Σαν θαύμα φαίνεται αυτό που έγινε σήμερα στην Ψέριμο. Γεννήθηκε ένας νέος άνθρωπος, ένας νέος Έλληνας μετά από 22 ολόκληρα χρόνια. Ένα αγοράκι υγιέστατο που κουβαλά μέρος της μοίρας της Ελλάδας. Στο νησί όμως δεν λειτουργεί πλέον σχολείο γιατί οι μόνιμοι κάτοικοι είναι 30. Στο νησί σταμάτησε να λειτουργεί το σχολείο ήδη από το 2009, όταν καταστρατηγήθηκε το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της εκπαίδευσης δύο παιδιών τότε.
Καταδικάστηκαν τα παιδιά σε μορφωτική ανεπάρκεια, που ακολούθως οδήγησε στον επαγγελματικό αποκλεισμό τους, εφόσον δίχως απολυτήριο λυκείου τα επαγγέλματα που μπορεί να ασκήσει κάποιος είναι ελάχιστα. Στο νησί κατέθεσαν ολοκληρωμένη πρόταση Τηλε-Μάθησης η οποία όμως δεν προχώρησε ποτέ. Η Νομαρχία Δωδεκανήσου σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Αιγαίου είχαν καρτίσει εκπαιδευτικό πρόγραμμα για τους μαθητές και τους κατοίκους του νησιού και είχαν ήδη τοποθετήσει τον απαραίτητο εξοπλισμό, αλλά ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΔΕΝ έδωσε την έγκρισή του.
Η Ευδοκία, μητέρα δύο παιδιών, προσπαθεί εδώ και χρόνια να πείσει την Πολιτεία να ξανανοίξει το σχολείο του νησιού, για να μετοικίσει εκεί με την οικογένειά της από την Κάλυμνο, αλλά της απαντούν αρνητικά. (τελικά με ποιανού μέρος είναι αυτή η Πολιτεία πια; τι άλλο χρειάζεται για να γίνει ξεκάθαρο).
Νομίζω ότι αυτό το θαύμα δεν ήταν τυχαίο. Έγινε για να μας υπενθυμίσει ότι υπάρχει η Ψέριμος. Έγινε για να μας ευαισθητοποιήσει ώστε να βοηθήσουμε μέσω γνωστών αλλά και οργανώσεων που δραστηριοποιούνται για τους κατοίκους του νησιού. Έγινε ίσως για να δημιουργήσουμε μεταξύ μας μια ομάδα υποστήριξης. Έγινε για να βγουν και άλλες αλήθειες στην επιφάνεια για την "Πολιτεία", αυτήν που πρέπει, εάν θέλουμε να επιζήσουμε, να την καταστρέψουμε και να φτιάξουμε καινούργια.