Οι Έλληνες που εκτέλεσαν ανήμερα του Αγίου Ανδρέα οι Γερμανοί, διαπράττοντας ένα από τα πιο στυγερά εγκλήματα, προκειμένου όχι μόνο για εκδίκηση, αλλά και για να μην αποτελέσουν φάρο ελπίδας για τους υπόλοιπους Έλληνες.
Είναι από τις άγνωστες πτυχές της ελληνικής ιστορίας, που δεν διδάσκονται στα σχολεία, κι αυτό επειδή κάποια γεγονότα δεν είδαν ποτέ το φως. Κανείς δεν αναρωτιέται λοιπόν τι απέγιναν οι ήρωες του ελληνοαλβανικού μετώπου, αυτοί που πάλεψαν ως άλλοι λέοντες και έτρεψαν σε φυγή τους Ιταλούς.
Κάποιοι Έλληνες λαβώθηκαν στο ελληνοαλβανικό μέτωπο και έμειναν ανάπηροι
Αυτούς τους Έλληνες δολοφόνησαν οι Γερμανοί ανήμερα του Αγίου Ανδρέα, στις 30 Νοεμβρίου του 1943, διαπράττοντας ένα από τα πιο στυγερά εγκλήματα .
Δεν ήταν μόνο το γεγονός της εκδίκησης αλλά οι κατακτητές φοβόντουσαν πως οι άνθρωποι αυτοί θα αποτελούσαν φάρο ελπίδας και αντίστασης για τους Έλληνες καθώς είχαν άσβεστο τον πόθο για ελευθερία.
Μάλιστα μόνο τυχαία δεν ήταν η ημερομηνία που εκτελέστηκαν καθώς οι ήρωες γιόρτασαν την 1η επέτειο του «ΌΧΙ» το 1941 οπότε οι Γερμανοί τους σκότωσαν με…συνοπτικές διαδικασίες.
Στο Newsbomb.gr μιλά ο Ιστορικός Θεοφάνης Μαλκίδης φωτίζοντας αυτή την πτυχή της ιστορίας.
«Τα ξημερώματα της 30ης Νοεμβρίου 1943 εκτελούνται από τους Γερμανούς κατακτητές 283 Έλληνες στρατιώτες με αναπηρία. Οι ανάπηροι Έλληνες στρατιώτες , οι ήρωες της Κορυτσάς και της Χιμάρας, του Ρούπελ και της Κρήτης, θύμιζαν πολλά στους ηττημένους νικητές Γερμανούς και Ιταλούς, στους δοσίλογους, κουκουλοφούρους και μαυραγορίτες», εξιστορεί στο Newsbomb.gr ο Δρ. Θεοφάνης Μαλκίδης.
Πόσοι ήταν οι Έλληνες ανάπηροι στρατιώτες μετά τις μάχες στα ελληνοαλβανικά σύνορα και τι απέγιναν μετά την συνθηκολόγηση;
«Με την κατάρρευση του Μετώπου και τη συνθηκολόγηση του Ελληνικού Στρατού το 1941 οι 15.000 ανάπηροι στρατιώτες, ήρωες του έπους του 1940-1941, συγκεντρώθηκαν στα νοσοκομεία της Αθήνας, αρχίζοντας τον αγώνα επιβίωσή τους, όπως άλλωστε και όλος ο Ελληνικό λαός που δοκιμαζόταν από την κατοχή».
Πώς γιόρτασαν την πρώτη επέτειο του «ΌΧΙ»;
«Οι ανάπηροι, όμως, ήρωες του έπους στα βορειοηπειρωτικά βουνά του 1940 και 1941 είχαν και επιπλέον λόγους αντίστασης στους κατακτητές και την 28η Οκτωβρίου 1941, πραγματοποιούν μαζί με τους φοιτητές την πρώτη εκδήλωση τιμής στο ΟΧΙ και καταθέτουν στεφάνια στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη”».
Ενδυνάμωναν το αίσθημα εθνικής συνείδησης;
«Σε όλες τις κινητοποιήσεις της Αθήνας για τροφή, στις εθνικές επετείους της 25ης Μαρτίου και της 28ης Οκτωβρίου, προπορεύονταν οι ήρωες του 1940-1941 με τα αναπηρικά τους αμαξίδια, με τα δεκανίκια ή με τα μπαστούνια τους, με τους επιδέσμους στα κεφάλια τους, στα μάτια τους και τις νοσοκόμες να σπρώχνουν τα αμαξίδια, να υποβαστάζουν τους ακρωτηριασμένους, από τα κρυοπαγήματα ή να οδηγούν τους τυφλούς».
