Για τον Ελληνισμό
Προσκεκλημένος της εκπομπής «Γενοκτονία,100 χρόνια μετά» ήταν ο Θεοφάνης Μαλκίδης.
Παραθέτουμε τη συνέντευξή του. Μας είπε:
Για την αλλιώτικη 19η Μαΐου 2020 όπου για πρώτη φορά μετά το 1994 δεν έχουμε το δικαίωμα να συγκεντρωθούμε,να συναθροισθούμε για να διεκδικήσουμε από κοινού το αίτημά μας.
«Αυτή είναι μία πραγματικότητα την οποία πρέπει να την καταγγείλουμε,σε αντίστοιχες περιπτώσεις και το είδαμε μάλιστα με προκλητικό τρόπο,είτε το κράτος δεν μίλησε είτε το κράτος έκανε ότι δεν είδε,ωστόσο πρέπει να προσθέσω και το γεγονός ότι μέχρι τώρα, όσα κείμενα,όσα μηνύματα έχω διαβάσει δεν αναφέρονται πουθενά στον θύτη, στον σφαγέα, στον δολοφόνο ,δεν κατονομάζεται πουθενά η Τουρκία ως ο φυσικός κι ο ηθικός αυτουργός τους εγκλήματος εναντίον των Ελλήνων.
Είναι πραγματικά μία απαράδεκτη κατάσταση που στα πλαίσια της πολιτικής ορθότητας,του μηνύματος ότι όλα πρέπει να ξεχαστούν ακόμη και τέτοια συγκλονιστικά γεγονότα ,της υποτιθέμενης ελληνοτουρκικής φιλίας η οποία πατάει πάνω σε πτώματα κυριολεκτικά και πάνω στην αμνησία και τη λήθη να μην κατονομάζεται ακόμη και το 2020 που έχει υπάρξει κι έχει μεσολαβήσει τέτοια μεγάλη προσπάθεια,η τελευταία με τις δύο αναγνωρίσεις ,τις καθοριστικές στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής όπου κατονομάστηκε η Τουρκία ως ο θύτης, ο δολοφόνος ο οποίος συγκρότησε,υλοποίησε και εκτέλεσε το σχέδιο της Γενοκτονίας εναντίον των Αρμενίων και των Ελλήνων.
Η Ελλάδα να έχει υποστεί τέτοια βαρβαρότητα να έχει υποστεί τέτοιας μεγάλης έκτασης έγκλημα εναντίον της και οι θεσμικοί της φορείς από τον πρώτο μέχρι τον έσχατο,τα κοινοβουλευτικά κόμματα,οι πολιτικοί άνδρες,το θεσμικό σύστημα να αρνείται να κατονομάζει και το λέω αρνείται γιατί ουσιαστικά όταν δεν κατονομάζεις τον θύτη,φτάνει στο σημείο της άρνησης δηλαδή ουσιαστικά αυτό το οποίο έχουμε τονίσει εδώ και πάρα πολύ καιρό ως έσχατο σημείο της Γενοκτονίας.
Συνεπώς πρέπει σήμερα με στεντόρεια φωνή να φωνάξουμε, να αναδείξουμε αυτήν την υποκρισία η οποία ενώ υποτίθεται αναφέρει το έγκλημα και το ζήτημα της Αναγνώρισης αρνείται να κατονομάσει τον εγκληματία.Έτσι πρέπει να το αναδείξουμε φέτος και ενδεχομένως να είναι και το κεντρικό σύνθημα όλης αυτής της προσπάθειας πέραν των γνωστών συνθημάτων περί Αναγνώρισης και Δικαιοσύνης,είναι όχι άλλη υποκρισία».
