Από τον Μουσταφά Κεμάλ,στον "Κεμάλ" Καρά Σεβντά

Θ. Μαλκίδης 

Από τον Μουσταφά Κεμάλ,στον "Κεμάλ" Καρά Σεβντά 

Είναι ομολογουμένως εντυπωσιακό το γεγονός της λατρείας κάθε τι βάρβαρου, βίαιου, δολοφονικού, που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη ζωή, την αλληλεγγύη, τη μνήμη, τον αυτοσεβασμό, την αξιοπρέπεια, τη γνώση. 

Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα  και   κάνω πιο συγκεκριμένη την παραπάνω διαπίστωση, με τον Μουσταφά Κεμάλ και όλα τα παράγωγά του και τους επιγόνους του, που παριστάνουν τους πολιτικούς, καλλιτέχνες, ηθοποιούς,  είναι ανεξήγητο και ανερμήνευτο. Δεν μπορεί να αντιληφθεί κάποιος πως είναι δυνατόν ένα αυτεξούσιο ον, όπως είναι ο άνθρωπος, ένας φορέας τεράστιας ιδιοπροσωπίας,  μεγάλου και αστείρευτου πολιτισμού, όπως είναι ο Έλληνας να θαυμάζει και να λατρεύει  πρόσωπα, καταστάσεις και καθεστώτα με τα αντίστοιχα μηνύματα που εκπέμπουν όλα αυτά. Καθεστώς που κατέχει την Κύπρο και αμφισβητεί την ελληνικότητα του Αιγαίου και της Θράκης!

Πως είναι δυνατόν να αποτελεί ο "επονομαζόμενος" παγκόσμιος ηγέτης αντικείμενο θαυμασμού , ενώ είναι ο σφαγέας, ο δάσκαλος του Χίτλερ Μουσταφά Κεμάλ,  και οι σημερινοί εκφραστές του όπως ο Κεμάλ του "Καρά Σεβντά" να τολμούν να εμφανίζονται στην Ελλάδα; 


Δεν μπορεί να γίνει κατανοητή η λατρεία και η απόδοση τιμής στο δολοφόνο εκατομμυρίων ανθρώπων, μεταξύ των οποίων και Έλληνες, Μουσταφά Κεμάλ και η υποδοχή ήρωα στην προσωποποίηση της παραπάνω βίας στην Ελλάδα, η οποία αφού έχει υποστεί ιδεολογικό πόλεμο από τα τουρκοσήριαλ,  φιλοξενεί και εβδομάδα τουρκικού κινηματογράφου; 

Πέραν της πολιτικής, εκτιμώ ότι και άλλες επιστήμες πρέπει να ασχοληθούν με το φάσμα των δήθεν πολιτικών, διανοουμένων, καλλιτεχνών και άλλων, που στέκονται  προσοχή  μπροστά στο μαυσωλείο  του φασίστα  Κεμάλ στην Άγκυρα  και των χιλιάδων και νέων και μη που περιμένουν για μία "σέλφι" με τον εκφραστή του σκοτεινού Οθωμανικού παρελθόντος  που παριστάνει τον ηθοποιό.

Ο κάθε ένας αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν. Έναντι των κεκοιμημένων προγόνων του, έναντι των παιδιών του και έναντι  των παιδιών των παιδιών του......

Η Wikipedia μιλά Ποντιακά εννέα χρόνια!

 

Θ. Μαλκίδης

Η Wikipedia μιλά Ποντιακά εννέα χρόνια!

Σίγουρα θα γνωρίζετε αλλά και θα χρησιμοποιείτε την Wikipedia, την ελεύθερη διαδυκτιακή εγκυκλοπαίδεια, που αναπτύσσεται συμμετοχικά από εθελοντές χρήστες και διαμορφώνει συνειδήσεις στην εποχή μας. Με γνώμονα την αγάπη για τον Πόντο και ειδικότερα για τη διάλεκτο, την πλησιέστερη προς την αρχαία ελληνική γλώσσα η οποία συνεχίζει να ομιλείται σήμερα όπου υπάρχουν Πόντιοι, την 23η Σεπτεμβρίου 2007 τέθηκε σε λειτουργία από τρεις νέους ανθρώπους, η δοκιμαστική έκδοση της Ποντιακής Wikipedia, με πρότυπο την ελληνική και την αγγλική. 
Για την ιστορία, κρίνεται σκόπιμο να αναφερθούν οι συνιδρυτές αυτού του έργου, που αποτέλεσαν και το βασικό κορμό της προσπάθειας με δημιουργίες, επεξεργασίες και βελτιώσεις των κειμένων, ήταν ο Ηλίας Γρηγοριάδης ( Oberhausen του Nordrhein-Westfalen  Γερμανίας), με  καταγωγή από τη πόλη του Κιλκίς, ο Ευστάθιος Παπαδόπουλος (  Ellwangen  Baden-Württemberg  Γερμανίας)  με  καταγωγή από το Λουτροχώρι  Σκύδρας  και ο Κωνσταντίνος Γρηγορούδης ( Θεσσαλονίκη), με καταγωγή από τη Καππαδοκία.

Δέκα μήνες αργότερα εντάχθηκαν στην αρχική ομάδα- κοινότητα και οι μη Πόντιοι, αλλά θερμοί υποστηρικτές τούτης της προσπάθειας ο Ζαχαρίας Διακονικολάου, από την Ιαλυσό Ρόδου,  και ο Άγγελος Παλιουδάκης, από την Αθήνα.
Μετά από δεκαπέντε μήνες σκληρής και επίμονης δουλειάς, οι παραπάνω εκπλήρωσαν όλους τους σχετικούς όρους που θέτει ως στάνταρτ του διεθνούς ιδρύματος της «Γουικιμίντια», το οποίο είναι υπεύθυνο για κάθε προσπάθεια δημιουργίας νέας Wikipedia.


Αξίζει να αναφερθεί πως όλη η παραπάνω προσπάθεια πιστοποιήθηκε, όπως προβλέπεται από το καθεστώς λειτουργίας της Wikipedia, μετά από σχετική αλληλογραφία και επαφές που είχε με τους υπεύθυνους του ιδρύματος της «Γουικιμίντια», ο  Θεοφάνης Μαλκίδης. Έτσι την 7η Ιανουαρίου 2009, δόθηκε η επίσημη έγκριση για την έκδοση της Ποντιακής Wikipedia σε δική της ανεξάρτητη σελίδα και από την 5η Μαρτίου 2009  άρχισε η κανονική της λειτουργία στη σελίδα:
 

http://pnt.wikipedia.org/

Λέγοντας «ποντιακή» εννοούμε ότι τα άρθρα της συγκεκριμένης εγκυκλοπαίδειας γράφονται αποκλειστικά στην ποντιακή διάλεκτο. Στόχος είναι φυσικά, να γίνει ένας συνδυασμός της νέας τεχνολογίας και της παλιάς συνήθειας (παράδοσης, γνώσης και ιστορίας) με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Έτσι ώστε να μπορεί να ανατρέχει στο εξής ο κάθε ενδιαφερόμενος, που θέλει να εξασκήσει τις γνώσεις του στην ποντιακή διάλεκτο και παράλληλα να καλυφθούν κυρίως τα «ποντιακά θέματα» και όχι μόνο.


Η Ποντιακή Wikipedia («ανοιχτόν εγκυκλοπαίδεια ντο γράφκεται και τρανείν απ' ατείνς που θέλνε») μεταξύ των άλλων, εκπροσωπεί  τον Ποντιακό Ελληνισμό, αλλά και μέσω αυτού τον Οικουμενικό Ελληνισμό, μέσα στη μεγάλη και παγκοσμίου φήμης οικογένεια της Wikipedia.
Από εδώ και πέρα το θέμα, μετά την επίσημη έγκριση για τη λειτουργία της ιστοσελίδας, αποκτά άλλη βαρύτητα και για το λόγο αυτό, τα μέλη της κοινότητας, καλούν όλους όσους γνωρίζουν την ποντιακή διάλεκτο, να στηρίξουν την προσπάθεια αυτή και να συνεισφέρουν στην Ποντιακή Wikipedia, η οποία είναι πλέον κοινό κτήμα όλων των  Ποντίων και Ποντιόφωνων παγκοσμίως.

