ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ
Η μορφή και η δράση του ήρωα Αντισυνταγματάρχη Άγγελου Αβραμίδη συνιστούν ένα κεφάλαιο μοναδικής αξίας. που συγκινεί και συναρπάζει για την αγάπη που είχε στις καταδρομές .
Γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1936 στις Σέρρες. Εισήχθη στην σχολή Ευελπίδων το 1955 και 1958 ονομάζεται Ανθυπολοχαγός πεζικού, 4ος κατά σειρά αρχαιότατος στην τάξη του και εντάσσεται στις δυνάμεις καταδρομών, τελειώνοντας όλα τα σχολεία της εποχής του ( ΑΝΟΡΘΌΔΟΞΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ, ΟΡΕΙΝΟΥ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΑΛΕΞΙΠΤΩΤΙΣΤΩΝ ).
Η πρώτη του μετάθεση είναι στο κέντρο εκπαιδεύσεις καταδρομών στο σημερινό ΚΕΕΔ.
Η μετέπειτα πορεία του είναι άμεσα και έμμεσα συνυφασμένη τόσο με την πορεία των καταδρομέων όσο με τις επιχειρήσεις του 63-66 στην Κύπρο.
Μετά τον επαναπατρισμό της Ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο το 1968, τοποθετήθηκε στα Χανιά και τον Σεπτέμβριο του 1971 αναλαμβάνει υποδιοικητής της Α! Μοίρας καταδρομών στο Μάλεμε, μία θέση σταθμός στην μετέπειτα πορεία του, αφού θα παρασημοφορηθεί μαζί με τους υπόλοιπους συμμετέχοντες με το μετάλλιο τιμής του Φοίνικα της Γερμανικής Δημοκρατίας, για της προσπάθειες της μοίρας και την περισυλλογή των σπουδαστών της Γερμανικής σχολής πολέμου οι οποίοι με δυο C130 έπεσαν στα Λευκά Όρη των Χανίων.
Αυτό που είναι χαραγμένο δίπλα στο όνομά του είναι η συμμετοχή του ως υποδιοικητής της Α! Μοίρας καταδρομών στην επιχείρηση ΝΙΚΗ για τη υπεράσπιση της Κύπρου τον Ιούλιο του 1974.
Ο Αγγελος Αβραμίδης έζησε την εμπειρία μαζί με τους καταδρομείς του την άφιξη των Νoratlas που τους μετέφεραν στη Κύπρο και τις τραγικές εξελίξεις. Το γεγονός ότι το ηθικό των καταδρομέων του ήταν στο υψηλότερο επίπεδο οφειλόταν σε μεγάλο ποσοστό, τόσο στης ξεχωριστές του διοικητικές ικανότητες, όσο και στον ενθουσιώδη χαρακτήρα του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ριζίτικο τραγούδι που χρησιμοποιούσε ( πότε θα κάνει ξαστεριά ).
Το τραγουδούσε μαζί με τους καταδρομείς του στο δρόμο προς τη Σούδα, ο κόσμος τους σταματούσε να τους σφίξει το χέρι, τους καλοστράτιζε και τους επευφημούσε. Οι Χανιώτες αντιλήφθηκαν αμέσως πως η μονάδα πάει για πόλεμο. Η κεντρική αγορά των Χανίων ζούσε σκηνές από άλλο ένα 1940.
Η αποστολή αυτή ήταν μια πραγματική επιχείρηση ανορθοδόξου πολέμου γι’ αυτό και οι ξένοι αναλυτές και ο διεθνής Τύπος τη χαρακτήρισαν αποστολή αυτοκτονίας,
Τα κύρια χαρακτηριστικά της ήταν ο αιφνιδιασμός, η ταχύτητα και η εμβέλεια δράσης. Έγινε σε επαφή με τον εχθρό, σε περιοχή που βαλλόταν από σφοδρά αντιαεροπορικά πυρά του εχθρού αλλά και των φίλιων δυνάμεων.