Για τον αγώνα για τη Γενοκτονία που δίνεται σε δύο μέτωπα:
«Πρέπει να τονίσουμε ότι κάθε δίκαιος αγώνας,κάθε ιερός,κάθε σπουδαίος και μεγάλος,παρά τα εμπόδια και γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι είναι στενή και τεθλιμμένη η οδός αυτή η οποία επιλέξαμε,παρόλα αυτά συν Θεώ καταφέρνουμε να έχουμε αναγνωρίσεις και μάλιστα αναγνωρίσεις οι οποίες έρχονται χωρίς απολύτως καμμία υλική και ηθική συνδρομή της Ελλάδας.
Από τη μία πλευρά έχουμε τον θύτη ο οποίος ως Τουρκία,ως Κεμαλισμός,είτε ως Ερντογάν,είτε ως σύστημα κρατικό και παρακρατικό ανά τον κόσμο με εκατομμύρια δολάρια προσπαθεί να δωροδοκήσει,να χρηματοδοτήσει,να προπαγανδίσει,ν΄αλλοιώσει, να παραχαράξει,να εξαφανίσει το ζήτημα της Γενοκτονίας,την ίδια στιγμή εμείς,χρησιμοποιώ το Μακρυγιάννειο εμείς,το συλλογικό μας δηλαδή οργανωμένο κίνημα το οποίο παρότι είμαστε ελάχιστοι,ουκ εν τω πολλώ το ευ,πάλι ο Μακρυγιάννης μιλούσε για τη μαγιά,αυτοί λοιπόν η μαγιά ανά τον κόσμο κατόρθωσε και κατορθώνει και συν Θεώ θα κατορθώσει να πετύχει πολύ περισσότερα.Είναι τόσο ψηλά πλέον το ζήτημα της Αναγνώρισης της Γενοκτονίας που κανείς αρνητής,κανείς θύτης,κανείς εγκληματίας όσα λεφτά και να ξοδέψει,ότι και να πει, ότι και ν΄αποσιωπήσει η δικαιοσύνη και η νίκη θα έρθει.
Για τους μακροπρόθεσμους στόχους του αγώνα,την υλοποίηση του Εθνικού Μουσείου,Μνημείου και Ινστιτούτου για τη Γενοκτονία.
«Γιατί αυτό το οποίο ονομάζουμε καταχρηστικά «οργανωμένος χώρος» είτε λέγεται ποντιακός,είτε λέγεται μικρασιατικός,είτε λέγεται θρακικός,είτε λέγεται προσφυγικός, όταν δεν είναι εξαρτώμενοι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο απ΄το πολιτικό και κομματικό σύστημα απλώς συμβαδίζει και λειτουργεί ως παράρτημα του εκάστοτε Μεγάρου Μαξίμου ή των εκάστοτε κομμάτων ή των εκάστοτε βουλευτών ή των εκάστοτε συμφερόντων και κινήτρων .
Συνεπώς είναι πολύ δύσκολο αυτός ο μηχανισμός ο οποίος υπάρχει προκειμένου να προβάλλει ένα κομμάτι ή ένα μέρος του πολιτισμού μας, εκτιμώ πάρα πολύ τους ανθρώπους οι οποίοι χορεύουν και τραγουδούν,άλλωστε ο Πλάτωνας λέει ότι όποιος δεν χορεύει είναι ένα ακοινώνητο όν.Ακριβώς όμως αυτή η έννοια του «ακοινώνητου όντος» δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο σε μία έκφραση του πολιτισμού.
Συνεπώς όταν θέλεις να πετύχεις κάτι και μάλιστα τόσο μεγάλο και τόσο σπουδαίο για μία ιερή υπόθεση όπως είναι η Αναγνώριση της Γενοκτονίας δεν μπορείς να πουλάς το ζήτημα προκειμένου να εξυπηρετήσεις τα συμφέροντά σου ή δεν πρέπει να προσαρμόζεις ένα τεράστιο ηθικό ζήτημα στα προσωπικά σου συμφέροντα και κίνητρα.Προφανώς βρισκόμαστε σε ένα δρόμο ή αν θέλετε σ΄ένα σταυροδρόμι όπου αυτή η αποτυχημένη οδός η οποία ακολουθήθηκε για χρόνια έχει αποτύχει.Η άλλη οδός παρότι είναι πιο μικρή,εκτιμώ για να μην πω ότι είμαι βέβαιος ότι θα είναι αποκλειστικά νικηφόρος παρά τα εμπόδια τα οποία έχουνε τεθεί κι άλλα τόσα που θα βρούμε μπροστά μας.
