Ήρθε, είδε και απήλθε ο πρόεδρος της Βουλής των Κοινοτήτων, Σερ Λίντσεϊ Χόιλ, του έστρωσαν και κόκκινο χαλί, του έβαλαν και τη «Union Jack», τη σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου (που θυμίζει πια την εξέλιξη της αποικιοκρατίας), τον καλωσόρισαν, πόζαραν μαζί του και εξέφρασαν τον ενθουσιασμό τους για την περισσότερο από εθιμοτυπική επίσκεψη.
Δεν θα σταματήσει, εξάλλου, να μας προξενεί εντύπωση η ανάγκη των Κυπρίων πολιτευτών να επιδείξουν ευγνωμοσύνη σ’ όποιον χαρτογιακά κατεβεί από τις Αγγλίες, σάμπως και ζούμε στα 1900 και βαφτίζουμε τις κόρες μας Βικτώριες και Ελισάβετ. Μα, είναι ανάγκη να επαναλαμβάνουν στις ομιλίες και στους χαιρετισμούς τους φαιδρές ατάκες και ατοπήματα περί «ισχυρών δεσμών» και ιστορίας που μας ενώνει;
Τι ακριβώς είναι αυτό που μας ενώνει με την Αγγλία ή, αν θέλετε, με το Ηνωμένο Βασίλειο; Η Κοινοπολιτεία; Η μακροβιότερη μονάρχης; Οι βάσεις; Οι αγχόνες, τα βασανιστήρια, τα ολοκαυτώματα, οι εκτελέσεις; Τι «ισχυρούς δεσμούς» μπορούμε να έχουμε με μια χώρα, που εμμένει ακόμα σε λογικές αποικιοκρατικές, που παρά ή επί σκηνής, βλάπτει τον τόπο μας; Γιατί χρειάζεται να αντιμετωπίζουμε την κακιά μητριά ως ιθαγενείς που αποδέχτηκαν τη μοίρα τους, ενώ οι παππούδες μας έδωσαν τις ζωές τους για να την ξεφορτωθούν;
του Αλέκου Μιχαηλίδη