Είναι 35 χρονών και παίζει ασταμάτητα εδώ και είκοσι χρόνια. Στο 70ό λεπτό του ημιτελικού με την Κροατία και ενώ δεν υπήρχε ουσιαστική απειλή για ανατροπή του 2-0 υπέρ της Αργεντινής, αποφασίζει να παίξει στα ίσα τον 20χρονο Κροάτη αμυντικό και να διασχίσει το μισό γήπεδο. Να τον ντριμπλάρει, να τον περάσει και να δώσει έτοιμο γκολ στον 22χρονο συμπαίκτη του Χουλιάν Άλβαρες.
Είναι ο καλύτερος της γενιάς του, αν όχι κάτι περισσότερο, και κουβαλά μια ολόκληρη χώρα στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Σε πολλές στιγμές των παιχνιδιών πια, περπατά και ακολουθεί το ένστικτό του, χωρίς πολλούς τακτικισμούς. Παίζει σαν ταλαντούχος έφηβος, θυμώνει, πέφτει, σηκώνεται, πανηγυρίζει έξαλλα μπροστά στην κερκίδα και έχει πλήρη συνείδηση για την κληρονομιά που κουβαλάει ως ο διάδοχος του Θεού Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Ή ως ο ένας μικρός Θεός, που προσφέρει χαρά και ευτυχία τόσο στους Αργεντινούς όσο και σε εκατομμύρια άλλους που τον θαυμάζουν και που τους συγκινεί, κατά πως του εξομολογήθηκε κι η δημοσιογράφος Σοφία Μαρτίνες, μετά τον ημιτελικό:
«Το τελευταίο πράγμα που θέλω να σου πω δεν είναι ερώτηση. Φτάνει ο τελικός του Μουντιάλ, και όλοι οι Αργεντινοί θέλουμε να το κατακτήσουμε. Θέλω απλά να σου πω πως όποιο και να είναι το αποτέλεσμα σε αυτόν, υπάρχει κάτι που κανείς δε μπορεί να στο στερήσει. Είναι ο τρόπος με τον οποίο σημάδεψες τους Αργεντινούς, μιλάω σοβαρά. Δεν υπάρχει παιδί που να μην έχει την φανέλα σου, αυθεντική, απομίμηση ή ακόμη και χειροποίητη δεν έχει σημασία. Έχεις αφήσει το στίγμα σου στις ζωές όλων μας, και αυτό για μένα είναι μεγαλύτερο από την κατάκτηση κάθε Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αυτό δε μπορεί να στο πάρει κανείς, είναι η ευγνωμοσύνη μου προς εσένα για την τόση χαρά και ευτυχία που προσφέρεις σε τόσο πολύ κόσμο. Ελπίζω αυτά τα λόγια να αγγίξουν την καρδιά σου, γιατί είναι σημαντικότερο από το τρόπαιο».
*Η φράση ανήκει στον σπουδαίο Γάλλο ποδοσφαιριστή, Ερίκ Καντονά, που δεν έκανε απολύτως τίποτα με την εθνική του ομάδα. Ήταν απάντηση σε ερώτηση για ποιο από τα πολλά του γκολ είναι περισσότερο περήφανος. Με τη φράση αυτή τιτλοφόρησε ένα από τα βιβλία του ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν Κλωντ Μισεά, ο οποίος εξηγούσε σε ένα από τα κεφάλαια ότι ο Λέο Μέσι θεωρείτο, τότε στη μεγάλη Μπαρτσελόνα, ο καλύτερος παίκτης του κόσμου επειδή βασιζόταν στις πάσες ακριβείας των Τσάβι και Ινιέστα, τους οποίους αντιστοίχως βοηθούσε να αποφασίσουν αν και πού θα πασάρουν τη μπάλα. Ήθελε (ο Μισεά) να συσχετίσει την ποδοσφαιρική ομάδα με μια συλλογικότητα που πριμοδοτεί την αλληλοβοήθεια και την αλληλεγγύη και όχι τον πόλεμο όλων εναντίων όλων. Γι’ αυτά και πολλά πολλά άλλα είμαστε Αργεντινή και όχι Αγγλία. Leo Vive!
Του Αλέκου Μιχαηλίδη