Νά µποροῦσαν καί τή σηµασία τῶν λαῶν νά τή µετρᾶν
ὄχι ἀπό τό πόσα κεφάλια διαθέτουνε γιά µακέλεµα, ὅπως συµβαίνει στίς ἡµέρες µας,
ἀλλά ἀπ’ τό πόση εὐγένεια παράγουν,
ἀκόµη καί κάτω ἀπό τίς πιό δυσµενεῖς καί βάναυσες συνθῆκες,
ὅπως ὁ δικός µας ὁ λαός στά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας,
ὅπου τό παραµικρό κεντητό πουκάµισο,
τό πιό φτηνό βαρκάκι, τό πιό ταπεινό ἐκκλησάκι,
τό τέµπλο, τό κιούπι, τό χράµι,
ὅλα τους ἀποπνέανε µιάν ἀρχοντιά
κατά τι ἀνώτερη τῶν Λουδοβίκων.
Οδυσσέας Ελύτης, «Τα δημόσια και τα ιδιωτικά»