Για τη 19η Μαΐου στην Τουρκία:
“Είναι ημέρα μνήμης του δολοφόνου,είναι ημέρα τιμής του Κεμάλ,είναι η ημέρα όπου εκατοντάδες,χιλιάδες είναι οι άνθρωποι δυστυχώς ζώντας μέσα στο ψέμα και την προπαγάνδα κατακλύζουν,πλημμυρίζουν τα στάδια,τα γήπεδα προκειμένου να τιμήσουν την εθνική μέρα νεολαίας,αθλητισμού και την εθνική ημέρα του ηγέτη.
Προφανώς μη γνωρίζοντας το τι έχει κάνει ο ηγέτης αυτός στη συλλογική ζωή της ιστορικής Μικράς Ασίας,του ιστορικού Πόντου,της ιστορικής Θράκης,της ιστορικής Καππαδοκίας,της ιστορικής Αρμενίας,είναι πολλοί οι λαοί οι οποίοι έχουν υποστεί κι άλλοι τόσοι τόποι αυτή τη βαρβαρότητα του Κεμαλισμού και των Νεότουρκων.
Το δυστύχημα είναι ότι αυτή η λατρεία η οποία κατά υποχρέωση και μάλιστα μ΄έναν τρόπο ολοκληρωτικό και καθεστωτικό επιβάλλεται να τιμηθεί από τους νέους ανθρώπους στην Τουρκία δυστυχώς έχει μεταφερθεί με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο εδώ στην Ελλάδα,πολλές φορές έχω πει ότι όταν θα καταρρεύσει ο Κεμαλισμός κι αυτό ζούμε εν μέρει στην Τουρκία θα έρθουν πάρα πολλοί λάτρεις του Κεμαλισμού εδώ στην Ελλάδα να ζητήσουν άσυλο γιατί υπάρχουν πάρα πολλοί Κεμαλολάγνοι και Κεμαλοθαυμαστές,ουσιαστικά δηλαδή θαυμαστές του φασισμού ο οποίος ατιμώρητος επαναλαμβάνει τα εγκλήματά του σήμερα.
Είναι μια στιγμή που ο καθένας από εμάς και ειδικά οι άνθρωποι που έχουνε μια αξιοπρέπεια,έναν πατριωτισμό,μια δημοκρατική προσέγγιση για τη ζωή,αρχές και αξίες καθώς και ιδανικά τα οποία δεν έχουνε στερηθεί,δεν έχουν εξαφανιστεί από το προσωπικό μας και συλλογικό μας συνειδητό,θεωρώ ότι είναι και η στιγμή για να πάρουν αυτήν την απόφαση που ο καθένας αύριο θα εκτιμήσει στον εαυτό του ή θα κατηγορήσει τον εαυτό του.Εκτιμώ επίσης ότι αυτή τη στιγμή κρίνεται το τι λέμε,το τι κάνουμε,κυρίως όμως τ΄αποτελέσματα των πράξεων και των λόγων μας και φυσικά κρίνεται και τον αν θα μείνει κάποιος σιωπηρός,αδιάφορος με ολιγωρία και εχθρότητα απέναντι σ ένα τόσο μεγάλο ζήτημα το οποίο αφορά την ηθική και την ανθρώπινη ζωή.
Για τα γεγονότα στην πρώτη γραμμή,στον Έβρο,στη Θράκη και την επιθετικότητα της Τουρκίας που έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.
«Ναι κι όπως έχει δηλώσει άλλωστε και ο Ερντογάν και οι παρατρεχάμενοί του τους οποίους ανά τακτά χρονικά διαστήματα θυσιάζει προκειμένου να διατηρηθεί στο θρόνο του ή ότι αλλιώς επιτρέπεται να ονομάζεται το προεδρικό μέγαρο,το παλάτι ,το σαράι του αφέντη και του πασά,θεωρώ λοιπόν ότι σύμφωνα με όσα έχουν ειπωθεί θα επιστρέψουν αμέσως μετά τη λήξη των περιοριστικών μέτρων του ιού.
Θεωρώ επίσης ότι έχει πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το γεγονός ότι η λαΐκή απαίτηση,το γεγονός ότι ο λαός μας τόσο εδώ όσο και γενικότερα στην Ελλάδα δρώντας δημοκρατικά και πατριωτικά απέδειξε ότι μπορεί να αποκρούσει κάθε απειλή.Φυσικά δεν έχω την ίδια άποψη για το πολιτικό σύστημα το οποίο σύρθηκε από τη λαϊκή απαίτηση για να γίνει το αυτονόητο δηλ.φύλαξη των συνόρων,εθνική κυριαρχία,εθνική ασφάλεια από το Καστελόριζο μέχρι τον Έβρο.
Εκτιμώ όμως ότι εάν ο ελληνικός λαός δείξει την ίδια αποφασιστικότητα που έδειξε και το τελευταίο χρονικό διάστημα εδώ στον Έβρο κι όχι μόνο,μπορεί να πετύχει πολλά.
Είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος πρέπει να δείχνει την ελπίδα,πρέπει να είναι η ελπίδα,πρέπει να δείχνει την αισιοδοξία γιατί όπως ξέρετε πάρα πολύ καλά κι εσείς και όλοι μας και όσοι μας ακούν αυτό το οποίο ζήσαμε τα τελευταία 10 χρόνια της Κρίσης δεν είναι Ελλάδα.Οφείλουμε να επαναφέρουμε τον ελληνικό Ελληνισμό,αυτό το οποίο λέει πολύ ωραία ο Σεφέρης».
Για τον τόπο καταγωγής του,την Αδριανούπολη για την οποία δε γνωρίζουμε τη σημασία της διαχρονικά και την αίγλη της σε παλαιότερες εποχές όπου έχουν σκοπίμως έχουν απαλείψει τα ίχνη της ελληνικότητας και το μόνο που ακούμε σχετικά είναι ότι οι νεογραικύλοι γεμίζουν τις αγορές της συχνά πυκνά,αφήνοντας συνάλλαγμα στον εχθρό μας.
«Και μάλιστα ουσιαστικά υπερθεματίζοντας τα όσα ουσιαστικά είπατε εύστοχα θεωρώ ότι φέτος που τιμούμε εδώ στη Θράκη παρότι στον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο έχει περάσει λες και δεν έχει συμβεί τίποτα,απλώς είναι Απρίλιος,απλώς είναι Μάιος,απλώς είναι Πέμπτη,απλώς είναι ακόμη ένα έτος στη ζωή ,επειδή φέτος τιμούμε τα 100 χρόνια από την Απελευθέρωση της Θράκης,όπου ο ελληνικός στρατός απελευθερώνοντας την περιοχή από την Ξάνθη μέχρι την Αδριανούπολη και φτάνοντας λίγα χιλιόμετρα από την Κωνσταντινούπολη,μέχρι την Τσατάλτζα,είναι και μια ευκαιρία να γνωρίσει ο Ελληνισμός τη σημασία της Θράκης την τότε αλλα και τη σήμερα.
