Εμείς -στον κόσμο μας- εστιάζουμε τα πάντα στη συνεννόησή μας με τους Τουρκοκύπριους, στην ανάπτυξη εμπιστοσύνης των κοινοτήτων. Προτείνουμε ΜΟΕ, μοιράζουμε ταυτότητες, μοιράζουμε το χαλούμι, μοιράζουμε εμβόλια… Και είμαστε σίγουροι ότι πρέπει να κάνουμε περισσότερες υποχωρήσεις για να φτάσουμε στη λύση, να μη γινόμαστε «απορριπτικοί», να μη νομίζουμε ότι είναι «πατριωτικό καθήκον» να γράφουμε αντιτουρκικά άρθρα, όπως μας συμβούλευε χθες ένας αρθρογράφος της σουρεαλιστικής ιδεολογίας.
Οι Τουρκοκύπριοι -στον κόσμο τους κι αυτοί- κάνουν διαβήματα να ανοίξει κι ένα οδόφραγμα στην Πύλη Αμμοχώστου στη Λευκωσία για να ζωντανέψει περισσότερο η αγορά, να κάνουν σεφτέ τα καταστήματα στη δική τους πλευρά των «συνόρων» και διακηρύττουν τη σιγουριά τους ότι μπορούμε να συνυπάρξουμε, φτάνει να συνυπάρχουμε ο ένας πλάι στον άλλο, όχι μαζί.
Και συνεχίζουμε αυτή την πορεία στο παράλληλο σύμπαν χρόνια ολόκληρα, μέσα σε μια πλάνη μοναδική, φαινόμενο στην παγκόσμια ιστορία. Διότι, μέσα σε αυτή την πλάνη υπάρχει και κάτι άλλο, καθοριστικό, που κάνουμε πως δεν το βλέπουμε. Ενώ εμείς ζούμε στον κόσμο μας ή στην πλάνη μας καλύτερα, η Τουρκία ακολουθεί το δρόμο της σαν να μην υπάρχουμε. Ούτε οι Ελληνοκύπριοι, ούτε οι Τουρκοκύπριοι.
Κάνουμε εμείς εκστρατείες και ενημερώνουμε όλο τον κόσμο για τις δήθεν πρωτοποριακές προτάσεις μας για ΜΟΕ, και την ίδια ώρα, η Τουρκία κατασκευάζει σταθμούς παρακολούθησης με ραντάρ στην Απόστολο Ανδρέα και στο Τέμπλος, αναβαθμίζει το αεροδρόμιο Λευκονοίκου και εγκαθιστά εκεί τα τουρκικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη Bayraktar TB2 UAV, κατασκευάζει ναυτική βάση στο Μπογάζι (διαβάστε το ρεπορτάζ του Κώστα Βενιζέλου στο σημερινό Φιλελεύθερο).
Κάνουν οι Τουρκοκύπριοι δικαστήρια και βγάζουν αποφάσεις, δήθεν επειδή είναι ανεξάρτητο κράτος, κι όταν δεν αρέσουν στον Ερντογάν οι αποφάσεις τους, κάνει αυτός άλλα δικαστήρια στην Τουρκία και βγάζει δικές του αποφάσεις. Όπως έκανε με τον Σενέρ Λεβέντ. Κάνουν οι Τουρκοκύπριοι «κυβέρνηση» αλλά αφήνουν εκτός τον Ερτουγρούλογλου και, τελικά, αναγκάζονται να την ξανακάνουν γιατί τους έστειλε ο σουλτάνος φιρμάνι ότι ο Ερτουγρούλογλου πρέπει να είναι «υπουργός» εξωτερικών. Τους λέει ο σουλτάνος ότι θα γίνουν δουλειές στο Βαρώσι, αλλά τις δουλειές τις αναλαμβάνουν εταιρείες από την Τουρκία κι ας διαμαρτύρονται οι Τουρκοκύπριοι εργολάβοι. Όπως και δρόμους. Όπως και καζίνα και ξενοδοχεία και τράπεζες και πολλά άλλα. Αποφασίζει ο Ερντογάν τα έργα και στέλλει εταιρείες δικές του και των φίλων του να τα κάνουν. Είναι το τσιφλίκι του.
Και οι Κύπριοι; Είναι σε άλλο σύμπαν. Ασχολούνται με τα ΜΟΕ, με τα οδοφράγματα, με τις δικοινοτικές επιτροπές, με τα αγρέλια της νεκρής ζώνης, κάνουν τακτικές συναντήσεις ακόμα και τα πολιτικά κόμματα υπό την αιγίδα πρεσβειών, κάνουν κοινές συναυλίες, χορωδίες, καλλιτεχνικές δημιουργίες, θεατρικές παραστάσεις, ανταλλαγές ιδεών και φαντασίας…
Να, τώρα συμφωνήθηκε κιόλας ότι στις ειρηνευτικές διαδικασίες θα συμμετέχουν αναλογικά και γυναίκες. Το συμφώνησε και ο Τατάρ. Μεγάλη υπόθεση! Υπάρχει κινητικότης! Η Τουρκία ας κάνει τα δικά της κι εμείς τα δικά μας. Και να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε ότι στην ουσία είναι ως να μας αφήνει, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, να παίζουμε, να χαριεντιζόμαστε μεταξύ μας, να αναζητούμε την εμπιστοσύνη των κοινοτήτων, κι αυτή να συνεχίζει να εφαρμόζει τα σχέδιά της επί του εδάφους ως να μην υπάρχουμε.
Έτσι φτάσαμε στο σημείο να ανησυχούμε περισσότερο που ο πλουσιότερος άνθρωπος του πλανήτη Έλον Μασκ αγόρασε το twitter και λιγότερο που η Άγκυρα στήνει στρατιωτικές βάσεις στα κατεχόμενα και δημιουργεί τετελεσμένα για να μη φύγει ποτέ από την πατρίδα μας. Εμείς, ΜΟΕ, οδοφράγματα και ψωνίσματα. Σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας.