Μια θλιβερή μέρα .
Μετά από 48 χρόνια, (κ 5 χρόνια μετά την κηδεία 2 μικρών οστών) παραδόθηκαν στην οικογένεια μας ακόμα πέντε μικρά κομματάκια οστών του ΉΡΩΑ Κυριάκου Ψύλλου.
Παρουσία της οικογένειας, του Δημάρχου Παραλιμνίου, κ αντιπροσωπους της αστυνομίας, του στρατού, της ΔΕΑ, φίλοι κ συμπολεμιστες του Κυριάκου μας ενταφιάστηκαν τα οστά με σεβασμό αλλά κ πόνο!
48 χρόνια παραδίδουν κομμάτι κομμάτι τους νεκρούς μας!!
Ποιοι μίλησαν για ανθρώπινο πόνο;
Ποιοι μίλησαν για θηριώδιες πολέμου;
Ποιοι μίλησαν για εισβολή;
48 χρόνια μια τραγωδία κ όλοι κωφευουν!
Επιλεκτικός πόνος, επιλεκτική ευαισθησία, επιλεκτική μνήμη!
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Χριστίνα Στυλιωτη
Όσο απίστευτη κι αν ακούγεται, άλλο τόσο αληθινή είναι η τραγική
ιστορία του λεβεντονιού του Παραλιμνίου, Κυριάκου Πέτρου-Ψύλλου. Του
αγνοούμενου εθνοφρουρού, που ετοίμαζε τα χαρτιά του ν' απολυθεί, όταν ο
Αττίλας εισέβαλε στο νησί. Ήταν ενσυνείδητος πατριώτης και πειθαρχημένος
στρατιώτης. Η απόφασή του ήταν οριστική και αμετάκλητη. Θα πήγαινε στο
231, όπου υπηρετούσε, για να πολεμήσει στο πλευρό των φίλων και
συστρατιωτών του. Ο Διμοιρίτης του, έφεδρος Ανθυπολοχαγός Έραστος
Φιλιππίδης, μίλησε για τη λεβεντιά του Κυριάκου, τον οποίο αναγνώριζε ως
τον καλύτερό του στρατιώτη.
Ποιος ήταν
Στο σύντομο βιογραφικό του ξεδιπλώνεται ο χαρακτήρας του και η αφοσίωσή του στο καθήκον. Πήγε στην μονάδα του, πολέμησε με ανδρεία μέχρι τη στιγμή που το 231ΤΠ αποχώρησε από τις θέσεις τους μπροστά στον όγκο των τουρκικών αρμάτων και τα ασταμάτητα πλήγματα της τουρκικής αεροπορίας, που αλώνιζε ανενόχλητη τους ουρανούς μας, ξερνώντας φωτιά και σίδερο, ανοίγοντας τον δρόμο στα στίφη των εισβολέων.
Γέννημα και θρέμμα της πόλης του Παραλιμνίου ο Κυριάκος. Ήταν γόνος πολύτεκνης οικογένειας. Γονείς του ο Πέτρος Γεωργίου -Ψύλλος από τους Στύλλους Αμμοχώστου. Η μητέρα του ήταν η Ειρήνη Χατζησπύρου Σιαπακτά, από το Παραλίμνι. Ο Κυριάκος ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας. Γεννήθηκε στις 16 Απριλίου 1954.
Είχε φοιτήσει στο Α ́ Δημοτικό σχολείο Παραλιμνίου. Δεν προχώρησε στη Μέση Εκπαίδευση λόγω της ανάγκης για έσοδα στην οικογένεια. Έτσι, σε ηλικία 13 χρονών άρχισε να εργάζεται στις οικοδομές. Στην Εθνική Φρουρά κατετάγη σε ηλικία 19 χρονών, τον Ιανουάριο του 1973. Είχε πάρει αναστολή μέχρι να τελειώσει τη θητεία του ο αδελφός του Γιώργος, που ήταν ένα χρόνο πιο μεγάλος.
Οι
μαύρες μέρες του 1974 τον βρήκαν στο Παραλίμνι με άδεια, να ετοιμάζει τα
χαρτιά του για πρόωρη απόλυση από την Εθνική Φρουρά, αφού η κυβέρνηση
Μακαρίου τότε ανακοίνωσε τη μείωση της στρατιωτικής θητείας στους 14
μήνες. Έγινε, δυστυχώς, το πραξικόπημα και ακολούθησε σε 5 ημέρες η
εισβολή των Τούρκων, που ζωντάνεψε τον εφιάλτη στην ψυχή κάθε Έλληνα της
Κύπρου. Η επιστράτευση ήταν πλέον εθνική ανάγκη.