Προφανώς να έχει υπ΄όψιν του ότι σ΄αυτήν την εκατονταετία που πέρασε ελευθερίας της Θράκης ποτέ δεν εξαλείφθηκαν αυτοί οι κίνδυνοι που υπήρχανε και υπάρχουνε από την πλευρά της Τουρκίας η οποία δεν θέλησε ποτέ να παραιτηθεί του εθνικού όρκου του Κεμάλ δηλ.της ενσωμάτωσης της Θράκης στον τουρκικό εθνικό κορμό όπως ακριβώς το γράφει ο εθνικός όρκος,το εθνικό σύμφωνο όπου ο Κεμάλ τότε,το 1920 θεώρησε ότι μαζί με την εξάλειψη των Ελλήνων που ζούσανε στις ιστορικές τους πατρίδες θα έπρεπε να υπάρχει ως εθνικιστικό πρόγραμμα,εθνικιστικό σύνθημα ες αεί.
Εκτιμώ ότι πέραν της Αδριανούπολης,πέραν των άλλων θρακικών πόλεων,της Φιλιππούπολης,των Σαράντα Εκκλησιών,της Μακράς Γέφυρας και των άλλων ιστορικών κέντρων των προγόνων μου,εκτιμώ ότι για τη Θράκη πρέπει να γίνει μια μεγάλη συζήτηση στην Ελλάδα,ίσως παρ΄ότι χάθηκε αρκετός καιρός,είμαστε πλέον στα τέλη Μαΐου θα μπορούσε ν΄αναλάβει μια πρωτοβουλία είτε ο συλλογικός θρακικός χώρος,είτε μεμονωμένοι άνθρωποι, προσωπικώς έχω κάνει αρκετά κι έχω προτείνει και θα γίνουν στο επόμενο χρονικό διάστημα αρκετά,εκτιμώ ότι ίσως οι πρωτοβουλίες για τη Θράκη απηχούν και το τι πρέπει να κάνουμε γι΄αυτήν την περιοχή,στρατηγικής σημασίας και πρωταγωνιστικής σημασίας για τον Ελληνισμό».
Για την πολεμική από την αρχή του χρόνου στις έννοιες Ελευθερία και Απελευθέρωση όσον αφορά τα 100χρονα της Θράκης.Γιατί τόση άρνηση ελευθερίας ;
«¨Όπως είπαμε και στην αρχή είναι μια γραμμή η οποία αφορά όλα τα ζητήματα τα οποία συνδέονται με σύμβολα ,πρότυπα, έννοιες,λέξεις,περιεχόμενο που αφορούν τον ελληνισμό.Να μην ξεχνούμε ότι αυτό το οποίο σήμερα αρνήθηκε κάποιος να το πει δηλ. όταν ακούς ότι έγινε μια σφαγή πριν 100 χρόνια πρέπει να ονοματίσεις όπως έλεγε κι ο Πλάτωνας τα πράγματα,τον θύτη,τον υπεύθυνο,τον ένοχο ,το δολοφόνο,τον εγκληματία.
Είναι δυνατόν σ ένα δικαστήριο το οποίο προσδοκούμε να κάνουμε προκειμένου να καταδικαστούν οι ένοχοι δηλ.η Τουρκία για τα εγκλήματα που έκανε και τα οποία αρνείται μέχρι σήμερα να μην κατονομάζεται ο κατηγορούμενος;Eίναι δυνατόν σήμερα να μιλούμε για ένα σημαντικό γεγονός,για ένα μαζικό έγκλημα εναντίον των Ελλήνων και να ψάχνουμε να βρούμε μία λέξη η οποία ν΄αναφέρεται στην Τουρκία;
Tελικώς ποιος την έκανε τη Γενοκτονία ; Οι Εσκιμώοι,οι εξωγήινοι,οι Ινδιάνοι; Ποιος ;
Και φυσικά αυτό συνδέεται με το γεγονός και όλο αυτό που προώθησα και ανέδειξα με το που μπήκε το ΄20,από τους Δήμους μέχρι την Περιφέρεια κι απ το Υπουργείο Οικονομικών μέχρι το Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης κι άλλους θεσμικούς φορείς το μόνο που ακούς είναι <<Ενσωμάτωση>>.Χώρια το γεγονός ότι δεν υπάρχει πουθενά ο θύτης και εκεί,6 αιώνες σκλαβιάς τουρκικής,δεν υπάρχει πουθενά η λέξη Τουρκία και προφανώς την ίδια στιγμή που συζητούμε για όλα αυτά τα θέματα η ίδια δολοφονική δύναμη,η ίδια βάρβαρη,απάνθρωπη κρατική και παρακρατική δύναμη τώρα μεταμφιεσμένη σε πρόσφυγες και μετανάστες επαναλαμβάνει το έγκλημά της πότε στον Έβρο,πότε στο Αιγαίο,πότε στην Κύπρο».
