεμένο μοναχικό της δρόμο. Κι έχαιρε της συμπάθειας των γιατρών, που
πάλευαν με πρωτόγονα φάρμακα, να της απαλύνουν τις πληγές, που στ’ αλήθεια δεν
κατάφεραν να κλείσουν στα εβδομήντα τόσα χρόνια που ακολούθησαν. Κι ούτε θα ‘κλειναν
ποτέ».
Έλσα Ποιμενίδου - Δημοσιογράφος - Παρουσιάστρια
ζητάνε στους Ποντίους αλλά και στον ελληνικό λαό να ξεχάσουν την ιστορία και
τις ρίζες τους;
Αυτοί που επιμένουν (στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας) είναι σαν να ζητάνε στους Ποντίους αλλά και στον ελληνικό λαό να ξεχάσουν την ιστορία και τις ρίζες τους;
Χάρης Ακριτίδης -τραγουδιστής
«Αυτοί που αμφισβητούν την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αμφισβητούν, δεν σέβονται και μάλλον έχουν πλήρη άγνοια για το τι έχει υποστεί ένας ολόκληρος λαός. Αυτοί οι «κάποιοι» πρέπει να ντρέπονται που αμφισβητούν τον χαμό 353.000 ψυχών.
«Οι Έλληνες Πόντιοι δεν μπορούν να ξεχάσουν, δεν μπορούν να αρνηθούν τις ρίζες τους και να διαγράψουν την ιστορία τους. Γιατί ακόμη κι αυτοί που δεν μορφώθηκαν και δεν διδάχθηκαν την ιστορία από εγχειρίδια έχουν το πιο δυνατό επιχείρημα, τα βιώματά τους. Οι ιστορίες πόνου των παππούδων και των γιαγιάδων μας είναι για μας βιώματα που δεν θα χαθούν από τη μνήμη. Οι φρικαλεότητες του ξεριζωμού του ποντιακού ελληνισμού μαρτυρούνται μέσα από τις καταγραφές αυτών των ανθρώπων και δεν μας επιτρέπουν να περάσουμε στη λήθη. Αυτοί που επιμένουν στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας ή-πιο επίκαιρα-αντιτάσσονται στην ποινικοποίηση της άρνησης των γενοκτονιών έχουν απέναντί τους εμάς. Είμαστε η νέα γενιά Ποντίων, η γενιά των μελλοντικών παιδαγωγών που θα διαμορφώσει συνειδήσεις πολιτών βασισμένη σε ιστορικά τεκμήρια. Ως μαθητές διδαχτήκαμε πως η ιστορία δεν αποτελεί απλή αφήγηση γεγονότων αλλά προσπαθεί να ερμηνεύσει το παρελθόν και κατ’ επέκταση το παρόν έχοντας απώτερο στόχο την πρόβλεψη του μέλλοντος. Η επιταγή του μέλλοντος θέλει τους λαούς να ζουν συμφιλιωμένοι. Η συμφιλίωση των λαών δεν επιτυγχάνεται με την αλλοίωση των ιστορικών γεγονότων, αλλά με την παραδοχή τους. Εμείς δεν θα σταματήσουμε να διεκδικούμε αυτά που δικαιούμαστε με τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης ως ελάχιστο φόρο τιμής. Εάν αρνηθούμε το παρελθόν μας και δεν χτίσουμε τις σχέσεις μας πάνω σε σωστές παραδοχές θα τιμωρηθούμε βλέποντας την ιστορία να επαναλαμβάνεται».
«Σέβομαι την γνώμη του καθενός καθώς και το δικαίωμα του να την εκφράζει ιδιωτικά είτε δημόσια θεωρώ όμως αναπόσπαστο κομμάτι μίας άποψης για ιστορικά θέματα την ανάγνωση των γεγονότων ως έχουν ,μια απλή καταγραφή αυτών αρκεί. Αναρωτιέμαι πως μπορεί κάποιος να αμφισβητεί την Γενοκτονία των Ποντίων και να παραμένει ανερυθρίαστος».
«Η απάντηση μου σ’ αυτούς που αμφισβητούν γεγονότα που έχουν συγκλονίσει έναν ολόκληρο λαό όπως ο ποντιακός (που μετά από χιλιάδες χρόνια αποικίας στον Πόντο αναγκάστηκε να φύγει με τόσο βίαιο τρόπο) είναι τα γεγονότα και η ιστορία η ίδια.
Ο λόγος που έγινε η συγκεκριμένη έρευνα είναι για να αποδείξουμε πως η ιστορία δεν μπορεί να θαφτεί όσο και αν θέλουν...Ο «ξεριζωμός» και η απώλεια μνήμης κάνει πιο εύκολα τα σχέδια τους...Μη τους το επιτρέψετε...Διαβάστε, ακούστε, αναζητήστε την γνώση κάτω από τα συντρίμμια και τις αφηγήσεις των παππούδων
Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου pinakio.blogspot.com
Η καρδιά του Ποντιακού ελληνισμού χθες στη γιορτή της Μεγαλόχαρης χτύπησε στην ιστορική Μονή της Παναγίας Σουμελά στον Πόντο
Εκεί πραγματοποιήθηκε σε κλίμα κατάνυξης η Θεία Λειτουργία της Κοιμήσεως του Θεοτόκου. Χοροστάτησε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ενώ συνέρεευσαν πιστοί από κάθε γωνιά του κόσμου, κυρίως ποντιακής καταγωγής. Ρίγη συγκίνησης, δάκρυα, αλλά και μνήμες ξεπήδησαν από τις ψυχές όλων όσων βρέθηκαν στον Πόντο.
Άλλωστε η ιστορία δεν μπορεί να παραγραφεί όσο και αν το θέλουν οι ξένοι αλλά και οι ντόπιοι τοκογλύφοι. Δεν πάει πολύς καιρός όπου μία εκπρόσωπος του λαού στο Κοινοβούλιο των Ελλήνων είχε αμφισβητήσει – με έντονους μάλιστα τόνους- την Ποντιακή Γενοκτονία.
Χθες ημέρα τέλεσης της πανηγυρικής θείας λειτουργίας στην Παναγιά Σουμελά του Πόντου, το Πινάκιο επέλεξε να δημοσιεύσει μια έρευνα που έκανε μας για την Γενοκτονία, που δεν χωρά αμφισβήτηση. Συγκλονιστικές απόψεις αλλά και αποκαλύψεις που θα προκαλέσουν συζητήσεις...
Η έρευνα:
Θεοφάνης Μαλκίδης:
Μέλος της Διεθνούς Ένωσης για τη Μελέτη των Γενοκτονιών
ΕΛΛΑΔΑ, ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΘΕΣΜΟΙ: ΑΠΌ ΤΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟ (!!) ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ
Ο εορτασμός (!!!!!), τα στεφάνια στον Κεμάλ και η Γενοκτονία είναι παρελθόν….
Ήδη από τη δεκαετία του 1990 με την ψήφιση των σχετικών νομοσχεδίων για την ημέρα μνήμης για τη Γενοκτονία στον Πόντο και τη Μικρά Ασία, το ελληνικό κράτος αποτελεί μία παγκόσμια πρωτοτυπία. Αρνούμενο να συμβάλλει στο αυτονόητο, δηλαδή στην αναγνώριση και διεθνοποίηση της γενοκτονίας, όταν δεν απουσιάζει, τότε λειτουργεί εχθρικά. Από την απόδοση τιμής του πρωθυπουργού (2008) και του υπουργού εξωτερικών (2000) της Ελλάδας στον Μουσταφά Κεμάλ, τον οποίο ο σχετικός νόμος του ελληνικού κράτους έχει αναγνωρίσει ως τον βασικό υπεύθυνο της Γενοκτονίας (!), έως την προκλητική απουσία του ζητήματος από τις διμερείς και διεθνείς αναφορές και κινήσεις της Ελλάδος. Στα παραπάνω θα πρέπει να προστεθούν και άλλες κινήσεις με τελευταία πριν λίγες ημέρες, την απάντηση δηλαδή του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας στο αντίστοιχο της Τουρκίας.
Στη δήλωση της Τουρκίας ότι «οι εκδηλώσεις για τη δήθεν γενοκτονία των Ποντίων που οργανώθηκαν και φέτος στην Ελλάδα στηρίζονται σε ισχυρισμούς που διαστρεβλώνουν την ιστορία», εκδηλώσεις οι οποίες «δεν εξυπηρετούν το σκοπό της ανάπτυξης των τουρκοελληνικών σχέσεων», η Ελλάδα απήντησε ως εξής: «Η ιστορία είναι αλήθειες και γεγονότα που ούτε ξεχνιούνται ούτε παραγράφονται. Σύσσωμος ο Ελληνισμός τιμά τη μνήμη και την θυσία των Ποντίων. Ωστόσο, άλλο η ιστορία και άλλο το παρελθόν, το οποίο δεν πρέπει να σκιάζει την αμοιβαία βούληση να δημιουργήσουμε ένα μέλλον συνεργασίας, φιλίας, σταθερότητας και αμοιβαίου σεβασμού για τους δύο λαούς».
Ποιος αλήθεια περιμένει να μπει το κράτος αυτό πρωτοπόρο στην αναγνώριση της Γενοκτονίας;
Πρέπει επίσης να τονιστεί είναι η επανάληψη δύο τυπικών –ουσιαστικών αναφορών, οι οποίες δείχνουν τη σοβαρότητα του κράτους. Σοβαρότητα η οποία φαίνεται από τα μικρά και από τα μεγάλα.
Στα δημόσια – κρατικά έγγραφα, που υπογράφονται ως προεδρικά διατάγματα, εγκύκλιοι, δελτία τύπου, ή οτιδήποτε άλλο που διακινούνται από το Υπουργείο Εσωτερικών κλπ, κλπ, τις Περιφέρειες, τις Περιφερειακές Ενότητες, τους Δήμους κλπ καλείται ο ελληνικός λαός να εορτάσει (!!!!!!!) την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας. Τι μπορείς να πεις όταν σε πλημμυρίζει η θλίψη. Δεν βλέπουν τι υπογράφουν, τι στέλνουν, τι διακινούν στα μέσα ενημέρωσης, στους συλλόγους, στους πολίτες;
Επίσης παρότι έχει ψηφιστεί ως ημέρα μνήμης η 19η Μαΐου (και η 14η Σεπτεμβρίου), και όλοι γνωρίζουμε πλέον γιατί, κάθε χρόνο με αυθαίρετο τρόπο με σχετική κρατική κίνηση, μετατίθεται η ημερομηνία σε άλλη. Έτσι χάνεται η ουσία της ημέρας και η σημασία της για όλους μας. H ημέρα μνήμης έχει γίνει ημέρα- λάστιχο και όταν το κράτος αποφασίζει να την «τιμήσει», αυτή έχει χάσει την ουσία της. Πέρα βεβαίως από το γεγονός της διαδικασίας με ένα τελετουργικό που θυμίζει την ρήση «να βγούμε από την υποχρέωση».
Οι κινήσεις αυτές πρέπει να σταματήσουν τώρα. Κανείς δεν εορτάζει, πόσο μάλλον οι απόγονοι των θυμάτων κανείς δεν θέλει να τιμά την ημέρα μνήμης όποτε κρίνει το κράτος και τα συμφέροντά του.
Οι αρνητές της Γενοκτονίας και οι θαυμαστές του ρατσισμού, του κεμαλισμού και του φασισμού
Οι αναφορές με αφορμή το νομοσχέδιο για το ρατσισμό με τις οποίες ζητείται αντίδραση, προκειμένου να μην περάσουν στο νομοσχέδιο όσα έχει αποφασίσει, ως Γενοκτονίες η Ελληνική Βουλή, δηλαδή της Μικράς Ασίας και των Ποντίων, είναι εντυπωσιακές!
