Θ. Μαλκίδης: Για τον Κώστα Σιδηρόπουλο
Δεν μπορώ, αδυνατώ, να πιστέψω την είδηση που έλαβα πριν από λίγο αγαπητέ Κώστα Σιδηρόπουλε. Για σένα, για τον Πόντιο της Στουτγάρδης, της Γερμανίας, του Ελληνισμού που έφυγες για τα αληθινά παρχάρια.
Είναι πολλές, αμέτρητες οι αναμνήσεις από την κοινή πορεία στη Γερμανία και την Ελλάδα, με κύριο θέμα, τι άλλο, το Ποντιακό. Για την ελπίδα που είχες για τη δικαίωση της Μνήμης, της Αλήθειας, της Ιστορίας όταν οργάνωνες τις εκδηλώσεις, τις πορείες, όταν συνομιλούσες με τη σάρκα από τη σάρκα μας τους συμπατριώτες μας Ποντίους που ζουν στη σημερινή Τουρκία, όταν έδινες αίμα για τη ζωή .....
Πριν λίγες ημέρες, όταν βρεθήκαμε για τελευταία φορά σ΄αυτή τη ζωή, στην πολύ σημαντική εκδήλωση στη Στουτγάρδη με τους Tamer, Etem, Ali, Devrim και στην ιστορικής σημασίας πομπή στο Νταχάου, στην υλοποίηση της πρότασης του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, που στήριξες μαζί με τη σύζυγό σου Ελένη, για να αναδειχθεί το Ποντιακό. Εκεί είδα στα μάτια σου, άκουσα στα λόγια σου την πίκρα αλλά και την ικανοποίηση για ένα ζήτημα που ήταν λόγος ύπαρξης, ευ ζειν, για σένα, για την Ελένη, για τα παιδιά σου.
Αγαπημένε φίλε Κώστα Σιδηρόπουλε,
η λύρα που αγάπησες, ο χορός που λάτρεψες, η διάλεκτος που θαύμαζες, ο Πόντος, ο Ελληνισμός, οι Ποντιακοί σύλλογοι, οι μετανάστες της Γερμανίας, η οικογένειά σου, οι φίλοι σου, σε αποχαιρετούν.
Με την ευχή και την προσευχή έτσι ώστε ο Θεός της Ανάστασης, της Ζωής, της Ελπίδας, της Χαράς, της Αλήθειας, να δώσει στην οικογένειά σου παρηγοριά και δύναμη να αντέξει την απώλεια, να σε θυμάται για πάντα και μαζί με αυτήν και όλοι εμείς που σε γνωρίσαμε και συνοδοιπορήσαμε σε όμορφους Ελληνικούς, Ποντιακούς, Ρωμαίικους δρόμους.
Καλό Παράδεισο, Καλή Αντάμωση, Καλή Ανάσταση.
DEVRİMCİ KARADENİZ DAĞ GİBİ BİR İNSANINI KAYBETTİ. GÜLE GÜLE KOSTA
Tamer Çilingir
Pontoslu Rumların diasporadaki mücadeleci insanı Trabzon / Maçka / Galyanlı Kostas Sidiropoulos, 28 Ekim 2017 tarihine yaşamını yitirdi. Kendisinin de her fırsatta belirttiği gibi o Devrimci Karadenizli idi. Devrimci Karadeniz dağ gibi bir insanını yitirdi.
Zürich’te Pontos Rum Soykırımı hakkında, Avrupa’da Türkçe ve Türkiye Cumhuriyeti Devleti vatandaşı olanlarla yapılan ilk söyleşiydi. Ve söyleşi sadece Türkçe olacaktı, bu nedenle Diaspora’da yaşayan diğer Pontoslu Rumlar davet edilmemişti.
Söyleşinin başlamasına 15 dakika kala dağ gibi bir adam girdi kapıdan, kucağında kocaman paketlerle. Kosta, Pontos Dağları gibi kocaman bir adamdı. Herkesi selamladı. Ve elindeki paketi açtı. Paketlerin içinde Mihalis Haralambidis’in Türkçe’ye çevrilmiş ‘Pontos Antik Bir kimliğin Geri Dönüşü’ adlı kitapları vardı.
Kitapları satın almak isteyen bir kaç kişiye, bunları hediye olarak getirdiğini söyledi.‘Türkçe biliyor musunuz?’ sorusuna, ‘Hayır bilmiyorum. Ve bu söyleşinin Türkçe olduğunu biliyordum. Ama önemli değil, ben size destek olmak için buradayım’ demişti.
100 yıl önce Pontos’tan Yunanistan’a sürgün edilen bir ailenin çocuğuydu Kosta. Genç yaşında eşi Eleni ile birlikte Almanya’ya gelmişti işçi olarak. Çalıştığı işyerlerinde en çok Türkiye’den yine onun gibi işçi olarak Almanya’ya gelen Karadenizlilerle ilişki kurmuştu. Onlar bizim kardeşlerimiz diyordu. O soykırım ve mübadelenin ne olduğunu en iyi bilenlerdendi ama geride kalanların nasıl bir asimilasyon süreci yaşadıklarını da anlayan biriydi.
Bu nedenle sık sık görüştüğü Karadenizlilerle buluşmalarında Müslüman oldukları için hassas davranır, onların yiyip içebileceği mekanları tercih ederdi.
Bir keresinde Yunanistan’da doğmuş Pontoslu ailelerle, Karadenizli arkadaşlarını buluşturup tanıştırmak için bir yemek organize etmişti. Özellikle Karadenizli arkadaşlarına ailelerini de getirmeleri için ısrar etmişti. Yemek sırasında bir kişinin boynunda abartılı derecede büyük bir haç kolye taktığını fark ettiğinde bu kişiyi salondan çıkaracak kadar hassas düşünceli idi.
Yaşamının her anını Pontoslu Rumların davasına adamış bir insandı.
Özellikle Stuttgart’taki Pontos derneğinin her etkinliğinde onun alın teri, emeği vardır.
Pontos’ta bugün yaşanan tabloya ilişkin en büyük kaygısı, orada yeni cinayetlerin işleneceğine dairdi. Savaşmak sözcüğünü Diaspora’daki Rumların içinde ilk kez ondan duydum. Pontos hasretiyle yanıp tutuşan on binlerce Pontoslu Rumdan biriydi ama o orda yaşamak için değil; ölmek için…
En son 29 Ekim 2017 tarihinde Stuttgart Pontos Rum Derneği’nin Dachau ziyaretinde birlikteydik Kosta ile. Konuşacak, tartışacak, birlikte eleştireceğimiz çok şey vardı daha…
29 Ekim’de Münih Havaalanında son kez sarıldık, kucaklaştık.
Dün gece kalbinin durduğunu haber ettiler.
Kendisinin de her fırsatta belirttiği gibi o Devrimci Karadenizli idi. Devrimci Karadeniz dağ gibi bir insanını yitirdi.
Sonsuzluğa yolculuğunda onu en derin saygılarımızla uğurluyoruz.
Yasak olan ülkenin yaylalarında özgürce dolaşacaksın artık…
Güle güle Kosta…
Wir trauern um unseren liebsten Freund Kosta,
Ali Ertem und Familie
den aufrichtigen Pontier
Liebe Eleni,
liebe Sophia, lieber Christos,
die traurige Nachricht hat sich sehr schnell verbreitet. Auch eure Freunde aus Frankfurt haben den Tod von Kosta mit Trauer und Fassungslosigkeit entgegengenommen. Zuletzt am 29.10.2017 waren wir Hand in Hand gemeinsam mit ihm und vielen anderen pontischen Freundinnen und Freunde zum Gedenken der Völkermordopfer, in der KZ – Gedenkstätte Dachau zusammen.
Leider ist der unerwartete, plötzliche und unvermeidliche Tod unseren Kosta auch erreicht. Wir sind traurig und machtlos wie euch Allen, da wir einen wunderbaren, aufrichtigen und unersetzlichen Menschen, einen Ehemann, einen Familienvater, einen Freund für immer verloren haben.
Kopfhoch, meine liebsten Freundinnen und Freunde! Von nun an, wird das Leben ohne Kosta weiter gehen. Wir alle wissen, dass Er nicht mehr unter sein wird, aber wir sind uns sicher, dass Er dennoch gerade zu sieht und ein Lächeln über seien Lippen huscht. Ein Lächeln, welches sagen soll, dass keine Träne vergossen werden sollte, denn ich bin doch bei euch. In euren Herzen, in euren Seelen, in euren Erinnerungen.
Keine Frage, die Trauer ist menschlich. Doch sollte man dabei nicht den Kopf hängen lassen und sein eigenes Leben vernachlässigen. Ich wünsche uns allen vor allem unserer liebsten Freundin Eleni und ihren Kindern Sophia und Christos Geduld, Mut und Kraft damit das Leben vorwärtsgeht.
Mit herzlichen Grüßen und Anteilnahme an eure Trauer,
MAÇKALİ KOSTA Sidiropoulos GÜLE GÜLE…
Türkan Balaban
Ben bir hemşehrimi kaybettim. Ama sadece hemşehrimi değil ailemden birini kaybettim. Güle güle Maçkali, Xordokoplu Kosta… Yattığın yer cennet olsun.
