Θ. Μαλκίδης
Μνήμη Γενοκτονίας Ελλήνων και Ελληνίδων
Μέρος της ομιλίας στην εκδήλωση που οργάνωσε ο Δήμος Θερμαϊκού, σε συνεργασία με τον ‘’Μορφωτικό Όμιλο Ποντίων Μεσημερίου "Αργοναύτες’’ και τον ‘’Σύλλογο Προσφύγων Ανατολικής Θράκης Αγίας Τριάδας’’.
Η γενοκτονία αποτελεί ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας του οποίου η καταδίκη (θα) πρέπει να είναι καθολική, ενώ το χρονικό διάστημα, όσο μεγάλο και να είναι αυτό, που περνά, δε θα πρέπει να μειώνει στο ελάχιστο το έγκλημα και την ευθύνη αυτών που το διέπραξαν.
Η γενοκτονία των Αρμενίων, των Ασσυρίων, των Ελλήνων του Πόντου, της Ιωνίας, της Καππαδοκίας και της Θράκης, το Ολοκαύτωμα, υπήρξαν πράξεις από ολοκληρωτικά- φασιστικά καθεστώτα που παραβίασαν τα ανθρώπινα δικαιώματα, αφαιρώντας εκατομμύρια ζωές και εξαφανίζοντας ιστορία και πολιτισμό χιλιάδων ετών.
Ο Τανέρ Ακσάμ αναφέρει ότι « η εκτόπιση και οι δολοφονίες δεν ήταν μια μεμονωμένη πράξη μόνο ενάντια σε Αρμενίους. Πραγματοποιήθηκαν ως τμήμα ενός γενικού σχεδίου που θα μπορούσε να κληθεί «εθνοκάθαρση της Ανατολίας», μια πολιτική εκκαθάρισης του χριστιανικού πληθυσμού...... Ο κύριος στόχος όλης αυτής της πολιτικής ήταν να εξασφαλιστεί ο σχηματισμός μιας ομογενοποιημένης Ανατολίας, η οποία θα προετοίμαζε το έδαφος για ένα έθνος- κράτος, αποβάλλοντας οποιαδήποτε «επικίνδυνα στοιχεία» που θα μπορούσαν να εμποδίσουν την πραγματοποίηση αυτού του σχεδίου….»
Είναι γεγονός ότι μετά τη βίαιη εκδίωξη του Ελληνισμού της Ανατολής και την έλευση των υπολειμμάτων αυτού του ιδιαίτερου και πλούσιου κομματιού του ελληνικού έθνους στον ελλαδικό χώρο, το ζήτημα της γενοκτονίας του έμεινε στο περιθώριο. Η πρώτη περίοδος της προσφυγιάς και οι τεράστιες δυσκολίες που υπήρξαν, μαζί με την πολιτική της ελληνοτουρκικής φιλίας και της λήθης που ακολουθήθηκε δεν επέτρεψαν να αναδειχθεί τόσο ο πολιτισμός και η ιστορική του διαδρομή.
Ο Δημήτρης Ψαθάς, στο ομολογουμένως σημαντικότατο βιβλίο του "Γη του Πόντου", όχι μόνο για το περιεχόμενό του αλλά και για τη χρονική περίοδο που εκδόθηκε όταν το ζήτημα των Ελλήνων της Ανατολής ήταν στο περιθώριο, τονίζει σχετικώς με το ζήτημα αυτό, στον πρόλογό του: «….ούτε επιτρέπεται να θυσιάζουμε την ιστορική αλήθεια σε καμία σκοπιμότητα, όπως, δυστυχώς, καθιερώθηκε να γίνεται απ΄ τον καιρό που χαράχτηκε η λεγόμενη ελληνοτουρκική φιλία. Η άστοχη τακτική της αποσιώπησης των γεγονότων της Ιστορίας ήταν ίσως κι΄ ένας απ΄ τους λόγους που τόσο άσκημα πορεύτηκε η «φιλία» με τους Τούρκους. Να ρίξουμε τον πέπλο της λήθης στο παρελθόν αλλά να ξέρουμε, όχι να κρύβουμε….».
Όλα αυτά μέχρι πολύ πρόσφατα όταν το δικαίωμα στη μνήμη προβλήθηκε ως κεντρικό αίτημα, μαζί με το δικαίωμα στη γνώση, στην ιστορία, στην αναφορά στην ιδιαίτερη πατρίδα μας, παράλληλα με το ζητούμενο της αναγνώρισης της γενοκτονίας. Αυτή που για διάφορους, εν πολλοίς γνωστούς λόγους οι οποίοι σχετίζονται με τις εγχώριες και ξένες πολυποίκιλες δεσμεύσεις και συμφέροντα, δεν προχώρησε, αφού σημειώθηκε μία ομολογουμένως προκλητική αδιαφορία του ελληνικού κράτους, ενώ οι κινήσεις του ελλαδικού συστήματος απονενοχοποιούν την Τουρκία, τιμώντας τον πρωτεργάτη του εγκλήματος, τον Μουσταφή Κεμάλ.
Πως αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί το γεγονός ότι από το 1994- 1996 που ψηφίστηκαν τα σχετικά νομοσχέδιο για την καθιέρωση της ημέρας μνήμης της γενοκτονίας, το ελλαδικό θεσμικό σύστημα και πολιτική τάξη, συνεχίζει να αδιαφορεί για την διεθνοποίηση του εγκλήματος και αρκετές φορές παρεμποδίζει τις σχετικές προσπάθειες; Μάλιστα αυτά συμβαίνουν την περίοδο κατά την οποία πολιτικοί, κυβερνήτες, βουλευτές, ακαδημαϊκοί, επιστήμονες και ερευνητές, σε όλον τον κόσμο έχουν πειστεί για την τέλεση του εγκλήματος και εκδίδουν σχετικές αναγνωρίσεις και ψηφίσματα.
Το Ποντιακό, το Θρακικό, το Ιωνικό, το Καππαδοκικό ζήτημα και γενικότερα ο Ελληνισμός της Ανατολής και η ιστορική του πορεία από την αρχαιότητα μέχρι τη βίαιη εκρίζωσή του, δεν αποτελεί ένα θέμα της επικαιρότητας, εφήμερο, προεκλογικό. Είναι ένα ζωντανό ζήτημα, με ιδιαίτερες αναφορές στο πεδίο της δυναμικής μνήμης. Μία μνήμη αφορά τους Έλληνες και τις Ελληνίδες, τα παιδιά που δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας, μία γενοκτονία που δε σταμάτησε το 1922-1923 , αλλά συνεχίζεται μέχρι σήμερα.Η φυλάκιση του Γιάννη- Βασίλη Γιαϊλαλί είναι ένα, αλλά δυστυχώς όχι και το μοναδικό παράδειγμα!
Η διεύθυνση Γιάννη- Βασίλη Γιαϊλαλί στη φυλακή για επιστολές συμπαράστασης
