Πραγματοποιήθηκε η κηδεία του ηρωικώς πεσόντα κατά την τουρκική εισβολή του 1974 Στρατιώτη Παναγιώτη Αβραάμ.
Η Ομιλία του Επιτρόπου Προεδρίας κ Φώτη Φωτίου στην κηδεία του Στρατιώτη Παναγιώτη Αβραάμ
Είναι με βαθιά οδύνη και πόνο ψυχής που απευθύνω αυτά τα λόγια στην κηδεία ενός ακόμη συμπατριώτη μας, ο οποίος πριν από 45 χρόνια προσέφερε τη ζωή του, ανταποκρινόμενος με αίσθημα υπέρτατης ευθύνης στο κάλεσμα της πατρίδας για προάσπιση της ελευθερίας και της εδαφικής ακεραιότητάς της.
Απευθύνουμε το ύστατο χαίρε στον στρατιώτη του 70 Τ.ΜΧ Παναγιώτη Αβραάμ κλείνοντας ευλαβικά το γόνυ στον ηρωισμό και την αυτοθυσία που επέδειξε. Ταυτόχρονα εκφράζουμε τον μεγάλο σεβασμό και την εκτίμησή μας προς την οικογένειά του, συμμετέχοντας στη μεγάλη της λύπη για το θλιβερό γεγονός της απουσίας των πολυαγαπημένων γονιών του Παναγιώτη, του Μιλτιάδη και της Χρυστάλλας, οι οποίοι έφυγαν από τη ζωή πικραμένοι, πληγωμένοι αλλά και περήφανοι για τον ηρωικό θάνατο του αγαπημένου τους παιδιού .
Έφυγαν χωρίς να μπορέσουν να ακουμπήσουν το φέρετρό του και να κλάψουν μαζί δίπλα από τη φωτογραφία του, χωρίς να του απευθύνουν το ύστατο χαίρε, χωρίς να προσευχηθούν μαζί με τα άλλα αγαπημένα τους πρόσωπα για την ανάπαυση της ψυχής του.
Πατεράδες, μητέρες, σύζυγοι, αδέλφια και τα παιδιά τους, ακόμη, ολοκληρώνουν τον κύκλο της ζωής τους και φεύγουν χωρίς να έχουν απαντηθεί τα εναγώνια ερωτήματα για την τύχη των αγαπημένων τους.
Στην περίπτωση του Παναγιώτη πέραν από τους γονείς του, έφυγε από τη ζωή και η μεγαλύτερη αδελφή του η Ανδρούλα. Τόσο προς τα μέλη της οικογένειας της ίδιας, όσο και προς τα άλλα έξι αδέλφια του, την Φωτεινή, την Αναστασία, τη Γιαννούλα, τον Κώστα, τον Παντελή και το Σάββα, καθώς και προς τις δικές τους οικογένειες, εκφράζουμε τη βαθειά μας ευγνωμοσύνη για τη μεγάλη προσφορά τους προς την πατρίδα. Συμμετέχουμε στο παράπονο, την πίκρα και το πένθος τους. Αλλά και στην περηφάνια που αισθάνονται για την ηρωική προσφορά και τη θυσία του πολυαγαπημένου τους με την οποία έγραψε και αυτός με ανεξίτηλα γράμματα το όνομά του στο Πάνθεον των Αθανάτων μας.
Σαράντα πέντε χρόνια μετά, ο Παναγιώτης Αβραάμ θα αναπαυθεί με τιμές που αρμόζουν σε ήρωες, που θυσιάζονται με ανιδιοτέλεια και πεθαίνουν για την πατρίδα και το κοινό καλό. Η οικογένειά του θα μπορέσει επιτέλους να ανάψει ένα καντήλι και να ανθοστολίσει τον τάφο του, εναποθέτοντάς του, το τιμημένο δάφνινο στεφάνι.
