Θ. Μαλκίδης
H δολοφονία ατόμων με αναπηρία από τους Ναζί
Η σημερινή παγκόσμια ημέρα των ατόμων με
αναπηρία επαναφέρει ένα ζήτημα που σχετίζεται με την αντιμετώπισή τους
από φασιστικά, διαστροφικά καθεστώτα. Περίπου 275.000 άνθρωποι με
αναπηρία εκτιμάται ότι θανατώθηκαν με βασανιστικούς τρόπους, στο όνομα
της ρατσιστικής άποψης που υιοθέτησαν οι Ναζί “ήθελε” την αναπηρία να
συνεπάγεται υπέρμετρο κόστος κοινωνικών παροχών σε σύγκριση με τα όσα ο
ανάπηρος θα μπορούσε να προσφέρει στην οικονομία.
Μεταξύ πολλών, το πλέον αποκαλυπτικό τεκμήριο της προπαγάνδας που μήνυε/καθόριζε το μέλλον των πολλών ανθρώπων με αναπηρία ήταν η διάσημη και ιδιαίτερα προβεβλημένη ταινία της εποχής “Κατηγορώ” που αφηγείτο την ιστορία ενός γιατρού που δολοφόνησε την ανάπηρη σύζυγό του.
Με την ταινία εισήχθη επίσημα στη δημόσια συζήτηση το επιχείρημα του “θανάτου από οίκτο”. Είχε επί μακρόν προηγηθεί (σε αφίσες, διαφημίσεις κ.ο.κ.) η διαπόμπευση των ατόμων με αναπηρία, ως προτύπων ανικανότητας και ως τεράτων, σε αντιδιαστολή με τους εκπέμποντες υγεία εκπροσώπους της αρίας φυλής.
Με την άνοδο των Ναζί στην εξουσία ξεκίνησε και εκτεταμένο πρόγραμμα υποχρεωτικής στείρωσης ανθρώπων με αναπηρία που μετεξελίχτηκε σε πρόγραμμα θανατώσεων, βάσει του απόρρητου προγράμματος υπό την κωδική ονομασία “Πρόγραμμα Τ4″, όπου οι άνθρωποι με αναπηρία στη Γερμανία θανατώνονταν με μία ένεση ή δηλητηριώδη αέρια.
Το Πρόγραμμα Τ4 πλαισίωσε έξι καταυλισμούς θανάτου διάσπαρτους στην Γερμανία και την Αυστρία , αποκαλούμενους “Κέντρα Ευθανασίας”, όπου λειτουργούσαν στο Χαρτχάιμ, το Χάνταμαρ, το Μπέρνμπεργκ ,το Μπράντενμπεργκ, το Γκραφενεκ και το Σονεστάιν. Τα έξι αυτά Κέντρα έφεραν εγκαταστάσεις παραγωγής και παροχής δηλητηριωδών αερίων εξόντωσης
Η ένεση και τα δηλητηριώδη αέρια ως μέθοδοι θανάτωσης των ανθρώπων με αναπηρία διήρκησαν κατά την πρώτη φάση εφαρμογής του Τ4 μεταξύ 1939-1941.
Απ’ το 1941 και μετά που το Τ4 πέρασε στην επόμενη φάση ωρίμανσης , ένεση και αέρια έδωσαν την θέση τους σε πιο αόρατες μεθόδους. Δηλαδή, στην εξόντωση δια της υπερβολικής δοσολογίας φαρμάκων ή δια της ασιτίας. Υπολογίζεται ότι συνολικά 200.000 άνθρωποι θανατώθηκαν ως αποτέλεσμα αυτού του προγράμματος.
Επιπλέον από το 1940 έως το 1942 εισάγονταν σε κλινικές -στρατόπεδα συγκέντρωσης παιδιά με διανοητική υστέρηση, σωματικές και κινησιακές παθήσεις και γενικότερα παιδιά που χαρακτηρίζονταν από το Υπουργείο Υγείας ως “βεβαρημένες περιπτώσεις”. Εκεί ζούσαν σε άθλιες συνθήκες (πολλές φορές δεμένα σε κλουβιά) και γίνονταν αντικείμενα πειραμάτων. Με απειροελάχιστες εξαιρέσεις, όλα τα παιδιά θανατώθηκαν στα πλαίσια του προγράμματος ευθανασίας για την καθαρότητα της αρίας φυλής. Υπολογίζεται ότι πάνω από 800 παιδιά με ειδικές ανάγκες θανατώθηκαν μόνο στο Σπίγκελγκρουντ.
Τα προγράμματα εξόντωσης των ανθρώπων με αναπηρία στη Ναζιστική περίοδο, προβλήθηκαν και εντέλει λειτούργησαν ως ο προθάλαμος για την εφαρμογή ακόμα μεγαλύτερων (και στην ιστορία διασημότερων) προγραμμάτων μαζικής εξόντωσης. Μέσω των προγραμμάτων εξόντωσης αναπήρων , οι Ναζί σώρευσαν όχι μόνο τεχνογνωσία αλλά και ανθρώπινο δυναμικό/μέσα για την εφαρμογή των λοιπών προγραμμάτων τους μαζικής εξόντωσης. Γι΄αυτό, άλλωστε, μεγάλο μέρος από το προσωπικό τού Προγράμματος Τ4 μετά το 1942 και την συνάντηση της Wansee που όπως πιστεύεται αποφασίστηκε οριστικά και προγραμματίστηκε η ιδέα της ναζιστικής “τελικής λύσης”, μετατέθηκε σε άλλα πόστα εξόντωσης ανθρώπων ...
Έσχατο αλλά όχι τελευταίο: Στις 30 Νοεμβρίου 1943, οι Ναζί εκτέλεσαν στην Αθήνα 283 Έλληνες ανάπηρους στρατιώτες του έπους του 1940-1941.....