Ένας ακόμη Μάρτης που η Άνοιξη μαυροφορέθηκε .
Ξημερώματα της 14ης Μαρτίου το 1957 ένα δεκαοχτάχρονο παλικάρι, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης ,οδηγείται στην αγχόνη, για την μεγάλη του αγάπη ,την Ελλάδα. Ήταν ο νεαρότερος αλλά και ο τελευταίος αγωνιστής της ΕΟΚΑ που απαγχονίστηκε από τους Άγγλους. Λίγες στιγμές πριν ανοίξει η καταπακτή έγραψε το τελευταίο του γράμμα .
«Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι.
Μια φορά κανείς πεθαίνει.
Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία.
Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα.
Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα.
Ώρα 7:30.
Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου.
Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί».
Λίγα λεπτά αργότερα τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο , ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης περνά στην αιωνιότητα.
Η είδηση της εκτέλεσης του 18χρονου Ευαγόρα έφερε
αγανάκτηση και πλήθος εκδηλώσεων διαμαρτυρίας .
Αυτή η μέρα φέρνει στη θύμηση μου το ποίημα που αφιέρωσε ο δάσκαλος και λογοτέχνης Φώτης Βαρέλης (1911-2012) στον Ευαγόρα Παλληκαρίδη .
Εψές πουρνό, μεσάνυχτα, στης φυλακής την μάντρα
πα στης κρεμάλας τη θηλειά σπαρτάραγε ο Βαγόρας
Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τάκουσε κανένας.
Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης του δεμένος
η νια που τον ορμήνεβε δεν είδε νυχτοπούλι
κι οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν…
Εψές πουρνό, μεσάνυχτα, θάψαν τον Ευαγόρα…
Σήμερα, Σάββατο ταχιά, όλη η ζωή σαν πρώτα.
Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο.
Ψηλώνει ο χτίστης εκκλησία, πανίν απλώνει ο ναύτης
και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.
Χτυπά κουδούνι μπαίνουνε αράδα η κάθε τάξη
Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η τρίτη που διαβάζει,
μπαίνει κι η Πέμπτη αμίλητη η τάξη του Ευαγόρα.
Παρόντες όλοι; – Κύριε ο Ευαγόρας λείπει…
Παρόντες! λέει ο δάσκαλος και με φωνή που τρέμει.
Σήκω Ευαγόρα να μας πεις Ελληνική Ιστορία.
Ο δίπλα, ο πίσω κι ο μπροστά βουβοί και δακρυσμένοι
αναρωτιούνται στην αρχή ώσπου η σιωπή τούς κάμνει
να πέσουν μ’ αναφιλητό, ετούτοι κι όλη η τάξη.
Παλληκαρίδη, άριστα, Ευαγόρα πάντα πρώτος!
Στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης
συ μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι
και του σκολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία!
Τ΄άπε κι απλώθηκε σιωπή πα στα κλαμένα νιάτα
που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία
έξω από κείνο τ’ αδειανό, παντοτινά γεμάτο!