Είναι χαρακτηριστικό ότι καλούνται πολιτικά κόμματα και δημοσιογράφοι για να μην περάσει το ζήτημα της άρνησης της Γενοκτονίας των προγόνων μας.
Τώρα που έχουν καταλυθεί φασιστικά, ρατσιστικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα, τώρα που έχουν καταρρεύσει όλα τα σύμβολα των φασιστών ηγετών, εδώ στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμη φωνές ΑΠΌ ΌΛΑ τα μήκη και τα πλάτη της αποκαλούμενης πολιτικής ζωής στην Ελλάδα, που θαυμάζουν τα επιτεύγματα και τα πρόσωπα του μίσους, τον Κεμαλισμό και το Ναζισμό. Η Δημοκρατία απούσα στα χρόνια του Κώστα Γεωργάκη του φοιτητή από την Κέρκυρα, που αυτοπυρπολήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 1970 στη Γένοβα, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη χούντα στην Ελλάδα, γράφοντας ότι «…..δεν μπορώ κάνω διαφορετικά παρά να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν ελεύθερο άτομο, η γη μας που γέννησε την ελευθερία θα εκμηδενίσει την τυραννία», απούσα και σήμερα.
Αντί επιλόγου
Η ύβρις να σταματήσει τώρα και το ελληνικό κράτος, το πολιτικό σύστημα και οι θεσμοί του, κεντρικοί και περιφερειακοί να αναλάβουν τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις τους. Όπως μας νουθετούν να πράξουμε εμείς. Οι πολίτες όμως έχουν δικαιώματα και κυρίως ευθύνη και χρέος. Και αυτά έχουμε αναλάβει εδώ και καιρό. Η Γενοκτονία θα αναγνωριστεί, ο φασισμός θα καταρρεύσει, παρά τα εμπόδια και τις δοκιμασίες. Ο αγώνας παρότι έχει δύο μέτωπα θα είναι νικηφόρος. Η αλήθεια θα νικήσει!
Κωνσταντίνος Φωτιάδης - Καθηγητής Ιστορίας του Νέου Ελληνισμού, του Πανεπιστημίου της Δυτικής Μακεδονίας και συγγραφέας του βιβλίου «Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου»
Στο πλαίσιο της έρευνας που πραγματοποίησε το Πινάκιο ζητήσαμε και την άποψη του Καθηγητή Ιστορίας του Νέου Ελληνισμού, του Πανεπιστημίου της Δυτικής Μακεδονίας και συγγραφέα του βιβλίου «Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου» Κωνσταντίνου Φωτιάδη. Ο ίδιος μας παρέπεμψε στο άρθρο – απάντηση του στην Κυριακάτικη εφημερίδα Real News και συγκεκριμένα στο φύλλο της 2/6/2013.
Σας παραθέτουμε λοιπόν ένα απόσπασμα...
«Στέκομαι με σεβασμό στη θυσία της Κουνάκας του Πόντου και των γειτονικών χωριών της Ματσούκας, οι οποίες όταν είδαν ότι δεν υπήρχε άλλη ελπίδα σωτηρίας εξερχόμενες από το σπήλαιο Αγροτσάλ της Κουνάκας, έπεσαν στα νερά του ποταμού της Γέφυρας και πνίγηκαν.
Σήμερα τα εγγόνια των κατοίκων της περιοχής που ζουν σε χωριά της Κοζάνης και της Καβάλας, θυμούνται τη θυσία των άγαμων γυναικών, που δεν πρόφτασαν να τεκνοποιήσουν, και η αδυναμία αυτή είναι μια άλλη μορφή γενοκτονίας, αλλά και των μαμάδων και των γιαγιάδων τους, γιατί η μνήμη είναι δύναμη. Αυτή μας κρατά ενωμένους με το ηρωικό ιστορικό μας παρελθόν. Υπάρχει όμως και το ιστορικό τραγούδι του Γεωργίου Αμανατίδη με τον τίτλο «Αγροτσάλ» που αναφέρεται στο συγκεκριμένο μαρτυρικό γεγονός. Η επίσημη πηγή του εγγράφου, σταλμένη από την ελληνική πρεσβεία της Αγίας Πετρούπολης υπάρχει στο ιστορικό αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας στην Αθήνα και είναι στη διάθεση κάθε ερευνητή.
Από το έγγραφο αυτό δανείζομαι ένα απόσπασμα που περιγράφει το γενοκτονικό κλίμα που επικρατούσε στην περιοχή του ανατολικού Πόντου. «Την 15ην Απριλίου οι κάτοικοι των 16 χωριών της περιοχής Βαζελώνος, περιφέρειας Τραπεζούντος, άπαντες Έλληνες, λαβόντες διαταγή των τουρκικών στρατιωτικών αρχών να φύγωσιν εις το εσωτερικό της Αργυρουπόλεως και φοβηθέντες μη έμελλον καθ’ οδόν σφαγώσιν, καθ’ όν τρόπον είδον σφαγέντας του Αρμενίους, εγκατέλειπον τας κατοικίας και εισήλθον εις τα δάση, ελπίζοντες να σωθώσι εκ ταχείας τίνος προελάσεως του ρωσικού στρατού. Εκ τούτων, εις 6000 ανερχομένων, 650 κατέφυγον εις την μονή Βαζελώνος, εις ην προϋπήρχον και άλλοι 1500 εκ Τραπεζούντος πρόσφυγες, 1200 εισήλθον εις εν μέγα σπήλαιον του χωριού Κουνάκα και λοιποί διεσκορπίσθησαν εις τα άνα δάση σπήλαια και τας διαφόρους κρύπτας. Απασαι αι οικίαι των χωριών τούτων ελεηλατήθησαν και οι περιουσίες διηρπάγησαν υπό του τουρκικού στρατού. Οι εν τω σπήλαιω της Κουνάκας κρυβέντες, αναγκασθέντες εκ της πείνης, μετά συνθηκολόγησιν, παρεδόθησαν.
Γιώργος Παρχαρίδης Πρόεδρος της Παμποντιακής Ομοσπονδίας
Τι απαντάτε σε αυτούς που αμφισβητούν τη γενοκτονία των Ποντίων;
«Αυτοί που αμφισβητούν την γενοκτονία είναι ανιστόρητοι, γιατί το θέμα των γενοκτονιών (όπως κι αυτή των Ποντίων) έχει αποδειχθεί επιστημονικά και δε χωρά αμφισβήτηση. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει με απόφαση της η πλέον αρμόδια επιτροπή στον κόσμο, η Διεθνής Ένωση Ακαδημαϊκών για την μελέτη των γενοκτονιών. Το 2007 η επιτροπή απεφάνθη πως οι Έλληνες του Πόντου και της Μικράς Ασίας, οι Ασύριοι και οι Αρμένιοι υπέστησαν γενοκτονία»...
Ποια είναι η διαφορά της γενοκτονίας ενός λαού από τη σφαγή του;
«Η λέξη γενοκτονία αποδίδει το νόημα μόνη της. Δεν σημαίνει μόνο σφαγή... Σκότωσαν μια ολόκληρη γενιά, βίασαν, έκαψαν ανθρώπους ζωντανούς...Η λέξη σφαγή είναι πολύ λίγη για να περιγράψει τι έχει συμβεί»¨.
Αυτοί που επιμένουν (στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας) είναι σαν να ζητάνε στους Ποντίους αλλά και στον ελληνικό λαό να ξεχάσουν την ιστορία και τις ρίζες τους;
«Αυτό είναι το χειρότερο. Λαός που ξεχνάει το παρελθόν του είναι υποχρεωμένος να το ξαναζήσει. Η άρνηση της γενοκτονίας είναι η τελευταία πράξη της γενοκτονίας και αφήνει μια κερκόπορτα ανοιχτή για να επαναληφθεί και στο μέλλον το γεγονός».
Ποια είναι η άποψη σας για την κα. Ρεπούση;
«Η κα. Ρεπούση παρότι καθηγήτρια ιστορίας είναι ανιστόρητη. Οι όποιες απόψεις της δεν στηρίζονται στη γνώση. Ο οικουμενικός ποντιακός ελληνισμός (που αριθμεί σε 3 εκατ. Ανθρώπους είναι ανάστατος μαζί της... Εξάλλου είναι η κα. Που μίλησε για το συνωστισμό στη Σμύρνη, είναι αυτή που αποχώρησε από τη Βουλή όταν κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή για τη γενοκτονία των Ποντίων».
Γιώργος Κασσαπίδης - Βουλευτής
Από την πλευρά του ο βουλευτής Γιώργος Κασσαπίδης στα ερωτήματα που του θέσαμε σχετικά με όσους αμφισβητούν την γενοκτονία των Ποντίων μας παρέπεμψε στην προσωπική του σελίδα όπου έχει τοποθετηθεί στο θέμα δίνοντας του μάλιστα και πολιτική διάσταση.
Συγκεκριμένα στην σελίδα του βουλευτή Κοζάνης αναφέρεται: «Σε συνέχεια της προηγούμενης δήλωσης - απάντησης του βουλευτή Κοζάνης κ. Γ. Κασαπίδη στις προκλητικές, ανθελληνικές δηλώσεις της βουλευτή της ΔΗΜ.ΑΡ. κας Ρεπούση, η οποία αμφισβήτησε τη θυσία των γυναικών του Ζαλόγγου και υποβάθμισε τις σφαγές και τη γενοκτονία στον Πόντο, ο κ. Κασαπίδης έστειλε την κάτωθι επιστολή στον Πρόεδρο της Βουλής, όπως είχε δεσμευθεί δημοσίως:
Προς: Πρόεδρο Βουλής των Ελλήνων Κ. Ευάγγελο Μεϊμαράκη
Θέμα: Προκλητικές ανθελληνικές δηλώσεις μέλους του κοινοβουλίου.
Μετά και τις πρόσφατες προκλητικές δηλώσεις του μέλους του κοινοβουλίου και βουλευτού της ΔΗΜΑΡ κ. Ρεπούση, έντονη είναι η οργή και δυσαρέσκεια σε μεγάλο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού.
Η κ. Ρεπούση διέψευσε την εκούσια θυσία των γυναικών του Σουλίου στο Ζάλογγο κατά την πολιορκία του Σουλίου από τους Τούρκους, χαρακτηρίζοντας την πράξη αυτή ¨εθνικό μύθο¨.
Είναι η δεύτερη φορά που με δηλώσεις της προκαλεί την εθνική μνήμη των Ελλήνων. Με την πρώτη της αναφορά και εισήγηση που πέρασε και σε σχολικό βιβλίο της ιστορίας, υποβάθμιζε τις σφαγές και τη γενοκτονία των Ελλήνων από τους Τούρκους στον Πόντο και τη Μικρά Ασία, δίνοντας ελαφρυντικά στους γειτόνους μας για τις σφαγές των προγόνων μας στη Σμύρνη.
Παρόλο που η ιδια δηλώνει ιστορικός, αποδεικνύεται ότι είναι ανιστόρητη.
Κύριε Πρόεδρε, δεδομένου ότι η κ. Ρεπούση είναι μέλος του Ελληνικού κοινοβουλίου και υπεύθυνη σε θέματα παιδείας στο κόμμα της ΔΗΜΑΡ διαδραματίζοντας ρόλο εδώ και χρόνια αλλά και στη σημερινή Κυβέρνηση στα θέματα παιδείας στη χώρα, θα θέλαμε να σας παρακαλέσουμε να συμβάλλετε στην άρση της ιστορικής της πλάνης ή της όποιας τυχόν σκοπιμότητας μπορεί να εξυπηρετεί. Εφόσον και εσείς το επικροτείτε, να της χαρίσετε τα κατάλληλα ιστορικά βιβλία από τις εκδόσεις της Βουλής ή άλλων έγκυρων εκδόσεων για την πλήρη και αντικειμενική της ενημέρωση επί των θεμάτων που με τις δηλώσεις της έχει προκαλέσει τις ιστορικές μνήμες των Ελλήνων».
