Έγινε πριν από λίγο η εξόδιος ακολουθία και η κηδεία των ιερών λειψάνων του ήρωα του 256ου ΤΠ Χριστάκη Φιλίππου οποίος έπεσε την 22α Ιουλίου 1974 , αντιστεκόμενος στους Τούρκους εισβολείς στην μάχη της Ελιάς .
Ο ήρωας είχε ταφεί σε ομαδικό τάφο στο κοιμητήριο Μόρφου και τα ιερά του λείψανα ταυτοποιήθηκαν μετά από σαρανταοκτώ χρόνια.
Η ομιλία του Επιτρόπου Ανθρωπιστικών Θεμάτων Φ. Φωτίου στην κηδεία
"Με πόνο ψυχής παρευρισκόμαστε στην κηδεία των λειψάνων ενός ακόμη συμπατριώτη μας,
του Λοχία Χριστάκη Φιλίππου που έπεσε μαχόμενος υπερασπίζοντας την ελευθερία και την εδαφική ακεραιότητα της ιδιαίτερης μας πατρίδας. Μιας τελετής αποχαιρετισμού και προσευχής για ανάπαυση της ψυχής του σύμφωνα με τις θρησκευτικές αρχές και παραδόσεις μας, 48 χρόνια μετά την ηρωική του θυσία.
Ευχαριστώ την οικογένεια για την τιμή που μου κάνει να είμαι εδώ σήμερα μαζί της. Είναι μεγάλη η τιμή να μιλάς για ένα ήρωα.
Κυριολεκτικά σαν εφιάλτης παρελαύνουν μπροστά μας, όταν αποχαιρετούμε και τιμούμε ήρωες μας, τα δεινά της τραγωδίας της Κύπρου, η προδοσία του πραξικοπήματος, η εισβολή, η κατοχή, το δράμα των Αγνοουμένων.
Όμως, όσος και αν είναι ο πόνος μας, όση και αν είναι η οδύνη μας, οφείλουμε να ανατρέχουμε σε εκείνα τα θλιβερά γεγονότα που στιγμάτισαν την πορεία μας μέσα στο χρόνο και να αντλούμε τα σωστά διδάγματα. Να προβληματιζόμαστε και να παραδειγματιζόμαστε. Γιατί, πέρα από την απόδοση τιμής και ευγνωμοσύνης στους ήρωες-μάρτυρες του λαού μας, αντλούμε διδάγματα από τη δική τους προφορά και ανανεώνουμε την πίστη μας για τη συνέχιση και καταξίωση ενός αγώνα που δεν έχει ακόμα δικαιωθεί.
Πόσο μάλλον όταν ο αδικαίωτος αυτός αγώνας συνδέεται με τη θυσία και την εξαφάνιση εκατοντάδων συμπατριωτών μας, και ειδικά με το ιερό μας χρέος να κάνουμε το ανθρωπίνως δυνατόν, προκειμένου οι συγγενείς των αγνοουμένων μας να πάρουν όλοι ανεξαίρετα απαντήσεις. Απαντήσεις σε αγωνιώδη ερωτήματα τόσων χρόνων που αφορούν την τύχη των αγαπημένων τους προσώπων.
Διερμηνεύοντας τα αισθήματα ολόκληρου του λαού μας, εκφράζω προς τα μέλη της οικογένειας του τον μεγάλο σεβασμό και τη βαθιά μας εκτίμηση για τη μεγάλη προσφορά του αγαπημένου τους. Oι γονείς του, Ανδρέας και Άδα ολοκλήρωσαν το δικό τους κύκλο ζωής και έφυγαν πληγωμένοι από την απώλεια του παιδιού τους, χωρίς να μπορέσουν να τον αποχαιρετήσουν ακουμπώντας το φέρετρο του και εναποθέτοντας σε αυτό τα δάκρυα της αγάπης τους. Το ίδιο και ένας εκ των αδελφών του, ο Νίκος, που απεβίωσε πριν από δυο χρόνια, ενώ η μητέρα του έφυγε το 2006 και ο πατέρας του το 1992.
Αυτή είναι η τραγική μοίρα πολλών συγγενών, γονέων, συζύγων, ακόμη και παιδιών. Φεύγουν από τη ζωή με ανοικτές τις πληγές στη ψυχή τους από τον πόνο και την αγωνία τόσων χρόνων. Αυτά τα θλιβερά συναισθήματα συμμερίζονται και τα άλλα τρία αδέλφια του Χριστάκη, ο Πανίκος, ο Φοίβος και ο Στέλιος, που βρίσκονται μαζί μας σε αυτό τον ιερό χώρο, με τα δικά τους παιδιά και τους άλλους συγγενείς.
