Θ. Μαλκίδης
Το ενδοξότερο και πιο πολυσήμαντο γεγονός της ιστορίας του νέου Ελληνισμού είναι αναμφισβήτητα η Επανάσταση του 1821 .
Καρπός της ουσιαστικής οικονομικής και πνευματικής ανάπτυξης των Ελλήνων κατά τον 18ο και 19ο αιώνα, μιας μακροχρόνιας διεργασίας, κατά την οποία διαμορφώθηκαν συνειδήσεις με δυναμισμό και με προσφορά στον υπόδουλο Ελληνισμό, η Επανάσταση οφείλει, κατά μεγάλο μέρος, την επιτυχία της στο ότι ήταν έργο όλων των Ελλήνων και Ελληνίδων. Από το Μοριά και τη Ρούμελη, τα Νησιά, τη Μακεδονία, τη Θράκη, τη Μικρά Ασία και τον Πόντο, μέχρι τις κοινότητες της Διασποράς στην Κεντρική Ευρώπη, τις παραδουνάβιες Ηγεμονίες και τη Ρωσία.
Σημαντικός σταθμός της μετεπαναστικής Ελλάδας είναι έλευση του Ιωάννη Καποδίστρια, του Κυβερνήτη, του μοναδικού στην ελληνική ιστορία και πολιτική με αυτό το χαρακτηριστικό και ουσιαστικό τίτλο.
Είναι μία μεγάλη στιγμή για τον Ελληνισμό που σήμανε πράξη και στάση ζωής στην πολιτική, στην κοινωνία, στην παιδεία, στην ανιδιοτελή προσφορά.
Ήταν παράδειγμα και πρότυπο ασκητικής ζωής, από το δημόσιο μέχρι τον προσωπικό βίο. Δημιούργησε οικονομικές, κοινωνικές, παραγωγικές, στρατιωτικές, εκπαιδευτικές και άλλες δομές, στηρίζοντας την κατεστραμμένη Ελλάδα και τους ζώντες της μετεπαναστατικής χώρας.
Σχολεία και αληθινή παιδεία, άμυνα και εθνική ανεξαρτησία, οικονομική και νομισματική αυτοτέλεια, αγροτική ανασυγκρότηση και παραγωγή, πολεοδομική αναγέννηση, κοινωνική πολιτική και πρόνοια, σύγκρουση με τα συμφέροντα, κυβέρνηση των πολλών, είναι μερικά από τα σημεία που κάθε κόμμα στην Ελλάδα σήμερα, έχει στο πρόγραμμά του, προκειμένου να κλέψει τη ψήφο από όσους ακόμη ψηφίζουν. Είναι βεβαίως γνωστό πόσα αυτά έχουν πράξει τα μη – κόμματα που υποτίθεται ότι κυβερνούν, ή καλύτερα αυτά που κατέχουν το χρεοκοπημένο κράτος.
Σε όλα όμως τα παραπάνω όμως αλλά και σε πολλά άλλα, ο διπλωμάτης, ο πολιτικός, ο άνθρωπος, ο Έλληνας, ο χριστιανός Καποδίστριας, μέσα στο μικρό χρονικό διάστημα που ΚΥΒΕΡΝΗΣΕ, κατόρθωσε να δώσει σάρκα και οστά και να περάσει στον εξαθλιωμένο, φτωχό και προδομένο λαό, ελπίδα και δύναμη.
Κατόρθωσε μέσα από τα ερείπια της επόμενης μέρας της αντίστασης των Ελλήνων και των Ελληνίδων στην μακραίωνη και σκληρή σκλαβιά, να περιθάλψει ορφανά και να δημιουργήσει σύγχρονο στρατό, να φτιάξει πόλεις και να δώσει το όραμα της διατροφικής αυτάρκειας, να ανασυντάξει την οικονομία και να εκπαιδεύσει μελλοντικούς Έλληνες και χριστιανούς.
Για τον Καποδίστρια θα μπορούσε κάποιος να αναφερθεί σε εκατοντάδες άλλες συνιστώσες του έργου του. Και οπωσδήποτε να κάνει δημοσίως αλλά και στο εσωτερικό του το βασικό ερώτημα, πως θα ήταν η Ελλάδα εάν δεν δολοφονούνταν ο Καποδίστριας. Σε όλους τους τομείς και σε όλα τα πεδία.
Η δολοφονία του σταμάτησε το νήμα της ζωής του και την διαφορετική ρότα του Ελληνισμού, αλλά άφησε κληρονομιά και παρακαταθήκη αναντικατάστατη.
Όπως προφητικώς έγραψε ο αντίπαλός του Μακρυγιάννης, μη γνωρίζοντας την σημερινή κατάσταση της διαφθοράς της πολιτικής ζωής, της οικονομικής και πνευματικής πτώχευσης, «ο Καποδίστριας κυβέρνησε αγγελικώς….»
Υ. Γ. Για τη μισελληνική, ανθελληνική, εθνομηδενιστική ομάδα που παριστάνει τους πολιτικούς και τους διανοούμενους, η Επανάσταση για την Ελευθερία μας ήταν “φιλελεύθερη” και αντιγραφή της Γαλλικής, εκθειάζουν τον Κοραή που δεν τον ενδιέφερε “που πίστευε ο καπετάνιος της Ελλάδας”, στα σχολικά βιβλία αναφέρουν για τον Καποδίστρια, ότι απαιτούσε “μίζες” για να δείξουν ότι δεν είναι μόνο οι αυτοί που τα “παίρνουν”, μετά έγραψαν ότι έκλεισε τους Ναούς για να δικαιολογήσουν τη σημερινή κατάσταση στους Ναούς και φτάνουν στο αποκορύφωμα για το "δικτάτορα" Κυβερνήτη.
Ό, τι και να κάνουν όμως η πατρίδα μας, ο Ελληνισμός που την νοσταλγούμε γιατί δεν είναι Ελληνισμός, όπως γράφει ο Γιώργος Σεφέρης, θέλει και αναζητά τον ηγέτη ή τους ηγέτες που έχουν πρότυπο τον Καποδίστρια. Που δεν θα λένε μόνο την αλήθεια, αλλά θα είναι η αλήθεια. Όπως αληθινό, ήταν και παραμένει, το πρόσωπο του ηγέτη, του πρώτου και μοναδικού στην ιστορία μας Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.
Η ομιλία μου για τον Καποδίστρια στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κατερίνης