Καταδρομέας 32ης Μοίρας Γιώργος Μουστάκας Κερύνεια 1953- Πενταδάκτυλος 1974
Ήταν πολύ ευγενικός, με ξεχωριστό ήθος, αξιοπρέπεια και εντιμότητα. Ήταν το μεγαλύτερο αστέρι του κυπριακού μπάσκετ... Είχε οδηγήσει την ΠΑΕΚ (την κορυφαία ομάδα μπάσκετ της Κύπρου στις αρχές της δεκαετίας του 1970) στον τίτλο του πρωταθλητή, και παράλληλα στη συμμετοχή της στο Πανεπαρχιακό Πρωτάθλημα Ελλάδας.
Εκείνος είχε αποφασίσει να πάει, αλλά έπρεπε πρώτα να απολυθεί από το στρατό. Δυστυχώς όμως, δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει κανένα του όνειρο...
Η μοίρα έπαιξε το δικό της άδικο παιχνίδι...
Ο Γιώργος Μουστάκας γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου το 1953 στην Κερύνεια και είχε πέντε αδέλφια. Επειδή ήταν πολύ ψηλός και είχε τεράστια χέρια και παλάμες, τον φώναζαν γίγαντα. Ήταν βασικότατο στέλεχος της ΠΑΕΚ Κερύνειας από τα 15 του αγωνιζόταν στις θέσεις 2-3-4. Διέθετε άριστη τεχνική κατάρτιση, φαντασία και μπασκετική ευφυΐα.
Την περίοδο 1972-1974 υπηρετούσε τη θητεία του στις Δυνάμεις Καταδρομών της Εθνικής Φρουράς. Στις 20 Ιουλίου 1974 θα έπαιρνε το απολυτήριο του στρατού, την ημέρα της εισβολής... Ο Μουστάκας πολέμησε για την πατρίδα του. Κι ενώ τραυματίστηκε στις 21 Ιουλίου σε δύο σημεία στο πόδι, δεν ήθελε να μείνει στο νοσοκομείο αλλά να συνεχίσει.
Πώς ήρθε το τέλος...
Από τον Ιούλιο του 1974 τον θεωρούσαν αγνοούμενο αλλά η ιστορία του έχει ως εξής: Προσπαθούσε με άλλους τρεις λοκατζήδες να συναντήσει τη διασκορπισθείσα μονάδα του που ήταν η 32 Μοίρα Καταδρομών. Έπεσαν σε ενέδρα Τούρκων στον Πενταδάκτυλο και τους σκότωσαν. Τα λείψανά του βρέθηκαν το 2011 σε ομαδικό τάφο (καμίνι) στον Πενταδάκτυλο, κοντά στο σημείο όπου έπεσε μαχόμενος. Κηδεύτηκε στις 28 Μαΐου το 2011 στον Άγιο Παντελεήμονα Μακεδονίτισσας και η σορός του ενταφιάστηκε στο στρατιωτικό κοιμητήριο στον Τύμβο Μακεδονίτισσας με τις δέουσες στρατιωτικές τιμές.
Ο αδελφός του ήρωα, Σωτήρης, αναφέρει στο ant1iwo: «Ήταν ένα πολύ ζωηρό παιδί ο αδελφός μου και δεν δεχόταν ποτέ το άδικο. Τον αγαπούσε όλη η Κερύνεια, απ’ όπου κι αν περνούσε όλοι τον χαιρετούσαν και του έδειχναν με κάθε τρόπο την αγάπη τους. Θυμάμαι, είχε πάντα καραμέλες στις τσέπες του και κάθε φορά που έβλεπε παιδιά στο δρόμο, τους έδινε. Όλοι τον φωνάζαμε γίγαντα και αυτός πάντα χαμογελούσε».
Το 1974 στον πόλεμο...
