Το πρωί της Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2021 «έφυγε» από τη ζωή ο Σεμπαεδήν Καραχότζα ο οποίος είχε συνδέσει το όνομά του με μεγάλο έργο για τον πομακικό ελληνισμό. Ο Πομάκος δημοσιογράφος και συγγραφέας νοσηλευόταν στο Γενικό Νοσοκομείο Καβάλας, αφότου υπέστη βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο
«Η στάση του, η αξιοπρέπειά του, η ανθρώπινη προσέγγισή του σε όλα τα ζητήματα, είχε ως αποτέλεσμα να προκύψουν και να προβάλλουν άνθρωποι οι οποίοι μέχρι πρότινος δεν είχαν το θάρρος, δεν είχανε, αν θέλετε, και κάποιο στήριγμα, προκειμένου να βγούνε μπροστά», είπε μιλώντας στον ALPHA Radio 88,6 ο διδάκτορας Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών και συγγραφέας, Θεοφάνης Mαλκίδης, εξηγώντας το τι άφησε πίσω του φεύγοντας ο δημοσιογράφος Σεμπαεδήν Καραχότζα.
Ο κ. Μαλκίδης μίλησε για τον αγαπημένο του Σέμπα, όπως τον αποκαλούσε, αλλά και τον αγώνα που δίνανε μαζί για να εμποδίσουν την δράση του Τουρκικού Προξενείου που «προωθεί συστηματικά τον βίαιο εκτουρκισμό των Πομάκων στη Θράκη».
Η συνέντευξη του Θεοφάνη Mαλκίδη
Ο Σέμπα άφησε ένα μεγάλο αποτύπωμα, κοινωνικό, πολιτικό, ιστορικό, ανθρώπινο, κυρίως, όμως, εθνικό
«Μιλάμε για έναν άνθρωπο, τον αγαπητό Σεμπαεδήν Καραχότζα, τον Σέμπα, όπως τον λέγαμε, ο οποίος “έφυγε” πριν λίγες μέρες από αυτή τη ζωή, άφησε μέσα στα 42 του χρόνια ένα μεγάλο αποτύπωμα, κοινωνικό, πολιτικό, ιστορικό, ανθρώπινο, κυρίως όμως εθνικό, σε ό,τι αφορά το γεγονός δηλαδή ότι έβγαλε από την αφάνεια και το παρασκήνιο το αρχαίο Θρακικό φύλο το Πομακικό και το έβαλε στο προσκήνιο στη συζήτηση κυρίως βάζοντας τις δύο συνιστώσες πάνω στις οποίες συμφωνούμε όλοι μας.
Πρώτον, τα εγκληματικά λάθη και την αδιαφορία του Ελλαδικού κράτους και δεύτερον την προσπάθεια εκτουρκισμού. Το ζήσαμε και το βιώσαμε, χρησιμοποιώ ψυχολογικούς όρους, προκειμένου να κατανοήσουν, όσοι μας ακούν, ότι αυτό που ζούμε πραγματικά για ένα μεγάλο και επώδυνο ζήτημα που έχει μεγάλες και επώδυνες τραγικές στιγμές από τη στιγμή που γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά παιδιά τα οποία υπόκεινται σε έναν βίαιο εκτουρκισμό, φανταστείτε ένα παιδί το οποίο γεννιέται γνωρίζοντας τη μητρική του γλώσσα, την Πομακική, θα πάει στο τέμενος για να μάθει τα αραβικά να διαβάζει το Κοράνι και μετά θα πάει στο μειονοτικό σχολείο για να μάθει τα τούρκικα και τα ελληνικά μαζί με τα αγγλικά, άρα αυτό το παιδί στο Δημοτικό θα μάθει 5 γλώσσες, αλλά όχι τη μητρική του!
Αυτά όλα τα ζούμε σε ένα κράτος το οποίο είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι γίνεται μεγάλος αγώνας και προσπάθεια προκειμένου να διατηρηθούν οι ταυτότητες μέσα στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα και εδώ υπάρχει μία περιοχή, ένας χώρος στον οποίο με έναν τρόπο απαράδεκτο χιλιάδες συνάνθρωποί μας να μη μαθαίνουν σήμερα, το 2021, τη μητρική τους γλώσσα».