Είχαν λάβει μέρος στο ξεσηκωμό για την ματαίωση της επιστραύτευσης;
«Ναι, φυσικά στις 3 Μαρτίου 1943 οι ανάπηροι πήραν μέρος στον ξεσηκωμό για ματαίωση της επιστράτευσης, μαζί με τους εργαζόμενους της Αθήνας και του Πειραιά, τους δημόσιους υπάλληλους, τους φοιτητές, τους επαγγελματίες και τους βιοτέχνες με τίμημα 46 νεκρούς από τις σφαίρες των Γερμανικών και Ιταλικών κατοχικών αρχών και των ελληνόφωνων συνεργατών τους.
Πότε και από ποιους εκτελέστηκαν οι ανάπηροι του ελληνοϊταλικού πολέμου;
«Λίγους μήνες αργότερα, την 30η Νοεμβρίου 1943 οι κατοχικές δυνάμεις, μαζί με τους εγχώριους συνεργάτες τους, ξεχύθηκαν στα δεκαεννέα νοσοκομεία της Αθήνας αναζητώντας τους 15.000 ανάπηρους του ελληνοϊταλικού πολέμου.
Υπό την προσωπική καθοδήγηση του επικεφαλής της Γκεστάπο Φον Στρόουπ τα εκτελεστικά όργανα των Γερμανών κατακτητών, καθώς και αυτά των δοσίλογων, περικύκλωσαν τα στρατιωτικά νοσοκομεία, φόρτωσαν σε αυτοκίνητα τους ανάπηρους και τους παρέδωσαν στις φυλακές Χαϊδαρίου και Χατζηκώστα.
Τα ξημερώματα της 30ης Νοεμβρίου 1943 εκτελούνται από τους Γερμανούς κατακτητές 283 Έλληνες στρατιώτες με αναπηρία. Οι ανάπηροι Έλληνες στρατιώτες, οι ήρωες της Κορυτσάς και της Χιμάρας, του Ρούπελ και της Κρήτης, θύμιζαν πολλά στους ηττημένους νικητές Γερμανούς και Ιταλούς, στους δοσίλογους, κουκουλοφούρους και μαυραγορίτες».
Το χρονικό
Στις 28 Οκτωβρίου του 1941, κάτω από τα έκπληκτα βλέμματα των Ιταλών, περίπου 2.000 ανάπηροι του αλβανικού μετώπου, άνθρωποι χωρίς χέρια, χωρίς πόδια, τυφλοί, κάποιοι με πατερίτσες και άλλοι σε αναπηρικά καροτσάκια, κατεβαίνουν με πορεία στο κέντρο της Αθήνας. Κάνουν μαζικά την εμφάνισή τους στο Σύνταγμα – κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στην κατεχόμενη Αθήνα – και προσπαθούν να καταθέσουν στεφάνι στο Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη. Θα χτυπηθούν λυσσαλέα από τους Ιταλούς καραμπινιέρους. Θα έχουν όμως γράψει στην Ιστορία την πρώτη οργανωμένη αντιστασιακή εκδήλωση στην πόλη.
Στις 8 Γενάρη 1942, πάνω από 2.000 ανάπηροι μπήκαν στα γραφεία των Τσολάκογλου – Μπάκου και απαιτούσαν φαΐ-φάρμακα – ιατρική περίθαλψη. Στις 26 Γενάρη 1942, έξι χιλιάδες ανάπηροι – τραυματίες και χιλιάδες λαού της Αθήνας, που ενώθηκαν μαζί τους, κατευθύνθηκαν μ’ επικεφαλής τους ανάπηρους, στα γραφεία της Επιτροπής Διανομών Τροφίμων. Η Επιτροπή έκανε δεκτά όλα τα αιτήματα.
Στις 25 Μάρτη 1942, εθνική επέτειο του 1821, οι ανάπηροι μαζί μ’ όλο το λαό ενώθηκαν με τους φοιτητές, που ξεκίνησαν από τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου και στεφάνωσαν τον ανδριάντα του Ρήγα Φεραίου και στην πλατεία Φιλικών τον ανδριάντα του Ξάνθου. Εκεί τους επιτέθηκαν οι Ιταλοί. Οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν.
Οι κινητοποιήσεις της 24ης και 25ης Μάρτη 1942 ενέπνευσαν θάρρος στο λαό κι άνοιξαν το δρόμο για τις κατοπινές μεγαλειώδεις διαδηλώσεις που άρχισαν με την πανελλαδική απεργία των δημοσίων υπαλλήλων.