Σελίδες

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2021

Ο καθένας μονάχος πορεύεται....

 


«Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! 

Εἶναι καλό τό φεγγάρι, — δέ θά φαίνεται 

πού ἀσπρίσαν τά μαλλιά μου. Τό φεγγάρι 

θά κάνει πάλι χρυσά τά μαλλιά μου. Δέ θά καταλάβεις.


Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.


[...]


Θά καθήσουμε λίγο στό πεζούλι, πάνω στό ὕψωμα,

κι ὅπως θά μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας 

μπορεῖ νά φανταστοῦμε κιόλας πώς θά πετάξουμε, 

γιατί, πολλές φορές, καί τώρα ἀκόμη, ἀκούω τό θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου

σάν τό θόρυβο δυό δυνατῶν φτερῶν πού ἀνοιγοκλείνουν,

κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ' αὐτόν τόν ἦχο τοῦ πετάγματος


νιώθεις κρουστό τό λαιμό σου, τά πλευρά σου, τή σάρκα σου,

κ' ἔτσι σφιγμένος μές στούς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα,

μέσα στά ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους,

δέν ἔχει σημασία ἄν φεύγεις ἤ ἄν γυρίζεις

κι οὔτε ἔχει σημασία πού ἀσπρίσαν τά μαλλιά μου,

(δέν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου — ἡ λύπη μου

εἶναι πού δέν ἀσπρίζει κ' ἡ καρδιά μου).

Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.


Τό ξέρω πώς καθένας μονάχος πορεύεται στόν ἔρωτα, 

μονάχος στή δόξα καί στό θάνατο.

Τό ξέρω. Τό δοκίμασα. Δέν ὠφελεῖ. 


Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. [...]»


Γιάννης Ρίτσος, απόσπασμα από τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος»