Εις Μνήμην Γιώργου
Σεφέρη !
Λίγες μέρες μετά το θάνατο του Γιώργου Σεφέρη († 20 Σεπτεμβρίου 1971), ο φιλέλληνας Γάλλος φιλόλογος και φίλος του Έλληνα ποιητή, Οκτάβιος Μερλιέ, συνεπαρμένος από τη μεγάλη απώλεια έγραφε:
«.…. Η μοίρα, αρματωμένη με δρέπανα άρμα που θερίζει, δεν ξέρει πόσα δημιουργήματα ελληνικού μεγαλείου και ομορφιάς κατέστρεψε και καταστρέφει αδιάκοπα. Τουλάχιστον, με τη σκέψη του, με τη συνείδησή του, που ξαγρυπνά μεσ’ τη σιωπή και την άσκηση, ένας άνθρωπος, ο Γιώργος Σεφέρης, προσπαθεί να κυριαρχήσει πάνω στη δραματική μοίρα του ελληνισμού, και, κύριος της αγωνίας του, γίνεται ο μεγάλος ποιητής, ο άξιος ποιητής της ανθρώπινης μοίρας της σημερινής Ελλάδας.»
Ίσως γι αυτό και η κηδεία του νομπελίστα ποιητή μας, εκείνο τον μακρινό Σεπτέμβριο, μετεξελίχτηκε σε μεγάλη αντιδικτατορική διαμαρτυρία και οι στίχοι της «Άρνησης» που τραγουδούσε την ώρα της ταφής το συγκινημένο πλήθος στο Α΄ Νεκροταφείο, ανέβαιναν «ψηλά για άλλη μια φορά ανάμεσα στα κυπαρίσσια, την ώρα που απλώνονται παντού οι σκιές του δειλινού». Έτσι, «….. και με τρόπο που δεν θα μπορούσε ποτέ να τον φανταστεί και που ενδεχομένως να μην είχε εγκρίνει, ο θάνατος του Γιώργου Σεφέρη φτάνει να αγγίξει το κοινό στο οποίο ανήκε, όπως πάντοτε υποστήριζε, η ποίησή του: τον ίδιο τον λαό.»(*)
(*) Ρόντρικ Μπήτον, «Γιώργος Σεφέρης. Περιμένοντας τον Άγγελο. Βιογραφία»