Για τη νέα πόλη Ρωμανία ένα όραμα,μια πρόταση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη που παραμένει επίκαιρη και θα πρέπει να επανεκκινήσουμε για να θωρακίσουμε τη Θράκη.
Προφανώς και μάλιστα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο πρωτεργάτης της υπόθεσης της Αναγνώρισης της Γενοκτονίας πρότεινε πέραν των άλλων και πάρα πολλά ζητήματα τα οποία αφορούν το μέλλον μας κι ειδικά στον προβληματικό οικονομικό τομέα όπου όλοι πλέον αναγνωρίζουν ότι περνάμε δύσκολες μέρες αν προστεθεί το γεγονός ότι επί 10 χρόνια έχουμε υποστεί αυτήν την απάνθρωπη,βάρβαρη πολιτική των Μνημονίων.
Συνεπώς, αν η υπόθεση της Γενοκτονίας είναι ο πρωταγωνιστής η υπόθεση της Ρωμανίας στη Θράκη είναι ο συμπρωταγωνιστής σ΄αυτή τη μεγάλη προσπάθεια Αναγνώρισης.
Εκτιμώ ότι η προσπάθεια η οποία έγινε από τον πρωτεργάτη,τον πρωταγωνιστή το Μιχάλη το Χαραλαμπίδη,η προσπάθεια η οποία γίνεται από πάρα πολλούς ανθρώπους στο εξωτερικό,να μην ξεχνάμε αυτούς τους φιλέλληνες οι οποίοι βρέθηκαν κοντά μας όταν την ίδια στιγμή Έλληνες θεσμικοί ήτανε απόντες αν όχι εχθρικοί.
Να θυμίσουμε ότι υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έβαλαν το Εμείς,την υποχρέωση, το χρέος και το καθήκον της Αναγνώρισης πάνω από το εγώ,πάνω από ιδιοτελή κίνητρα και συμφέροντα κι εκτιμώ επίσης ότι αυτή η προσπάθεια η οποία τώρα έχει πολλά εμπόδια, πολλές δοκιμασίες,πολλές θλίψεις,πολλές στεναχώριες,στο τέλος θα έχει τη χαρά της Ανάστασης αυτή που προσδοκούμε να ζήσουμε ποικιλοτρόπως οι Έλληνες κι οι Ελληνίδες σε όλους τους τομείς.
Για τους Έλληνες που χάνουμε σήμερα τα παιδιά μας με τη μετανάστευση.Είναι μία συνιστώσα Γενοκτονίας ;
«Ναι,θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι μια μορφή Κοινωνικής Γενοκτονίας,είναι μια σύγχρονη Γενοκτονία η οποία ατιμώρητη επαναλαμβάνεται σήμερα.
Από τα καλύτερα χέρια της δεκαετίας του ΄60,έχουμε τώρα την φυγή των καλύτερων μυαλών.
Αυτή είναι μια νέα μορφή ουσιαστικά πίεσης,πολλές φορές έχει τονιστεί ότι η ανεργία είναι η χειρότερη μορφή βίας που μπορεί να εμφανιστεί στο σύγχρονο άνθρωπο και πρέπει επίσης να το συνδυάσουμε με το γεγονός ότι αυτή η προσπάθεια δυστυχώς βρίσκει ευήκοα ώτα σ΄αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι υποτίθεται ότι τάχθηκαν και ψηφίστηκαν από τον ελληνικό λαό προκειμένου να υπερασπιστούν τα συμφέροντα του.
