Επικήδειος για τον ήρωα Χαράλαμπο Φαντάρο (286 Μ.Τ.Π)
ΑΠO ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΠΑΝΙΚΟ
Θέλω να ευχαριστήσω
Την Εθνική Φρουρά και το Διοικητή του 222 Τ.Π. Αν/χη Σάββα Σάββα, τον Δ/τη του 2ου Συντάγματος Συνταγματάρχη Γιώργο Πιρμέτη, την Αστυνομία, το Διοικητή της Μ.Μ.Α.Δ. Την Αστυνομική Διεύθυνση Μόρφου.
Την Ιερά Μονή Κύκκου τους Πατέρες της Μονής και τον Προσωπάρχη για την βοήθεια τους. Το Κοινοτικό Συμβούλιο Κάμπου και τον Κοινοτάρχη για τη συνεργασία και την πολύτιμη βοήθεια τους, τους αποδήμους Κάμπου, τους αγαπητούς φίλους και όλους τους συγχωριανούς που είναι σήμερα εδώ για να τιμήσουν τον ήρωα μας.
Επίσης ευχαριστώ τους συγγενείς των Ηρώων που πολέμησαν και έπεσαν μαζί με τον δικό μας Ήρωα και είναι εδώ σήμερα μαζί μας.
Ιδιαιτέρες ευχαριστίες εκφράζουμε στην ΔΕΑ- Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων και τον εδώ εκπρόσωπο της, κύριο Παναγιώτη Μέσιο, τους επιστήμονες και υπόλοιπο προσωπικό που την πλαισιώνουν, για το πολύμοχθο έργο που επιτελούν για την διερεύνηση της τύχης των Αγνοουμένων μας.
Μεγάλου σεβασμού, εκτίμησης και τιμής αξίζουν και στα παλικάρια, τους συμπολεμιστές του Ήρωα μας και στον Πρόεδρο του Συνδέσμου Πολεμιστών του 286 ΜΤΠ-1974 κ. Χρίστο Τουφεξή, οι οποίοι πολέμησαν με τους ηρωικώς πεσόντες του Τάγματος και έζησαν όλη τη φρίκη του Πολέμου. Τους ευχαριστούμε για όλες τις προσπάθειες που καταβάλλουν για να διατηρήσουν άσβεστη τη μνήμη τους.
Ευχαριστούμε όλους γενικά που είστε σήμερα εδώ.
Τα συναισθήματα ανάμικτα.
Πόνος και θλίψη για το χαμό του αγαπημένου μας αδελφού.
Και από την άλλη Τιμή, Δόξα και Υπερηφάνεια για τη θυσία του. Έπεσε ηρωικά μαχόμενος με άλλους 22 Ήρωες στο θυσιαστήριο του 286 ΜΤΠ στο ύψωμα ΛΑΠΑΤΣΑ μεταξύ Αγίου Ερμολάου, Κοντεμένου και Σκυλλούρας.
Το δράμα της οικογένειας Μεγάλο. Ξεκίνησε 43 χρόνια πριν, όταν χάθηκαν τα ίχνη του αγαπημένου μας, με τη μητέρα μας και μια φωτογραφία στο χέρι να βρισκόμαστε στο χώρο παρά το Φιλοξενία, όπου κατέφθαναν τα λεωφορεία με τους αιχμαλώτους πολέμου. Απογοήτευση. Κανένας δεν τον είδε, κανένας δεν ήξερε κάτι να μας πει. Ο πόνος της εξαφάνισης σου, αδελφέ μου, μεγάλωνε.
Από τον πόνο, την αγωνία, τη στεναχώρια η μητέρα μας, κτυπημένη από τον καρκίνο έφυγε με το παράπονο στα χείλη για το χαμό σου το 1987 σε ηλικία 53 ετών. Το 1999 έφυγε και ο πατέρας μας με προβλήματα καρδιάς. Έφυγαν και οι δυο χωρίς να έχουν μάθει ποτέ τι είχες απογίνει.