Ο Παναγιώτης Αβραάμ γεννήθηκε στον Λάρνακα της Λαπήθου στις 19 Νοεμβρίου 1956. Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού του και ακολούθως στην Οκτατάξια Σχολή Βασίλειας. Διακρινόταν για το μεγάλο ενδιαφέρον του για μάθηση, καθώς και για τον εξαίρετο χαρακτήρα του. Λόγω των οικονομικών δυσκολιών που αντιμετώπιζε η οικογένειά του, ο Παναγιώτης ρίχτηκε στη βιοπάλη πολύ μικρός. Εργάστηκε ως τεχνικός στο Τμήμα Ηλεκτρομηχανολογικών Υπηρεσιών για τέσσερα χρόνια. Επειδή τον έκαιγε ο πόθος για τα γράμματα, παράλληλα με την εργασία του, παρακολούθησε μαθήματα στα Νυχτερινά Επιμορφωτικά Κέντρα και στο Κέντρο Παραγωγικότητας.
Τον Ιανουάριο του 1974, σε ηλικία 17 χρονών, κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά, όπου υπηρέτησε με τον βαθμό του Υποδεκανέα στο 70 Τάγμα Μηχανικού.
Κατά τη διάρκεια της Τουρκικής εισβολής, και συγκεκριμένα στις 26 και 27 Ιουλίου, η μονάδα του Παναγιώτη ναρκοθέτησε την περιοχή Κόρνου-Κυπαρισσόβουνου. Ενώ προέλαυναν οι τουρκικές δυνάμεις στην περιοχή, τέσσερα τουρκικά άρματα παγιδεύτηκαν στο ναρκοπέδιο, όπου τα δυο καταστράφηκαν και τα άλλα δυο κατελήφθησαν από την Εθνική Φρουρά. Μετά την τροπή σε φυγή των Τούρκων στρατιωτών, έγινε προσπάθεια αποναρκοθέτησης της περιοχής και μετακίνησης των αρμάτων. Στις 3 Αυγούστου, ο Παναγιώτης χτυπήθηκε από βλήμα την ώρα που στα χέρια του κουβαλούσε ένα βλήμα του πολυβόλου του άρματος, το οποίο εξερράγη, πλήττοντάς τον θανάσιμα.
Ο Παναγιώτης διακρινόταν για το ήθος του και έχαιρε μεγάλης εκτίμησης από τους συγχωριανούς του και όσους τον γνώριζαν. Ένας δάσκαλος του, ο Σάββας Παυλίδης, τον αποκαλούσε το χαμογελαστό παιδί, γιατί ήταν πάντα μια συμπαθητική και αξιαγάπητη φυσιογνωμία. Στη μονάδα του, το 70 Τάγμα Μηχανικού, όλοι αναγνώριζαν το ήθος, όπως και τη μεθοδικότητα και τη συνέπεια που επεδείκνυε στην επιτέλεση των καθηκόντων του κερδίζοντας τη φιλία και την εκτίμηση όλων.
Η τελευταία αποστολή στην οποία έλαβε μέρος και στάθηκε δυστυχώς μοιραία για τον ίδιο, κατέδειξε το υψηλό επίπεδο της συνολικής προσφοράς της μονάδας του στις μάχες με τον Αττίλα. Η ναρκοθέτηση διάφορων τοποθεσιών και σημείων που κρίνονταν ουσιώδους σημασίας για τις πιθανές κινήσεις του εχθρού, βρίσκονταν στο επίκεντρο της όλης δράσης του 70 Τάγματος Μηχανικού.
Να σημειώσω ιδιαίτερα τις μεγάλες απώλειες του τάγματος και σε άλλες αποστολές που ανέλαβε. Χαρακτηριστικά να αναφέρω ότι στις 6 Αυγούστου, σε αποστολή επίστρωσης ναρκοπεδίων στην περιοχή Λαπήθου – Καραβά, χάθηκαν τριάντα ένας αξιωματικοί και οπλίτες του τάγματος, τα ονόματα των οποίων περιελήφθησαν στον αρχικό κατάλογο των αγνοουμένων.
Θεωρώ δε πρέπον να συμπληρώσω ότι η αποστολή της μονάδας με την καταστροφή δυο Τουρκικών αρμάτων και την κατάληψη δύο άλλων που είχαν παραμείνει άθικτα και εγκαταλείφθηκαν από τον εχθρό, τελούσε υπό τις διαταγές του Έφεδρου Ανθυπολοχαγού Κωνσταντίνου Λαμπασκή, ο οποίος έφυγε πρόσφατα από τη ζωή.