«Όταν βγήκε από το νοσοκομείο στο Μπέλαπαϊς, πήγε να δει τη μάνα μας. Έκανε τα πάντα για να τον πείσει να μείνει μέχρι να θεραπευτεί εντελώς αλλά εκείνος δεν άκουγε κανέναν. Της έλεγε: “όχι μάνα, δεν θα μείνω να με πιάσουν οι Τούρκοι, θα πάω να πολεμήσω”. Αυτός ήταν ο αδελφός μου, ένας πραγματικός ήρωας. Ο Θεός να βοηθήσει να βρεθούν σύντομα τα λείψανα όλων των παιδιών αυτού του τόπου, να ηρεμήσουν οι ψυχές των συγγενών. Να ηρεμήσουν οι ψυχές όλων των Κυπρίων».
ant1iwo.com
Η μοίρα έπαιξε το δικό της άδικο παιχνίδι...
Ο Γιώργος Μουστάκας γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου το 1953 στην Κερύνεια και είχε πέντε αδέλφια. Επειδή ήταν πολύ ψηλός και είχε τεράστια χέρια και παλάμες, τον φώναζαν γίγαντα. Ήταν βασικότατο στέλεχος της ΠΑΕΚ Κερύνειας από τα 15 του αγωνιζόταν στις θέσεις 2-3-4. Διέθετε άριστη τεχνική κατάρτιση, φαντασία και μπασκετική ευφυΐα.
Πώς ήρθε το τέλος...
Από τον Ιούλιο του 1974 τον θεωρούσαν αγνοούμενο αλλά η ιστορία του έχει ως εξής: Προσπαθούσε με άλλους τρεις λοκατζήδες να συναντήσει τη διασκορπισθείσα μονάδα του που ήταν η 32 Μοίρα Καταδρομών. Έπεσαν σε ενέδρα Τούρκων στον Πενταδάκτυλο και τους σκότωσαν. Τα λείψανά του βρέθηκαν το 2011 σε ομαδικό τάφο (καμίνι) στον Πενταδάκτυλο, κοντά στο σημείο όπου έπεσε μαχόμενος. Κηδεύτηκε στις 28 Μαΐου το 2011 στον Άγιο Παντελεήμονα Μακεδονίτισσας και η σορός του ενταφιάστηκε στο στρατιωτικό κοιμητήριο στον Τύμβο Μακεδονίτισσας με τις δέουσες στρατιωτικές τιμές.
Ο γίγαντας της Κερύνειας, ο νέος που αγαπούσε όλος ο κόσμος, είχε ύψος 1,95 και σύμφωνα με τους ειδικούς δέχθηκε πάνω από 15 σφαίρες.
Ο αδελφός του ήρωα, Σωτήρης, αναφέρει στο ant1iwo: «Ήταν ένα πολύ ζωηρό παιδί ο αδελφός μου και δεν δεχόταν ποτέ το άδικο. Τον αγαπούσε όλη η Κερύνεια, απ’ όπου κι αν περνούσε όλοι τον χαιρετούσαν και του έδειχναν με κάθε τρόπο την αγάπη τους. Θυμάμαι, είχε πάντα καραμέλες στις τσέπες του και κάθε φορά που έβλεπε παιδιά στο δρόμο, τους έδινε. Όλοι τον φωνάζαμε γίγαντα και αυτός πάντα χαμογελούσε».
Η κηδεία του Γιώργου Μουστάκα, 37 χρόνια μετά τη δολοφονία του...
Το 1974 στον πόλεμο...
«Όταν βγήκε από το νοσοκομείο στο Μπέλαπαϊς, πήγε να δει τη μάνα μας. Έκανε τα πάντα για να τον πείσει να μείνει μέχρι να θεραπευτεί εντελώς αλλά εκείνος δεν άκουγε κανέναν. Της έλεγε: “όχι μάνα, δεν θα μείνω να με πιάσουν οι Τούρκοι, θα πάω να πολεμήσω”. Αυτός ήταν ο αδελφός μου, ένας πραγματικός ήρωας. Ο Θεός να βοηθήσει να βρεθούν σύντομα τα λείψανα όλων των παιδιών αυτού του τόπου, να ηρεμήσουν οι ψυχές των συγγενών. Να ηρεμήσουν οι ψυχές όλων των Κυπρίων».
ant1iwo.com