Ο Όμηρος τελειώνει την Ιλιάδα του με τον θρήνο για τον θάνατο του γενναίου υπερασπιστή της Τροίας, του Έκτορα και την ταφή του.
Θρηνεί ο λαός μα πιο πολύ η σύζυγός του η Ανδρομάχη, η μάνα του η Εκάβη και η Ελένη.
Τίποτα δε λέει ο Ποιητής για το τί θα ακολουθήσει στη συνέχεια παρόλο που γνωρίζει πως η παράδοση μιλάει για την πτώση της Τροίας και την άλωσή της από τους Αχαιούς.
Ο τραγικότερος των τραγικών ποιητών, ο Ευριπίδης, εμπνέεται από τον Όμηρο και δίνει μια δική του συνέχεια στην Ιλιάδα σε ό,τι αφορά τη φρικτή μοίρα των γυναικών οι οποίες πέφτουν αιχμάλωτες στα χέρια των εχθρών τους.
Κεντρικό πρόσωπο η Εκάβη η οποία συγκεντρώνει όλους τους ρόλους:και μάνα και σύζυγος και γιαγιά και βασίλισσα. Έχει χάσει όλους της τους γιους, τον σύζυγό της τον Πρίαμο και της ανακοινώνουν πως οι δυο κόρες που της απέμειναν, η Κασσάνδρα και η Πολυξένη θα έχουν κι αυτές άσχημη τύχη. Η Κασσάνδρα, με ταγμένη την παρθενία της στον θεό Απόλλωνα, θα γίνει ερωμένη του Αγαμέμνονα και η Πολυξένη θα σφαχτεί από τους Αχαιούς πάνω από τον τάφο του Αχιλλέα.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τη
νύφη της, τη σύζυγο του λατρευτού της γιου του Έκτορα την Ανδρομάχη, την παίρνει λάφυρο ο Νεοπτόλεμος , ο γιος του Αχιλλέα. Τον μικρό Αστυάνακτα, τον εγγονό της τον αρπάζουν μπροστά στα μάτια της από τα χέρια της μητέρας του, για να τον γκρεμίσουν από τα τείχη της Τροίας οι Αχαιοί, φοβούμενοι μην έρθει κάποτε όταν μεγαλώσει και διεκδικήσει ξανά την Τροία. Το πλοίο με την Ανδρομάχη αναχωρεί και καλείται η Εκάβη να στολίσει τον εγγονό της τον οποίο φέρνουν νεκρό πάνω στην ασπίδα του πατέρα του , του Έκτορα.Του βάζει τα στολίδια που θα φορούσε στον γάμο του.Κι όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που η Τροία τυλίγεται στις φλόγες...
Στην Κύπρο του 1974 είχαμε τις δικές μας Τρωάδες , αυτές που αφού πρώτα αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους είχαν την ατυχία να πέσουν στα χέρια των Τούρκων.
Μια από αυτές τις «Τρωάδες» ήταν και η Χαρίτα Μάντολες .
Η Χαρίτα έγινε αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας του συζύγου και δώδεκα συγγενών της, ανάμεσά τους και ο πατέρας της. Τους είδε να πέφτουν στο έδαφος έπειτα από πυροβολισμούς κι επειδή δεν της επέτρεψαν να τους ακουμπήσει για να διαπιστώσει αν ήταν νεκροί, έζησε 30 χρόνια με την ελπίδα ότι ίσως να είναι ζωντανοί και δεν έπαψε έκτοτε να αγωνίζεται, μέχρι να διακριβωθεί η τύχη τους καθώς και των υπόλοιπων αγνοουμένων.
Η ελπίδα της Χαρίτας Μάντολες θα σβήσει το 2004 όταν της ζητούν να πάει στην Ελιά για να υποδείξει το σημείο όπου είχαν δολοφονηθεί οι συγγενείς της έπειτα από πληροφορίες για την ύπαρξη ομαδικού τάφου.
Όπως έσκαβε η μπουλντόζα , η Εκάβη της Κύπρου, έψαχνε με τα χέρια στα χώματα για να βρει κάποιο κοκαλάκι του Αντρίκου της ...
Το 2008 , η ταυτοποίηση των λειψάνων των αγνοουμένων με τη μέθοδο DNA, έσβησε από τον κατάλογο των αγνοουμένων τον Αντρίκο και τους άλλους συγγενείς της Χαρίτας.Αυτή όμως συνεχίζει τον αγώνα της μέχρι να βρεθεί και ο τελευταίος αγνοούμενος , μέχρι να απελευθερωθεί η Κύπρος μας.
Απ’ την Εκάβη ως την Χαρίτα ,
από την Τροία ως την Κερύνεια,
τόσες χιλιάδες χρόνια ο θρήνος είναι ο ίδιος...
Γιατί ο πόνος που δίνει ο κάθε πόλεμος, είτε με ξίφη γίνεται, είτε με σφαίρες είναι ο ίδιος.
"Όσο είμαστε ζωντανοί , θα υπάρχει η ελπίδα ",θα πει η Εκάβη τη μέρα που θα τους χάσει όλους και όλα...
Μήνυμα ισχυρό κι επίκαιρο.
Ας ελπίζουμε.
Ε. Σιούφτα
H συνέντευξή μου για την Κύπρο