Θεοφάνης
Μαλκίδης
Kαλή και λεύτερη χρονιά!
Ο Γιώργος
Σεφέρης μιλώντας το 1969 για την κατάσταση στην Ελλάδα, την
εποχή εκείνη, καταγράφει με εντυπωσιακά προφητικό τρόπο και το σήμερα: «Μας
έχει επιβληθεί ένα καθεστώς ολωσδιόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία
πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας …. Είναι μια κατάσταση
υποχρεωτικής νάρκης, όπου όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε
ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στα
ελώδη στεκούμενα νερά. Δε θα μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτοιες ζημιές δε
λογαριάζουν πάρα πολύ για ορισμένους ανθρώπους. Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο
προχωρεί το κακό».
Και τον
νομπελίστα ποιητή τον συμπληρώνει ο εθνικός μας ποιητής, ο Διονύσιος Σολωμός, ο οποίος στην επιστολή του στον απομνημονευματογράφο
του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και έντιμο δικαστή Γεώργιο Τερτσέτη, επίσης με
προφητικό τρόπο γράφει τα εξής: «Η διαφθορά είναι τόσο γενική κι έχει τόσο
βαθιές ρίζες, που σε κάνει να σαστίζεις».
Κάθε τέλος
μίας χρονιάς και κάθε αρχή μίας νέας,
αποτελεί έναν προσωπικό απολογισμό υποθέτω και συλλογικό, για το έτος
που πέρασε και έναν προγραμματισμό στόχων για το έτος που έρχεται. Άλλωστε έτσι
αρμόζει σε πολιτικά όντα, σε ζωντανούς ανθρώπους με γνώση της κληρονομιάς που κουβαλούν
, ενώ κάθε αρχή ενός νέου έτους αποτελεί ένα ξεκίνημα για, συν Θεώ, μεγάλες,
όπως αρμόζει σε ανθρώπινες υπάρξεις, πράξεις.
Πράξεις που
να είναι αντίστοιχες με αυτές που προσδοκά να υλοποιήσει κάθε άνθρωπος που
νοιάζεται και αγαπά τη ζωή, που αγαπά δηλαδή τους συνανθρώπους του και μάχεται
για το μεγάλο, για το σπουδαίο. Πράξεις που να είναι αντίθετες με αυτές που
έκανε και ντρέπεται, βλάπτοντας, συκοφαντώντας, δυσφημίζοντας, ακόμη και
κολακεύοντας, όπως έλεγε ο Διογένης αναφέροντας ως το μεγαλύτερο κακό.
Ζούμε σε
δύσκολες εποχές, δύσκολες στιγμές. Ο Ελληνισμός, η Ελλάδα, η πατρίδα μας, από τη
Θράκη, μέχρι το Αιγαίο, την Κύπρο, δεν αναγνωρίζεται. Προσωπικώς δεν
αναπαύομαι, από όσα βλέπω και αισθάνομαι. Φασισμός και βιασμός παντού. Νιώθω ότι ζω στον τόπο μου, νοσταλγώντας τον
τόπο μου, για να χρησιμοποιήσω πάλι τα λόγια του Σεφέρη.