Ο Παναγιώτης μετά τον θανάσιμο τραυματισμό του, μεταφέρθηκε στο πρόχειρο νοσοκομείο στη Μόρφου όπου την επομένη έγινε η ταφή του στο κοιμητήριο της κωμόπολης. Η εκταφή των οστών του πραγματοποιήθηκε την περίοδο 2016-2017 και σήμερα, 45 χρόνια μετά, θα τοποθετηθούν με όλες τις τιμές και τον σεβασμό που αρμόζουν, στο κενοτάφιο που φέρει το όνομά του στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας, όπου και οι τάφοι των άλλων ευκλεώς αγωνισαμένων και πεσόντων ηρώων μας, των οποίων τη μνήμη οφείλουμε να συντηρούμε, ως επιβάλλει η εθνική, συλλογική και ατομική υποχρέωσή μας.
Σαράντα πέντε χρόνια από το θλιβερό καλοκαίρι του 1974 εξακολουθούμε να θάβουμε παλληκάρια μας. Το θέμα των αγνοουμένων και πεσόντων είναι η πιο τραγική πτυχή του δράματος που έζησε η πατρίδα μας το καλοκαίρι και ποτέ δεν θα παύσουμε να αγωνιζόμαστε για τη διακρίβωση και της τελευταίας περίπτωσης αγνοουμένου μας.
Οι ευθύνες της Τουρκίας είναι για το θέμα αυτό τεράστιες. Αρνείται την πρόσβαση στα αρχεία του τουρκικού στρατού. Αρνείται, επίσης, να δώσει στοιχεία για τις μετακινήσεις οστών από τους αρχικούς χώρους ταφής σε άλλους που ακόμα παραμένουν άγνωστοι.
Και αυτό, για να αποκρύβουν οι μεγάλες ευθύνες για τις μαζικές εκτελέσεις μεγάλου αριθμού συλληφθέντων συμπατριωτών μας. Η αλήθεια δεν μπορεί, όμως, να αποκρύβεται. Πρόκειται για ένα έγκλημα πολέμου και όπως ισχύει για όλα τα εγκλήματα πολέμου, δεν υπάρχουν δικαιολογίες και ελαφρυντικά. Δεν υπάρχουν εξηγήσεις παρά μόνο η επικράτηση του παραλογισμού που οδηγεί σε χιλιάδες αναπάντητα γιατί.
Η ατομική και συλλογική μνήμη στρέφεται σήμερα, με πόνο αλλά και περίσκεψη, στις αποφράδες εκείνες μέρες που τόσο αδυσώπητα σημάδεψαν τη μοίρα του πολύπαθου νησιού μας, που έφεραν τον πόνο και την καταστροφή, τον ξεριζωμό και τη διαίρεση της πατρίδας μας.
Δεν ξεχνούμε τα κατεχόμενα χωριά και τις πόλεις μας. Δεν ξεχνούμε και ούτε διαγράφουμε την υπερτρισχιλιετή ιστορία μας, δεν ξεχνούμε και ούτε διαγράφουμε από τη μνήμη μας τα ιερά και τα όσια μας, τα εκκλησιαστικά και ιστορικά μας μνημεία, τους τάφους των προγόνων μας και όσα πολλά άλλα μας συνδέουν με την ταυτότητα, την πίστη και τις παραδόσεις μας.
Το υψηλό αίσθημα ευθύνης, ο πατριωτισμός και η υπέρτατη αγάπη για την πατρίδα που επέδειξαν οι ήρωες της Κυπριακής ελευθερίας έχουν καταγραφεί με χρυσά γράμματα στις σελίδες της Ιστορίας. Για να φωτίζουν και να καθοδηγούν εμάς, τους ζωντανούς, στον δρόμο της τιμής και του καθήκοντος. Για να χαλυβδώσουμε την πίστη και την εθνική μας συνείδηση, για να αντλήσουμε διδάγματα και πρότυπα, για να χαράξουμε τον δικό μας δρόμο προς το μέλλον.