Προς: Πρόεδρο Βουλής των Ελλήνων Κ. Ευάγγελο Μεϊμαράκη
Θέμα: Προκλητικές ανθελληνικές δηλώσεις μέλους του κοινοβουλίου.
Μετά και τις πρόσφατες προκλητικές δηλώσεις του μέλους του κοινοβουλίου και βουλευτού της ΔΗΜΑΡ κ. Ρεπούση, έντονη είναι η οργή και δυσαρέσκεια σε μεγάλο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού.
Η κ. Ρεπούση διέψευσε την εκούσια θυσία των γυναικών του Σουλίου στο Ζάλογγο κατά την πολιορκία του Σουλίου από τους Τούρκους, χαρακτηρίζοντας την πράξη αυτή ¨εθνικό μύθο¨.
Είναι η δεύτερη φορά που με δηλώσεις της προκαλεί την εθνική μνήμη των Ελλήνων. Με την πρώτη της αναφορά και εισήγηση που πέρασε και σε σχολικό βιβλίο της ιστορίας, υποβάθμιζε τις σφαγές και τη γενοκτονία των Ελλήνων από τους Τούρκους στον Πόντο και τη Μικρά Ασία, δίνοντας ελαφρυντικά στους γειτόνους μας για τις σφαγές των προγόνων μας στη Σμύρνη.
Παρόλο που η ιδια δηλώνει ιστορικός, αποδεικνύεται ότι είναι ανιστόρητη.
Κύριε Πρόεδρε, δεδομένου ότι η κ. Ρεπούση είναι μέλος του Ελληνικού κοινοβουλίου και υπεύθυνη σε θέματα παιδείας στο κόμμα της ΔΗΜΑΡ διαδραματίζοντας ρόλο εδώ και χρόνια αλλά και στη σημερινή Κυβέρνηση στα θέματα παιδείας στη χώρα, θα θέλαμε να σας παρακαλέσουμε να συμβάλλετε στην άρση της ιστορικής της πλάνης ή της όποιας τυχόν σκοπιμότητας μπορεί να εξυπηρετεί. Εφόσον και εσείς το επικροτείτε, να της χαρίσετε τα κατάλληλα ιστορικά βιβλία από τις εκδόσεις της Βουλής ή άλλων έγκυρων εκδόσεων για την πλήρη και αντικειμενική της ενημέρωση επί των θεμάτων που με τις δηλώσεις της έχει προκαλέσει τις ιστορικές μνήμες των Ελλήνων».
Σόφη Θεοδωρίδου – Συγγραφέας
Τι απαντάτε σε αυτούς που αμφισβητούν τη γενοκτονία των Ποντίων;
«Ότι δε γίνεται να αμφισβητείς την ίδια την Ιστορία, παρά αν είσαι ο ίδιος τελείως ανιστόρητος».
Αυτοί που επιμένουν (στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας) είναι σαν να ζητάνε στους Ποντίους αλλά και στον ελληνικό λαό να ξεχάσουν την ιστορία και τις ρίζες τους;
«Ναι. Τους ζητούν να ξεχάσουν. Κι όποιος ξεχνά την ιστορία του, είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει. Είναι κάτι άλλο το να αποδεχθείς ότι όσα έγιναν ανήκουν πια στο παρελθόν και δεν πρέπει να επηρεάζουν το παρόν και μέλλον – η ζωή οφείλει να κοιτά μπροστά και να προχωρά - και τελείως διαφορετικό να αρνείσαι ότι έχουν συμβεί αυτά τα γεγονότα, τα οποία πολλοί από εμάς έχουμε ακούσει από τα ίδια τα χείλη των ανθρώπων που τα βίωσαν στο πετσί τους».
Νόελ Μπάξερ – Συγγραφέας-
Τι απαντάτε σε αυτούς που αμφισβητούν τη γενοκτονία των Ποντίων;
«Απαντώ πως τα γεγονότα δεν την αμφισβητούν. Όσο και να θέλω να τους ακούσω και να μην τους αμφισβητήσω, τους διαψεύδουν τα γεγονότα. Αυτά δεν είναι υποκειμενικά όπως η ερμηνεία τους. Η ιστορική πραγματικότητα είναι ότι πρόκειται περί γενοκτονίας. Αυτό λένε τα νούμερα και τα ίδια τα γεγονότα. Οι εξορίες του λευκού θανάτου, για παράδειγμα, δεν επιδέχονται αμφισβήτηση ότι συνέβησαν. Το θέμα δεν είναι αν τότε στην Τουρκία έγινε ακόμα μια μεγάλη, μεσαία ή μικρή γενοκτονία με τους Ποντίους. Το συγκεκριμένο ιστορικό συμβάν ως μόνο του στον κόσμο και οι τρομερές συνέπειές του είναι που έχουν σημασία. Δυστυχώς η Ιστορία είναι αμείλικτη με κάποια σημερινά Κράτη. Το να ομολογήσει ένας λαός μια γενοκτονία που διέπραξε δεν είναι εύκολο πράγμα, ομολογουμένως. Απαιτείται γενναιότητα, μέγιστη ειλικρίνεια και …ίσως λίγος ακόμη χρόνος να περάσει. Όσο κι αν κρύβεται η αλήθεια πίσω από την αμφισβήτηση, ένα-ένα τα κράτη την βλέπει, την αναγνωρίζει και την αποδέχεται. Πιεζόμενα ασφαλώς τα κράτη από την δύναμη όσων επέζησαν και των απογόνων τους. Οι συνειδήσεις για να ενεργοποιηθούνε φαίνεται πως θέλουνε κι ένα δάχτυλο να τις ακουμπήσει».
Αυτοί που επιμένουν (στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας) είναι σαν να ζητάνε στους Ποντίους αλλά και στον ελληνικό λαό να ξεχάσουν την ιστορία και τις ρίζες τους;
«Η συλλογική ποντιακή μνήμη και η σταθερή, αμετακίνητη θέση των Ποντίων να κρατήσουν (ή να συγκρατήσουν πια) τις ρίζες τους είναι ανεξάρτητο, κατά τη γνώμη μου, από την συζήτηση αν πρόκειται για γενοκτονία, εκτοπισμό χωρίς γενοκτονία, ή περίπου ειρηνική ανταλλαγή πληθυσμών. Το να ξεχάσει ένας πληθυσμός τις ρίζες του κουκουλώνει πολύ βολικά μια γενοκτονία. Θα βόλευε να ξεχαστεί από έναν ξεριζωμένο λαό η ιστορία του, γιατί έτσι θα ξεχνιόταν και μια γενοκτονία που συνέβη. Αν ξεχάσουν την ιστορία και τις ρίζες τους οι Πόντιοι, θα ξεχαστεί μια εθνική ντροπή άλλων. Νομίζω, ρομαντικά μιλώντας ασφαλώς, πως η αποδοχή και ομολογία ενός εγκληματικού γεγονότος είναι μια υγιής εθνική πράξη. Το δίκιο πρέπει να αναγνωρίζεται. Για να προχωράει η ζωή ίσια. Αλλιώς γέρνει επικίνδυνα κι αυτό αφορά όλους μας».
Νίκος Μουρατίδης - εκδότης - συγγραφέας - μουσικός παραγωγός
Τι απαντάτε σε αυτούς που αμφισβητούν τη γενοκτονία των Ποντίων;
«Δυστυχώς δεν ζει πια η γιαγιά μου για να τους δώσει εκείνη την απάντηση. Εκείνη που έζησε όλη την θηριωδία. Εγώ τι να απαντήσω; Είναι σαν να μου λένε ότι ο Μουσολίνι κι ο Χίτλερ δεν ήταν δολοφόνοι, αλλά ότι έκαναν κάποια λάθη… και εγώ θα πρέπει να απαντήσω;»
«Κανείς δεν πρόκειται να ξεχάσει εκείνα τα γεγονότα, πάει και τέλειωσε. Έχουν καταγραφεί πια. Είναι σαν να ζητάνε να παραποιήσουμε την ιστορία. Όταν αφανίζονται λαοί κατά δεκάδες χιλιάδες ή κατά εκατοντάδες χιλιάδες δεν το ξεχνάει κανείς. Κανείς δεν θα ξεχάσει ούτε τους Πόντιους, ούτε τους Αρμένιους αλλά ούτε και τους Εβραίους».
Γιάννης Φιλιππίδης – Εκδότης (υπεύθυνος εκδόσεων στην Άνεμος )
- Συγγραφέας
«Αθεράπευτες μνήμες»
Δε θα ‘θελα να προσεγγίσω την
άγρια γενοκτονία των Ποντίων με οπτική ιστορικού, θ’ αφήσω την ίδια την ιστορία, να καταγράψει με τη βαρύτητα και τη ιστορική συνείδηση κι αναλυτικότητα, που προσδίδει ο χρόνος. Ακόμα κι αν χρειαστούν αιώνες, τα πώς
και τα γιατί που αφορούν στη γείτονα και –εις τους αιώνας των αιώνων- «φίλη» χώρα, θα παραμένουν αναπάντητα με την ανοχή της διεθνούς κοινότητας, χάρη στην πλάτη της οποίας, η φίλη-γείτονας χώρα, προβαίνει σε νέα εγκλήματα. Θα σταθώ μονάχα σε μια μνήμη, που πέρασε γενιά τη γενιά από την οικογένειά μου με το επώνυμο, που μαρτυράει την καταγωγή. Θα μείνω στη μνήμη της εικόνας της γιαγιάς που δε γνώρισα, γιατί ενόσω εγώ βάραινα την κοιλιά της δικής μου μάνας, εκείνη, η γιαγιά Βασιλική
αργόσβηνε έχοντας προ πολλού τσαλαπατήσει τα ογδόντα της χρόνια, αργόσβηνε σ’
ένα δημόσιο ψυχιατρείο, μιας κι η ψυχή στη δική της περίπτωση, έχασε ένα
κομμάτι από το πνεύμα της, λίγα χρόνια πριν φύγει η ίδια από τη ζωή, που αλλιώς
κι αλλού την ονειρεύτηκε σαν παιδί κι αλλού την έφερε ο διωγμός. Μέσα μου
κράτησα το θλιμμένο και γεμάτο γνώση βλέμμα της, που ξεπήδαγε σπινθηροβόλο από
δυο τρεις φωτογραφίες, που σώθηκαν.
Το ρόλο της στη ζωή μου, αποκατέστησε η παιδική της φίλη-«αδελφή», που δεν σταμάταγε να μου την περιγράφει σαν παιδί και σαν ενήλικη. Πώς συνέβη και με τον ερχομό τους στην
Ελλάδα να καταλύσουν σ’ ένα χωριό της Δράμας αρχικά, πριν τελικά κατέβουν προς
τον εύφορο κάμπο της ιδιαίτερής μου πατρίδας, που ‘θελε χέρια κι έδινε ψωμί
στους ξεριζωμένους στα χωράφια της αποστραγγισμένης παλιά ιστορικής λίμνης,
αυτής στον κάμπο των Γιαννιτσών. Κι όσο μεγάλωνα, μου θύμιζε όλο και πιο φανερά
μελαγχολική η «γιαγιά» Όλγα, τη μνήμη ενός νεαρού κοριτσιού –της αληθινής
γιαγιάς μου- που ξέφευγε μες στο καταχείμωνο ζαλωμένη κουβέρτες και αλυχτούσε τις
νύχτες σα σεληνιασμένη, φωνάζοντας σχεδόν ακατάληπτα, ονόματα.