Απ΄ότι φαίνεται τα μόνα συμφέροντα που εξυπηρετούν είναι ξένα,αλλότρια και δικά τους,στενά,προσωπικά".
Δέσποινα Στεφανίδου:
"Άρα από τις 5 συνιστώσες συντρέχουν σήμερα στην Ελλάδα τουλάχιστον 3.
100+1 χρόνια η Γενοκτονία συνεχίζεται κι εμείς που έχουμε θέσει ως προτεραιότητα τον αγώνα εναντίον της δεν το κάνουμε τόσο για το παρελθόν, όσο για το παρόν και για το μέλλον".
Θεοφάνης Μαλκίδης :
«Ναι,γιατί κάθε άνθρωπος,ειδικά κάθε άνθρωπος ο οποίος θέλει ν΄αποκτήσει νέους φίλους ή να σταθεροποιήσει τις παλιές του φιλίες πρέπει να βασίζεται στις αξίες και τις αρχές της ειλικρίνειας και της αλήθειας.Κανείς από εμάς φαντάζομαι και καμμιά από εσάς δεν έχει φίλο ή φίλη που να είναι ψεύτης.Συνεπώς αυτή η ειλικρίνεια ή αν θέλετε η τεκμηρίωση της φιλίας πάνω στην αλήθεια και την ειλικρίνεια θα μπορούσε να είναι και οδηγός για τις σχέσεις μεταξύ των λαών.
Φθάνουμε στο σημείο σήμερα όπου οι σχέσεις μεταξύ δύο κρατών,δύο χωρών,δύο λαών οφείλουν να επαναπροσδιοριστούν στη βάση της αλήθειας.Μέχρι τότε όμως θα πρέπει εμείς να συνεχίζουμε τον αγώνα μας προκειμένου αυτή η προσπάθεια συνεργασίας και φιλίας μεταξύ των λαών να οικοδομηθεί στη βάση της ειλικρίνειας.
Μέχρι τότε θα έχουμε δυσκολίες,ο Χραντ Ντινκ έχασε τη ζωή του, δεκάδες άλλοι άνθρωποι συναγωνιστές μου έχασαν τη ζωή τους άλλοι τόσοι εξορίστηκαν,φυλακίστηκαν για τις ιδέες τους για την προώθηση της Γενοκτονίας για την Αναγνώριση της Γενοκτονίας,ξέρουμε ότι έχουμε πάρα πολλές δυσκολίες αλλά έχουμε το Θεό,την Ιστορία και την αλήθεια μαζί μας.
Για τη Γενοκτονία της Μνήμης και τα σχολικά εγχειρίδια όπου τα ιστορικά γεγονότα είτε απουσιάζουν,είτε διαστρεβλώνονται ή υμνούνται οι ένοχοι.
«Αυτή είναι μια πραγματικότητα σκληρή.Πρέπει να την πούμε.Δεν πρέπει να κρύβουμε το δάσος,δεν πρέπει να κρύβουμε τα δέντρα που αποτελούν το δάσος,πρέπει να βάζουμε επί τον τύπον των ήλων,ακριβώς για να τονίζουμε το τι συμβαίνει.
Προσπαθώ να κατανοήσω αυτό το οποίο υφίσταται ως ιδεολογία.Πρόσφατα ανακάλυψα ένα ακόμα τεκμήριο σ΄αυτήν την προσπάθεια.΄Όταν έπεσε η Χούντα το ΄74 ανέλαβε ένας Υπουργός Παιδείας ο οποίος εκμυστηρευόμενος κάποια μύχια πράγματα που είχε στο μυαλό του, επισκέφθηκε το Ρουμάνο πρέσβη ο οποίος μετά από 40-50 χρόνια έβγαλε ένα βιβλίο όπου εκεί καταγράφει ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο.
