Έγραψε ο Νίκος Γκάτσος
Στ' ουρανού την άκρη!
Απλή, καθημερινή, βολεμένη και τακτοποιημένη η ζωούλα μου περιορισμένη στα εξ ανάγκης, έχοντας θαμμένα τα μεγάλα και σπουδαία.
Στραβά το καπελάκι μου φορούσα κι έκανα ότι δεν έβλεπα παραπέρα από το οριζόμενο τυπικό του ανέραστου βίου μου μόνο και μόνο για να μη χαθώ σε βαθειά νερά και χρειαστεί να κολυμπήσω.
Στρίβοντας το τσιγάρο μου σκεφτόμουν ότι όλα όσα έχω πετύχει ως τώρα ήταν αθλοι.
Ο νους εγωιστικά τα μεγέθυνε σε ανδραγαθηματα για να μη φανεί η γύμνια τους.
Μα τώρα που σε γνώρισα την κάτω βόλτα πήρα.
Μπήκαν τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.
Ο βασιλιάς ήταν γυμνός.
Η ψυχή άδεια. Μόνο οι ώρες ήταν γεμάτες από περίσσεια επιπέδων σχημάτων και ευθείων γραμμών χωρίς νόημα.
Είδα ξαφνικά του ουρανού μου την άκρη.
Το τέλος του ορίζοντα μου .
Εστεκες λάμποντας φιλημένη θαρρείς απ' την Παναγιά τη Γλυκοφιλούσσα.
Ήσουν εκεί σηματοδοτώντας το ως τώρα υπερτιμημένο κενό μου .
Η ύπαρξη σου φώτιζε τα σύμπαντα δείχνοντας μου δρόμους.
Και ο μόνος τρόπος για να το ζήσω αυτό ήταν να σε αγκαλιάσω πάνω σ' ένα περκάλι βενετσιάνικο για να σε λατρέψω όπως σου πρέπει.
Να ακουμπήσω εκεί στα πόδια σου , θυσία στο βωμό του έρωτα όλα τα δήθεν , τα πρέπει και τα μη μου .
Να εξαγνιστώ από τις αμαρτίες μου και να κοινωνήσω το παγωμένο δάκρυ μου σαν νάμα θείας μεταληψης.
"Στ' ουρανού την άκρη Παναγιά σε φίλησε
παγωμένο δάκρυ στην καρδιά μου κύλησε "
Ένα τραγούδι είναι ένα σύνολο
Είναι ένα έργο τέχνης!
Ένα έργο τέχνης προσιτό σε όλους
Γίνεται για τον καθένα δικό του.
Αποκτά ξεχωριστή υπόσταση μέσα από τα βιώματα του κάθε ακροατή.
Είναι ο δρόμος άλλες φορές για τον ουρανό κι άλλες φορές για την άβυσσο, αναλόγως με τι το έχει συνδέσει ο καθένας μέσα του
Άλλες φορές μ' ένα τραγούδι ερωτευεσαι κι άλλες θυμάσαι
Άλλοτε πονάς κι άλλοτε ίπτασαι