Onunla ilk karşılaşmamız İsviçre Zürih’te bir paneldeydi. Almanya’dan eşiyle gelmişti paneli dinlemeye.
Klasik nerelisiniz soruma gülerek verdiği “Maçkali” yanıtı hala aklımda. Benim de kalbimin bir yanı Maçka’dan olduğu için sormadan edemedim. Hangi köyden? Xordokop dedi bu sefer. Kalbim, aklım bu sefer bambaşka yerlere gitmişti.
Anneannem Xordokoplu’ydu benim. 1930’da Of muhacirleri diye anılır bizimki gibi birçok aile. Çaykara’dan Maçka’ya göçmüşler, mübadeleyle sürgün edilen Rumların evlerini satıp alıp çeşitli köylere yerleşmişler. Anneannemler de işte Kosta’nın ailesinin tüm nesiller boyu yaşadığı, hayat bulduğu köyde yeni bir hayat kurmuşlardı.
Hep bir hüzün vardı evlerin duvarlarında, köylerin meydanlarında, ağaçların dallarında diye anlatırdı büyüklerimiz. İşte o hüznü hala taşıyan biriyle tanışmıştım ben.
Kimbilir belki Kosta’nın babasının doğduğu eve yerleşmişti benim ailem. Belki de komşu eve. Ama onun babasının oyun oynadığı sokakta anneannem de oyun oynamış, su içtiği çeşmeden su içmiş, onların diktiği ağaçların meyvesinden yemişti. Bu kesindi. Aramızdaki bağ çok farklı ve güçlüydü.
İşte Kosta belki de bu yüzden memleketimden, memleketimizden çok uzakta, farklı sebeplerle geldiğimiz bu soğuk Avrupa’nın orta yerinde çok sıcak gelmişti bana.
Bazen sözlere sığmaz yaşadıklarınız. Bazı insanlarla çok zaman geçirmeye de ihtiyacınız yoktur derin bir bağ yakalayabilmeniz için. İşte benim için Kosta da böyle biriydi.
Pontos’un sürgün edilen Rumların çocuklarından Kosta tipik bizim Trabzon erkekleri gibi nüktedan ve kalender haliyle bambaşka bir yerdeydi kalbimde.
Sanki ailenin büyüğü, amca gibi dayı gibi hissederdim onu.
Çok insan eksildi benim hayatımdan şu 45 yıllık ömrümde.
Canım diyebileceğim arkadaşlarım, canımdan öte anneannem, dayılarım ve birçok akrabam… Bazıları da hayatıma öylesine giren ve teğet geçenler. Ama anılarını hatırladığım…
Ve hala da eksilecek yaşarsam biliyorum.
Ama Kosta’nın gidişi sanki ailemden birinin gidişi gibi oldu. Kan bağımız olmasa da “hayat bağı”mız olduğu için belki. Hayatımda, dokunduğun hayatlarda bıraktığın izler için sonsuz teşekkürler…
Güle güle Maçkali Kosta… Güle güle.
Ο Κώστας Σιδηρόπουλος στην απαγγελία της "Καμπάνας του Πόντου", την Κυριακή 21 Μαΐου 2017, στην ορθόδοξη εκκλησία Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στο Έσσλινγκεν της Γερμανίας, όπου υπάρχει το μνημείο γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου(φωτ. Φ. Πεταλίδης)
Φωτογραφία από την κατάθεση στεφάνου στο μνημείο του Ολοκαυτώματος στο Νταχάου, όπου την Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017, οι ποντιακοί σύλλογοι της Βάδης Βυρτεμβέργης οργάνωσαν προσκύνημα μνήμης, για να υπενθυμίσουν στην πολιτισμένη ανθρωπότητα πως πριν από τον Χίτλερ, ο Κεμάλ εξολόθρευσε τους Έλληνες του Πόντου. Στο φωτογραφικό στιγμιότυπο ο Κώστας Σιδηρόπουλος, η σύζυγός του Ελένη και η κόρη τους Σοφούλα
Ένα λουλούδι για τα θύματα στο Νταχάου (φωτ. Φ. Πεταλίδης)
Ο Κώστας Σιδηρόπουλος με τον Γιάννη Μωυσιάδη, στην εκδήλωση της Ποντιακής Εστίας Στουτγάρδης για τον Κεμαλισμό και τον Ναζισμό, το Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017 (φωτ. Φ. Πεταλίδης)
Ο Κώστας Σιδηρόπουλος με την αγαπημένη του εγγονή Ελενίτσα, στη διάρκεια του φιλανθρωπικού χορού που έκανε η Ποντιακή Ένωση Στουτγάρδης και Περιχώρων "Η Ρωμανία" με καλλιτέχνες του "Παλλαλιακού" το Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2017 (φωτ. Φ. Πεταλίδης)