“Γενικά τηλεόραση και σειρές δε βλέπω. Σήμερα είδα το πρώτο επεισόδιο της νέας σειράς στο Mega για τον Άγιο Παΐσιο.
Δε θα πω για τα τεχνικά χαρακτηριστικά, που είναι εξαιρετικά, για τους διαλόγους που είναι τόσο όμορφα γραμμένοι, ούτε για τους ηθοποιούς που μετά από πολύ καιρό είδα να ποιούν ήθος.
Η φωνή και η μορφή που με έκανε να κλάψω ήταν της ΧατζηΧριστίνας, της γιαγιάς του Αγίου. Είναι η αιώνια Ελληνίδα. Στωική, άμεση, γεμάτη αγάπη και διδαχές. Είναι η μάνα μας και η γιαγιά μας, είναι η παράδοσή μας και η κουλτούρα μας προσωποποιημένη.
Η υποταγή στο θέλημα Του Κυρίου, η πίστη σε Εκείνον παρόλες τις κακουχίες, από το μικρότερο συμβάν μες στο σπίτι έως τον μεγάλο ξεριζωμό.
Η ιστορία για το δέντρο και τις ρίζες, τη νύχτα πριν κοιμηθούν τα εγγόνια της, δείχνει το από καιρό χαμένο παιδαγωγικό κομμάτι μίας κοινωνίας που πέταξε τους ηλικιωμένους στα γηροκομεία και στα ΚΑΠΗ.
Τα λόγια της στους τάφους των γονιών της, παρότι ήδη γιαγιά και η ίδια, δείχνει τον ιερό δεσμό με το χώμα και το αίμα, που κρατάει και μένει αρραγής δεκαετίες μετά τον θάνατο των γεννητόρων μας.
Η στήριξη στην οικογένεια και στη νύφη της, που μες στην απελπισία του ξεριζωμού, βρίσκει στήριγμα στα λόγια και στη σοφία της υπερήλικης γυναίκας.
Και, τέλος, αυτή η παθιασμένη και πατριωτική πεποίθηση, μες στον ξεριζωμό, ότι γνωρίζοντας πως εκείνη θα πεθάνει αλλού, σε άλλο χώμα από το πατρώο της, να επιμένει πως τα εγγόνια ή τα δισέγγονα «ακόμα και σε 100 χρόνια από τώρα» (100 χρόνια κλείνουμε φέτος από τη μεγάλη καταστροφή) θα επιστρέψουν.
Αυτή η σειρά είναι ένα ηθοπλαστικό διαμάντι.”
Tasos Malesiadas