Έπειτα, άκληροι ακόμα από γη,
κατέβηκαν για τη Μακεδονία, η όμορφη γιαγιά παντρεύτηκε έναν παππού κάτι χρόνια
μικρότερό της, ανέστησε μια οικογένεια πέντε παιδιών κι έζησε υγιώς, ώσπου τα
γηρατειά πήρανε να τη γυρνάνε πίσω στα παλιά, με ρυθμό όλο και πιο επικίνδυνο.
Κι όσο το μυαλό γερνούσε, η ίδια επέστρεφε στην παιδιστική της συμπεριφορά, που
τη γλίτωνε από την εικόνα που δεν άντεχε: την εικόνα των δυο σχεδόν συνομήλικων
αγοριών-αδελφών της, που είδε να κατασφάζονται μπροστά στα μάτια της με τρόπο
άγριο μέσα στην αυλή του σπιτιού τους στην παλιά πατρίδα. Χωρίς διαγνωσμένη
ψυχική νόσο, έφυγε με την εικόνα των δυο σχεδόν δεκάχρονων αδερφών της,
πικραμένη που συνέχισε μονάχη και χωρίς τα κοινά τους παιδικά όνειρα, τον
ορφανεμένο μοναχικό της δρόμο. Κι έχαιρε της συμπάθειας των γιατρών, που
πάλευαν με πρωτόγονα φάρμακα, να της απαλύνουν τις πληγές, που στ’ αλήθεια δεν
κατάφεραν να κλείσουν στα εβδομήντα τόσα χρόνια που ακολούθησαν. Κι ούτε θα ‘κλειναν
ποτέ».
Έλσα Ποιμενίδου - Δημοσιογράφος - Παρουσιάστρια
Η δημοσιογράφος και παρουσιάστρια Έλσα Ποιμενίδου μιλά στο Πινάκιο για την ποντιακή γενοκτονία. Η ιστορία είναι ζωντανή, υπογραμμίζει, μέσα από τις αφηγήσεις των παππούδων και των γιαγιάδων που περπάτησαν ξυπόλυτοι από την Καρατζόβα έως την Αριδαία της Πέλλας...
Τι απαντάτε σε αυτούς που αμφισβητούν τη γενοκτονία των Ποντίων;
Ιστορικές αποδείξεις και μαρτυρίες καθώς και η έρευνα τόσων μελετητών δείχνουν το αντίθετο από αυτά που με τόση ευκολία αναφέρουν ορισμένοι. Φυσικά είναι συνταγματικό δικαίωμα του καθένα να εκφράζει τις απόψεις του αλλά όταν τα ακούμε από επιστήμονες που έχουν συγγράψει μάλιστα και βιβλία ιστορίας για τα σχολεία εκεί θα περιμέναμε δημοσιεύσεις και τεκμηριώσεις σχετικά με τη μη γενοκτονία Ποντίων και Αρμενίων σε έγκριτα επιστημονικά περιοδικά και όχι απλές επιστολές που αποκηρύσσουν κομμάτια της ιστορίας μας
Αυτοί που επιμένουν (στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας) είναι σαν να ζητάνε στους Ποντίους αλλά και στον ελληνικό λαό να ξεχάσουν την ιστορία και τις ρίζες τους;
«Κατανοώ ότι είναι ένα θέμα που διχάζει τους ιστορικούς ακόμα και σήμερα, όπως αμφισβητείται και ο ακριβής συνολικός αριθμός των θυμάτων αφού είναι δύσκολο να υπολογισθεί.
Όποιος όμως τοποθετείται δημόσια στο θέμα των διώξεων των Ποντίων οφείλει να τεκμηριώνει την επιστημονική του θέση, γιατί είναι εύκολο να αφυπνισθούν αντί για δημοκρατικά αντανακλαστικά εθνικιστικά φαντάσματα. Ατέλειωτες συζητήσεις έγιναν και γίνονται για το αν θα πρέπει ή όχι να χαρακτηρίζεται «γενοκτονία». Μπορεί ο διωγμός των Ποντίων να επιχειρήθηκε να χαρακτηριστεί «γενοκτονία» που καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ με αφορμή το Ολοκαύτωμα, μόλις το 1948, ωστόσο σε εμάς παραμένουν πάντα ζωντανές οι αφηγήσεις των διωγμών των Ελλήνων του Πόντου από τους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας που επέζησαν από την Καππαδοκία και ήρθαν ξυπόλητοι στην Καρατζόβα (επαρχία Αλμωπίας, στην Αριδαία στο Νομό Πέλλας) για να ζήσουν μια ζωή από την αρχή. Η ιστορία είναι ζωντανή και όσα γεγονότα αμφισβητούνται θα κριθούν στο μέλλον».
Όποιος όμως τοποθετείται δημόσια στο θέμα των διώξεων των Ποντίων οφείλει να τεκμηριώνει την επιστημονική του θέση, γιατί είναι εύκολο να αφυπνισθούν αντί για δημοκρατικά αντανακλαστικά εθνικιστικά φαντάσματα. Ατέλειωτες συζητήσεις έγιναν και γίνονται για το αν θα πρέπει ή όχι να χαρακτηρίζεται «γενοκτονία». Μπορεί ο διωγμός των Ποντίων να επιχειρήθηκε να χαρακτηριστεί «γενοκτονία» που καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ με αφορμή το Ολοκαύτωμα, μόλις το 1948, ωστόσο σε εμάς παραμένουν πάντα ζωντανές οι αφηγήσεις των διωγμών των Ελλήνων του Πόντου από τους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας που επέζησαν από την Καππαδοκία και ήρθαν ξυπόλητοι στην Καρατζόβα (επαρχία Αλμωπίας, στην Αριδαία στο Νομό Πέλλας) για να ζήσουν μια ζωή από την αρχή. Η ιστορία είναι ζωντανή και όσα γεγονότα αμφισβητούνται θα κριθούν στο μέλλον».
Έφη Σαραφίδου - Δημοσιογράφος
Τι απαντάτε σε αυτούς που αμφισβητούν τη γενοκτονία των Ποντίων;
«Η γενοκτονία των Ποντίων θα έπρεπε να είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός , και θλίβομαι που καλούμαι να απαντήσω σε μια τέτοια ερώτηση. Τα όσα αποτρόπαια υπέστησαν οι Έλληνες του Πόντου από το κίνημα των Νεότουρκων, αποτελούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Η Βουλή των Ελλήνων έχει αναγνωρίσει τη γενοκτονια εδώ και δεκαετίες και μόνο απογοήτευση και οργή μου προκαλούν οι πρόσφατες αντιδράσεις ορισμένων «Ελλήνων» βουλευτών στη συζήτηση που άνοιξε για το ενδεχόμενο ποινικοποίησης της άρνησης για τις γενοκτονίες των Ποντίων και των Ελλήνων της Μικράς Ασίας».
Αυτοί που επιμένουν (στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας) είναι σαν να
ζητάνε στους Ποντίους αλλά και στον ελληνικό λαό να ξεχάσουν την ιστορία και
τις ρίζες τους;
«Δεν γνωρίζω και ενδεχομένως να μην επιθυμώ να γνωρίζω τους λόγους για τους οποίους ορισμένοι αμφισβητούν την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Όποιος και αν είναι ο σκοπός τους, είναι πρόδηλο ότι διακατέχονται από έντονο ανθελληνισμό. Ο ανθελληνισμός εντός συνόρων εκτιμώ πως είναι ο μεγαλύτερος μας εχθρός και λειτουργεί καταστροφικά κυρίως τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο που απαιτείται ομόνοια και συσπείρωση. Αντιθέτως, τέτοιες απόψεις οδηγούν στο διχασμό».
Λαμπριάνα Κυριακού – Δημοσιογράφος
«Οι σκέψεις ορισμένων, είναι και η λύση στο ερώτημα γιατί αυτός ο κόσμος δεν μπορεί ν αλλάξει ποτέ. Η αμφισβήτηση απέχει πολύ από τη λήθη και οι σκέψεις αυτές με παραπέμπουν στο γεγονός, ότι αυτός που αμφισβητεί την γενοκτονία των ποντίων όπως επίσης και των αρμενίων, είναι ημιμαθείς. Εδώ μιλάμε για την σφαγή 213.000-368.000 ανθρώπων.. αριθμοί που δεν μπορούν να είναι μόνο στατιστικές. Αναμφισβήτητα η γενοκτονία των ποντίων ήταν καθαρά ένα προμελετημένο έγκλημα που για ακόμη μια φορά δεν τιμωρήθηκε κανείς. Ο πόντιος δεν μπορεί να ξεχάσει. Ο πόνος αυτός έγινε ένα με το DNA του και διαιωνίζεται. Το πρόβλημα είναι με αυτούς που χωρίζονται στις τρεις κατηγορίες ανθρώπων. Τους ημιμαθείς, τους φανατισμένους και αυτούς που ξεχνούν. Εγώ φοβάμαι και τους τρεις αλλά περισσότερο αυτούς που ξεχνάνε. Γιατί στην πόρτα, ενός ναζιστικού στρατοπέδου έγραφε.. «αυτός που ξεχνάει το παρελθόν του είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει» αυτό αποδεικνύουμε όλο και περισσότερο καιρούς με καιρούς. Οι μισοί ξεχνάμε και οι άλλοι μισοί αρνούμαστε να δούμε την αλήθεια. Τέτοιες απόψεις λοιπόν, είναι αναμενόμενες και το κυριότερο; Με κάνουν να φοβάμαι γι αυτά που θα αφήσουν όλοι αυτοί, να πάθουμε…»
Γιάννης Συμεωνίδης - Δημοσιογράφος
Η Ιστορία δε μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν «ιερή αγελάδα», την οποία δεν πρέπει να αγγίζουμε ακόμα κι αν η επιστημονική έρευνα καταλήγει σε διαφορετικά συμπεράσματα από τα κοινώς παραδεδομένα. Από την άλλη, ωστόσο, δεν είναι δυνατό να γίνεται βορά στις ορέξεις μεμονωμένων αναθεωρητών, οι οποίοι είτε από εθνοκομπλεξισμό είτε από ακόρεστη δίψα για αυτοπροβολή αμφισβητούν ακόμα και γεγονότα τα οποία όχι μόνο επιβεβαιώνονται από μια πλειάδα πηγών, αλλά κι από τις διηγήσεις που κάθε πόντιος έχει ακούσει από μέλη της οικογένειάς του. Επομένως, η κα Ρεπούση και κάθε κα Ρεπούση οφείλει να αποδεικνύει ό,τι ισχυρίζεται με επιχειρήματα κι όχι με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα.
Μάρκος Τσάκας - Δημοσιογράφος
Τι απαντάτε σε αυτούς που αμφισβητούν τη γενοκτονία των Ποντίων;
«Είναι ασφαλώς ανιστόρητοι. Καταρχήν, αγνοούν ότι ο Κεμάλ Ατατούρκ, υπήρξε ο προπομπός του Αδόλφου Χίτλερ στις μεθόδους του. Αυτός πρώτος εφάρμοσε την εθνοκάθαρση ως μέθοδο επικράτησης. Το σύνθημα "Η Τουρκία στους Τούρκους" λέει πολλά».
Αυτοί που επιμένουν (στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας) είναι σαν να ζητάνε στους Ποντίους αλλά και στον ελληνικό λαό να ξεχάσουν την ιστορία και τις ρίζες τους;
«Η Ιστορία δεν ξεχνιέται, ειδικά από τους λαούς που έχουν τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις. Είναι δυνατόν να ζητήσουμε από τους Εβραίους να ξεχάσουν τα όσα υπέστησαν; Επίσης, είναι δυνατόν να περιγράψει κάποιος την Ιστορία, "αποφορτισμένη" και με "αντικειμενικούς" όρους, όπως πολλοί εκ των "αναθεωρητών" ζητούν; Μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος "συνωστισμό" την εξόντωση των Εβραίων στους θαλάμους αερίων της ναζιστικής Γερμανίας; Ας είναι λοιπόν περισσότερο προσεκτικοί όσοι θέλουν να "αναθεωρήσουν" τα πάντα».