Η αλλαγή των βιβλίων δεν ήτανε μια τακτική,μια επιλογή της δεκαετίας του 2000,δηλ. Διαμαντοπούλου,Γιαννάκου-
Συνεπώς,όλα αυτά ήρθαν ως επόμενα.Βεβαίως επειδή πολύ ορθά ο Πατροκοσμάς εδώ και 200 χρόνια μίλησε πολύ σωστά για τα σχολεία,για το χρέος που έχουν οι γονείς να μαθαίνουν γράμματα στα παιδιά τους ακόμα κι αν δεν τους αφήσουνε τίποτα ως κληρονομιά,όσοι λοιπόν έχουνε τη δυνατότητα κι όσοι έχουνε την θέληση κι όσοι θέλουν να μεταλαμπαδεύσουν,να δώσουν περιεχόμενο στη σχολική ζωή εντός σπιτιού,οφείλουν να ξαναπιάσουν αυτό το χαμένο νήμα από την αρχή.
Ένα νήμα το οποίο έχει ελληνικότητα,Ορθοδοξία,
Για την αποδόμηση του 1821 και του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια,αν δεν είχε συμβεί η δολοφονία του θα είχαμε φτάσει στη Γενοκτονία του Ελληνισμού;
«Όπως γνωρίζουμε με τα αν,δε γράφεται η Ιστορία ωστόσο μπορούμε να πούμε ότι δυστυχώς αυτή η δολοφονία έκοψε μια πορεία,μια διαδρομή,μια συνέχεια για την οποία ο Ελληνισμός θα μπορούσε να προσδοκά πολλά.
Αν συγκρίνω,βάζοντας το αν πάλι μπροστά,αν συγκρίνω το πού ήταν η Ελβετία στις αρχές του 19ου αιώνα ,που ήτανε χώρες στις οποίες πέρασε ο Καποδίστριας κι είχε μεγάλη πολιτική συμβολή
θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να κάνει πολλά.Ωστόσο μια υποθετική άποψη ή προσέγγιση γι΄αυτά τα ζητήματα μόνο θλίψη μπορεί να μας προκαλέσει βλέποντας το αποτέλεσμα της δολοφονίας του Καποδίστρια και βλέποντας τη σημερινή κατάσταση.
Για τη συμμετοχή του σε διαδικτυακές εκδηλώσεις για τη 19η Μαΐου:
“Μπορεί κάποιος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ν΄αναζητήσει την Παμποντιακή Ομοσπονδία ΗΠΑ και Καναδά, στο Ελληνικό Κέντρο Πολιτισμού της Μόσχας .
Είναι μια προσπάθεια που συνεχίζεται,δεν αφορά μόνο τη σημερινή ημέρα αλλά είναι 365 ολόκληρες και ενδεχομένως αν μας δώσει χρόνο ζωής ο Θεός να είναι και τα επόμενα χρόνια.Εξάλλου αυτή η προσπάθεια είναι μοναδική,σπουδαία σε εμπνέει,σου δίνει δύναμη, σου δίνει αξίες,αρχές και ιδανικά που πραγματικά υπενθυμίζουν την ανθρώπινή σου υπόσταση».
Ευχαριστώ πολύ για την τιμή της συμμετοχής στην εκπομπή μας,καλή δύναμη στον αγώνα σας ώστε ν΄αναγνωριστεί η Γενοκτονία των προγόνων μας,να γίνει διεθνώς γνωστή για ν΄αναπαυτούν και να δικαιωθούν οι δικοί μας άνθρωποι.
Εκπομπή «Γενοκτονία,100 χρόνια μετά»
με τη Δέσποινα Στεφανίδου
Κάθε Τρίτη στις 17.30-19.00 στο Ράδιο Excaliber,
στο Αγγελοχώρι του Δ.Θερμαϊκού.