Δημιουργική και Παραγωγική Μνήμη

Από την Καππαδοκία στον Νέο Μυλότοπο: Εκδίωξη, Λήθη, Άρνηση, Αναγέννηση.


Ο Νέος Μυλότοπος Πέλλας  είναι ένα προσφυγικό χωριό του οποίοι οι κάτοικοι προέρχονται κυρίως από τον οικισμό Κιορούμτζε της Καππαδοκίας, αλλά και από την ανατολική Θράκη. Οι πρόσφυγες από την Καππαδοκία είναι οι διασωθέντες ενός ακόμη ολοκαυτώματος που τελέστηκε ενάντια στον Ελληνισμό από τον Μουσταφά Κεμάλ, αφού  την 21η Φεβρουαρίου 1923 στην εκκλησία του χωριού κάηκαν 118 γυναικόπαιδα και άνδρες!
Είναι μία ακόμη εγκληματική πράξη από τους Κεμαλικούς, που λειτούργησαν ως δάσκαλοι για τους Ναζί οι οποίοι επανέλαβαν ανάλογες δολοφονίες στον ελλαδικό χώρο δύο δεκαετίες αργότερα. 

Οι άνθρωποι δυστυχώς είναι επιρρεπείς στη λήθη, είχε πει μεταξύ άλλων η Κική Δημουλά. Ας φανταστούμε  τις απώλειες, όταν η λήθη γίνεται σημαία και προπαγάνδα ενάντια στη ζωτική μνήμη. Τότε, ο υπαρκτικός θάνατος, ο προερχόμενος από την υπαρκτική αμνησία, είναι η μοιραία,  η νομοτελειακή κατάληξη... 

Για πολλά χρόνια περάσαμε από τη δικτατορία της λήθης και η  δημιουργική και η  παραγωγική μνήμη,  αποτελεί μία προσπάθεια επανασύνδεσης του ανθρώπου με ένα από τα βασικά γνωρίσματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Την αλήθεια, δηλαδή τη μη λήθη, τη μνήμη. Μία μνήμη που μας επαναφέρει στις ρίζες μας και στην ταυτότητά μας, από τότε που τραυματίσθηκε στην Καππαδοκία, τη  Μικρά Ασία, τον Πόντο, τη Θράκη μέχρι σήμερα. 
Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, όπως γράφει ο εκ Καππαδοκίας Γιώργος Σεφέρης, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα,  που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη; Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι; 

Σε μία προσπάθεια ανάδειξης της δημιουργικής και παραγωγικής  μνήμης  ως αντίσταση στη λήθη,  ο  Πολιτιστικός Σύλλογος Νέου Μυλότοπου Πέλλας "Οι Καππαδόκες" οργανώνει εκδήλωση με ομιλητή τον Θ. Μαλκίδη με θέμα: "Από την Καππαδοκία στο Νέο Μυλότοπο: Εκδίωξη, Λήθη, Άρνηση, Αναγέννηση". 

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί  το Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2016 στις 6.30μμ, στην αίθουσα του Πολιτιστικού Συλλόγου 

Από τον George Devine Treloar μέχρι το αλεύρι των Αυστραλών. Οι Φιλέλληνες που έσωσαν τους προγόνους μας πρόσφυγες του 1922.

Θεοφάνης Μαλκίδης 

Οι Αυστραλοί που έσωσαν τους προγόνους μας πρόσφυγες του 1922. Από τον  George Devine Treloar  μέχρι το αλεύρι των Αυστραλών

Η Γενοκτονία των Ελλήνων, η οποία στοίχισε τη ζωή σε 1.000.000 περίπου Έλληνες από τον  πληθυσμό των 2.700.000 και πλέον  (στοιχεία 1914),  είναι από τα πρωτοφανή εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία. Ύστερα από αιώνες, ένα σημαντικότατο κομμάτι του Ελληνικού έθνους εκριζώθηκε και κατέφυγε στην Ελλάδα, και σε άλλες χώρες. Μόνο στην Ελλάδα απογράφησαν το 1928 1.221.000 πρόσφυγες, ενώ πρέπει να αναφερθεί ότι από το 1922 έως το 1928 οι θάνατοι των προσφύγων, λόγω ασθενειών,  ήταν 70.000 κάθε έτος.   