Τάκης Λουκανίδης – Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής
«Ακόμη και οι ίδιοι οι Τούρκοι διανοούμενοι αναγνωρίζουν την γενοκτονία και των Ποντίων αλλά και των Αρμενίων. Άλλωστε κανείς δεν είναι σε θέση να αμφισβητήσει μια ιστορία 2500 χρόνων. Ακόμη και σήμερα βρίσκουν ελληνικά ευρήματα στα χώματα αυτά. Επιχείρησαν και εμάς και τους Αρμένιους να μας ξεριζώσουν, να μας σβήσουν από το χάρτη κι όμως δεν τα κατάφεραν...τώρα τι θέλουν να κάνουν...να μας πείσουν πως δεν υπήρξαμε ποτέ; Αυτό είναι το επόμενο στάδιο του σχεδίου;»
Γιώργος Ποζίδης - Ολυμπιονίκης
Αυτοί που αμφισβητούν την γενοκτονία των Ποντίων είναι ανιστόρητοι καθώς ( σ.σ η γενοκτονία) έχει αναγνωριστεί από το 1948. Αυτό μάλιστα επιβεβαίωσε και η πλέον αρμόδια επιτροπή η Διεθνής Ένωση Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars -IAGS).
Το ψήφισμα το οποίο έλαβε το 83% των ψήφων, αναφέρεται στις πρακτικές του οθωμανικού κράτους ενάντια στις χριστιανικές μειονότητες, Αρμενίων, Ασσυρίων (Χαλδαίων, Νεστοριανών, Σύριοι, Αραμαίοι, Ιακωβίτες, Ορθόδοξοι Σύριοι), Ελλήνων (Ποντίων, Θρακών, Ιώνων), που οδήγησαν στη γενοκτονία εναντίον τους.
Το 1997 η Διεθνής Ένωση Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών αναγνώρισε την γενοκτονία των Αρμενίων και η μέχρι τώρα δραστηριότητα των μελών της Ένωσης, έδειξε ότι υπήρξαν και άλλες γενοκτονίες από το ίδιο καθεστώς. Οι Ασσύριοι, οι Έλληνες αντιμετώπισαν τις ίδιες μεθόδους εξόντωσής τους, όπως μαζικές εκτελέσεις, πορείες θανάτου, και λιμός. Το μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών καθηγητής του πανεπιστημίου του Γεηλ Adam Jones σύνταξε το ψήφισμα και με πρωταγωνίστρια την Thea Halo, συγγραφέως του βιβλίου «Ούτε το όνομά μου», και σε συνεργασία με επιστήμονες από όλον τον κόσμο, το ψήφισμα έγινε δεκτό, καλώντας ταυτόχρονα την Τουρκία να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες που διέπραξε»
«Το να απαντήσω εγώ σε αυτούς τους ανθρώπους δεν είναι αναγκαίο. Έχει ήδη απαντήσει η Βουλή των Ελλήνων, η οποία αναγνώρισε τόσο το 1994, όσο και το 1998 την Γενοκτονία των Ποντίων, ομόφωνα. Αν ορισμένοι δεν σέβονται την Βουλή των Ελλήνων και έχουν γίνει μέλη της με το ζόρι, μπορούν να ανατρέξουν και στην απόφαση της Διεθνής Ένωσης Επιστημόνων Μελέτης της Γενοκτονίας (IAGS, International Association of Genocide Scholars). η οποία αναγνώρισε την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας. Αντιθέτως, γνώμες περί συνωστισμού έχουν γίνει αποδεκτές μόνο σε πολύ κλειστά κλαμπ. Είμαι σίγουρος όμως ότι οι εκφραστές αυτών των ιδεών γνωρίζουν καλύτερα τις συγκεκριμένες "ομάδες".». Η παραπάνω απάντηση ανήκει στον Χάρη Ακριτίδη ο οποίος στην συνέχεια υπογραμμίζει, «Θα ήθελαν πάρα πολύ οι συγκεκριμένοι άνθρωποι να ξεχάσει ο ελληνικός λαός. Άλλωστε, αν ήδη δεν είχαν πετύχει τον σκοπό τους σε έναν βαθμό, δεν θα μπορούσαν ποτέ να εμφανίζονται δημοσίως, να κατέχουν αξιώματα και να πλουτίζουν περιφέροντας παραμυθάκια για μικρά παιδιά, τα οποία τολμούν να βαφτίσουν και ιστορία. Θα ήθελα πάντως να στείλω ένα μήνυμα στους συγκεκριμένους ανθρώπους. Ό,τι και να κάνουν, θα βρουν μπροστά τους τοίχο. Ο Έλληνας έχει βαθύτατες ρίζες που τον ενώνουν με το παρελθόν του και δεν κόβονται με τα... πλαστικά σουγιαδάκια που προσπαθούν ορισμένοι οι οποίοι έχουν για μοναδική πατρίδα τους το χρήμα και τον σκοταδισμό που προσπαθούν να επιβάλλουν. Δεν θα τους περάσει»
Ηλεκτρολόγος Μηχανικός & Μηχ. Η/Υ, Δρ. ΕΜΠ, Σύμβουλος επιχειρήσεων,
Εκπρόσωπος Τύπου & Μέλος Πολιτικού Συμβουλίου «Δημιουργία, ξανά!»
Τι απαντάτε σε αυτούς που αμφισβητούν τη γενοκτονία των Ποντίων;
«Η γενοκτονία των Ποντίων είναι αναγνωρισμένη από το ελληνικό κράτος καθώς και από ξένα κράτη και διεθνείς οργανισμούς. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι πριν από περίπου έναν αιώνα, στο πλαίσιο του τότε «νεοτουρκικού» δόγματος με τίτλο «ένα κράτος, μια θρησκεία, ένας λαός», οδηγήθηκαν στην εξόντωση και στον ξεριζωμό εκατοντάδες χιλιάδες Πόντιοι.
Δυστυχώς στην πολιτική μας σκηνή εκτός από όλους αυτούς οι οποίοι περιορίζουν την δράση τους στα θέματα που τους απασχολούν απολύτως συντεχνιακά, πελατειακά, μικροκομματικά ή ακόμα και προσωπικά, υπάρχουν και αυτοί που δημιουργούν άλλου είδους προβλήματα, αποπροσανατολίζοντας ή και προκαλώντας σύγχυση. Συχνά ανοίγουν ανύπαρκτα ή και χαμηλότατης προτεραιότητας θέματα σε μια προσπάθεια εθνικού … αυτομαστιγώματος. Υπάρχουν συγκεκριμένα πρόσωπα που τακτικά προκαλούν, εκφράζοντας δημόσια ατεκμηρίωτες αιρετικές (με ή χωρίς εισαγωγικά) απόψεις, προσβάλλοντας ελαφρά τη καρδία τις συλλογικές μνήμες του λαού μας. Πολλοί από αυτούς συγχέουν τα επιστημονικά fora με το δημόσιο πολιτικό διάλογο. Για άλλους είναι περισσότερο έκφραση του βαθύτατου ναρκισσισμού τους, επιχειρώντας απεγνωσμένα να τραβήξουν τα φώτα της δημοσιότητας. Οι ενέργειές τους συχνά συμβάλλουν, με τη θέλησή τους ή όχι, σε επικοινωνιακά σχέδια αποπροσανατολισμού, προκειμένου να επισκιάζονται άλλα πιο κρίσιμα ζητήματα από άκαιρες ή άσκοπες δημόσιες προκλητικές τοποθετήσεις».
Αυτοί που επιμένουν (στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας) είναι σαν να ζητάνε στους Ποντίους αλλά και στον ελληνικό λαό να ξεχάσουν την ιστορία και τις ρίζες τους;
«Δεν νομίζω ότι κανείς μπορεί να ζητήσει από έναν λαό να ξεχάσει το παρελθόν του ούτως ή άλλως. Στην πραγματικότητα οι ιστορικές μνήμες κινδυνεύουν ελάχιστα από την έκφραση ακόμα και άστοχων απόψεων γύρω από αυτές. Οι πιο ύπουλοι κίνδυνοι για αυτές είναι η αποσιώπηση, η επιφανειακή αναπόληση, η στρατευμένη χρήση, η μη σύνδεση της ιστορίας με το σήμερα και προ πάντων η σταδιακή αλλοτρίωση στην κουλτούρα και το αξιακό σύστημα ενός λαού.
Οι εθνικοί θρίαμβοι πρέπει να αξιοποιούνται για να εντοπίζουμε αυτά που μας οδήγησαν σε αυτούς, ώστε να τα ενισχύουμε. Οι εθνικές τραγωδίες αντίστοιχα θα πρέπει να έχουν όχι μόνο χαρακτήρα απόδοσης τιμής προς τα θύματα αλλά και βαθύτερης επανεξέτασης των αιτίων που οδήγησαν σε αυτές, αλλά και συζήτηση γύρω από το πώς το έθνος προστατεύεται από σύγχρονους ανάλογους κινδύνους. Δυστυχώς αυτά απουσιάζουν από το σύγχρονο ελληνικό κράτος και οι όποιες εξαιρέσεις προκύπτουν μονάχα από προσωπικές προσπάθειες ολίγων. Ακόμα και το διαχρονικό δίδαγμα των κινδύνων της διχόνοιας και του ατομισμού φαίνεται να μην είναι πλέον κοινό κτήμα. Η κρίση που ζούμε τα τελευταία χρόνια έχει άμεση σχέση με την κατάρρευση αξιών, ιδανικών και παιδείας που προηγήθηκε και τον ατομισμό που επεκράτησε. Οι κενές περιεχομένου αντιπαραθέσεις των παραδοσιακών πολιτικών φορέων καθώς και οι μετάθεση των ευθυνών εκτός Ελλάδος έχουν αποφασιστική επίπτωση στη δυσκολία χάραξης εθνικής στρατηγικής ευρείας αποδοχής για την ανασύνταξη της χώρας».