Με την  Ποντιακή Wikipedia, της οποίας η άδεια για την  επίσημη λειτουργία της δόθηκε παράλληλα με την αναφορά στον Άτλαντα γλωσσών της UNESCO για την ποντιακή διάλεκτο και την ανάγκη  επιβίωσής της στη σημερινή Τουρκία,  καθώς και με το δεδομένο  της διδασκαλίας της στην Ελλάδα, πραγματοποιήθηκε ένα ακόμη σημαντικό βήμα για τη  διάσωση και τη διάδοση της διαλέκτου  στις γενεές του μέλλοντος.








Τα μέλη της κοινότητας της Ποντιακής Wikipedia, όταν έγινε η επίσημη έγκριση λειτουργίας της ανέφεραν τους εξής ανθρώπους που συνεισέφεραν στο να γίνει πράξη η συγκεκριμένη ενέργεια:

Γενοκτονία και αντάρτικο σωτηρίας στον Πόντο

Θ. Μαλκίδης 

Γενοκτονία και αντάρτικο σωτηρίας στον Πόντο

Μέρος της ομιλίας στην εκδήλωση του Συλλόγου Ποντίων Ξάνθης για το αντάρτικο του Πόντου, εκδήλωση που έγινε στα πλαίσια του 12ου Πανελλαδικού Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών.

Κοτζά Αναστάς, Καπετάν Ευκλείδης, Αντών Πασά, Βασίλ ουστά, Αιμίλιος Χατζηγεωργίου- Καδίογλου, Ιστύλ αγά, Ηλίας Πάνου, Παντέλ αγά  και χιλιάδες άλλοι έπραξαν το καθήκον τους, δημιουργώντας   το ελληνικό αντιστασιακό έπος στα Ποντιακά βουνά.  
Ο Δημήτρης Ψαθάς στο βιβλίο του «Γη του Πόντου», χαρακτηρίζει έπος την αντίσταση των Ελλήνων στον Πόντο, προσθέτοντας ότι «δεν υπάρχει καμία υπερβολή στον χαρακτηρισμό του άνισου και πρωτόφαντου εκείνου αγώνα στα βουνά».

Συνεχίζοντας ο Δ. Ψαθάς σημειώνει ότι «δεν ήταν προμελετημένη η αντίσταση, ούτε και οργανωμένη, αλλά μία αυθόρμητη κίνηση απόγνωσης, ένα πηγαίο ξέσπασμα οργής, σχεδόν πρωτόγονο, κάτι σαν λειτουργία ενός πανάρχαιου νόμου των περήφανων λαών που αντιστέκονται στους χαλασμούς των πιο τραγικών ενάντιων καιρών κι’ επιβιώνουν μέσα στους αιώνες».

Η αντίδραση των Ελλήνων στην στράτευση, στην προστασία των χωριών και των γυναικόπαιδων, ήταν τα αντάρτικα σώματα, σώματα τα οποία ο Κεμάλ  υποστήριξε, προκειμένου να δικαιολογήσει τα εγκλήματά του,  ότι αποτελούνταν από 20.000 έως 25.000 άνδρες. Η πρώτη περίοδος της Ποντιακής αντίστασης, αρχίζει το 1914 και κλείνει με την ανακωχή του 1918, ενώ η δεύτερη αρχίζει με την εμφάνιση του Μουσταφά Κεμάλ στον Πόντο το 1919 και κλείνει το 1923-1924. 

Τον Οκτώβριο του 1922, ο Τζεμήλ Λιβά πασά, μετά την εκκαθάριση του  μετώπου της Ιωνίας έρχεται με 40.000 στρατό στον Πόντο, στις 18 Οκτωβρίου του 1922, δίνει αμνηστία στους Πόντιους και καλεί τους αντάρτες να παραδώσουν τα όπλα τους. Οι αντάρτες όμως, δεν εμπιστεύονται την αμνηστία και δεν παραδίνουν τα όπλα τους. Πηγαίνουν στη Ρωσία και μέσω Ρουμανίας και Βουλγαρίας και άλλων διόδων, έρχονται στην Ελλάδα.

Την ίδια περίοδο που έφευγαν οι αντάρτες του Δυτικού Πόντου, οι αντάρτες της Σαντάς συνέχιζαν τις μάχες. Όλος ο πληθυσμός της Τραπεζούντας και των χωριών είχε ήδη αναχωρήσει, όμως οι Σανταίοι παρέμεναν στα βουνά και μόνο το Φεβρουάριο του 1924 έφυγαν και οι οπλαρχηγοί της Σαντάς.