Όταν ο πατέρας μας ήρθε και σε βρήκε κατά τη διάρκεια της υποτιθέμενης εκεχειρίας μιλώντας μαζί σου, σου είπε « πάμε γιέ μου να φύουμε εν θωρείτε ότι εν όλα προδομένα» τότε εσύ απάντησες «Πατέρα αν φύουμε τζαι μεις ποιοι εν να μείνουν να πολεμήσουν;» Αλλάξατε κάλτσες γιατί τα πόδια σου είχαν λιώσει και ρολόι γιατί το ρολόι σου είχε σπάσει.
Τότε ο πατέρας μας, μη μπορώντας να σε μεταπείσει, σου έδωσε την ευχή του και έφυγε.
Δεν μπορούσες πατέρα να τον πάρεις και να φύγεις. Η Αγάπη και το χρέος για την πατρίδα και τους συμπολεμιστές του του επέβαλλαν να μείνει εκεί μαζί τους, και να πολεμήσουν για τη Σωτηρία της Πατρίδος.
Μαζί με τους συμπολεμιστές και φίλους σου δήλωσες ΠΑΡΩΝ στην υπεράσπιση των Κυπριακών Θερμοπυλών
Κι όταν στις 15 Αυγούστου οι Τούρκοι καθυστερούσαν να προελάσουν προς τη Μόρφου και την ευρύτερη περιοχή , εξαιτίας της δικής σας αντίστασης ρίχθηκαν πάνω σας με όλα τα μέσα που διέθεταν, όλμους, πολυβόλα, άρματα, ακόμα και αεροπορία.
Ο Λόφος Λαπάτσα όπου βρισκόσουν και πολεμούσες με άλλους 22 ήρωες της Διμοιρίας του Ήρωα Ανθυπολοχαγού Ιωσήφ Σεργίδη έμελλε να γίνει νέο Σούλι, έμελλε να γίνει το θυσιαστήριο του Τάγματος σου.
Η απόφαση είχε παρθεί. Αποφασίσατε να μην παραδοθείτε. Αποφασίσατε να πολεμήσετε για την τιμή των όπλων. Αποφασίσατε να πολεμήσετε μέχρι εσχάτων.
Πράξεις ανδρείας, τόλμης παλικαριάς και αυτοθυσίας εκτυλίχθησαν. Επική η μάχη που ακολούθησε, είχε όλα τα στοιχεία της Μάχης των Θερμοπυλών του Λεωνίδα και των 300 του.
Σθεναρή η αντίσταση μέχρι αργά το βράδυ. Τότε αρχίσατε να πέφτετε στο πεδίο της μάχης ο ένας μετά τον άλλο και να περνάτε στο Πάνθεο των ΗΡΩΩΝ. Το όνομα σας γραφόταν πλέον με χρυσά γράμματα στο πάνθεο των ΑΘΑΝΑΤΩΝ. Και όταν πλέον ακολούθησε νεκρική σιγή και δεν έπεφτε κανένας πυροβολισμός από το ύψωμα τότε και μόνο τότε οι άνανδροι και δειλοί Τούρκοι εισβολείς τόλμησαν να ανέβουν στο ύψωμα αντικρίζοντας τα νεκρά κορμιά σας.
Οι βάρβαροι εχθροί δεν έδειξαν την παραμικρή υποτυπώδη ευαισθησία. Σας άφησαν άταφους μέχρι που εντοπίστηκαν τα οστά σας το 2010 36 ολόκληρα χρόνια μετά.
Γιαυτό αδελφέ μου νιώθουμε μεγάλη περηφάνια για σένα. Είναι μεγάλη η τιμή που μας κληροδότησες. Αν ζούσαν οι γονείς μας θα ήταν σίγουρα το ίδιο περήφανοι για σένα. Γιαυτό και εμείς σου υποσχόμαστε ότι θα κρατήσουμε άσβεστη τη μνήμη και τη θυσία σου.
Τιμή και δόξα σε σένα παλικάρι μου. Για μας θα είσαι για πάντα ΑΘΑΝΑΤΟΣ. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει. Αιωνία σου η μνήμη αδελφέ μου.