Ο Χριστάκης Φιλίππου γεννήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 1954 στην Κυθρέα, όπου διέμενε με την οικογένεια του. Ήταν δε μεταξύ των πολλών νέων που υπηρετούσαν τη στρατιωτική τους θητεία όταν ξέσπασε η Τουρκική εισβολή. Είχε καταταγεί ένα χρόνο πριν, στις 24 Ιουλίου 1973, στο Κέντρο Κατάταξης Λευκωσίας για να εκπληρώσει τη στρατιωτική του θητεία και την ίδια μέρα μετατέθηκε στο ΚΕΝ Λάρνακας. Μετά τη βασική του εκπαίδευση τοποθετήθηκε στο 256 Τάγμα Πεζικού και προήχθηκε στο βαθμό του Λοχία.
Ενώ τα τουρκικά στρατεύματα συνέχιζαν να αποβιβάζονται στην Κερύνεια μεταφέροντας μαζί τους άρματα μάχης και άλλον πολεμικό εξοπλισμό υπό την κάλυψη των πολεμικών τους αεροπλάνων και βολών των πολεμικών τους πλοίων, οι διάφορες μονάδες της Εθνικής Φρουράς στην περιοχή προσπαθούσαν να αποκρούσουν τον επιτιθέμενο Αττίλα και να δημιουργήσουν αμυντικές θέσεις. Και αυτό παρ΄ όλη την αποδιοργάνωση που επέφερε στην Εθνική Φρουρά η διενέργεια του προδοτικού πραξικοπήματος.
Στο πλαίσιο αυτό οργανώθηκαν πολεμικές αποστολές εξουδετέρωσης τουρκοκυπριακών θυλάκων, για αποφυγή συνενώσεως τους και δημιουργίας προγεφυρωμάτων. Γι’ αυτό στις 22 Ιουλίου 1974, ο Λόχος Διοίκησης του τάγματος, στον οποίον ήταν τοποθετημένος ο Χριστάκης, από κοινού με το 222 Τάγμα Επιστράτευσης ανέλαβαν μια δύσκολη αποστολή που αφορούσε την εξουδετέρωση της δράσης Τουρκοκυπρίων εξτρεμιστών που είχαν μετατρέψει το χωριό Ελιά σε εξοπλισμένο θύλακα.
Η όλη επιχείρηση άρχισε λίγο μετά το μεσημέρι στη βάση καλά μελετημένου σχεδίου. Δύο ώρες αργότερα και ενώ οι άνδρες της Εθνικής Φρουράς είχαν εξουδετερώσει τα πρώτα πολυβολεία και άρχισαν να εισέρχονται εντός του χωριού, δυστυχώς ο Χριστάκης τραυματίστηκε θανάσιμα από ριπή πολυβόλου. Εξέπνευσε στο πεδίο της μάχης ενώ μαζί με τους συμπολεμιστές του βρισκόταν σε διατεταγμένη αποστολή της Εθνικής Φρουράς για προάσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Στη συνέχεια η σορός του μεταφέρθηκε αρχικώς στο πρόχειρο νοσοκομείο Μόρφου και ακολούθως τάφηκε χωρίς την παρουσία της οικογένειας του και άλλων αγαπημένων του προσώπων στο κοιμητήριο Μόρφου, όπου τάφηκαν και άλλοι πεσόντες της τουρκικής εισβολής.
Στη συνέχεια οι γονείς του όταν πληροφορήθηκαν την ηρωική του θυσία μαζί με δύο αδέλφια του επισκέφτηκαν το κοιμητήριο Μόρφου και ο ιερέας ο οποίος διενήργησε τις ταφές, τους υπέδειξε τον δικό του τάφο. Οι ίδιοι επισκέφτηκαν μετά τον Αστυνομικό Σταθμό Μόρφου, όπου φυλάγονταν προσωπικά αντικείμενα πεσόντων, όπου και αναγνώρισαν αυτά που άνηκαν στον Χριστάκη.
Βάση των γεγονότων αυτών το όνομα του Χριστάκη τοποθετήθηκε στον επίσημο κατάλογο πεσόντων της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974.
Η εκταφή των οστών του πραγματοποιήθηκε την περίοδο 2016-2017 από το Κοιμητήριο Μόρφου, στα πλαίσια του προγράμματος εκταφών και αναγνώρισης λειψάνων της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων Κύπρου.