Τα χρησιμοποιηθέντα αεροσκάφη Noratlas δεν επιτρεπόταν, λόγω απαγορευτικής διαταγής του Αρχηγείου Αεροπορίας να πετούν με επιβάτες πάνω από τη θάλασσα. Υπήρχε κίνδυνος αντιμετώπισης εχθρικής αεροπορικής αντίδρασης από αεροσκάφη αναχαίτισης παντός καιρού και αυτό επειδή η Κύπρος είναι πολύ κοντά στη Τουρκία.
Η όλη επιχείρηση έγινε με περιορισμένη σχεδίαση, λόγω έλλειψης χρόνου, σε όλα τα επίπεδα.
Τα πληρώματα σχεδίασαν την αποστολή εν πτήσει προς τη Λευκωσία, σύμφωνα με τα εγχειρίδια του ανορθόδοξου πολέμου.
Φτάνοντας πάνω απ το νησί, παρατήρησαν πυρκαγιές στο όρος Τρόοδος, οι οποίες είχαν ανάψει από τους βομβαρδισμούς των Τούρκων.Αυτές οι πυρκαγιές ήταν η πηγή των αναλαμπών στον ορίζοντα που είχαν βοηθήσει στον προσανατολισμό πολλών Νοράτλας κατά την προσέγγιση τους στη Κύπρο.
Ένα- ένα τα μεταγωγικά άρχισαν την κάθοδο τους προς το αεροδρόμιο Λευκωσίας, διαπίστωσαν ότι δεχόντουσαν σφοδρά αντιαεροπορικά φίλια πυρά που θύμιζαν το Βροντάδο της Χίου, αν και απ’ ότι γνώριζαν, το αεροδρόμιο βρίσκεται σε Ελληνικά χέρια.
Τα αεροσκάφη που επιχειρούσαν να προσγειωθούν, δέχθηκαν καταιγιστικά πυρά απ’ όλες τις κατευθύνσεις, μέσα και έξω από το αεροδρόμιο. Τα αεροσκάφη "ΝΙΚΗ 1", "ΝΙΚΗ 2" και "ΝΙΚΗ 3" κατάφεραν να προσγειωθούν αποβιβάζοντας τους καταδρομείς και τα εφόδια που μετέφεραν. Το αεροσκάφος "ΝΙΚΗ 4" δέχθηκε πολλά βλήματα αντιαεροπορικών, πήρε φωτιά και συνετρίβη δύο μίλια πριν τον διάδρομο του αεροδρομίου. Όλοι οι επιβαίνοντες, πλήρωμα και καταδρομείς εκτός ενός, σκοτώθηκαν.
Τραγικός απολογισμός της επιχείρησης: 29 Καταδρομείς νεκροί και 4 αεροπόροι. Αυτό που έλεγε πάντα πικραμένος, ήταν ότι εγώ, για να χάσω τα 29 κομάντο μου θα έπρεπε να πολεμώ ένα χρόνο, όχι έτσι !!!
Πήρε την πρώτη αναφορά της μοίρας στο προαύλιο της σχολής Γρηγορίου όπου κατέληξαν οι καταδρομείς τής πρώτες ώρες και μετά λίγο πριν ξεκινήσει η μάχη του αεροδρομίου της Λευκωσίας. Την Τρίτη 23η Ιουλίου, πρωί-πρωί, μεταφέρθηκαν όλοι πίσω στο Αεροδρόμιο, για τη φύλαξή του, διότι υπήρχαν πληροφορίες ότι θα δεχόταν επίθεση για την κατάληψή του από τους Τούρκους.
Οι καταδρομείς κατέλαβαν αμέσως θέσεις μάχης, στην ταράτσα του κτηρίου (τερματικού), αλλά επίσης και στη βορειοανατολική πλευρά κυρίως του αεροδρομίου, έξω στα γυμνά χωράφια. Προτού πάρουν τις θέσεις τους καλά-καλά οι καταδρομείς άρχισαν την επίθεση οι Τούρκοι με μεγάλο αριθμό δυνάμεων πεζικού (καταδρομέων) και αρμάτων μάχης.
Οι καταδρομείς τους απέκρουαν συνεχώς, αφήνοντας αρκετούς Τούρκους νεκρούς και τραυματίες.
Η μάχη κράτησε μέχρι τις 1.30 - 3.00 το απόγευμα.
Ο Διοικητής της Μοίρας. Ταγματάρχης Γεώργιος Παπαμελετίου και ο Υποδιοικητής Άγγελος Αβραμίδης μαζί με άλλους πολύ αξιόλογους αξιωματικούς, μαζί με μια μικρή δύναμη Ελληνοκυπρίων καταδρομέων όχι μόνο αντέκρουαν τις τουρκικές επιθέσεις αλλά κάνοντας αντεπιθέσεις τους έσπρωχναν συνεχώς προς τα πίσω. Οι ηρωισμός και η αυτοθυσία των καταδρομέων, μαχομένων εναντίον των πολυάριθμων τουρκικών δυνάμεων, δεν μπορούν να περιγραφούν.
Οι Τούρκοι άφηναν συνεχώς νεκρούς και τραυματίες κάθε φορά που έκαναν απόπειρα επίθεσης. Ο ενθουσιασμός που υπήρχε και στους άνδρες αλλά και στους αξιωματικούς τους, ήταν πολύ μεγάλος. . Ο ηρωισμός και η παλληκαριά των Ελλαδιτών κυρίως αλλά και των Κυπρίων καταδρομέων ήταν αυτό που κράτησε το αεροδρόμιο μακριά από τούρκικη κατοχή.
Οι απώλειες της Α’ Μοίρας Καταδρομών κατά την μάχη του αεροδρομίου ήταν μόνο ένας σοβαρός τραυματισμός στο δεξί βραχίονα του καταδρομέα Ανδρουλάκη.
Μετά την δεύτερη φάση της εισβολής , επέβλεψε στην δημιουργία εγκαταστάσεων στο Σταυροβούνι όπου τελικά εγκαταστάθηκε η Α: ΜΟΙΡΑ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ που αργότερα μετονομάστηκε σε 35η ΜΟΙΡΑ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ
Ο Άγγελος Αβραμίδης, ανέλαβε το δύσκολο έργο της έρευνας , έρευνα που σκόνταψε σε ευθύνες ανωτέρων αξιωματικών του βαθμού του Ταγματάρχη. Οι ευθύνες τελικά δεν αποδόθηκαν ποτέ, παρά την επείγουσα διαταγή του ΓΕΕΦ για ένορκη προανάκριση. Σιγή και από το ΓΕΕΘΑ που έλαβε όλες της καταθέσεις όλων των εμπλεκόμενων αξιωματικών, οι οποίες περιέχονται στον φάκελο τής Κύπρου που ακόμη και σήμερα παραμένει κλειστός.
Το 1975 φοιτά στην Ανωτάτη Σχολή Πολέμου και μέχρι το 1980 θα περάσει από πολλά επιτελικά πόστα πάντα συνυφασμένα με τους καταδρομείς. Εκείνη την χρονιά ενώ προάγεται στο βαθμό του Συνταγματάρχη, εντάσσεται στα τρία τμήματα πεζοναυτών στης ειδικές δυνάμεις και αναλαμβάνει την διοίκηση του 585 Τάγματος πεζοναυτών, είναι η χρονιά που οι πεζοναύτες θα ενταχθούν σε μία πλήρη εκπαιδεύσεις καταδρομών που περιελάμβανε σχολή αλεξιπτωτιστών βατραχανθρώπων και άλλων.
Στην συνέχεια θα αναλάβει ρόλο εκπαιδευτή σχολής πεζικού και διοικητής εκπαιδεύσεις αμφίβιων επιχειρήσεων το 1985. Ενώ αργότερα αποφοιτά από την σχολή εθνικής άμυνας στην τελετή την οποία δεν πρόλαβε να παρευρεθεί.
Στις 24-7-1986 ο Άγγελος Αβραμίδης θα φύγει από κοντά μας γιατί η καρδιά του τον πρόδωσε. Μιας καρδιάς μοιρασμένης με την αγάπη στην οικογένειά του και την αγάπη του για τής ειδικές δυνάμεις .
ΑΒΡΑΜΙΔΟΥ ΚΛΑΙΡΗ
Μία αναφορά μνήμης από την κόρη του αείμνηστου ήρωα.
Μου ζητήθηκε να γράψω δυο λόγια για τον Άγγελο Αβραμίδη, τον πατέρα μου. Επιχείρησα να ξεκινήσω, και σταματούσα συνειδητοποιώντας κάθε φορά τα χρόνια που μας χώρισαν.
Στην πραγματικότητα, θα έπρεπε να χαίρομαι σκεπτόμενη περισσότερο τα χρόνια που ζήσαμε μαζί, και πόσα διδάχθηκα.
Και σαν πατέρας Άγγελος ήταν πρώτα στρατιώτης. Μεγαλώσαμε με την αίσθηση της ασφάλειας και της σιγουριάς που μας προσέφερε η παρουσία του, η θωριά του και η σκιά του. Περάσαμε φοβερές αγωνίες, για το αν θα γυρνούσε πίσω, από κάποια επιχείρηση, κάποια διάσωση ακόμη και πόλεμο, απ’ όπου πάντα επέστρεφε φορώντας το μπερέ του.
Μας δίδαξε τι είναι πατρίδα, γιατί πολλά από τα υπόλοιπα καθημερινά έπρεπε να τα φέρει σε πέρας η μητέρα, όταν εκείνος ήταν με τα άλλα παιδιά του, τους κομάντος του.
Μας γύρισε σε όλη την ποτισμένη αίμα μακεδονική γη, απ΄όπου καταγόταν, ακολουθήσαμε τα μονοπάτια του Παύλου Μελά, μας πέρασε περήφανος το Φαράγγι της Σαμαριάς και μας έμαθε να τραγουδάμε τα ριζίτικα, μας περιέφερε στην ελεύθερη τότε Κύπρο, όπου του τραγουδούσαμε κυπριακά τραγούδια, με την ίδια ένταση που τραγουδούσαμε τον Εθνικό Ύμνο.
Τα υπόλοιπα, για τη ζωή του είναι λίγο πολύ καταγεγραμμένα. Ένας άνθρωπος που αγαπούσε τη ζωή, την οικογένειά του, το τραγούδι, το γλέντι και…. όσους συνυπηρέτησαν με αυτόν. Είχε μια απίστευτη ψυχραιμία σε κάθε κρίση που ζήσαμε και μια φοβερή ικανότητα να μετατρέπει το φόβο σε ελπίδα κι ένα τραγούδι: «Πότε θα κάνει ξεστεριά»…
Θέλω όμως να μοιραστώ ένα διάλογο, από εκείνους που είχα μαζί του, τον τελευταίο χρόνο της ζωής του, φοιτήτρια εγώ πλέον κι εκείνος ονειροπόλος πως θα επανερχόταν στη «φυσική του μήτρα», τις Ειδικές Δυνάμεις.
Τον ρώτησα, αν αγαπούσε τους στρατιώτες του, της Α’ΜΚ περισσότερο από εμάς, γιατί ποτέ δεν έφευγαν από τη σκέψη του και την σκέπη του. Με κοίταξε και είπε κατηγορηματικά:
«Θυμάσαι εκείνο το βράδυ που φεύγαμε από τα Χανιά για την Κύπρο; Τότε, εσένα σε άφησα στη μητέρα σου, και όταν γύρισα σε έσφιξα στην αγκαλιά μου. Τα κομάντος μου, οι μητέρες τους τα έδωσαν σε εμένα. Και δεν κατάφερα να τους φέρω όλους πίσω…….».
Όσο κι αν ζήλευα αυτήν την περίεργη σχέση, από παιδί, τότε και μόνο τότε, αισθάνθηκα περήφανη για εκείνον, παρόλο που εγώ, σαν κόρη του ήμουν μια κλίμακα πιο κάτω από τα Παλικάρια!
Για να μπορέσουμε να παρουσιάσουμε τα συναισθήματα και την αγάπη των κομάντο του θα χρειαστούν πολλές κόλλες χαρτιού. Μόνο λόγια αγάπης θαυμασμού και υπερηφάνειας βγαίνουν από το στόμα τους, για τον αξιωματικό και πάνω από όλα Άνθρωπο....Άγγελο Αβραμίδη Και ο πόνος τους βαθύς για τον πρόωρο και άδικο χαμό του !
video : Αφιέρωμα
Πηγή: http://chalarisargiris.blogspot.com/2016/02/1936-1986.html