5 Μαΐου 1826: Την επομένη της πυρπόλησης της Ιεράς Μονής Αγίας Λαύρας ο Ιμπραήμ επιτίθεται στην οχυρή θέση Καστράκι, σε υψόμετρο χιλίων περίπου μέτρων (1.000μ.) κοντά στο χωριό Σόλος στον Χελμό, όπου είχαν οχυρωθεί περί τους πέντε χιλιάδες (5.000) κατοίκους τόσο των Καλαβρύτων όσο και των γύρω χωριών, προκειμένου να προφυλαχθούν από την επιδρομή του αιγύπτιου πασά.
Την υπεράσπιση των αμάχων είχαν αναλάβει οι ντόπιοι Οπλαρχηγοί με κύριους τον Νικόλαο Χριστοδούλου ή Σολιώτη και τον Νικόλαο Πετιμεζά ή Πετμεζά. Η επίθεση των δυνάμεων του Ιμπραήμ ξεκίνησε με την ανατολή του ηλίου. Η πρώτη επίθεση των τουρκοαιγυπτίων αποκρούστηκε από τους αμυνόμενους Έλληνες. Ωστόσο, κατά την δεύτερη επίθεση, της οποίας ηγείτο ο ίδιος ο Ιμπραήμ, οι αμυντικές γραμμές των Ελλήνων Αγωνιστών κάμφθηκαν λόγω της συντριπτικής αριθμητικής υπεροχής του εχθρού. Οι απώλειες για τους Έλληνες ήταν δραματικές αλλά ακόμη και έτσι ενδεικτικές της αδάμαστης Ελληνικής Ψυχής. Διακόσιες (200) περίπου γυναίκες προτίμησαν τον ένδοξο θάνατο από την ατίμωση, πηδώντας από τους βράχους μαζί με τα παιδιά τους. Υπολογίζεται ότι χάθηκαν άλλες χίλιες (1.000) περίπου ψυχές, Αγωνιστές και άμαχοι, είτε κατά τις εχθροπραξίες, είτε πέφτοντας στο γκρεμό ή θαμμένοι στο χιόνι, ενώ χίλιοι (1.000) περίπου άμαχοι αιχμαλωτίσθηκαν και οδηγήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής, μεταξύ των οποίων και η γυναίκα, ο γιος και η αδερφή του Νικολάου Σολιώτη. Οι εχθρικές επιχειρήσεις τερματίσθηκαν χάριν ενός τεχνάσματος του Νικολάου Πετμεζά, εξ αιτίας του οποίου ο Ιμπραήμ πίστευσε ότι ήλθαν στρατιωτικές ενισχύσεις προς τους Έλληνες και αναγκάσθηκε έτσι σε υποχώρηση στα Καλάβρυτα.