Σαράντα πέντε χρόνια μετά, επιμετρώντας το μέγεθος της προσφοράς και της θυσίας τους, καλούμαστε να αναλογιστούμε και το δικό μας χρέος έναντι της μαρτυρικής μας πατρίδας. Να υπερβούμε τα όποια διχαστικά σύνδρομα του παρελθόντος και με ενότητα υπευθυνότητα και να σταθούμε αντάξιοι του χρέους προς την ημικατεχόμενη πατρίδα, και αντάξιοι των προσδοκιών των ηρώων μας.
Ειδικά σήμερα που η κατοχική δύναμη καθιστά απροκάλυπτους τους επεκτατικούς και ηγεμονικούς της στόχους όχι μόνο σε βάρος της Κύπρου, αλλά και σε βάρος ολόκληρης της γύρω περιοχής.
Δεν ζητούμε τίποτα περισσότερο από όσα δικαιούνται οι άλλοι λαοί και τα άλλα κράτη. Θα πρέπει δίχως άλλο να τερματιστεί η απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί σήμερα στο νησί μας με τα συρματοπλέγματα και τα στρατεύματα της κατοχής, να αποκατασταθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι βασικές ελευθερίες όλων ανεξαίρετα και να διασφαλιστεί η επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού στον τόπο μας, χωρίς, ακόμα, αναχρονιστικές εγγυήσεις και επεμβατικά δικαιώματα τρίτων χωρών.
Σήμερα, γράφουμε τον επίλογο της τραγικής ιστορίες ενός άξιου τέκνου της Πατρίδας μας.
Αγαπητά αδέρφια του ήρωά μας, Φωτεινή, Αναστασία, Γιαννούλα, Κώστα, Παντελή και Σάββα,
Αγαπητοί συγγενείς,
Τα λόγια μπορούν να δώσουν, μόνο για λίγο, βάλσαμο στην πονεμένη σας ψυχή. Πίσω από τη σημερινή τελετή, προβάλουν χρόνια ανείπωτου πόνου και δυστυχίας, χρόνια που πέρασαν με πολλά ερωτηματικά και μεγάλο παράπονο.
Η Κύπρος υποκλίνεται μπροστά σας. Και για εσάς προσεύχεται την εκ του Θεού παρηγοριά και για τον δικό σας άνθρωπο, τον ήρωα σας, της ψυχής του το γαλήνεμα. Σήμερα πρέπει να νιώθετε περήφανοι για τον Παναγιώτη σας όπως νιώθουμε όλοι.
Θα αναπαύεται μαζί με τους άλλους γενναίους της Κύπρου μας στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας στον ιερό αυτό χώρο που αποτελεί σύμβολο δόξας και τιμής τον χώρο για να διαβαίνουν την πύλη του οι Ελληνίδες μάνες και να μαθαίνουν τα παιδιά τους πως στην τραγωδία του 1974 υπάρχουν ήρωες που σε ένα προδομένο και άνισο αγώνα έδωσαν ότι πολυτιμότερο είχαν την ίδια την ζωή τους για να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη. Θα αναπαύεται δίπλα από το σεπτό μνημείο της Μάνας των Αγνοουμένων και πεσόντων, της μάνας που ατενίζει με πόνο τον Πενταδάκτυλο και περιμένει τον γιό της. Αυτός ο πόνος είναι και πόνος όλων των συγγενών των Αγνοουμένων μας για 45 τόσα χρόνια.
Αποχαιρετούμε σήμερα τον Παναγιώτη Αβραάμ και τιμούμε με ευγνωμοσύνη τη μνήμη του. O Παναγιώτης έπεσε στις επάλξεις του καθήκοντος και προς αυτόν, όπως και σε όλους όσοι έδωσαν την ζωή τους για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της Κύπρου μας οφείλουμε πολλά. Οφείλουμε την ύπαρξή μας ως Κυπριακή Δημοκρατία, καθώς και την αξιοπρέπειά μας ως ελεύθεροι άνθρωποι.
Αιωνία ας είναι η μνήμη και η δόξα του Στρατιώτη του 70 Τ.ΜΧ. Παναγιώτη Αβραάμ, του Μιλτιάδη και της Χρυστάλλας.
Αιωνία και τιμημένη.