Είναι πλέον διαπιστωμένο ότι εάν δεν υπήρχε η ένοπλη αντίσταση στο σχέδιο γενοκτονίας, τα θύματα θα ήταν περισσότερα. Μάλιστα οι αντάρτες επέδειξαν μία ασυνήθιστη στην παγκόσμια ιστορία στάση, αλλά συνηθισμένη στην ελληνική ιστορική παράδοση, όπου θυσιάζονται λίγοι για να σωθούν οι πολλοί. (θυσία των βρεφών για τη σωτηρία της ομάδας. Σαντά, Σεπτέμβριος του 1921).

Η αντίσταση αποτέλεσε μία πράξη αντάξια της ιστορίας των Ποντίων και γενικότερα των Ελλήνων, η οποία θα πρέπει να αποκατασταθεί και να αναδειχθεί, στην πολιτική, στην κοινωνία, στα προσφυγικά σωματεία, στην εκπαίδευση, στο μνημειακό μας πολιτισμό. Είναι ένα ακόμη χρέος του σύγχρονου Ελληνισμού έναντι των Ελλήνων που ζούσαν στον Πόντο, είναι το ελάχιστο που οφείλουν να πράξουν οι Έλληνες σήμερα, στην εποχή της λήθης, της άρνησης και του θαυμασμού στον Κεμάλ!

Οι Τσάμηδες δεν θα αφήσουν να εκταφούν τα οστά των Ελλήνων στρατιωτών του 1940!

Θ. Μαλκίδης *

Οι  Τσάμηδες δεν θα αφήσουν να εκταφούν τα οστά των Ελλήνων στρατιωτών του 1940!

Το έπος του 1940-1941, αποτελεί μία ξεχωριστή στιγμή στην ελληνική ιστορία έχοντας και παγκόσμιες διαστάσεις. Η αντίσταση των Ελλήνων και των Ελληνίδων  στη φασιστική  Ιταλία, υπήρξε μία καθοριστική πράξη η οποία μαζί με την ανάλογη αντίσταση στη Ναζιστική Γερμανία, εκτιμήθηκε ως αρχή του τέλους  του φασισμού, με την ελευθερία για την ελληνική πρωτεύουσα να έρχεται σαν σήμερα το 1944. 
Οι Έλληνες όμως στρατιώτες που αντιστάθηκαν στους φασίστες εισβολείς και παρέδωσαν ψυχή και σώμα για την Ελευθερία, ξεχάστηκαν από τους ζώντες και τους έχοντες  την ευθύνη για την περισυλλογή των οστών τους. 

Με εξαίρεση τους θαρραλέους Έλληνες και Ελληνίδες της Βορείου Ηπείρου που φύλαξαν τα οστά των στρατιωτών σε λιγοστά και κρυφά κοιμητήρια, στη Χιμάρα γνώρισα μία εξ΄αυτών, η πραγματικότητα εκφράζεται από την   «Ένωση Τέκνων -Συγγενών Πεσόντων κατά το Έπος 1940 – 41».
   Η Ένωση ζητά «να αποκατασταθεί η μεγάλη εθνική και ανθρωπιστική εκκρεμότητα με τους πεσόντες κατά το Έπος του 1940, που παραμένουν άταφοι ή προσωρινά θαμμένοι επί 75 χρόνια. Πέρα από τη Συνθήκη Φιλίας και Συνεργασίας, που υπεγράφη στις 21 Μαρτίου του 1996, η υποχρέωση αυτή απορρέει και από την Συμφωνία που υπεγράφη μεταξύ των δύο χωρών και κυρώθηκε από τη Βουλή της Αλβανίας, στις 24 Μαρτίου 2010 και προβλέπει την περισυλλογή των οστών και τον τιμητικό και ευπρεπή ενταφιασμό των Ελλήνων στρατιωτών. Επιτέλους πρέπει να συνεδριάσει η Διακρατική Επιτροπή Ελλάδας – Αλβανίας που συνεδρίασε μόνο μια φορά το 2012 και να υλοποιηθούν τα όσα συμφωνήθηκαν και συμπεριελήφθησαν στον Κανονισμό Λειτουργίας». 
Εκτός από τη συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας για το θέμα αυτό, που δεν υλοποιήθηκε ακόμη, υπάρχει και διεθνής νομολογία και ανθρωπιστική πρακτική για τους νεκρούς πολέμου.

Στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου σκοτώθηκαν επί του αλβανικού εδάφους 7.948 Έλληνες αξιωματικοί και στρατιώτες (αναλυτικός κατάλογος στο τέλος του κειμένου).  Λίγοι πεσόντες είναι ενταφιασμένοι στο νεκροταφείο στο Βουλιαράτι, ενώ διάσπαρτοι τάφοι Ελλήνων στρατιωτών, υπάρχουν στην Τρεμπεσίνα και το Πόγραδετς, στο 731 και στην Κλεισούρα στα υψώματα του Μπουμπίβι και στην πεδιάδα του Βούρκου,στο Mάλι Σπατ και την Κορυτσά,  σε πλαγιές, βουνά και δάση.

Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω με την παγκοσμίως γνωστή αδιαφορία του ελλαδικού κράτους για τους Έλληνες που αντιστάθηκαν και σκοτώθηκαν, ο   πρόεδρος του  κόμματος των  συνεργατών των Ναζί στην κατοχή , Τσάμηδων και αντιπρόεδρος της Αλβανικής Βουλής Σπετίμ Ιντρίζι δήλωσε  ότι «...οποιαδήποτε ενέργεια για τον εντοπισμό και την εκταφή των Ελλήνων πεσόντων στρατιωτικών του έπους 1940-41, θα κατασταλεί βίαια από δυνάμεις του κόμματος του!!! ».







Το έγκλημα από τους φασίστες συνεργάτες των Ναζί στην κατοχή, συνεχίζεται. Αφού δολοφόνησαν τους Έλληνες στη Θεσπρωτία και αλλού, αφού καταδικάστηκαν ως δωσίλογοι, τώρα χωρίς αιδώ ζητούν απόδοση περιουσιών και ιθαγένειας, αποκατάσταση και αποζημίωση, μη επιτρέποντας να εκταφούν τα οστά των Ελλήνων στρατιωτών του έπους του 1940. 
Η απάντηση του ελλαδικού κράτους είναι επιβεβλημένη, αν και έχουμε πολλές αμφιβολίες.  Περιμένουμε όμως ως Έλληνες και αυτό είναι σίγουρο ότι θα γίνει, να αποδοθεί η Νέμεσις για το έγκλημα της Ύβρεως έναντι των οστών των Ελλήνων στρατιωτών..... 

Υ.Γ. Ένας από τους φονευθέντες στον πόλεμο του 1940, του οποίου τα οστά δεν έχουν βρεθεί ακόμη είναι και ο συμπατριώτης μου,  ανθυπολοχαγός Θεόδωρος Κανδηλάπτης, γιος του Γεωργίου Κανδηλάπτη (Κάνις), του  σπουδαίου εκ Αργυρούπολης Πόντου εκπαιδευτικού και συγγραφέα,  που μετά την Γενοκτονία κατέφυγε στην Αλεξανδρούπολη.  Ο Θεόδωρος Κανδηλάπτης  υπηρετούσε στο 28ο Σ.Π. και σκοτώθηκε σε ηλικία 24 ετών  στο ύψωμα Μπούμπεσι κοντά στην Κλεισούρα στις 28 Φεβρουαρίου 1941. Λίγο πριν το θάνατό του είχε στείλει επιστολή στη μητέρα του   γράφοντας ότι « «ανήκω κατά τα τρία τέταρτα εις την Πατρίδα και κατά το υπόλοιπον εις την σεβαστή μου οικογένειαν. Αντιμετωπίζομεν τους αναιδείς επιδρομείς με θάρρος και αποφασιστικότητα. Μη κλάψετε αν κατά τύχη χαθώ».
Η πατρίδα όμως στην οποία ανήκε, ανέχεται την Ύβρη των Τσάμηδων,  λησμόνησε τη θυσία του και ξέχασε τα οστά του....