Κράτος
διαλυμένο, χρεοκοπημένο, δουλικό σε κάθε είδους δανειστές και απαιτήσεις, έχοντας
δώσει ή είναι έτοιμο να δώσει Γη και Ύδωρ στην Τουρκία και στους Βαλκάνιους
πασάδες της, Παιδεία με εθνομηδενιστές,
αρνητές και ψευτοκαθηγητές, Υγεία και Πρόνοια που καταρρέουν, Αγροτικός κόσμος που
καταστρέφεται, Νέοι και Μεγαλύτεροι που
φεύγουν αηδιασμένοι αναζητώντας εργασία
και δικαιοσύνη, Διανοούμενοι που σιωπούν για την τραγωδία του λαού μας,
Ψευτοπολιτικοί που διορίζονται βάσει (οικογενειακής ή/και άλλης )
επετηρίδας, Ψευτοκόμματα- παρακρατικοί
μηχανισμοί, Μεγαλοαπατεώνες που παριστάνουν τους σπουδαίους, Αφύσικο που βαπτίζεται Φυσικό, Αμαρτία που τη
βάπτισαν Αρετή, όπως γράφει ο έτερος νομπελίστας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης……
Βρισκόμαστε
μπροστά σε αδιέξοδο, οικονομικό, κοινωνικό, πνευματικό, αξιακό και δεν πρέπει να σιωπήσουμε, ούτε να
φλυαρήσουμε. Απαιτείται ορθός, ελληνικός λόγος, κυρίως όμως έργο και πράξη.
Ο Σεφέρης στο μήνυμά του από το
όχι και τόσο μακρινό 1969 καταλήγει με
την εξής προτροπή: «Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό δεσμό και, μπορώ να
το πω, μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας
οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει.
Είναι εθνική επιταγή».
Μία ανωμαλία
που πρέπει να σταματήσει αγωνιζόμενοι, «όσοι ζωντανοί» για μία
αναγέννηση, κοινωνική και εθνική,
ακολουθώντας (και) τα λόγια του Σολωμού: «Μόνον όταν οι αφορμές της διαφθοράς
εξολοθρευθούν πέρα ως πέρα, θα μπορέσουμε να έχουμε μία ηθική αναγέννηση. Τότε,
το μέλλον μας θα είναι μεγάλο, όταν όλα στηριχθούν στην ηθική, όταν θριαμβεύσει
η δικαιοσύνη, όταν τα γράμματα καλλιεργηθούν όχι για μάταιη επίδειξη, παρά για
το όφελος του λαού, που έχει ανάγκη από πραγματική παιδεία και από μόρφωση όχι
σχολαστική».
Ο Ελληνισμός
έχει να αποφασίσει ανάμεσα στη συνθηκολόγηση και την αντίσταση και ο Γιώργος Σεφέρης γράφει για το αποτέλεσμα της
υποταγής: «Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχτείτε. Υποταχτήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη. Μας
έλεγαν θα νικήσετε όταν εγκαταλείψετε τη ζωή σας. Eγκαταλείψαμε τη ζωή μας και βρήκαμε τη
στάχτη…. Μένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας, τώρα που δεν έχουμε πια τίποτα».
Η επιλογή
της αντίστασης αντί για την υποταγή και τη στάχτη είναι μονόδρομος. Η επιλογή
είναι η δύναμη της ελληνικής γνώσης από
την αρχαία Ελλάδα μέχρι το σήμερα, η αντιστασιακή ελληνικότητα, από τους
Υψηλάντες και τον Κολοκοτρώνη, μέχρι τον
Παύλο Μελά και τον Ίωνα Δραγούμη, από τον
Ναπολέοντα Σουκατζίδη, τον Περρίκο μέχρι
και τα χιλιάδες θύματα των Ολοκαυτωμάτων της Ναζιστικής Κατοχής από το Δίστομο
μέχρι τα Καλάβρυτα. Από τον Γκάτσο, τον
Λειβαδίτη τον Ελύτη και τον Σεφέρη, μέχρι τον Παλληκαρίδη και τον Αυξεντίου, τους στρατιώτες
των Κυπριακών Θερμοπυλών του 1974, τον Γιαλοψό, τον Καραθανάση, τον Βλαχάκο και
τον Γεώργιο Μπαλταδώρο.
Επιλέγουμε τη Μακεδονία, το Αιγαίο, τη Θράκη, την Κύπρο,
τη Βόρειο Ήπειρο, τη Διασπορά τον Ελληνισμό της Αντίστασης και της Συνέχειας .
Καλή χρονιά,
καλόν αγώνα σε όλες και όλους!