Η… υποχρεωτική Τουρκική γλώσσα
«Στις οικογένειές τους μιλούν και τα πομακικά, όταν όμως στο σχολείο δέχονται το μπούλινγκ τα παιδιά, το οποίο γίνεται από τις υπόλοιπες ομάδες προκειμένου να επικοινωνήσουν μαζί τους, δηλαδή τουρκογενείς, τουρκοφωνείς ή οτιδήποτε άλλο υπάρχει μέσα στις μειονότητες της Θράκης, τότε ξέρετε πάρα πολύ καλά ότι ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας είναι και παραμένει, δυστυχώς, μόνον η τουρκική γλώσσα.
Άρα καταλαβαίνετε ότι μέσω της γλώσσας διοχετεύεται και η ταυτότητα και η πολιτική και τα πάντα. Αλλάζει η εθνοτική του ταυτότητα, η πολιτισμική του κληρονομιά, το ποιος είναι, από πού προέρχεται και το που πάει. Άρα ο Σεμπαεδήν έδωσε έναν πολυμέτωπο αγώνα, όχι απλά από τη μία πλευρά η Ελλάδα και από την άλλη η Τουρκία, αλλά ακόμη και μέσα στην οικογένειά του, ακόμα και στο χωριό του, γενικότερα στην πομακική κοινωνία, όταν οι περισσότεροι θέλουν να έχουνε στραμμένα τα ώτα και τα βλέμματά τους προς την Τουρκία, όταν αυτός έστειλε πρώτος από το χωριό του τα παιδιά του στο δημόσιο ελληνικό σχολείο για να μάθουν την ελληνική γλώσσα, με αποτέλεσμα και αυτός πέρασε στη Νομική Θεσσαλονίκης και η αγαπημένη κόρη του επίσης».
Προτίμησε να παραιτηθεί, παρά να μη μιλά την ελληνική γλώσσα
«Με τον Σέμπα στα 20 χρόνια αυτά συνδεθήκαμε πολιτικά, συνδεθήκαμε και συναισθηματικά, αλλά κυρίως φιλικά, ανθρώπινα. Θα θυμηθώ μόνον ότι κάναμε έναν αγώνα ο οποίος συνεχίζεται με μέσα ερευνητικά, επιστημονικά, κοινωνικά, πολιτικά, σε ό,τι αφορά την παρουσία του Τουρκικού Προξενείου στην Κομοτηνή.
Ο Σέμπα ήταν ο μοναδικός Πομάκος που με δημόσιο λόγο και πράξη στήριξε αυτήν την προσπάθειά μας, ήταν μαζί μας σε όλη την προσπάθεια η οποία έγινε σε όλη την Ελλάδα, ξεκινώντας από την Αλεξανδρούπολη, την Κομοτηνή, την Ξάνθη, την Καβάλα, φτάνοντας μέχρι την Ήπειρο, την Αθήνα και για να δείτε και το ποιόν του ανθρώπου, αλλά κυρίως για να δείτε ότι σε αυτόν τον αγώνα νιώθεις μόνος, ξέρετε ότι ο Καραχότζα εργαζόταν σε ένα Δήμο της Ξάνθης όπου η συντριπτική πλειοψηφία, αν όχι όλοι, ήτανε και παραμένουν Πομάκοι;
Εκεί λοιπόν ο τότε δήμαρχος του ζητούσε να μιλάει μόνον στα Τουρκικά! Έτσι, λοιπόν, ο Σεμπαηδήν, αρνούμενος μέσα στην Ελληνική επικράτεια να μιλάει όχι μόνο μία ξένη γλώσσα, αλλά κυρίως μία ξένη προς αυτόν και προς το ελληνικό κράτος γλώσσα, προτίμησε να παραιτηθεί, να χάσει την δουλειά του, προτίμησε να χάσει τα πάντα, διατηρώντας όμως την αξιοπρέπειά του και υποστηρίζοντας το ποιο είναι το σωστό. Και εδώ καταλήγω στο πιο συνταρακτικό το γεγονός, δηλαδή ότι όλοι του έλεγαν μπράβο και ήρθε και μου το είπε σχεδόν αμέσως, “με χτυπούσανε στην πλάτη και μου δίνουν συγχαρητήρια, αλλά εγώ δεν έχω να πάρω πάνες για το παιδί μου!“».