Στις επώδυνες αυτές ημέρες για τον Ελληνισμό, Φιλέλληνες από όλο το  κόσμο, συνεισέφεραν στη σωτηρία, χιλιάδων Ελλήνων, αλλά και στην ανάδειξη του μαζικού εγκλήματος. Η πρόσφατη πρωτοβουλία των συμπατριωτών μας στην Αυστραλία, απογόνων προσφύγων του 1922,  να τιμήσουν τον George Devine Treloar μας υπενθύμισε την καθοριστική συμβολή των Αυστραλών Φιλελλήνων στη διάσωση των διασωθέντων της Γενοκτονίας.

Ο Treloar μαζί με τον Άγγλο συνεργάτη του, το συνταγματάρχη Τ. Proctor, ίδρυσαν περίπου δώδεκα χωριά σε ανατολική Μακεδονία και δυτική Θράκη. Ένα από αυτά μέχρι σήμερα τιμά τον Treloar, φέροντας το όνομά του: το Θρυλόριο Ροδόπης, ένα αμιγώς Ποντιακό χωριό, περίπου δώδεκα χιλιόμετρα από την Κομοτηνή.

Γεννημένος το 1884 στην κωμόπολη της Βικτωρίας Μπαλαράτ, ο Treloar   υπηρέτησε με τον Βρετανικό Στρατό στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, φτάνοντας το βαθμό του Αντισυνταγματάρχη. Το 1919 βρίσκεται πρώτα στη Ρωσία κι ύστερα στην Κωνσταντινούπολη, όπου ήταν υπεύθυνος για χιλιάδες Ρώσους, πρόσφυγες από την Οκτωβριανή Επανάσταση και τον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο. Εκεί παντρεύεται την  Kathleen May Douch, το 1923.

Ύστερα από δύο χρόνια, και πλέον ως συνεργάτης της Κοινωνίας των Εθνών, φθάνει στη Θεσσαλονίκη. Διορίζεται Ύπατος Αρμοστής των Προσφύγων σε ανατολική Μακεδονία και δυτική Θράκη στις 6 Οκτωβρίου 1922, θέση στην οποία υπηρετεί μέχρι το 1926. Την εποχή εκείνη, γεννιούνται δύο από τα τρία παιδιά του: η Ελισάβετ (1925) και ο Τζων (1926). Επέστρεψε στην Αυστραλία το 1929, όπου και παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του, το 1980, σε ηλικία 96 ετών.

Ο George Devine Treloar  ως αντιπρόσωπος της Κοινωνίας των Εθνών μετεγκατέστησε 108.000  πρόσφυγες στην Ελλάδα και ίδρυσε στην Κομοτηνή το χωριό που φέρνει το όνομά του: Θρυλόριον. 

Γόνος μιας από τις επιφανέστερες οικογένειες του Ballarat της Αυστραλίας, το έργο του είχε τεράστιο αντίκτυπο στον κόσμο – όχι μόνο ως στρατιώτης, αλλά και ως ανθρωπιστής. Το έργο του Treloar για τον οποίο οι Έλληνες της Αυστραλίας ετοιμάζουν μνημείο προς τιμήν του, αποτελεί μέρος μιας μακράς και περήφανης παράδοσης πολιτών του Ballarat που πολέμησαν στον ελληνικό χώρο ως στρατιώτες και νοσοκόμες και εργάστηκαν ως εκπρόσωποι της Κοινωνίας των Εθνών και συνεργάτες της Επιτροπής Αποκατάστασης Προσφύγων. Είναι βέβαιο πως χωρίς την αφοσίωση του Treloar, όπως και άλλων Αυστραλών οι πρόγονοί μας δεν θα είχαν επιβιώσει την καταστροφή των καιρών εκείνων και πολλοί .

Ειδικότερα το Σεπτέμβριο του 1922 ο Αυστραλός Loyal Lincoln Wirt ως εκπρόσωπος της φιλανθρωπικής οργάνωσης Near East  επέβαινε στο Αυστραλιανό πλοίο Hobson' s bay το οποίο ήταν φορτωμένο με 4.000 σάκους αλεύρι. Αυτό το αλεύρι έφτασε μέσω Καλλίπολης στη Θράκη, το οποίο διανεμήθηκε στους πρόσφυγες για να παραχθεί ψωμί. Το αλεύρι αυτό χρησιμοποιήθηκε και  από τον George Devine Treloar, διανέμοντάς το στους πρόσφυγες από την ανατολική Θράκη, την Ιωνία, τον Πόντο, που είχαν εγκατασταθεί στη δυτική Θράκη. 