Πολλοί είναι οι συμπατριώτες μας που ανέβηκαν όλα αυτά τα χρόνια ένα πραγματικό Γολγοθά λόγω της απώλειας αγαπημένων τους προσώπων. Εξακολουθούν δε αρκετοί να βιώνουν προσωπικά δράματα συνεπεία της τουρκικής εισβολής, όπως οι συγγενείς των αγνοουμένων μας που δεν μπόρεσαν ακόμα να πάρουν απαντήσεις για την εξαφάνιση τους αλλά και οικογένειες πεσόντων μας που τάφηκαν σε γνωστούς και άγνωστους χώρους στις κατεχόμενες περιοχές χωρίς την παρουσία των δικών τους, και χωρίς τη τέλεση κηδειών σύμφωνα με την θρησκεία και τις παραδόσεις μας. Οι πληγές που προκάλεσαν στην ψυχή τους, η αγωνία και ο πόνος τόσων χρόνων παραμένουν ακόμη ανοικτές, και πολλοί ολοκληρώνουν τον κύκλο της ζωής τους και φεύγουν με το πικρό παράπονο της μη πραγματοποίησης του τελευταίου τους αποχαιρετισμού. Φεύγουν, χωρίς να μπορέσουν να ακουμπήσουν το φέρετρο των αγαπημένων τους και να εναποθέσουν σε αυτό τα δάκρυα της αγάπης τους.
Ο ένοχος για αυτό το δράμα που βιώνουν οι συγγενείς των Αγνοουμένων μας έχει όνομα και είναι η κατοχική δύναμη.
Δυστυχώς, χωρίς την ειλικρινή συνεργασία της κατοχικής δύναμης δεν μπορεί και ούτε αναμένεται να υπάρξει ουσιαστική πρόοδος. Είναι για τον λόγο αυτό που η διεθνής κοινότητα και ειδικά τα Ηνωμένα Έθνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να αναλάβουν έστω και μετά από τόσα χρόνια ανθρωπιστικές πρωτοβουλίες και για τους δικούς μας αγνοούμενους για να καμφθεί η τουρκική αδιαλλαξία και η άρνηση της κατοχικής δύναμης να συνεργαστεί.
Προσευχόμενοι στον Ύψιστο για την ανάπαυση της ψυχής του Χριστάκη Φιλίππου, προσευχόμαστε ταυτόχρονα και για τη δικαίωση της θυσίας όλων των ηρώων μας με την απελευθέρωση του τόπου μας από τον Τουρκικό Αττίλα και την επανένωση της Πατρίδας μας. Και αυτό, με σεβασμό επιτέλους, και όχι επιλεκτικά, του διεθνούς δικαίου που επιβάλλει τον τερματισμό της κατοχής και την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από την χώρα μας.
Ελληνίδες, ΄Έλληνες,
Σήμερα γράφουμε τον επίλογο της τραγικής ιστορίας ενός ακόμα άξιου τέκνου της Πατρίδας μας.
Περήφανοι θα αισθάνονταν σήμερα για τον ήρωα γιο τους οι γονείς του Χριστάκη, Ανδρέας και Άδα καθώς και ο αδερφός του Νίκος που έφυγαν από την ζωή.
Αγαπητά αδέρφια του ήρωά μας, Πανίκο, Φοίβο και Στέλιο,
Αγαπητοί και σεβαστοί συγγενείς,
Σήμερα πρέπει να νιώθετε περήφανοι για τον Χριστάκη σας, τον δικό σας άνθρωπο, τον ήρωα σας, τον ήρωα όλης της Κύπρου για την κληρονομιά που σας άφησε, όχι μόνο σε εσάς, αλλά και στην κοινωνία και σε όλους εμάς. Μια κληρονομιά που σε εσάς αποδίδει την ύψιστη τιμή και σε εμάς την ευθύνη για τη δικαίωση της θυσίας του. Θα αναπαύεται μαζί με τους άλλους γενναίους της Κύπρο μας στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας στον ιερό αυτό χώρο που αποτελεί σύμβολο δόξας και τιμής και δίπλα από το σεπτό μνημείο της Μάνας των Αγνοουμένων και πεσόντων της μάνας που ατενίζει με πόνο τον Πενταδάκτυλο και περιμένει τον γιό της. Αυτός ο πόνος είναι και πόνος όλων των συγγενών των Αγνοουμένων μας για 48 τόσα χρόνια.
Εύχομαι το τέλος της μακρόχρονης αγωνίας σας για τον Χριστάκη, να γαληνέψει την ψυχή σας και να απαλύνει τον πόνο σας.
Αποχαιρετούμε σήμερα τον Χριστάκη Φιλίππου και τιμούμε με ευγνωμοσύνη την μνήμη του. Αναγνωρίζουμε ότι απέναντι του έχουμε ένα ανεκπλήρωτο χρέος και θα παλέψουμε για να το εκπληρώσουμε. Δεν θα πάψουμε ποτέ να αγωνιζόμαστε μέχρι να φέρουμε την ελευθερία, την ειρήνη και την ασφάλεια σε τούτο τον πολύπαθο τόπο.
Αιωνία ας είναι η μνήμη και η δόξα του Λοχία του 256 Τάγματος Πεζικού Χριστάκη Φιλίππου Νικολαΐδη του Ανδρέα και της Άδας.
Αιωνία και Τιμημένη.