Ο καλύτερος στρατιώτης
Στο κάλεσμα της Πατρίδας, εκτός από τον ίδιο, θα πήγαιναν τα αδέλφια του Γιώργος, 21 χρονών, Σπύρος, 23 χρονών και ο γαμπρός τους Μιχάλης, 24 χρονών. Στις παρακλήσεις του αδελφού του Γιώργου να παρουσιαστούν όλοι μαζί, ο Κυριάκος δεν δέχτηκε, γιατί φοβόταν μη θεωρηθεί λιποτάκτης, αν δεν παρουσιαστεί στη μονάδα του. Με μισή καρδιά ο Γιώργος τον πήρε στον τόπο της αναχώρησης των «Λαντρόβερ» της Εθνικής Φρουράς. Υψώνοντας το χέρι του σε χαιρετισμό, με πόνο στην ψυχή, δεν γνώριζε ότι ήταν η τελευταία φορά που τον έβλεπε.
Ο Κυριάκος έφθασε την ίδια μέρα στον 1ο λόχο του 231 ΤΠ. Έλαβε μέρος σε όλες τις επιχειρήσεις του λόχου και, όπου χρειάστηκε, έδωσε το δυναμικό «παρών» του. Στις 22 Ιουλίου, όταν στο φυλάκιο Αετοφωλιά γίνονταν οι μάχες για κατάληψη από τους Τούρκους και κινδύνευε να καταληφθεί, επενέβη ο λοχαγός τους με λίγους ακόμα στρατιώτες και τους απώθησαν, επιφέροντας πολλές απώλειες στους Τούρκους, ο Κυριάκος ήταν μαζί τους. Όταν αργότερα κατελήφθη το φυλάκιο 26 και εστάλη μια διμοιρία και βοήθησαν στην ανακατάληψη του φυλακίου, ο Κυριάκος ήταν και πάλι παρών.
Όταν στις 6 και 7
Αυγούστου στο Αγριδάκι ο λόχος του Κυριάκου εδέχετο τον ανηλεή
βομβαρδισμό με όλμους και πυροβολικό, με τέσσερεις νεκρούς και αρκετούς
τραυματίες, οι υπόλοιποι άνδρες δεν υποχώρησαν ούτε ίντσα, ανάμεσά στους
οποίους ήταν και ο Κυριάκος. Γι’ αυτό και ο διμοιρίτης του δίκαια ακόμα
και τώρα λέει ότι ήταν ο καλύτερός του στρατιώτης.
Στο πεδίο της τιμής
Πέρασαν 42 ολόκληρα χρόνια και ο Κυριάκος δεν επέστρεψε στο σπίτι του. Το όνομά του γράφτηκε μαζί με άλλους 1618 σ' έναν κατάλογο με την λέξη αγνοούμενοι. Η οικογένειά του μάταια τον αναζητούσε και τον πρόσμενε. Ο πατέρας δεν άντεξε και έκλεισε τα μάτια του έχοντας πάρει μαζί του τον καημό για το αγνοούμενο παιδί του στις 20/2/1991. Ο καημός για τον αγνοούμενο λεβέντη της τσάκισε την υγεία της τραγικής μάνας. Και στις 17 Ιανουαρίου το 2000 έφυγε κι αυτή από τη ζωή, παίρνοντας μαζί της τον μεγάλο της καημό. Αιωνία η μνήμη των γονιών του Κυριάκου. Η Πατρίδα τούς ευγνωμονεί και τους τιμά για την προσφορά του παιδιού τους.
Τα οστά του Κυριάκου ανευρέθησαν στο ύψωμα Λαπάτσα στην περιοχή Κοντεμένου- Σκυλλούρας μαζί με άλλους 22 στρατιώτες του 286 ΜΤΠ. Μετά από σκληρή μάχη που έγινε στην περιοχή, σκοτώθηκαν όλοι οι στρατιώτες μας χωρίς να γλιτώσει κάποιος να πει τι ακριβώς έγινε και έμειναν άταφοι σκορπισμένοι στην περιοχή. Τα αδέλφια του έφυγαν από τη ΔΕΑ λυπημένοι μεν αλλά και υπερήφανοι που ο Κυριάκος τους σκοτώθηκε στο πεδίο της τιμής.