Θ. Μαλκίδης
Κύπρος και Ελληνισμός τεθνεώτων, αγνοουμένων, ζωντανών και αγέννητων ......
Μαζί με τους συγγενείς των νεκρών αγωνιστών του 1974 ενάντια στην εισβολή του τουρκικού φασιστικού στρατού, των δολοφονημένων και των αγνοουμένων,των ζώντων ακόμη Ελλήνων που πολέμησαν καθώς και των προσφύγων της Κύπρου, όλοι εμείς ζητάμε μία εξήγηση για τον Αττίλα.
Ζητάμε τη δικαίωση για τους ανθρώπους που χάθηκαν, που ξεριζώθηκαν, που τα οστά τους δε βρέθηκαν ποτέ. Απαιτούμε ερμηνεία και βεβαίως την Νέμεσις,μεταξύ των άλλων, για το "η Κύπρος είναι μακριά", όταν για τον Κίμωνα χιλιάδες χρόνια πριν δεν ήταν.
Αναζητούμε τη δικαιοσύνη για το μαύρο καλοκαίρι του 1974, για όλα αυτά που έγιναν και άλλα τόσα που δεν έγιναν. Τόσο από τους φασίστες Τούρκους εισβολείς,όσο και από την Αθήνα και τη Λευκωσία. Απαιτούμε μαζί με τον Τάσο Ισαάκ,τον Σολωμού Σολωμού,τον Θεόφιλο Γεωργιάδη και τόσους άλλους,που ενώ πίστεψαν στη λευτεριά, οι ψυχές τους και εμείς, βλέπουμε την "ηγεσία", πολιτική και πνευματική, να συνομιλεί με τον κατακτητή και να ανεβάζει την "Αντιγόνη".
Να ψάχνουν λύση με τους Τούρκους φασίστες και να βιάζουν το σύμβολο της αντίστασης και της ελευθερίας,την "Αντιγόνη" στην κατεχόμενη Σαλαμίνα.
Δε θα συνεχίσουμε την καταγραφή της ύβρεως, είναι ανώφελο και εξάλλου την έχουν απεικονίσει με ξεχωριστό τρόπο οι δύο σπουδαίοι σύγχρονοι ποιητές της Ελληνικής Κύπρου:ο Μόντης και ο Μηχανικός.
Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ήταν και παραμένει η μόνη λύση!
Y.Γ Παραθέτω το κείμενο της αγαπημένης μου φίλης Λίνας Κατσάνη, κόρης του εξαιρετικού ανθρώπου, οικογενειάρχη, αξιωματικού, αθλητή και Έλληνα Γεώργιου Κατσάνη, ο οποίος μαζί με τον Νικόλαο Κατούντα, τον Παύλο Κουρούπη, το Σωτήρη Σταυριανάκο και χιλιάδες άλλους Έλληνες σκοτωμένους ή αγνοούμενους, ήταν πρωταγωνιστές της αντίστασης στους Τούρκους εισβολείς στην Κύπρο 1974.....
Κείμενο Ελληνικό και αυθεντικό.
<<45 χρόνια πέρασαν μα πάντα αυτές τις ημέρες οι μνήμες ξυπνάν και ο πόνος που κρατάς καλά κρυμμένο γίνεται θεριό και σε νικάει .
20 Ιουλίου 1974 οι Τούρκοι εισβάλουν στη Κύπρο και εσύ πατέρα ,γενναίε μου πατέρα , μπαίνεις μπροστά στην φωτιά της μάχης δίνοντας τον ύστατο αγώνα για τα ιδανικά που έτρεφαν την ψυχή σου . Και όταν κατάλαβες ότι η βοήθεια που περίμενες δεν θα ερχόταν ποτέ ,λίγο πριν περάσεις στο πάνθεον των ηρώων είπες στα γενναία σου "παιδιά " Όταν τελειώνουν τα πολεμοφόδια και οι φυσικές αντοχές τότε πολεμάει η ψυχή μας .
Και έδειξες πατέρα την δύναμη της ψυχής σου όταν μέχρι το τέλος σου οδηγούσες ,τα γενναία σου παλικάρια σκορπώντας τον τρόμο στον εισβολέα .
Έπεσες πατέρα μου ,έπεσες, μα δεν νικήθηκες δεν σε λύγισε η προδοσία ..Έπεσες όπως ονειρευόσουν ,στο πεδίο της μάχης ποτίζοντας με το αίμα σου τις Θερμοπύλες που κλήθηκες να φυλάξεις .
45 χρόνια πατέρα μένεις στα χώματα της Κύπρου μαζί με τους 69 γενναίους της 33ΜΚ που πρόταξαν τα νεανικά τους κορμιά στον Τούρκο εισβολέα .
Ήρθε η ώρα να γυρίσεις .... Σε καρτερούμε ......
Ο κόσμος μετριέται με την καρδιά ....
Μια φούχτα άνθρωποι σε έναν προδομένο τόπο τραβούσαν χιλιόμετρα δόξας σε κάθε δευτερόλεπτο>> .
Η συνέντευξή μου για την Κύπρο για τον Ελληνισμό. Ράδιο Μετρόπολις 20 Ιουλίου 2019.