*Ο Θ. Μαλκίδης έχει γράψει το βιβλίο για την ελληνική εθνική μειονότητα στην Αλβανία στην ελληνική γλώσσα το οποίο έχει μεταφραστεί στην αγγλική και αλβανική γλώσσα (έκδοση Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας ΗΠΑ) και έχει μεταφράσει στην ελληνική γλώσσα, το Σχέδιο της Ακαδημίας Επιστημών των Τιράνων για το Αλβανικό Εθνικό Ζήτημα (έκδοση Ιδρύματος Βορειοηπειρωτικών Ερευνών).  



Το νεκροταφείο στο Βουλιαράτι στις αρχές της δεκαετίας του 1990


Το νεκροταφείο στο Βουλιαράτι σήμερα

Καταδρομέας Χρήστος Χατζόπουλος:Έβρος 1952- Κύπρος 1974- Έβρος 2016

Θ. Μαλκίδης

Καταδρομέας Χρήστος Χατζόπουλος: Έβρος 1952 - Κύπρος 1974- Έβρος 2016.

Η σημερινή κηδεία του,  συμπατριώτη μας καταγόμενου από τον Έβρο, καταδρομέα Χρήστου Χατζόπουλου, ο οποίος έπεσε αγωνιζόμενος ενάντια στην Τουρκική εισβολή τον Ιούλιο του 1974 στην Κύπρο, αποτέλεσε την τελευταία πράξη ενός μεγάλου και ηρωικού κύκλου. 

Ο κύκλος αυτός άνοιξε στον Έβρο και  συνεχίστηκε ως μέλος των καταδρομέων στα Χανιά, όπου επιβιβάστηκε στο αεροσκάφος που τον μετέφερε ως μέλος της επιχείρησης "ΝΙΚΗ ". Ήταν λίγες ώρες μετά την Τουρκική  εισβολή στην Κύπρο, όταν γραφόταν η προτελευταία πράξη του δικού του κύκλου σ΄αυτή τη ζωή. Φίλια πυρά κατέρριψαν το αεροσκάφος και μαζί με τους συναδέλφους του, μαζί του και ο επίσης Εβρίτης Χριστόδουλος Δοιτσίδης,  έπεσαν υπέρ της Ελευθερίας των Ελλήνων. 

Για τέσσερις και πλέον δεκαετίες τα οστά του, τα οστά τους, παρέμειναν θαμμένα μαζί με το αεροσκάφος (!) στον τύμβο της Μακεδονίτισσας στη Λευκωσία, αναμένοντας να βγουν στην επιφάνεια, να ταυτοποιηθούν, να κηδευτούν, να φροντιστούν, να μνημονευθούν. Αυτό σημαίνει άλλωστε η έννοια "κηδεία" και  μνήμη, αυτό σημαίνει η εκπληκτική φράση του μνημοσύνου    "και την ποθεινήν πατρίδα παράσχου μοι, Παρα­δείσου πάλιν ποιών πολίτην με".

Ο αγώνας ενάντια στην προδοσία και την εισβολή της φασιστικής Τουρκίας στην Κύπρο, η θυσία του, η ανεύρεση των οστών του στον τύμβο της Μακεδονίτισσας, η ταυτοποίησή τους και ο ενταφιασμός  τους σήμερα στο Διδυμότειχο, θυμίζει και συνεχίζει το ελληνικό έπος. Η Ιλιάδα δηλαδή στην Κύπρο του 1974 και στον Έβρο του 2016. Ο   Πάτροκλος, ο Έκτορας και ο  Αχιλλέας, ο Χρήστος Χατζόπουλος , ο Χριστόδουλος Δοιτσίδης, οι καταδρομείς, το πλήρωμα, οι αγωνιστές του 1974.

Ο Διονύσιος Σολωμός γράφει για την Ελευθερία των Ελλήνων που είναι βγαλμένη από τα κόκαλα των Ελλήνων των ιερά. Αυτή την Ελευθερία που βγήκε (και) από τα οστά του Χρήστου Χατζόπουλου ποθούμε σήμερα και ευχόμαστε από το Ελληνικό μαρτυρολόγιο και τον Παράδεισο όπου δικαίως κέρδισε θέση,  να αγωνίζεται για εμάς. 

Δείτε τη συνέντευξη του Θ. Μαλκίδη για τον καταδρομέα Χρήστο Χατζόπουλο στη Δέλτα Τηλεόραση Θράκης