Νοσταλγώ τα παιδικά μου χρόνια. Όταν ο αδερφός μου ο Νίκος ήταν στο Δημοτικό σχολειό, ήθελε λύρα και του την πήρε ο πατέρας μου. Τότε ήμουν πέντε χρονών.
Κάποια στιγμή έπιασα τη λύρα του κι έπαιξα ένα σκοπό. Ήρθε ο Νίκος, στάθηκε πίσω από την πόρτα και με άκουγε. Άνοιξε την πόρτα και με ρώτησε: ''Τι είναι αυτό που παίζεις; Ωραίο ήχο βγάνεις!'' Κάποιος που ετοιμαζόταν να γίνει γαμπρός μάς είχε ακούσει, του άρεσε ο σκοπός και μας ζήτησε να πάμε να παίξουμε στο γάμο του. Νόμιζα πως κάμει καλαμπούρι. Του απάντησα: ''άμα το λες αλήθεια, άμε να το πεις στον μπαμπά μου.'' Του το είπε, αυτός πείστηκε και πήγαμε. Παίζαμε όλη τη νύχτα. Εκεί ήταν μια παρέα από το χωριό Κορφές και μας ζήτησε να πάμε σε μια βάφτιση. Και πήγαμε κι εκεί. Και κάτσαμε μια εβδομάδα και γλεντούσαμε κάθε βράδυ. Ωραία χρόνια...
Έμαθα να διαβάζω νότες, όμως η μουσική είναι στην καρδιά.
Όταν παίζω πολλές φορές κλείνω τα μάτια.
Έχω κάποια τοπία και πάω.
Γιατί μπορεί να είσαι εδώ αλλά ο νους σου σε πάει όπου θες.
Και ανάλογα πού με πάει, βγαίνει και το κομμάτι.
Δεν κάνω χωρίς μουσική.
Την έχω παρέα. Είναι σύντροφος. Δεν έχω κουραστεί να παίζω. Μ' αρέσει. Δε σταματώ. Παίρνω δύναμη από τη μουσική. Παίζω μουσική στα πρόβατα, στα πουλιά, σε όλα τα ζώα. Έχω βρει ένα δέντρο στο Ιδαίο Άντρο, κοντά στ' Ανώγεια, που έχει μια μεγάλη κουφάλα. Το βράδυ εκεί μαζεύονται πολλά πουλιά. Μόλις μπω στην κουφάλα αυτά τρομάζουν και φεύγουν. Αρχινάω να παίζω τη λύρα και τα πουλιά έρχονται πάλι. Κάθονται στα κλαδιά και αρχινούνε να κελαηδάνε. Και μπορεί να γαυγίσει ο σκύλος, να βελάξουν τα πρόβατα......Και κάνουμε όλοι μαζί μουσική.
Αντώνης Ξυλούρης -Ψαραντώνης