Αυτή είναι η τελευταία επιστολή του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, που απευθύνεται στη μεγάλη του αδελφή Γεωργούλα Γ. Ποσπορίδου:
L.S. 8605 SPECIAL LETTER BY ORDER 13/3/1957
Ώρα 7.30 μ.μ. Η πιο όμορφη μέρα της ζωή μου.
Η πιο όμορφη ώρα.
Μη ρωτάτε γιατί.
Αγγελούδι δεν είναι
μ’ αγγελούδι όμως μοιάζει
μια μικρή μπεμπεκούλα
δέστε πώς με κοιτάζει!
Στην αθώα ματιά της
κάποια αχτίδα πλανιέται
κι’ έν’ αστέρι πανούργο
λες μαζί της γεννιέται.
Ναι το ξέρω – καθένας μας
έτσι αθώος γεννήθηκε
μα… καθένας πλανήθηκε
στα πυκνά τα σκοτάδια
κι’ όταν -φευ- το θυμήθηκε
η καρδιά του ήταν άδεια?
κι’ ίσως νάταν αργά.
Ναι, όλοι γεννηθήκαμε τόσο αθώοι, όπως η βαφτιστική μου. Κι’ όλοι αλλάξαμε. Λυπάμαι πολύ που δεν πρόλαβα να τη βαφτίσω, μα δεν πειράζει. Μπορείς να το κάμης και συ, και σαν μεγαλώση φρόντισε συ γι’ αυτήν και ρώτησέ την… γιατί έκλαψε όταν την φίλησα;
Τόνομα που θα της δώσης θέλω νάναι πεντασύλλαβο… και να θυμίζη εκείνην, για την οποία ήρθα ώς εδώ. Να θυμίζη εκείνην για την οποία έγραψε ο ποιητής Σολωμός το πιο όμορφο τραγούδι του. Εκείνην, την οποίαν κάθε άνθρωπος επιθυμεί πιο πολύ απ’ όλα.
Κατάλαβες αδελφή μου;
Κατά τα άλλα μη λυπάστε. Ίσως να είναι μια δίκαιη τιμωρία. Ίσως ο Θεός να θέλη να μας δοκιμάση.
Πάντα υπάρχει ελπίδα.
Λυπούμαι που θ’ αφήσω πίσω κάποια πρόσωπα αγαπημένα. Λυπούμαι που θα τα λυπήσω. Μα δεν πειράζει.
Γεια σου, μεγάλη μου αδελφή. Δεν θα γελάσουμε ξανά, λέγοντας πελλάρες. Δεν θα μιλήσουμε ούτε και τα σοβαρά μας.
Το κάθε τι γεννιέται και πεθαίνει.
Τι σήμερα, τι αύριο;
Γεια σας
Σας φιλώ όλους… γραπτώς και εξ αποστάσεως.
ΕΥΑΓΟΡΑΣ