Τὸ ὄνομά της προῆλθε ἀπὸ τὴν τοποθεσία (μακρυνὴ ῥάχη) πάνω στὴν ὁποία εἶναι κτισμένη, 25 περίπου χιλιόμετρα ἀπὸ τὴν Κατερίνη καὶ πολὺ κοντὰ στὸ χωριὸ Παλιόστανη. Εἶναι ἀφιερωμένη στὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου.
Ἱδρύθηκε τὸν 10ο ἤ 12ο αἰώνα ὡς ἀνδρικὴ Μονὴ καὶ ἦταν Σταυροπηγιακὴ καὶ Πατριαρχική. Ἦταν πλούσια σὲ κτήματα, εἶχε μετόχι στὸν Κολινδρὸ καὶ στὴν Βέροια.
Ὡς πνευματικὸ καὶ Ἐθνικὸ κέντρο τῆς εὐρύτερης περιοχῆς μετεῖχε σ’ ὅλες τὶς περιπέτειες τοῦ ἔθνους μας,καὶ στὰ δύσκολα χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας. Τὸ 1878 ποὺ κηρύσσεται ἡ ἐπανάσταση τοῦ Κολινδροῦ, ἡ Ἱ. Μονὴ παίρνει ἐνεργὸ μέρος στὸν ξεσηκωμὸ καὶ γι’ αυτὸ πυρπολεῖτε ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Ὅμως γρήγορα ἀνασυγκροτεῖται καὶ ἀποκτᾶ τὴν παλαιά της αἴγλη.
Μὲ τὴν ἔναρξη τῆς ἐπαναστάσεως, τὸ 1821, πάλι καταστρέφεται ὁλοσχερῶς ἀπὸ τοὺς κατακτητὲς ἀλλά,μὲ τὶς ἄοκνες ἐργασίες τῶν μοναχῶν, ξαναχτίζεται. Στὴν συνέχεια καὶ καθ’ ὅλη τὴν διάρκεια τοῦ Μακεδονικοῦ ἀγώνα, ἡ Μονὴ ἔγινε ἡ γέφυρα γιὰ τὴν μετακίνηση τῶν Μακεδονομάχων καὶ τῶν πυρομαχικῶν ἀπὸ τὴν νότια Ἑλλάδα πρὸς τὸν βάλτο τῶν Γιαννιτσῶν.
Ὅμως στὰ δύσκολα χρόνια τοῦ 2ου παγκοσμίου πολέμου, τῆς κατοχῆς καὶ τοῦ ἐμφυλίου, ἡ Ἱ. Μονὴ ὑπέστη πολλὲς καταστροφὲς ἔτσι ὥστε, μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου καὶ τὴν ἐγκατάλειψή της, τὸ 1972, νὰ κατεδαφιστεῖ ὅλο τὸ Μοναστηριακὸ συγκρότημα.
Τὰ τελευταία χρόνια ἡ Μονὴ μετατράπηκε σὲ γυναικεία, καὶ ἀπὸ τὸ 1993 μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου πρώην Μητροπολίτου Κίτρους, Κατερίνης καὶ Πλαταμῶνος κ. Ἀγαθονίκου,ἐγκαταστάθηκαν λίγες μοναχές, ποὺ τὴν φροντίζουν καὶ τὴν διαμορφώνουν μὲ τὴν Χάρη τῆς Παναγίας καὶ τὴν ἀγάπη τῶν πιστῶν. Ἡ θαυματουργὴ εἰκόνα Της καὶ τὸ ἁγίασμά της θεραπεύουν ἀσθενεῖς μὲ ἀνίατες ἀσθένειιες, ποὺ προστρέχουν μὲ πίστη καὶ εὐλάβεια.
Ἡ Ἱ. Μονὴ πανηγυρίζει τὴν 15η Αὐγούστου, τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας, ἑορτὴ κατὰ τὴν ὁποία συρρέουν χιλιάδες προσκυνητές. Εὐχὴ καὶ προσευχὴ ὅλων εἶναι, ἡ Ἱ. Μονή νὰ γνωρίσει ξανὰ ἡμέρες τῆς παλαιᾶς αἴγλης της.