Γεώργιος Μύτιλης
Αφού κατάλαβα ότι άρεσε στο αναγνωστικό κοινό η «Διπλή ζωή» των προσώπων που ξεχωρίζουν στη μικρή μας κοινωνία, όπως του Ανδρέα Ζαρμπαλά, του Αχιλλέα Βασιλείου, του Αλέξανδρου Μπάμπη, της Βικτωρίας Τσιούρη, του Γιώργου Μάνου, της Κατερίνας Κώτσια, του Λευτέρη Κάλλου, της Λορέτας Μπότη, του Μηνά Λέκκα, του Νικόλα Λάμπρου και του Σταύρη Τσιάτη, ανέλαβα νέα πρωτοβουλία. Έριξα και δεύτερο βήμα. Ετοίμασα κι άλλες συνεντεύξεις, που τις συμπεριλαμβάνω τώρα σε τούτη νέα συλλογή, με τον τίτλο «Η αλήθεια σε αφήνει μόνο». Την ερμηνεία, για το πώς η αλήθεια σε αφήνει μόνο, θα τη συναντήσεις, αγαπητέ μου αναγνώστη, φαρδιά - πλατιά ξεδιπλωμένη, μέσα στις σελίδες του βιβλίου.
Τα δύο βιβλία μαζί - με συνεντεύξεις - θέλω να πιστεύω, ότι αποτελούν μια ηχηρή φωνή ύπαρξης και συνάμα κραυγή αποδοκιμασίας. Λένε, σε όσους μας αγνοούν, μας υποτιμούν, μας θεωρούν αδύναμους… κι οτιδήποτε άλλο τους περνάει από το νου, ότι είμαστε κι εμείς. Έχουμε αξίες, αρετές, ανάστημα κι ανεξάντλητες δυνάμεις...
Τα 6 νέα πρόσωπα είναι: ο Τηλέμαχος Κώτσιας, ο Παντελής Γκόλες, η Βασιλική Αγγέλη, ο Παναγιώτης Μπάρκας, ο Προκόπης Κυριάκης και ο Ελλαδίτης με ιδιαίτερη ευαισθησία και συγκεκριμένη προσφορά προς τον τόπο μας, μέσω των συγγραμμάτων του, ο Θεοφάνης Μαλκίδης, που τον ευχαριστώ ιδιαιτέρως.
Δεν πρόλαβα την έβδομη συνέντευξη. Αυτή του Φίλιππα Λίτσιου. Στη σεμνή προσπάθειά μου, δεν συμπερίλαβα την ελεύθερη, τεκμηριωμένη ιστορική και γλωσσική του σκέψη, για «Το Χρονικό της Δρόπολης», την τολμηρή ανάλυση πάνω σε ζητήματα των ελληνο - αλβανικών σχέσεων, τις μελέτες για τα δικαιώματα της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας... Γιατί, σε βαθιά γηρατειά, έφυγε από τη ζωή. Αφήνοντας πίσω πλούσιο έργο. Με κατηγορηματικά σταθερό και συνεπή, όπως εκφραζόταν ο ίδιος, αντικειμενικό συμπέρασμα.
Για να καλύψω το κενό, δανείστηκα από το ημερολόγιο του Φίλιππα ένα απόσπασμα. Ίσως το καλύτερο. Με τίτλο: «Οι Αμαζόνες της Δερβιτσάνης», που το αξιοποιώ στο βιβλίο μου ως επίλογο ουσίας. Τη φωτογραφία του, την τοποθέτησα στην κορυφή του εξωφύλλου, όπως του αρμόζει.
Στις συνεντεύξεις, θα σας πέσει στο μάτι, περίπου ίδιο ερώτημα, να απευθύνετε σε δύο ή τρία πρόσωπα. Δεν επιχείρησα άσκοπα αυτή την ταχτική. Στόχος μου είναι, για διάφορα βασικά ζητήματα, να καταγραφούν όσο το δυνατό περισσότερες απόψεις. Που να τείνουν σχεδόν προς την κοινή γνώμη.
Για ορισμένους αναγνώστες, που θέλουν να γνωρίζουν κάθε λεπτομέρεια, δηλαδή ακόμα και για το πώς μπήκε στο βιβλίο η κάθε συνέντευξη - τη σειρά τοποθέτησης - τους σβήνω την περιέργεια, αποκαλύπτοντας το «μυστικό»: Κάθε συνέντευξη που έπαιρνα, από εκλεκτό πρόσωπο, την έμπαζα ευθεία στο βιβλίο. Και την κλείδωνα.
Τα δύο βιβλία μαζί - με συνεντεύξεις - θέλω να πιστεύω, ότι αποτελούν μια ηχηρή φωνή ύπαρξης και συνάμα κραυγή αποδοκιμασίας. Λένε, σε όσους μας αγνοούν, μας υποτιμούν, μας θεωρούν αδύναμους… κι οτιδήποτε άλλο τους περνάει από το νου, ότι είμαστε κι εμείς. Έχουμε αξίες, αρετές, ανάστημα κι ανεξάντλητες δυνάμεις...
Τα 6 νέα πρόσωπα είναι: ο Τηλέμαχος Κώτσιας, ο Παντελής Γκόλες, η Βασιλική Αγγέλη, ο Παναγιώτης Μπάρκας, ο Προκόπης Κυριάκης και ο Ελλαδίτης με ιδιαίτερη ευαισθησία και συγκεκριμένη προσφορά προς τον τόπο μας, μέσω των συγγραμμάτων του, ο Θεοφάνης Μαλκίδης, που τον ευχαριστώ ιδιαιτέρως.
Δεν πρόλαβα την έβδομη συνέντευξη. Αυτή του Φίλιππα Λίτσιου. Στη σεμνή προσπάθειά μου, δεν συμπερίλαβα την ελεύθερη, τεκμηριωμένη ιστορική και γλωσσική του σκέψη, για «Το Χρονικό της Δρόπολης», την τολμηρή ανάλυση πάνω σε ζητήματα των ελληνο - αλβανικών σχέσεων, τις μελέτες για τα δικαιώματα της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας... Γιατί, σε βαθιά γηρατειά, έφυγε από τη ζωή. Αφήνοντας πίσω πλούσιο έργο. Με κατηγορηματικά σταθερό και συνεπή, όπως εκφραζόταν ο ίδιος, αντικειμενικό συμπέρασμα.
Για να καλύψω το κενό, δανείστηκα από το ημερολόγιο του Φίλιππα ένα απόσπασμα. Ίσως το καλύτερο. Με τίτλο: «Οι Αμαζόνες της Δερβιτσάνης», που το αξιοποιώ στο βιβλίο μου ως επίλογο ουσίας. Τη φωτογραφία του, την τοποθέτησα στην κορυφή του εξωφύλλου, όπως του αρμόζει.
Στις συνεντεύξεις, θα σας πέσει στο μάτι, περίπου ίδιο ερώτημα, να απευθύνετε σε δύο ή τρία πρόσωπα. Δεν επιχείρησα άσκοπα αυτή την ταχτική. Στόχος μου είναι, για διάφορα βασικά ζητήματα, να καταγραφούν όσο το δυνατό περισσότερες απόψεις. Που να τείνουν σχεδόν προς την κοινή γνώμη.
Για ορισμένους αναγνώστες, που θέλουν να γνωρίζουν κάθε λεπτομέρεια, δηλαδή ακόμα και για το πώς μπήκε στο βιβλίο η κάθε συνέντευξη - τη σειρά τοποθέτησης - τους σβήνω την περιέργεια, αποκαλύπτοντας το «μυστικό»: Κάθε συνέντευξη που έπαιρνα, από εκλεκτό πρόσωπο, την έμπαζα ευθεία στο βιβλίο. Και την κλείδωνα.
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