Οι Φιλέλληνες της Αυστραλίας οι οποίοι συνέβαλλαν  ώστε να μη αφανισθούν περισσότεροι Έλληνες από το μαζικό έγκλημα, αποτελούν παραδείγματα για πολλούς αγωνιστές που συνεχίζουν τη μεγάλη παράδοση αλληλεγγύης σε όλο το κόσμο, συμβάλλοντας στην αναγνώριση της γενοκτονίας. 

Είναι αυτοί που έχοντας τέτοια πρότυπα έχουν αναγνωρίσει τη γενοκτονία στην Αυστραλία (και βεβαίως στη Σουηδία, στις ΗΠΑ) και προωθούν ανάλογες αναγνωρίσεις και αλλού, ενώ ασχολούνται και ερευνητικά με το ζήτημα, με τα έργα τους να έχουν τεράστια επιτυχία.  Μία περίπτωση είναι το  βιβλίο του Giles Milton  «Paradise Lost, Smyrna 1922» («Χαμένος Παράδεισος, Σμύρνη 1922», Αθήνα 2008), όπου εκεί συνοψίζεται  η σύγχρονη προσέγγιση πολλών  Φιλελλήνων για τη Γενοκτονία και το Προσφυγικό ζήτημα: «Οι Ευρωπαίοι δεν διδάσκονται την ιστορία της Μικράς Ασίας στα σχολεία τους. Καθώς μάθαινα όλο και περισσότερα, διαπίστωνα πόσο άδικο είναι να έχει παραλειφθεί τόσο σημαντικό κεφάλαιο από τη διδασκαλία. …Μπορεί η καταστροφή να είναι από τις στιγμές που άλλαξαν τον ρουν της ιστορίας της Ελλάδος, αλλά ήταν εξίσου σημαντική και για τη Δύση….Η καταστροφή της Σμύρνης δεν έγινε ένα οικουμενικό μάθημα για τον κόσμο... Σε ανθρωπιστικό επίπεδο ήταν μια καταστροφή τεράστιας κλίμακας, η πρώτη που είδαμε τον 20ό αιώνα….».

«Θα σε στείλω στον Έβρο»:Ψευτοαριστεροί λάτρεις του φασίστα Κεμάλ και ψευτοπατριώτες

Θεοφάνης Μαλκίδης*

«Θα σε στείλω στον Έβρο» . 

Η φράση «θα σε στείλω στον Έβρο» ως απειλή των προϊσταμένων προς τους υφιστάμενους, ως λόγος και πράξη εξορίας των ανεπιθύμητων δημοσίων υπαλλήλων, στρατιωτικών και άλλων, καταγράφει με επιγραμματικό τρόπο την μεταπολεμική αντίληψη για τη Θράκη και ειδικότερα για τον Έβρο, αντίληψη η οποία διαμορφώθηκε μετά την απελευθέρωσή της και την ένωσή της με τον εθνικό κορμό.

Φράση και τακτική που πέρασε σε πολλές εκφράσεις της σύγχρονης πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Από τον κινηματογράφο μέχρι την πεζογραφία «...ήταν η πόλη (Αλεξανδρούπολη) που μάζευε τους ανεπιθύμητους ,τους αποδιωγμένους, τους υπό δυσμένεια, θα πάρεις φύσημα έλεγαν.... εξορία που δεχόταν μόνο απελπισμένους», όπως γράφει ο συγγραφέας Α. Κοσματόπουλος.

Βεβαίως είναι οξύμωρο, αγγίζει τα όρια της (πολιτικής) σχιζοφρένειας, να απειλείς και να στέλνεις τους ανεπιθύμητους να φυλάξουν τα  σύνορα, τη Θράκη, τον Έβρο....

Παράλληλα η ελλαδική επίσημη πολιτική για τη Θράκη, ήταν η διευκόλυνση (!!!!) για μετανάστευση στη Γερμανία, καθώς οι συνεχείς παραχωρήσεις προς την Τουρκία, με αποτέλεσμα, μεταξύ των άλλων, τον εκτουρκισμό των μουσουλμανικών μειονοτήτων.

Έτσι η μεταπολεμική πορεία της Θράκης, πέρα από το παραπάνω σχήμα, χαρακτηρίζεται και από τον τουρκικό εθνικισμό και φασισμό, ο οποίος έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Με πρωταγωνιστικό μοχλό το προξενείο της Τουρκίας στην Κομοτηνή και με διάφορα όργανα στη διάθεσή της, η Τουρκία πραγματοποίησε και συνεχίζει την υλοποιεί την εθνικιστική της πολιτική.

Τι υπάρχει ως αντίλογος για τη Θράκη και τον Έβρο; 

Η Ελλάδα που αδιαφορεί, με ψευτοαριστερούς λάτρεις του Κεμαλισμού και αρνητές της Γενοκτονίας των προγόνων μας, που παριστάνουν τους Υπουργούς και τους αγωνιστές, με ψευτοπατριώτες, πατριδοκάπηλους και θεομπαίχτες,  μία πτωχευμένη πνευματική και πολιτική τάξη, που αγνοεί προκλητικά τη Θράκη, από την οποία αποσύρεται άλλοτε διακριτικά και άλλοτε με περισσότερο θόρυβο.

Προτείνει Ειδική Οικονομική Ζώνη, “αναπτυξιακή ” δηλαδή πρόταση που θέλει τη Θράκη  και τον Έβρο να την μετατρέψει σε ένα χώρο που να μοιάζει στη Μανίλα, στη Σαγκάη και την πόλη του Μεξικό. Ένας “γάμος” που προωθείται από Γερμανούς πολιτικούς, τραπεζίτες και επιχειρηματίες και  από τον Ερντογάν δια του Τούρκου προξένου της Κομοτηνής! 

Με δεδομένο τον τουρκικό εθνικισμό και την ελλαδική αδιαφορία, τους με γεωμετρική πρόοδο αυξανόμενους θαυμαστές του Κεμαλικού φασισμού και τους πωλούντες τοις μετρητοίς και επί πιστώσει τον πλούτο μας, οι ευθύνες πέφτουν στα χέρια μας. Είναι άλλωστε το μοναδικό, εκτός από την πίστη και την ελπίδα μας στο Θεό, που μας έχει απομείνει στη Θράκη και τον Έβρο.

* Μόνιμος κάτοικος Αλεξανδρούπολης Έβρου.

Το 2016 δεν είναι 1915, ούτε 1919, δεν είναι 1921, ούτε 1922

Απόσπασμα της ομιλίας στην παρουσίαση του έργου του Ομέρ Ασάν στη Ξάνθη

Θ. Μαλκίδης 

Το 2016 δεν είναι 1915, ούτε 1919, δεν είναι 1921, 
ούτε 1922 

Χαίρομαι ιδιαιτέρως για την παρουσία μου στην όμορφη αυτή εκδήλωση, χαίρομαι γιατί βρίσκεται στη Θράκη μας ο Ομέρ Ασάν. Είναι μία εξαιρετική ανθρώπινη και πολιτική στιγμή. Ανθρώπινη γιατί ξαναβλέπω το φίλο Ομέρ Ασάν και πολιτική γιατί νιώθω ότι ο αγώνας που κάνει  ο Ομέρ για  δεκαετίες έχει αποτέλεσμα. Πρόσκαιρα βεβαίως η τυραννία και  η δικτατορία θεωρούνται πανίσχυρες,  ο φασισμός δείχνει ανίκητος, αλλά στο τέλος νικά  πάντα η αλήθεια και το δίκαιο. 

Έτσι το 1915 οι Νεότουρκοι δολοφονούσαν τους Αρμένιους διανοούμενους, το 1919 ο φασίστας Κεμάλ προετοίμαζε το δικό σχέδιο εξόντωσης, με τη δολοφονία της  πνευματικής μας ηγεσίας και του λαού μας το 1921 στην Αμάσεια και το 1922 στη Σμύρνη. 
Δυστυχώς όμως για τους επίγονους του δασκάλου του Χίτλερ, Μουσταφά Κεμάλ, τους νεοπασάδες της Άγκυρας, τον Ερντογάν και τους συντρόφους τους στην Τουρκία και την Αλβανία,  το 2016 δεν μπορούν να επαναλάβουν τις δολοφονίες τους. Γι΄αυτό και ο Ομέρ Ασάν είναι μαζί μας, συνεχίζοντας τον αγώνα του, γι΄αυτό υπάρχουν χιλιάδες άλλοι που ακολουθούν. 

