Αγαπητοί αδελφοί τε και φίλοι της Εξωτερικής Ιεραποστολής,
Σας χαιρετώ και σας ασπάζομαι εν Κυρίω από τη Νότια Μαδαγασκάρη, από το όμορφο αυτό νησί, τον επίγειο παράδεισο των ταξιδιωτικών οδηγών και συνάμα τη σκληρή πραγματικότητα, οριακά μη βιώσιμη, για τον γηγενή πληθυσμό με αποκορύφωμα την καταστροφική επέλαση δύο σφοδρότατων Τυφώνων.
Σπίτια ισοπεδώθηκαν, σχολεία γκρεμίστηκαν, νοσοκομεία πλημμύρισαν, άνθρωποι έχασαν την ζωή τους, αναρίθμητοι αγνοούνται, δρόμοι καταστράφηκαν, γεωργικές καλλιέργειες θάφτηκαν κάτω από το νερό και ο τραγικός κατάλογος των συνεπειών δεν έχει τελειωμό.
Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, τη μεστή πόνου και θλίψεως, που βιώνουν οι συνάνθρωποί μας έρχονται για μια ακόμη φορά και μας διδάσκουν τι εστί πίστη στον Χριστό.
Συγκεκριμένα, με την παύση των εκτάκτων καιρικών φαινομένων, και όταν η διέλευση των δρόμων ήταν επιτρεπτή, αφού πρώτα υποχώρησαν τα ύδατα τα οποία σε περιοχές ξεπέρασαν το ένα μέτρο, βασική αγωνία και μέριμνα από μεριάς μας ήταν η επίσκεψη και αυτοψία των αναγκών των πληγέντων.
Η κατάσταση τραγικότερη της αναμενόμενης. Μάτια κλαμένα, κατακόκκινα από την κούραση και την πολυήμερη αϋπνία, παιδιά να κλαίνε ασθενικά ζητώντας φαγητό και γέροντες βουτηγμένοι στη λάσπη να περισώζουν τα λιγοστά υπάρχοντά τους. Άνθρωποι που χάσανε όλο το βιος τους, δηλαδή την αχυρένια καλύβα, ή για τους πιο «προνομιούχους» από τούβλα φτιαγμένη, τα λιγοστά οικόσιτα ζώα και τα ακόμα λιγότερα ρούχα τους.
Κι εγώ μπροστά τους μην μπορώντας για μια ακόμη φορά να αρθρώσω λέξεις παρηγοριάς και ενίσχυσης. Δυστυχώς, η αμηχανία μου αποτέλεσε ένα ακόμα βάρος για αυτούς. Μη θέλοντας να με υποβάλουν στο μαρτύριο των δακρύων έδωσαν τον λόγο, ως είθισται στις τοπικές κοινωνίες, στον γηραιότερο του χωριού. Τον κοίταξα στα μάτια και προσευχόμουν μυστικως να μην ακούσω το «Γιατί το επέτρεψε αυτό ο Θεός;».
Περίμενα ότι θα μου ζητούσε βοήθεια, χρήματα, μέσα ανοικοδόμησης του οικισμού και άλλα αυτονόητα. Αντιθέτως, όμως, τα λόγια του αποτέλεσαν την όντως έκπληξη»:
«Πατέρα μας, Επισκοπε,
Ευχαριστούμε τον Θεό για το ότι σήμερα βρίσκεστε μαζί μας, κοντά στα παιδιά σας.
Ευχαριστούμε τον Θεό που είσαστε καλά στην υγεία σας.
Ευχαριστούμε τον Θεό το ότι είσαστε ζωντανός μετά από ένα τόσο δύσκολο ταξίδι, σε δρόμους ανύπαρκτους.
Ευχαριστούμε πολύ για την αγάπη και τον ενδιαφέρον σας.
Θέλουμε να σας ζητήσουμε το εξής:
Να χτίσετε και πάλι το κοινό σπίτι όλων μας. Να σηκώσετε την Εκκλησία και τον Σταυρό στη στέγη, ούτως ώστε να έχουμε τη βοήθεια του Πατερα μας. Αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο δώρο και την πηγή της χαράς μας».
Τελειώνοντας, ο σεβάσμιος γέρων κάθισε κάτω.
Στο μυαλό μου τριγυρνούν πολλά πράγματα. Τα δάκρυα βρήκαν διαφυγή και η αιτία αυτή τη φορά η φρικτή πτώση μου. Πώς να συγχωρέσω τον εαυτό μου για τις πεζές σκέψεις μου;
Έφτασα εδώ πριν λίγα χρόνια για να διδάξω Χριστό –έτσι νομιζα– και ο Χριστός με δίδαξε μέσα από αυτούς τους ανθρώπους. Όπως τώρα, με την αγωνία τους ποθούν να ξαναβρούν το κέντρο λατρείας τους και όχι τη στέγη για τα σώματά τους. Την Εκκλησία και τον Σταυρό, αυτό που τους δίνει χαρά και ελπίδα.
Ώρες μετά, με τις υποσχέσεις να με βαραίνουν αναχωρώ για τόπο νέας εκπλήξεως. Άνθρωποι με περιμένουν στο δρόμο, γύρω κρανίου τόπος. Πλησιάζω τον Ναό και διακρίνω τους καπνούς από τις εστίες που ζέσταιναν τους γηραιότερους και τα μουλιασμένα ρούχα των ανθρώπων. Και πάλι, ο μεγαλύτερος εξ αυτών παίρνει το λόγο:
«Πατέρα μας καλώς ήρθατε στο σπίτι του Θεού και σπίτι όλων μας πλέον.
Ζητούμε να μας συγχωρέσεις γι’αυτό, όμως δεν είχαμε πού αλλού να καταφύγουμε.
Ευχαριστούμε τον Θεό, εσάς και όλους τους ανθρώπους που σας βοήθησαν να χτίσετε αυτόν τον Ναο ώστε τόσες μέρες όπως και σήμερα να βρίσκουμε τόπο ξεκούρασης.
Όπως είδατε το χωριό μας καταστράφηκε, τα σπίτια μας τα πήρε το νερό, το ίδιο και τα ζώα.
Εμείς σωθηκαμε, γιατί τρέξαμε μέσα στην Εκκλησία.
Σας ευχαριστούμε πολυ!».
Κι εγώ προσωπικά θέλω να ευχαριστήσω όλους εσάς που αγαπάτε την Ιεραποστολή και στηρίζετε το έργο μας.
Να ευχαριστήσω την Αδελφότητα Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής, η οποία βρίσκεται στο πλευρό μας και μέσω των δύο ναών, που προσέφερε ως ευλογία στη Νότιο Μαδαγασκάρη, αυτών του Αγίου Αθανασίου και της Αγίας Αικατερίνης, έδωσε τη δυνατότητα σε τόσους και τόσους αδελφούς να σωθούν ψυχή τε και σώματι.
Ο Κύριος να σας σκεπάζει αναλόγως!
† Ο Τολιαρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης Πρόδρομος