του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
«Το σημαντικό στις επόμενες προεδρικές εκλογές είναι να κερδίσει την αναμέτρηση ένας υποψήφιος που τάσσεται υπέρ της ομοσπονδιακής λύσης», έγραφε προ ημερών στα αθηναϊκά Νέα, ο Αμπντουλάχ Κόρκμαζχαν, «Τουρκοκύπριος πολιτικός, γενικός γραμματέας της Αριστερής Κίνησης», όπως ενημέρωνε η υπογραφή του άρθρου. Και, «πρώτα απ’ όλα, το γεγονός ότι ο Νίκος Αναστασιάδης δεν είναι ξανά υποψήφιος είναι μια θετική εξέλιξη όσον αφορά τον αγώνα για λύση», διότι, κατά τον ίδιο, «είναι ο κύριος υπεύθυνος για την αποτυχία της συνάντησης στο Κραν Μοντάνα».
Σημειώνει, επίσης, ότι η συνέχιση του αδιεξόδου σημαίνει μόνιμη διαίρεση και διχασμό, σημαίνει εποικισμό και προσάρτηση του βόρειου τμήματος της Κύπρου, σημαίνει εξαφάνιση των Τουρκοκυπρίων. «Ως εκ τούτου», γράφει ο Κόρκμαζχαν, «αναμένουμε από την ελληνοκυπριακή κοινότητα να στηρίξει τον υποψήφιο που θα είναι υπέρ της άμεσης ομοσπονδιακής λύσης και να επιδείξει ισχυρή βούληση για λύση».
Ιδού, λοιπόν, ακούσαμε τους Τουρκοκύπριους πολιτικούς «που είναι ενάντια στη θέση της Τουρκίας για δύο κράτη», όπως συμβούλευε πρόσφατα ο Αβέρωφ Νεοφύτου, μετά τις συναντήσεις που είχε με τους Ακιντζί και Ναμί. Το πρόβλημα είναι ότι ειδικά αυτοί οι δύο πολιτικοί διαπραγματεύτηκαν για χρόνια με τον Αναστασιάδη και είδαμε το αποτέλεσμα. Το είδαμε όλοι, όμως; Αν θα ακούμε τους Τουρκοκύπριους να λένε όσα γράφει ο Αμπντουλάχ Κόρκμαζχαν και να νομίζουμε ότι βρισκόμαστε περίπου στα ίδια μήκη κύματος (για να χαϊδεύουμε τα αφτιά οι μεν των δε) δεν υπάρχει περίπτωση να συνεννοηθούμε. Ας μην κοροϊδευόμαστε.
Αν ακόμα και αυτοί οι Τουρκοκύπριοι πολιτικοί -μαζί με τους Ελληνοκύπριους που λένε τα ίδια- αδυνατούν να αντιληφθούν ποιος εμποδίζει τη λύση και την ομοσπονδία και πιστεύουν ότι τώρα που θα φύγει ο Αναστασιάδης θα στρώσουν όλα, απέχουμε έτη φωτός από την πραγματικότητα. Κι ας την βιώνουμε όλοι μέρα νύχτα. Γι’ αυτό και φτάνουμε σε αυτό το απόγειο της υποκρισίας (αυτοί που υποτίθεται επιθυμούν τη λύση κι όχι τη διάλυση) να κάνουν υποδείξεις στην ελληνοκυπριακή κοινότητα να στηρίξει τον υποψήφιο που θα είναι υπέρ της άμεσης ομοσπονδιακής λύσης.
Λίγη αυτογνωσία θα βοηθούσε. Θα ήταν πιο δίκαιο και πιο παραγωγικό να μας πουν τι κάνει η τουρκοκυπριακή κοινότητα που βγάζει «πρόεδρο» τον Τατάρ και «βουλευτές» τους έποικους. Ξεπερνά και τα όρια του θράσους, αγγίζει βαθιά πλέον τη σχιζοφρένεια, να παρουσιάζουν και την ελληνοκυπριακή κοινότητα ότι είναι έτοιμη να εκλέξει κάποιον διχοτομιστή των δυο κρατών, της τουρκικής υποτέλειας και του εποικισμού. Τρεις βασικούς υποψήφιους έχουμε για την προεδρία, και οι τρεις είναι «κολλημένοι» με τη ΔΔΟ και τις παραμέτρους του ΟΗΕ. Αλλά, όταν οι Ελληνοκύπριοι, ως φτανοί (μετά συγχωρήσεως) πολιτικοί, αναλυτές, opinion leaders, που λέει ο λόγος, παρουσιάζουν τον Χριστοδουλίδη και τον Αναστασιάδη ως υπαίτιους του ναυαγίου του Κραν Μοντάνα και ως αντιομοσπονδιακούς, τι να περιμένουμε από τους Τουρκοκύπριους;
Ας πούμε, όμως, ότι ψηφίζουν οι Ελληνοκύπριοι όποιον υποψήφιο επιθυμούν οι Τουρκοκύπριοι (ας μας πουν και όνομα) για να νιώθουν ότι «είναι υπέρ της άμεσης ομοσπονδιακής λύσης». Τι θα γίνει; Θα φύγουν οι έποικοι; Και αν δεν φύγουν, θα σταματήσει τουλάχιστον ο εποικισμός, που συνεχίζεται ακόμα και την ώρα που μας κάνουν επίδειξη διαλλακτικότητας οι Τουρκοκύπριοι πολιτικοί; Θα φύγει ο Τατάρ κι ο Αρικλί κι ο Ερτουγρούλογλου; Αλλά, το πιο σημαντικό, μια και αναφέρονται ξανά και ξανά στο Κραν Μοντάνα, θα δεχθούν οι Τουρκοκύπριοι, που κάνουν σε εμάς υποδείξεις, να κτίσουμε μαζί μια νέα Κύπρο χωρίς την Τουρκία να μας διαφεντεύει; Οι τουρκικές εγγυήσεις, ο κατοχικός στρατός, ο ρόλος της Άγκυρας στη χώρα μας ήταν πάντα, και είναι ακόμα, το εμπόδιο, δεν είναι ο Αναστασιάδης ή ο όποιος άλλος Ελληνοκύπριος Πρόεδρος.
Τι να τα επαναλαμβάνουμε, όμως; Τα ίδια και τα ίδια, η οκά τετρακόσια, που λέμε. Αν Τουρκοκύπριοι πολιτικοί, όπως ο Αμπντουλάχ Κόρκμαζχαν, ο Ακιντζί, ο Ναμί, βλέπουν ότι η συνέχιση του αδιεξόδου σημαίνει μόνιμη διαίρεση και διχασμό, εποικισμό και προσάρτηση και εξαφάνιση των Τουρκοκυπρίων, αλλά επιμένουν να θέλουν την Τουρκία στην Κύπρο για να τους προστατεύει δήθεν, γιατί πρέπει να τους ακούμε, δηλαδή; Για να πεισθούμε ότι χρειάζεται τελικά να παραμείνουμε εσαεί όμηροι της Τουρκίας, και αυτοί κι εμείς, για να διατηρείται η ειρήνη; Ανάθεμα τα οράματά σας γι’ αυτή τη χώρα.