Δρ. Αθανάσιος Σίδερης, ιστορικός - αρχαιολόγος
Τι απαντάτε σε αυτούς που αμφισβητούν τη γενοκτονία των Ποντίων;
«Η γενοκτονία των Ποντίων και οι συστηματικές διώξεις των Ελλήνων της Μικράς Ασίας ήδη πριν από το 1922, καθώς και όλες οι βαρβαρότητες εναντίον εθνοτικών ή/και θρησκευτικών ομάδων από κρατικές εξουσίες, με αποκορύφωμα- δίχως όμοιό της- την γενοκτονία των Εβραίων από τους Ναζί, έχουν μια πολύ κοινή και άρρωστη ρίζα που κατέστησε τον 20ο αιώνα τον «σκληρότερο» στην ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών. Η ρίζα αυτή δεν είναι άλλη από τον «εθνο-κρατισμό», την ιδεολογία δηλαδή που για να στηρίξει το ιδεολόγημα του έθνους-κράτους, όπως αυτό διαμορφώθηκε κατά το 19ο αιώνα, πρόβαλλε την ιδέα της «εθνικής καθαρότητας» ως ανώτατο στοιχείο συνεκτικότητας, ομοιομορφίας και εθνικής υπεροχής, χωρίς ανοχή στη διαφορετικότητα, χωρίς ιστορική συνείδηση και χωρίς –όπως όλα δείχνουν- ιστορική προοπτική. Ανεξάρτητα, λοιπόν, από τις νομικές διαστάσεις και τους τεχνικούς όρους, γύρω από την ορθότητα και την ακρίβεια των οποίων η δημοκρατία επιτρέπει να εγείρονται διαφωνίες, ένα είναι βέβαιο: ότι οι γενοκτονίες και οι διώξεις είτε ευρείας είτε και μικρότερης κλίμακας εναντίον συγκεκριμένων πληθυσμιακών ομάδων (εκτός από τους Πόντιους και τους Εβραίους ας μην ξεχνάμε και τους Τσιγγάνους) είναι και οφείλουν να είναι καταδικαστέες από όλα τα μέλη μιας υγιούς και δημοκρατικής κοινωνίας. Το πραγματικό ερώτημα που πρέπει να μας απασχολεί σήμερα δεν είναι αν η γενοκτονία των Ποντίων σωστά ονομάζεται έτσι ή όχι. Το πραγματικό ερώτημα είναι τι κάνουμε ως κοινωνία για να ανακόψουμε τη διαμόρφωση συνθηκών που δυνάμει θα οδηγήσουν και σε νέες γενοκτονίες. Πόσο κατανοούμε ότι οι υπέρμαχοι της ιδέας της «εθνικής καθαρότητας» που θέλουν να απαλλάξουν από όλα τα «μυαρά» συστατικά του τον κοινωνικό ιστό αργά ή γρήγορα θα μετέλθουν και τη μέθοδο της «τελικής λύσης». Η ιστορία δεν γράφεται με νομοθετήματα και όταν ποινικοποιεί κανείς την άρνηση με λόγια της ύπαρξης του τέρατος, αρχίζεις να μοιάζει επικίνδυνα στο ίδιο το τέρας. Για τις πράξεις ωστόσο η δικαιοσύνη πρέπει να διατηρεί τον τελευταίο λόγο».
Αυτοί που επιμένουν (στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας) είναι σαν να ζητάνε στους Ποντίους αλλά και στον ελληνικό λαό να ξεχάσουν την ιστορία και τις ρίζες τους;
«Όποιος ξεχνάει το παρελθόν του κινδυνεύει να το αναπαράγει από άγνοια. Αλλά και όποιος δεν το κατανοεί και δεν προχωράει παραπέρα κινδυνεύει να το επαναλάβει από εμμονή. Οι επέτειοι των τραγικών στιγμών της ιστορίας των Ελλήνων, όπως η γενοκτονία των Ποντίων και η Μικρασιατική Καταστροφή (αλλά και ανάλογες στιγμές όλων των λαών), δεν πρέπει να λειτουργούν σαν οδυνηρή ανάκληση ενός συλλογικού τραύματος, αλλά ως ευκαιρία περίσκεψης πάνω στα βαθύτερα αίτιά τους και καλλιέργειας εκείνων των χαρακτηριστικών που θα ωθήσουν την κοινωνία μακριά από ανάλογους κινδύνους στο μέλλον. Η αλήθεια είναι πως ο 20ος αιώνας υπήρξε «πλούσιος» σε ακρότητες, αλλά είναι εξίσου αλήθεια ότι η μελέτη και κυρίως η ερμηνεία και η νοηματοδότηση του παρελθόντος –και ειδικά του πρόσφατου- αφορά κυρίως το παρόν. Είναι ένα εργαλείο διαχείρισης των αντικρουόμενων ιστορικών αφηγημάτων και ερμηνευτικών σχημάτων, με το οποίο νομιμοποιούνται ή καταγγέλλονται εδραιωμένες ή υποψήφιες μορφές εξουσίας, επικρατούσες ή υπό διαμόρφωση συλλογικές ταυτότητες και εν τέλει ιδεολογικές ηγεμονίες και πολιτικές κυριαρχίες τόσο στο κρατικό όσο και στο διεθνές πλαίσιο. Η τραυματική ιστορική μνήμη οφείλει και μπορεί να πάρει διδακτικές διαστάσεις, αλλά όταν μετατρέπεται σε τραυματική εμμονή των ακαδημαϊκών, των πολιτικών και συνεπώς και της κοινής γνώμης οδηγεί μια ολόκληρη κοινωνία σε ψυχολογική στασιμότητα. Η μνήμη χωρίς κατανόηση και η εμμονή στη φρίκη της τραυματικής εμπειρίας χωρίς το ξεπέρασμά της, αντί να επουλώνουν αναγεννούν το ιστορικό τραύμα και τις συγκρουσιακές καταστάσεις που το προξένησαν, οδηγώντας αναπόφευκτα σε κρίσεις ταυτότητας. Όλες οι συλλογικές ταυτότητες (και η εθνική μαζί) συγκροτούνται από δυο βασικά συστατικά: ποιο κοινό παρελθόν μοιραζόμαστε και ποιο κοινό μέλλον οραματιζόμαστε. Ως Έλληνες, δίχως να ξεχνάμε ούτε στιγμή το πρώτο, είναι πλέον ζωτική ανάγκη να συλλογιστούμε σοβαρά και το δεύτερο χωρίς φόβο και χωρίς πάθος».
Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος: Είναι ειδικός εμπειρογνώμονας σε θέματα ανάπτυξης, δημοσίων επενδύσεων, παιδείας, πολιτισμού, καινοτομίας και επιχειρηματικότητας και Αντιπρόεδρος πολιτικού συντονισμού της πολιτικής κίνησης "Δημιουργία, ξανά!"
Τι απαντάτε σε αυτούς που αμφισβητούν τη γενοκτονία των Ποντίων;
Η έννοια του αμιγούς φυλετικά έθνους-κράτους και αυτή της εθνικής καθαρότητας υπήρξαν σε ορισμένες ιστορικές περιπτώσεις το τελευταίο και πλέον εκφυλισμένο στάδιο της διαδικασίας συγκρότησης των σύγχρονων κρατών, η οποία ξεκίνησε πριν αρκετούς αιώνες στην Ευρώπη. Στην περιοχή των Βαλκανίων (αλλά όχι μόνο) η επίδραση υπήρξε πολύ έντονη καθώς η συγκρότηση των κρατών συνεχίστηκε μέχρι πρόσφατα. Στο όνομα αυτού του ιδεολογήματος διαπράχθηκαν αποτρόπαια εγκλήματα στην σύγχρονη ιστορία, τα οποία είναι πλέον μέρος της ιστορίας του γένους των ανθρώπων. Οι διαδικασίες των εθνοκαθάρσεων ξεκινούσαν (και δυστυχώς σε αρκετές γωνιές του πλανήτη ξεκινούν ακόμη) από την επιβολή συστηματικών διακρίσεων εναντίον των μειονοτήτων, από τους περιορισμούς στην απόκτηση περιουσίας, στις επιχειρηματικές δραστηριότητες, στην ανάδειξη σε δημόσια αξιώματα, στην επαγγελματική εξέλιξη, στην Παιδεία, στην ιθαγένεια, ενώ συνέχιζαν με εκτοπίσεις, για να καταλήξουν σε πιο βίαιες και ακραίες μορφές βίας όπως μαζικές σφαγές και μαζικές βίαιες πράξεις (δολοφονίες και μαζική εξόντωση, αρπαγές παιδιών, συστηματική εξολόθρευση) εναντίον του συγκεκριμένου πληθυσμού από παρακρατικές οργανώσεις με την ανοχή του κράτους ή/και από το ίδιο το κράτος.
Οι διώξεις και η εξολόθρευση Αρμένικων πληθυσμών, η συστηματική και ακραία βία εναντίον των Ποντίων, οι διακρίσεις και οι βίαιες πρακτικές εναντίον των Ελλήνων της Μικράς Ασίας υπήρξαν μερικά από τα αποτρόπαια γεγονότα που συνόδευσαν την δημιουργία των σύγχρονων κρατών που προέκυψαν από τη διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι πρακτικές αυτές υπήρξαν ο μαύρος προάγγελος της πιο ακραίας βίας στην ανθρώπινη ιστορία, η οποία οργανώθηκε συστηματικά από ένα κράτος: του Ολοκαυτώματος, που οδήγησε εκατομμύρια ανθρώπους στο φριχτό θάνατο με στόχο την εξόντωση μιας εθνότητας, των Εβραίων, αλλά και όλων των «διαφορετικών»: τσιγγάνων, ομοφυλόφιλων και όλων όσους το ναζιστικό καθεστώς θεωρούσε «κατώτερους ανθρώπους» με στόχο τη φυλετική καθαρότητα.
Έτσι, μετά το μεγάλο πόλεμο, υπογράφηκε η Συνθήκη για την Πρόληψη και την Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας του 1948, όπου ο όρος αποκτά για πρώτη φορά νομική υπόσταση και ταυτόχρονα υπογράφηκε η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Δυστυχώς η συνθήκη δεν κατόρθωσε να αποτρέψει τους ανθρώπους από το να καταφύγουν σε παρόμοιες πρακτικές τα χρόνια που ακολούθησαν, από τη Ρουάντα ως τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα και τους μαζικούς τάφους στην πρώην Γιουγκοσλαβία, που θύμισε ανατριχιαστικά στην Ευρώπη τις πιο σκοτεινές στιγμές του παρελθόντος της.
Τα ιστορικά γεγονότα δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται ως σύγχρονα ιδεολογήματα, ούτε να υποτάσσονται στις εντυπώσεις. Εκείνο που έχει καίρια σημασία δεν είναι τόσο η ακριβής κατάταξη ενός φρικτού γεγονότος στην κλίμακα της αποτρόπαιας βίας, όσο η γνώση των συμβάντων και η κατανόηση του ίδιου του γεγονότος.
Αυτοί που επιμένουν (στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας) είναι σαν να ζητάνε στους Ποντίους αλλά και στον ελληνικό λαό να ξεχάσουν την ιστορία και τις ρίζες τους;
«Η αντικειμενική γνώση και κατανόηση των ιστορικών γεγονότων έχει διδακτικό και όχι εκδικητικό σκοπό. Δεν έχουμε ανάγκη τη γνώση και τη μνήμη για να πάρει κάποιος το αίμα του πίσω, αλλά για να μην επαναληφθούν παρόμοια γεγονότα ίσως σε διαφορετικό περιβάλλον, σε άλλο χρόνο με άλλους πρωταγωνιστές και άλλα θύματα. Για να ελέγχουμε και κατευθύνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και τις δικές μας πράξεις μέσα από την κατανόηση των γεγονότων που έζησαν οι προγόνοί μας και τις συνέπειές τους.
Η μνήμη της ακραίας και συστηματικής βίας που ασκήθηκε εναντίον των Ποντίων στις αρχές του περασμένου αιώνα, απόρροια των προσπαθειών εθνοκάθαρσης, η μνήμη από τις συστηματικές διώξεις και εκτοπίσεις που υπέστησαν (μαζί με πολλές άλλες εθνότητες και μειονότητες) από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, το σταλινικό, στα μέσα του 20ου αιώνα, ακόμη και ο πιο πρόσφατος μαζικός ξεριζωμός και η νέα προσφυγιά που έζησε το αρχαίο αυτό παρακλάδι του Ελληνισμού με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης στο τέλος του ίδιου σκληρού αυτού αιώνα, αυτή η μνήμη και αυτή η γνώση είναι αναγκαίες για να κατανοήσουμε το κοινό παρελθόν μας αλλά και την πρόσφατη ιστορία μας. Οι τελευταίοι φυγάδες ενός άλλου πολέμου και μιας άλλης φτώχειας που προσπάθησαν και προσπαθούν να ξαναστήσουν τη ζωή τους με δυσκολίες, με αγώνα, με προβλήματα αποδοχής αλλά και τη δύναμη του ελληνισμού όπως έκαναν οι ομογενείς τους που έφτασαν στην Ελλάδα μετά από τη Μικρασιατική καταστροφή κι αντιμετώπισαν πολύ πιο σοβαρές αντιξοότητες και προβλήματα.
Η μνήμη και η γνώση έχουν και μια άλλη κεφαλαιώδη σημασία: την ανάληψη και συστηματική υλοποίηση δράσεων για την διάσωση και αναζωογόνηση της πολύτιμης πολιτιστικής κληρονομιάς των Ποντίων: το παμπάλαιο γλωσσικό ιδίωμα, την μουσική, τους χορούς, την λογοτεχνία, την υλική και άϋλη πολιτιστική κληρονομιά τους που είναι κληρονομιά όλων μας και κληρονομιά της ανθρωπότητας, πανάκριβο και ζωντανό κειμήλιο του ελληνισμού, που κινδυνεύει να χαθεί κάτω από τα μανιασμένα κύματα της ιστορίας και από την ομογενοποίηση της εποχής.
Είναι επίσης απολύτως απαραίτητη η αντικειμενική γνώση και η ζωντανή μνήμη για την τραγική ιστορία των Ποντίων καθώς κοιτάμε τον καθρέφτη μας σήμερα, για να μας κάνει να αναρωτιόμαστε διαρκώς εάν πράττουμε αρκετά για την αποφυγή των διακρίσεων σε βάρος των ίδιων των Ποντίων προσφύγων και των απογόνων τους, αλλά και σε βάρος κάθε διαφορετικού, κάθε ανθρώπινης κοινότητας. Είναι απαραίτητη η μνήμη και η αντικειμενική γνώση για την κατανόηση και την αποδοχή του διαφορετικού, πρώτα εντός μας και, εν συνεχεία, απέναντί μας. Είναι απολύτως αναγκαία για τη διαρκή επαγρύπνηση απέναντι σε κάθε μορφής ρατσισμό και φυλετική ή άλλη βία στον τόπο μας, στους γείτονες και όπου γης. Για να μπορούμε κυρίως να συνεισφέρουμε με το παράδειγμά μας στη διαρκή μάχη του ανθρώπου απέναντι στο σκοτεινό του εαυτό και στην αρρωστημένη ρίζα των ιδεολογημάτων που γεννούν γενοκτονίες».
Θεοφάνης Κοντοχρήστος, Πρόεδρος του συλλόγου Ποντίων Αιτωλοακαρνανίας "Αξέχαστες Πατρίδες", με έδρα στο Αιγάλεω
Η Γενοκτονία των Ποντίων αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες του αιώνα.
Αναγνωρίστηκε από την Βουλή των Ελλήνων τον Φεβρουάριου του 1994 και ψηφίστηκε ομόφωνα η ανακήρυξη της 19ης Μαΐου, ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στην Σαμψούντα, ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.
Επίσης έχει αναγνωριστεί και από άλλους διεθνείς οργανισμούς, όπως η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών.
Ο όρος Γενοκτονία σημαίνει αφανισμός ενός λαού με εγκληματικές πράξεις, είτε με σειρά ομαδικών φόνων, είτε με συστηματική εξασθένιση του λαού, με διάφορα μέσα.
Η θηριωδία που υπέστησαν οι προγονοί μας είναι τεράστια. Υπέστησαν χιλιάδες ψυχές ξεριζωμό από τα σπίτια τους, εξάντληση από τις κακουχίες, βασανιστήρια, δίψα, πείνα, αρρώστιες και πάρα πολλοί πέθαναν στα στρατόπεδα θανάτου στην έρημο.
Δυστυχώς όλη αυτή η ιστορική αλήθεια θυσιάζεται προφανώς στον βωμό σκοπιμοτήτων και συμφερόντων.
Η ιστορία έχει τεκμηριωθεί και κάποιοι αρνούνται να την δεχτούν. Αρνούνται να κοιτάξουν την αλήθεια κατάματα και να το παραδεχτούν, γιατί πολύ απλά παίζονται συμφέροντα στην πλάτη ενός ολόκληρου λαού.
Όπως έγινε τότε.... έτσι συνεχίζεται και τώρα.
 |
| Το χορευτικό τμήμα του Συλλόγου "Αξέχαστες Πατρίδες" |
Σάββας Καρασαββίδης (Σύλλογος Ακριτοχωρίου Ακρίτες - Σέρρες)
 "Η άποψή μου για τη όλη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί γύρω από την άρνηση της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, είναι ότι για μια ακόμη φορά βασιλεύει το χάος.
Τι κι αν διαβάζουμε ιστορία, τι κι αν έχουνε γράψει ξένοι της εποχής (αφού οι δικοί μας παππούδες είναι κολλημένοι και πάνω απ’ όλα ψεύτες) για αυτές τις ιστορίες, όλα ανατρέπονται σε αυτήν την χώρα. Είναι απίστευτο στην Ελλάδα σήμερα κάποιοι που δεν κατέχουν ένα θέμα να εκφέρουν άποψη ελαφρά τη καρδία.
Εάν πάλι κατέχουν το αντικείμενο και πιστεύουν πως δεν έγινε γενοκτονία τότε είναι σαφής ο ρόλος τους και το καταλαβαίνει ο καθείς.
 Η ποινικοποίηση της γενοκτονίας είναι κάτι προοδευτικό για εμένα, γιατί ήταν πέρα για πέρα αληθινή, γιατί δεν μπορεί να μας προσβάλλει όποιος θέλει ελέω δημοκρατίας (και ασχετοσύνης ή δόλου), γιατί η συγγνώμη είναι ανθρώπινη και κατανοητή, γιατί εάν έκαναν κάτι οι πρόγονοι μου δεν είναι κακό να το διορθώσω εγώ και εν τέλει γιατί δεν είμαι άλλο ραγιάς, όπως είναι πολλοί στην Ελλάδα ακόμα.
Δεν γίνεται ο γενοκτόνος να άγεται και να φέρεται και εμείς να φοβόμαστε να μιλήσουμε σε κάτι που το δίκιο μας είναι τρανταχτό.
Τέρμα ο φόβος, η αλήθεια είναι μαζί μας και δεν λυγίζουμε ότι και να μας κάνουν.
Όσο για τον συνωστισμό που ήταν ανθρώπινο λάθος, έχουμε πάψει από καιρό να πιστεύουμε στα ανθρώπινα λάθη, ειδικά όταν είναι τόσο ξεκάθαρα στοχευμένα και κατευθυνόμενα».
|
Γιώργος Χατζηδημητριάδης - Πρόεδρος Μ.Π.Σ Πόντιων Ριζοχωρίου
«Αυτοί που αμφισβητούν την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αμφισβητούν, δεν σέβονται και μάλλον έχουν πλήρη άγνοια για το τι έχει υποστεί ένας ολόκληρος λαός. Αυτοί οι «κάποιοι» πρέπει να ντρέπονται που αμφισβητούν τον χαμό 353.000 ψυχών.
Και επιμένουν στις απόψεις τους γιατί θέλουν να ξεχάσουμε τις ρίζες μας για τα δικά τους συμφέροντα»
Το Βήμα στους νέους Πόντιους
Άννα Μαλαμίδου - Απερχόμενη Πρόεδρος Συλλόγου Ποντίων Φοιτητών Καστοριάς
Τι απαντάτε σε αυτούς που αμφισβητούν τη γενοκτονία των Ποντίων;
«Δεν κατηγορώ κανένα. Η προσωπική άποψη του καθενός οφείλει να είναι σεβαστή, ακόμα και αν δεν είναι αποδεκτή. Στην προκείμενη περίπτωση όμως, αποδεικνύεται πως η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας. Τριακόσιες πενήντα τρεις χιλιάδες ψυχές δεν αποτελούν ούτε τυχαίο, ούτε αμφισβητήσιμο γεγονός. Αποτελούν στατιστική. Στατιστική αφανισμού. Μαύρες σελίδες της Ιστορίας μας βέβαια, αλλά όχι από αυτές που σκίζονται και καίγονται».
Αυτοί που επιμένουν (στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας) είναι σαν να ζητάνε στους Ποντίους αλλά και στον ελληνικό λαό να ξεχάσουν την ιστορία και τις ρίζες τους;
«Δεν άκουσα ποτέ κάποιον να αμφισβητεί τον Ηρόδοτο, που θεωρείται πατέρας της ιστορίας. Γιατί
όχι; Έζησε τον 5ο αιώνα π.Χ. και παρόλα αυτά θεωρείται αξιόπιστος. Δεν άκουσα ποτέ να αμφισβητούν την άλωση της Κωνσταντινούπολης, την επανάσταση του ’21, τον πόλεμο του ’40.Τη γενοκτονία ενός μέρους του Ελληνισμού όμως μια χαρά ξέρουν να την αμφισβητούν, πόσο μάλλον όταν υπάρχουν ένα σωρό στοιχεία που επιβεβαιώνουν τα γεγονότα. Μιλάμε για τον περασμένο αιώνα, για την νεότερη Ιστορία. Μήπως τελικά δε μας θεωρούν Έλληνες; Μήπως μας θεωρούν Έλληνες μόνο όταν έρχονται εκλογές; Αλλά ακόμα και έτσι να είναι τα πράγματα, είναι υποχρεωμένοι τουλάχιστον να μας ακούσουν και να μας στηρίξουν, ακόμα και αν διαφωνούν. Αυτή πρέπει να είναι η δουλειά τους σύμφωνα με το Σύνταγμα. Τι οφέλη μπορεί να έχουν αμφισβητώντας ένα μέρος πολιτών της χώρας;
Προτού όμως όλοι αυτοί βγάλουν τα πορίσματα και δικάσουν ως άλλοι «Δίκαιοι», ας ψάξουν πρώτα. Ας ψάξουν στις ποντιακές οικογένειες και την ιστορία τους. Κάποιος λόγος θα υπήρχε που βρέθηκαν στην Ελλάδα. Ας ψάξουν στα τραγούδια, ελληνική διάλεκτος είναι, το νόημα μπορούν να το καταλάβουν. Όταν η λύρα «μιλάει» για την πατρίδα, κλαίει. Ας ψάξουν ακόμα και στις έρευνες περί του θέματος διεθνών επιστημόνων, αν δε θεωρούν τους Έλληνες αξιόπιστους. Ας μάθουν προτού κρίνουν. Όσο υπάρχει έντονο το Ποντιακό στοιχείο, η ιστορία δε θα σβήσει. Ούτε οι ρίζες θα ξεχαστούν. Ελπίζουμε πως κάποια μέρα όλος ο ελληνικός λαός θα γνωρίζει γι αυτό το θέμα. Πρέπει όμως κάποτε να έρθει η αναγνώριση. 353.000 ψυχές είναι αυτές! Και ακόμα φωνάζουν για δικαίωση…»
Προτού όμως όλοι αυτοί βγάλουν τα πορίσματα και δικάσουν ως άλλοι «Δίκαιοι», ας ψάξουν πρώτα. Ας ψάξουν στις ποντιακές οικογένειες και την ιστορία τους. Κάποιος λόγος θα υπήρχε που βρέθηκαν στην Ελλάδα. Ας ψάξουν στα τραγούδια, ελληνική διάλεκτος είναι, το νόημα μπορούν να το καταλάβουν. Όταν η λύρα «μιλάει» για την πατρίδα, κλαίει. Ας ψάξουν ακόμα και στις έρευνες περί του θέματος διεθνών επιστημόνων, αν δε θεωρούν τους Έλληνες αξιόπιστους. Ας μάθουν προτού κρίνουν. Όσο υπάρχει έντονο το Ποντιακό στοιχείο, η ιστορία δε θα σβήσει. Ούτε οι ρίζες θα ξεχαστούν. Ελπίζουμε πως κάποια μέρα όλος ο ελληνικός λαός θα γνωρίζει γι αυτό το θέμα. Πρέπει όμως κάποτε να έρθει η αναγνώριση. 353.000 ψυχές είναι αυτές! Και ακόμα φωνάζουν για δικαίωση…»
Τσόφα Καρασσαβίδου – Πρόεδρος Συλλόγου Ποντίων Φοιτητών Φλώρινας
Τι απαντάτε σε αυτούς που αμφισβητούν τη γενοκτονία των Ποντίων;
«Όταν η ιστορία με ντοκουμέντα και πρωτογενές υλικό που διασώζεται έως σήμερα έχει δώσει απαντήσεις για την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου είναι παράλογο να τίθενται ζητήματα αμφισβήτησης. Για να τεθούν οι σωστές βάσεις διαλόγου ξεκινούμε με την παραδοχή πως οι αρνητές της γενοκτονίας είναι ανιστόρητοι ή μιλώντας με επιείκεια δεν έχουν μελετήσει σε βάθος το θέμα και προβαίνουν σε επιφανειακές κρίσεις. Είμαστε φοιτητές, οι εν δυνάμει εκπαιδευτικοί που αύριο θα διαμορφώνουν τη συνείδηση των παιδιών, των μικρών μαθητών του δημοτικού σχολείου. Αρνούμαστε να διδάξουμε ανακρίβειες μέσα από βιβλία με εσφαλμένο ιστορικό περιεχόμενο. Η κυρία Ρεπούση, όντας επικεφαλής της συγγραφικής ομάδας του βιβλίου ιστορίας της έκτης δημοτικού που αποσύρθηκε, ανήκει σε αυτούς που μέχρι και σήμερα αρνούνται να αναγνωρίσουν το ιστορικό γεγονός της γενοκτονίας, προσβάλλουν τη μνήμη μας και εντελώς ανήθικα θέλουν να διαμορφώσουν συνειδήσεις μαθητών βασισμένοι σε ψέματα».
