Θεοφάνης Μαλκίδης
Το ζήτημα της
Γενοκτονίας τρεις δεκαετίες μετά την αναγνώριση από τη Βουλή των Ελλήνων.
Οφείλουμε σεβασμό στους ζωντανούς, στους νεκρούς οφείλουμε μόνο την αλήθεια γράφει ο Βολταίρος και θαυμάζεις τους Αρμένιους για το σεβασμό στη μνήμη των θυμάτων τους κατά τη διάρκεια της Γενοκτονίας και για την προσπάθεια απόδοση της αλήθειας στους ζωντανούς.
Δείχνεις θαυμασμό πως χωρίς υποκρισία,
παραχάραξης, αδιαφορία, ολιγωρία, σιωπή, λήθη, εθνομηδενισμό και προσδοκίες
πολιτικών ωφελειών, όλοι οι πολιτικοί και ακαδημαϊκοί θεσμοί τα κόμματα, συμφωνούν για το ζήτημα της Γενοκτονίας. Γιατί
άραγε δεν συμβαίνει το ίδιο σε μία χώρα του ευρωπαϊκού Νότου, η οποία και
επισήμως, πλην της οικονομικής της χρεοκοπίας, χρεοκόπησε πολιτικά και
πνευματικά στην υπόθεση αναγνώρισης της Γενοκτονίας;
Την πρόταση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη
και την ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου για την αναγνώριση της
Γενοκτονίας ενός εκατομμυρίου Ελληνίδων και Ελλήνων στη Μικρά Ασία, στον Πόντο, στη Θράκη, στην Καππαδοκία το Φεβρουάριο του 1994 και η θέσπιση της 19ης Μάιου ως ημέρα
Εθνικής μνήμης( λίγα χρόνια αργότερα ακολούθησε η ψήφιση του νομοσχεδίου
για τη Γενοκτονία στη Μικρά Ασία η
ανακήρυξη και της 14ης Σεπτεμβρίου ως ημέρα μνήμης), ακολούθησαν μία σειρά από
ενέργειες οι οποίες πραγματικά άφησαν έκπληκτους τους Έλληνες και τους
Φιλέλληνες.
Μόλις ένα χρόνο μετά, την 19η Μαΐου 1995
προσγειώνονται τουρκικά αεροσκάφη στην προσφυγική Νέα Αγχίαλο και τον Ιούλιο
του 1996 γίνεται η συναυλία Ρουβά – Κούτ στην ημικατεχόμενη Κύπρο.
Την 19η Μαΐου 1997 γίνεται απόπειρα να
σταλεί η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στις εορτές μνήμης του δασκάλου του Χίτλερ
Μουσταφά Κεμάλ στην Άγκυρα (!), ενώ πρωθυπουργοί και υπουργοί εξωτερικών καταθέτουν
στεφάνι στο μαυσωλείο του βασικού υπεύθυνου για τη Γενοκτονία(!).
Πως μπορεί να δικαιολογηθεί η
απουσία, η αδιαφορία, η ολιγωρία του επονομαζόμενου πολιτικού
προσωπικού της για το ζήτημα ανάδειξης της Γενοκτονίας εντός και εκτός Ελλάδας;
Πως μπορεί να γίνει ερμηνεία ότι 30 χρόνια
μετά τη ψήφιση του νόμου, στο λεγόμενο αντιρατσιστικό νόμο απουσιάζει η αναφορά
για τη Γενοκτονία, με τη δικαιολογία της μη διεθνούς αναγνώρισης;
Και οι αναγνωρίσεις που ελήφθησαν μετά από
συστηματική και ανιδιοτελή εργασία Ελλήνων και Φιλελλήνων στη Σουηδία, ΗΠΑ,
Αυστραλία, Κύπρο, και αλλού τι είναι;
Πως μπορεί να γίνει αποδεκτό ότι υπάρχουν
“πολιτικοί και πνευματικοί” άνθρωποι στην Ελλάδα σήμερα, απ’ ΟΛΟ το πολιτικό
και πνευματικό χώρο, αποδέχονται
και θαυμάζουν τον Κεμάλ; Τον εξολοθρευτή δηλαδή των Ελλήνων και άλλων
εθνοτήτων;
Γιατί η Ελλάδα απουσιάζει όταν γίνεται
αναφορά για το ζήτημα της Γενοκτονίας σε διεθνείς οργανισμούς και διεθνείς
συναντήσεις και κρύβεται φοβούμενη, ενώ την ίδια στιγμή υβρίζει τους νεκρούς
μας προγόνους και παρίσταται σε εγκαίνια του ψεύτικου σπιτιού του Μουσταφά
Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη;
Γιατί η Ελλάδα ως Υπουργείο
Εσωτερικών, Νομαρχία, Περιφέρεια, Περιφερειακή Ενότητα, κλπ, καλεί τον ελληνικό
λαό να εορτάσει(!!) την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας και μεταθέτει την
ημέρα μνήμης σε άλλη ημερομηνία, κάνοντάς την “λάστιχο” με τελετουργικό
που φωνάζει «να βγούμε από την υποχρέωση»;
Γιατί το 2022 η Ελλάδα δεν έκανε το αυτονόητο, δεν έθεσε το ζήτημα της Γενοκτονίας, όπως θα έπρεπε εκατό χρόνια μετά την ολοκλήρωση του εγκλήματος;
Κάθε 24η Απριλίου στην Αρμενία και
στην Αρμενική Διασπορά εκατομμύρια Αρμένιοι τιμούν τη μνήμη των θυμάτων
της Γενοκτονίας, ενώ το 2015 στην εκατοστὴ επέτειο του μαζικού εγκλήματος έγινε
η αγιοποίηση των 1.500.000 θυμάτων της Γενοκτονίας!
Τώρα που λαοί, όπως ο Αρμενικός, μας
δείχνουν το δρόμο της αξιοπρέπειας και της αλήθειας στη χρεοκοπημένη Ελλάδα,
πολλοί κοροϊδεύουν και υβρίζουν.
Συνεχίζουν να απουσιάζουν από τον αγώνα
της μνήμης και του πολιτικού βίου. Τώρα που έχουν καταλυθεί φασιστικά,
ρατσιστικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα, τώρα που έχουν καταρρεύσει όλα τα
σύμβολα των φασιστών ηγετών, στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμη φωνές ΑΠΌ ΌΛΑ τα μήκη
και τα πλάτη της αποκαλούμενης πολιτικής και πνευματικής ζωής, που θαυμάζουν τα
επιτεύγματα και τα πρόσωπα του μίσους, που μιλούν για τον Κεμαλισμό και
το Ναζισμό. Την ίδια στιγμή ο Κεμαλισμός και ο Φασισμός στη μήτρα Τουρκία που
τους γέννησε καταρρέει και αποκαθηλώνεται, στην Ελλάδα των εκατομμυρίων
θυμάτων, οι οπισθοφυλακές του δίνουν μάχη για την επιβίωσή του!
Ωστόσο η δυναμική του ζητήματος της
Γενοκτονίας δεν μπορεί να εμποδισθεί από ιδιοτελείς και μικρούς ανθρώπους, από
στρατευμένους απολογητές και θαυμαστές του Κεμαλισμού.
Το ζήτημα της Γενοκτονίας είναι τόσο ψηλά
που κανείς δεν μπορεί να το σβήσει, όσο
και εάν προσπαθήσει, όσα στεφάνια καταθέσει, όσα κείμενα και εάν γράψει, ό, τι
και εάν κάνει.
¨Οπως γράφει ο Γιώργος Σεφέρης: «Η
βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία, η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στην Ελλάδα
σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις…. είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν
αντιπροσωπεύουν τη ζωντανή Ελλάδα»
Αυτοί όμως και αυτές που έφεραν το ζήτημα
στο “μηδέν εις το πηλίκιον” δεν είναι η ζωντανή Ελλάδα. Η ζωντανή Ελλάδα
είμαστε εμείς και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την ιστορική αλήθεια και
το δίκαιο, για την αναγνώριση της Γενοκτονίας!