Οι πάλε ποτέ, εν σύμμαχοι (κατά τον Β’Π.Π)., Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, συνασπίστηκαν και υπερασπίστηκαν εν έτι 2020, την τότε επιτήδεια ουδέτερη (αλλά εν τι ουσία σύμμαχό τους), και σημερινή οικονομική τους συνέταιρο Τουρκία.
Και δεν μπορούσαμε να αναμένουμε διαφορετική αντιμετώπιση, αφού από μόνοι μας ανοίγουμε, άνευ όρων και προϋποθέσεων, τον δρόμο για την Τουρκία. Το παιγνίδι το χάσαμε το 1999 στο Ελσίνκι, όταν ανοίξαμε τον δρόμο για την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας. Ονειρευτήκαμε, και συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε, ότι οι Τούρκοι θα άλλαζαν την κοσμοθεωρία τους, και ο πόθος τους και τα οφέλη της ένταξης στην Ευρώπη, θα τους έκανε να εξευρωπαϊστούν, άρα να συμμορφωθούν με το διεθνές δίκαιο, και να εφαρμόσουν το Ευρωπαϊκό κεκτημένο. Ότι θα παραιτούνταν από τις αξιώσεις τους στην Κύπρο, θα απόσυραν τα κατοχικά στρατεύματα και θα άφηναν ελεύθερα και απρόσκοπτα να επιστρέψουν οι πρόσφυγες στα σπίτια τους, και θα άφηναν ελευθέρους τους Κύπριους να ζήσουν σε ένα ομόσπονδο, ευρωπαϊκό κράτος.
Αυτό είναι το παραμύθι που, οι ξερόλες της πολιτικής του κατευνασμού και της θεωρίας «η λύση βρίσκεται στην Τουρκία», προσπαθούν να μας πουλήσουν.
Η αλήθεια είναι ότι, έχει περισσότερες πιθανότητες να εκτουρκιστεί η Ευρώπη, παρά να εξευρωπαϊστεί η Τουρκία. Τόσο η Ευρώπη , όσο και η Τουρκία γνωρίζουν ότι η Τουρκία δεν θα ενταχτεί στην ΕΕ. Όχι γιατί δεν θα μπορέσει να συμμορφωθεί προς τα κριτήρια της Κοπεγχάγης, αλλά επειδή, το πληθυσμιακό, οικονομικό και στρατιωτικό εκτόπισμα της, αυτόματα θα εκτουρκέψη την Ευρώπη.
Η Ευρώπη και η Τουρκία προσβλέπουν σε μία ειδική σχέση, συμφέρουσα για τους οικονομικούς και βιομηχανικούς ταγούς της ΕΕ, προεξάρχοντας της Γερμανίας. Και για να καϊλήσει η Τουρκία σε μία ιδική σχέση, και όχι πλήρη ένταξη, η κατά τα άλλα αλληλέγγυα Ευρώπη, θα θυσιάσει την Κύπρο και την Ελλάδα σε Αιγαίο και Θράκη.
Λανθασμένα δεχτήκαμε τότε, το άνοιγμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας, και λανθασμένα επιτρέπουμε σήμερα την συνέχισή τους, χωρίς συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις, χωρίς συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα, και συγκεκριμένες οδυνηρές για την Τουρκία τομεακές κυρώσεις, αυτόματα εφαρμόσιμες, σε περίπτωση μη συμμόρφωσης ή συνέχιση της προκλητικότητάς της σε Κύπρο και Ελλάδα.
Η επιμονή μας να μην χρησιμοποιούμε το βέτο μας, ακόμα και εκεί που βάναυσα καταπατούνται τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα του λαού μας, και αμφισβητείται κατά τον ποιο εκκωφαντικό τρόπο η κρατική μας υπόσταση, μας καθιστούν ανίκανους να επηρεάσουμε καταστάσεις προς όφελός μας.
Για αυτό, ξεδιάντροπα και επαίσχυντα, οι Ευρωπαίες εταίρες μας, προστατεύοντας τα δικά τους οικονομικά και μόνο συμφέροντα, έκαναν τα στραβά μάτια, χάιδεψαν τα αυτιά της Τουρκίας για ακόμα μία φορά, και εμείς οι αδαής, φωνάξαμε ζήτω. Και αδαής είναι η μόνη λέξη που ταιριάζει και μπορεί να δικαιολόγηση την απουσία των λέξεων, ανίκανοι, ανάξιοι, συνένοχοι.
Και διερωτάται κανείς, τι διαφορά είχε η εθνικιστική έκφανση του φασισμού τότες, η οποία επιβαλλόταν δια πυρός και σιδήρου, με την οικονομική έκφανση του σήμερα, η οποία επιβάλλεται με μνημόνια και διεθνείς συλλογικές αποφάσεις οι οποίες μεροληπτικά και κατά το δοκούν προστατεύουν τους παράνομους και εγκληματίες αφού στηρίζονται, όχι σε ηθικές αλλά οικονομικές και γεωπολιτικές αξίες.
Και τότες, οι λίγοι και «ανώτεροι» λόγο εθνικής καταγωγής καταδυνάστευαν τους φτωχότερους και ποιο αδύναμους, και σήμερης, οι λίγοι και ευρωστότεροι οικονομικά συνεχίζουν να καταδυναστεύουν τους φτωχότερους και ποιο αδύναμους. Είτε μιλούμε για κράτος προς κράτος, είτε μιλούμε για άνθρωπος προς άνθρωπο.
Αντώνης Κ. Σιβιτανίδης,