Αυτοί που επιμένουν (στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας) είναι σαν να ζητάνε στους Ποντίους αλλά και στον ελληνικό λαό να ξεχάσουν την ιστορία και τις ρίζες τους;
«Οι Έλληνες Πόντιοι δεν μπορούν να ξεχάσουν, δεν μπορούν να αρνηθούν τις ρίζες τους και να διαγράψουν την ιστορία τους. Γιατί ακόμη κι αυτοί που δεν μορφώθηκαν και δεν διδάχθηκαν την ιστορία από εγχειρίδια έχουν το πιο δυνατό επιχείρημα, τα βιώματά τους. Οι ιστορίες πόνου των παππούδων και των γιαγιάδων μας είναι για μας βιώματα που δεν θα χαθούν από τη μνήμη. Οι φρικαλεότητες του ξεριζωμού του ποντιακού ελληνισμού μαρτυρούνται μέσα από τις καταγραφές αυτών των ανθρώπων και δεν μας επιτρέπουν να περάσουμε στη λήθη. Αυτοί που επιμένουν στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας ή-πιο επίκαιρα-αντιτάσσονται στην ποινικοποίηση της άρνησης των γενοκτονιών έχουν απέναντί τους εμάς. Είμαστε η νέα γενιά Ποντίων, η γενιά των μελλοντικών παιδαγωγών που θα διαμορφώσει συνειδήσεις πολιτών βασισμένη σε ιστορικά τεκμήρια. Ως μαθητές διδαχτήκαμε πως η ιστορία δεν αποτελεί απλή αφήγηση γεγονότων αλλά προσπαθεί να ερμηνεύσει το παρελθόν και κατ’ επέκταση το παρόν έχοντας απώτερο στόχο την πρόβλεψη του μέλλοντος. Η επιταγή του μέλλοντος θέλει τους λαούς να ζουν συμφιλιωμένοι. Η συμφιλίωση των λαών δεν επιτυγχάνεται με την αλλοίωση των ιστορικών γεγονότων, αλλά με την παραδοχή τους. Εμείς δεν θα σταματήσουμε να διεκδικούμε αυτά που δικαιούμαστε με τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης ως ελάχιστο φόρο τιμής. Εάν αρνηθούμε το παρελθόν μας και δεν χτίσουμε τις σχέσεις μας πάνω σε σωστές παραδοχές θα τιμωρηθούμε βλέποντας την ιστορία να επαναλαμβάνεται».
Τηλέμαχος Μιχαηλίδης -Δημόσιες Σχέσεις και Επικοινωνία
Τι απαντάτε σε αυτούς που αμφισβητούν τη γενοκτονία των Ποντίων;
«Σέβομαι την γνώμη του καθενός καθώς και το δικαίωμα του να την εκφράζει ιδιωτικά είτε δημόσια θεωρώ όμως αναπόσπαστο κομμάτι μίας άποψης για ιστορικά θέματα την ανάγνωση των γεγονότων ως έχουν ,μια απλή καταγραφή αυτών αρκεί. Αναρωτιέμαι πως μπορεί κάποιος να αμφισβητεί την Γενοκτονία των Ποντίων και να παραμένει ανερυθρίαστος».
Αυτοί που επιμένουν (στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας) είναι σαν να ζητάνε στους Ποντίους αλλά και στον ελληνικό λαό να ξεχάσουν την ιστορία και τις ρίζες τους;
«Ακόμη και να θέλεις να ξεχάσεις το παρελθόν , γιατί σε πόνεσε {εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας γαρ},πως θα ορίσεις το παρών και θα στοιχειοθετήσεις το μέλλον; Αγνοώντας την πεμπτουσία της ύπαρξης όπως είναι οι ρίζες μας».
Ιουλιανός Παναγιωτίδης
«Η απάντηση μου σ’ αυτούς που αμφισβητούν γεγονότα που έχουν συγκλονίσει έναν ολόκληρο λαό όπως ο ποντιακός (που μετά από χιλιάδες χρόνια αποικίας στον Πόντο αναγκάστηκε να φύγει με τόσο βίαιο τρόπο) είναι τα γεγονότα και η ιστορία η ίδια.
Τώρα όσοι επιμένουν στην αμφισβήτηση όχι απλά της Γενοκτονίας αλλά της ιστορίας είναι απλά άτομα χωρίς παρελθόν και μέλλον...ζουν μόνο για το παρόν έτσι όπως κάποιοι τους το ορίζουν...
Για τους Πόντιους που έχουν ακούσει από τους παππούδες τους να τους εξιστορούν τα τραγικά αυτά γεγονότα είναι ακατόρθωτο να ξεχάσουν το παραμικρό. Εμείς δεν ξεχνούμε τις ρίζες μας και δεν πρόκειται να αφήσουμε κανέναν να παραποιήσει την ιστορία μας»
Όταν μιλούν τα έργα και όχι τα λόγια
Στο Δήμο του Περιστερίου έπειτα από εντολή του δημάρχου της Πόλης Ανδρέα Παχατουρίδη έχει στηθεί άγαλμα απέναντι από το δημαρχείο το οποίο τιμά την Πόντια Μάνα...Μπράβο για την πρωτοβουλία αυτή που αποδεικνύει ότι στο Περιστέρι δεν λησμονούν, σέβονται και τιμούν. Συγχαρητήρια θερμά στον κ. Παχατουρίδη και το επιτελείο του.
Χριψιμε Χαρουντιάν Δημοσιογράφος & Διευθύντρια της Αρμενικής καθημερινής εφημερίδας ΑΖΑΤ ΟΡ
Τιμή για το Πινάκιο είναι η φιλοξενία των απόψεων της Χριψιμε Χαρουντιάν Δημοσιογράφου Διευθύντριας της Αρμενικής καθημερινής εφημερίδας ΑΖΑΤ ΟΡ.
Παρακαλώ διαβάστε τι μας είπε:
Τι απαντάτε σε αυτούς που αμφισβητούν τη γενοκτονία των Ποντίων και των Αρμενίων;
«Είναι γνωστός ο αγώνας των Ποντίων και των Αρμενίων για διεθνή αναγνώριση των γενοκτονιών που διαπράχθηκαν από την Οθωμανική Τουρκία. Πάνω από ενάμισι εκατομμύριο αρμένιοι, δηλαδή το 80% του αρμενικού πληθυσμού της Δυτικής Αρμενίας, χάθηκε στην πρώτη Γενοκτονία του 20ου αιώνα. Ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκε το 1915 μέσα σε μια "εκκωφαντική σιωπή" από τη διεθνή κοινότητα, που με την παθητική της στάση φέρει ακέραιες τις ευθύνες.
Στα χρόνια που πέρασαν έγιναν διαδοχικές αναγνωρίσεις της Γενοκτονίας από διάφορες χώρες, μέχρι που το θέμα πέρασε σε νέο επίπεδο, με επιστέγασμα τα ψηφίσματα Σουηδίας και Γαλλίας σχετικά με την ποινικοποίηση της άρνησης της Γενοκτονίας.
Απαντώ λοιπόν πως δεν χρειάζεται καν να ασχοληθούμε με τα περιθωριακά άτομα που για διάφορους λόγους (προσωπικές επιδιώξεις, χρηματισμοί, δώρα ή απλώς ανοησία …) αρνούνται ή αμφισβητούν τις ιστορικές αλήθειες. Ως Αρμένια θεωρώ πως με κανένα τρόπο δεν χρειάζεται να πέσουμε θύματα της τουρκικής προπαγάνδας και παγίδας, που επιζητά να μας θέσει σε θέση προσπάθειας επιβεβαίωσης των πραγματικών γεγονότων της Γενοκτονίας. Το παραπλανητικό παιχνίδι της Τουρκίας μπορεί να συνεχιστεί για καιρό, -τουλάχιστον όσο θα της το επιτρέπουν από τη διεθνή κοινότητα- με ανούσια λόγια και μισοειπωμένες υποσχέσεις για επικείμενη συγγνώμη...
Σε δυο χρόνια θα τιμήσουμε την 100η επέτειο της Γενοκτονίας των Αρμενίων που για μας σηματοδοτεί μια νέα εποχή. Την εποχή που πέραν των λέξεων Αναγνώριση ή Ποινικοποίηση της άρνησης, θα πρέπει να ακουστούν και οι λέξεις Επιστροφή, Αποζημίωση, Αποκατάσταση».
Αυτοί που επιμένουν (στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας) είναι σαν να ζητάνε στους Ποντίους αλλά και στον ελληνικό λαό αλλά και τους αρμένιους να ξεχάσουν την ιστορία και τις ρίζες τους;
«Αυτοί που επιμένουν θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη τους, ότι η ιδεολογία του παντουρκισμού, δηλαδή το όραμα της δημιουργίας ενός ενιαίου κράτους που θα επεκτεινόταν από την Μικρά Ασία έως την Κεντρική Ασία, ήταν η βασική αιτία των Γενοκτονιών. Η επιμονή τους λοιπόν στην αμφισβήτηση των γενοκτονίων, είναι παράγοντας που επιτρέπει την πολιτική άρνησης του σημερινού Τουρκικού κράτους. Ενός κράτους που με συνεχείς παρεμβάσεις των πολιτικών του, διατείνεται το όραμα του παντουρκισμού, ακόμα και σήμερα.
Παρ’όλα αυτά το DNA των λαών δεν αλλάζει με ρητορείες. Για όσο καιρό κρατάμε τη γλώσσα μας, τις παραδόσεις μας και συνεχίζουμε με υπερηφάνεια τους διεκδικητικούς μας αγώνες, τίποτε και ποτέ δεν θα ξεχαστεί».
Ο λόγος που έγινε η συγκεκριμένη έρευνα είναι για να αποδείξουμε πως η ιστορία δεν μπορεί να θαφτεί όσο και αν θέλουν...Ο «ξεριζωμός» και η απώλεια μνήμης κάνει πιο εύκολα τα σχέδια τους...Μη τους το επιτρέψετε...Διαβάστε, ακούστε, αναζητήστε την γνώση κάτω από τα συντρίμμια και τις αφηγήσεις των παππούδων