Στο πρόσωπο του Ομέρ Ασάν βλέπω  τους  ανθρώπους από τη γειτονική χώρα που  παλεύουν  για την αλήθεια. Είναι οι συναγωνιστές μας που οργάνωσαν το Συνέδριο στην Άγκυρα τον Απρίλιο όπου έλαβα πρόσκληση  να μιλήσω για τη Γενοκτονία, είναι οι συμπατριώτες μας που αναζητούν τις ρίζες τους, είναι  οι Κούρδοι που αντιστέκονται προσδοκώντας την Ελευθερία. 

Τέλος, για συμβολικούς αλλά και ουσιαστικούς λόγους θα ήθελα να αφιερώσω την παρουσία μου απόψε τιμώντας τον Ομέρ Ασάν, σε τρεις φίλους και συναθλητές  που συνδέθηκαν μαζί του αλλά και μαζί μου με ισχυρούς δεσμούς. 
Στο  Ραγκίπ Ζαράκολου που εξέδωσε το ιστορικής σημασίας βιβλίο του Ομέρ Ασάν για τον Πολιτισμό του Πόντου, καθώς και στη μνήμη του Νεοκλή Σαρρή που προλόγισε το  παραπάνω βιβλίο  και του Γιώργου Ανδρεάδη ο οποίος  στήριξε το Ομέρ Ασάν στις στιγμές της δίωξής του από τον Τουρκικό φασισμό.  

Τα στερνά τιμούν τα πρώτα

Μνημόνια, Ναι σε όλα και Πιάνο στο Μαξίμου: Τα στερνά τιμούν τα πρώτα

Θ. Μαλκίδης

Αφού κατανάλωσε την Ορθοδοξία, την Ελληνικότητα, τον Θουκυδίδη και τώρα την έννοια της αντίστασης, αφού μίλησε για τους πάντες και τα πάντα, συνεχώς απροετοίμαστος και αερολογώντας, κατέληξε βουλευτής και πλέον Υφυπουργός, να ψηφίζει Μνημόνιο,  σύμφωνο συμβίωσης, να προτείνει διαπραγματεύσεις για να φύγει η κατοχή (!!!),  να ξεπουλά τον ΟΣΕ, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, το νερό, να εμφανίζεται με τον Ελύτη στη μπλούζα στο δήθεν συνέδριο!  

Λίγο πριν γίνει Υφυπουργός επί της πρώην Εθνικής Παιδείας στο Υπουργείο του συντρόφου του αρνητή της Γενοκτονίας πρώην Υπουργού Α- Παιδείας, έπαιξε πιάνο στο Μαξίμου. Μιμήθηκε την ορχήστρα του Τιτανικού που έπαιζε ενώ το πλοίο βυθιζόταν.

Τώρα ως προϊστάμενος, ως αρμόδιος, ως θεσμικός, θα θυμηθεί την ομιλία του στη Βουλή που αναφερόταν  στα κατ΄όνομα σχολικά βιβλία  ή θα τα αφήσει και αυτά όπως τόσα και τόσα;  Θα βάλει εντός ύλης τη Γενοκτονία των προγόνων μας και θα βγάλει εκτός ύλης το φασίστα Κεμάλ ή θα τα λησμονήσει όπως ξέχασε  εκατοντάδες  άλλα; 

Συγκρίνεις  τον παραπάνω "διανοούμενο" που παριστάνει εσχάτως το βουλευτή και τον υφυπουργό, με πνευματικά αναστήματα  και μεγέθη που ενέπνευσαν το λαό  αντιστεκόμενοι στο φασισμό και το Ναζισμό, στην υποδούλωση και τον εξανδραποδισμό και σε πιάνει θλίψη για το πως και που  μπορεί να καταλήξει ο άνθρωπος....

Σοφή κουβέντα τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Από τις σοφότερες που έχει βγάλει ο  λαός μας.....