Κηδεύτηκαν πριν από λίγο τα Ιερά Οστά του Γεωργίου Σάββα, καταδρομέα της 33ης Μοίρας, οποίος έπεσε μαχόμενος τους Τούρκους εισβολείς στην Κύπρο το 1974.
Τα οστά του βρέθηκαν στον ίδιο ομαδικό τάφο μαζί με αυτά του διοικητή του Γεωργίου Κατσάνη και άλλων συμπολεμιστών του.
Επικήδειο εκ μέρους της Οικογένειας του Αείμνηστου Πεσόντα Δεκανέα της 33ης Μοίρας Καταδρομών ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ η αδελφότεκνη του Χαρούλα Λάμπρου.
Αγαπημένε μας θείε, Ήρθε η μέρα που πρέπει να σε αποχαιρετήσουμε…. Μερικοί από εμάς δεν είχαμε την ευκαιρία να σε γνωρίσουμε ποτέ…. Κι όμως με ένα τρόπο μαγικό είναι σαν να σε ξέρουμε μια ζωή… Από παιδιά είχαμε ακούσει τόσες ιστορίες για τον θείο μας τον Κόκο που χάθηκε τότε στον πόλεμο… ο παππούς πάντα μας έλεγε… ο θείος σας ήταν ένας λεβέντης!!! Όλοι είχαν να πουν για σένα πάντα τα καλυτέρα… ήσουν καλός άνθρωπος και νοιαζόσουν πάντα για όλους… ήσουν σαν φύλακας άγγελος για όσους έζησαν μαζί σου… Δυστυχώς όμως… η ζωή σου φέρθηκε άδικα… Θέλοντας να βοηθήσεις την οικογένεια σου άφησες το σχολείο νωρίς για να δουλέψεις και τη δουλειά ακολούθησε ο στρατός. Γιατί νοιαζόσουν για τους γονείς και τα αδέρφια σου… και είχες πάντα στην έννοια σου να είναι όλοι καλά… να διαβάζουν τα αδέρφια σου… να δουλεύει ο παπάς… και εσύ δεν ζητούσες τίποτα για αντάλλαγμα… αυτή η αξιοζήλευτη ανιδιοτέλεια σου και η καλοσύνη ήταν εκείνα που σε έκαναν ξεχωριστό… Και κάπως έτσι, βρέθηκες εκεί στον πόλεμο…στην 33η μοίρα καταδρομών στον Άγιο Ιλαρίωνα… η μάχη που δόθηκε χαμένη ίσως πριν καν ξεκινήσει. Άνιση, με ένα εχθρό δυνατότερο. Όμως εσύ και οι συμπολεμιστές σου δεν δείξατε φόβο.… Δώσατε τη μάχη κι εσύ δυστυχώς δεν τα κατάφερες… …Δεκανέας Γεώργιος Σάββα του Λάμπρου έπεσε μαχόμενος σε διατεταγμένη αποστολή ένεκεν της υπηρεσίας και εν πολέμω την 21 Ιουλίου 1974 κατά τις επιχειρήσεις εναντίον των τούρκων…… αυτό αντίκρυσαν γραμμένο σε ένα κομμάτι χαρτί μια μέρα οι γονείς σου… Αλήθεια πως το αντέχει αυτό μια μάνα; Ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ βασανίζει το μυαλό όλων… αλλά λένε πως οι καλοί φεύγουν νωρίς… έτσι το ίδιο κι εσύ… Έχεις θυσιαστεί για την πατρίδα και το όνομα σου έχει γραφτεί τώρα πια με χρυσά γράμματα στη λίστα των ηρώων… Για μέρες, μήνες, χρόνια οι γονείς σου και η οικογένεια σου περίμεναν καρτερικά να μάθουν τι έγινε εκείνη τη μέρα… κάπου βαθιά μέσα τους ίσως να έλπιζαν να γυρίσεις πίσω. Κάθε μέρα μια καινούρια αναζήτηση ένας καινούριος Γολγοθάς... έψαχναν να βρουν αυτό που θα τους λύτρωνε… όμως όλα όσα μάθαιναν οδηγούσαν πάντα στο ίδιο αδιέξοδο. Όταν σιγά σιγά η ελπίδα για να σε βρουν ζωντανό έσβησε ήθελαν απλά να βρουν το χαμένο σου σώμα που είχε πέσει τότε ηρωικά… και ποτέ δεν σταμάτησαν. Θυμάμαι τη γιαγιά μας μαυροφορέμενη για χρονιά να τρέχει στις πορείες σε λαμπαδηφορίες, παντού γιατί μια μάνα δε σταματά να αγωνίζεται ώσπου να βρει την αλήθεια για τον άδικο χαμό του παιδιού της. Πέρασαν 46 χρόνια από τότε… Η μάνα κι ο πατέρας σου δεν πρόλαβαν τελικά να μάθουν τί είχε απογίνει ο Λεβέντης τους πριν φύγουν για το αιώνιο ταξίδι. Αλλά είμαι σίγουρη πως κάπου εκεί ψηλά θα έχετε βρεθεί τώρα πια… τα δικά μας συναισθήματα ανάμεικτα.. περηφάνεια, λύτρωση, λύπη και συνάμα ικανοποίηση επειδή επιτέλους σε έχουμε βρει… Αγαπημένε μας θείε ήρθε η ώρα για το αντίο…. Στο καλό θείε… στο καλό αδερφέ… στο καλό φίλε… εμείς θα σε θυμόμαστε πάντα με περηφάνεια! Να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάζει… αιωνία σου η μνήμη…